Devil May Cry is terug, en hoe! Nou, ongeveer precies zoals je het je herinnert. Devil May Cry 5 doet weinig om de serie te vernieuwen en is een erg rechttoe rechtaan vervolg. Dat betekent dat sommige aspecten vast lijken te zitten in het verleden, maar dat je ook weer kunt rekenen op een heerlijk potje hakken als vanouds.

De Devil May Cry-serie draait altijd al om het zo stijlvol mogelijk afmaken van een leger aan vijanden, en dat is hier niet anders. Gedurende het spel verdien je een gigantische stapel nieuwe moves en aanvallen, die je aan elkaar kunt rijgen om heerlijk bloederige combo’s te maken. Wie echt goed is, wisselt de mêlee-aanvallen en geweerschoten met elkaar af en ziet zo de combometer stijgen en stijgen.

Het duurt even om alle verschillende mogelijkheden onder de knie te krijgen, maar dat is juist de aantrekkingskracht van Devil May Cry. Je kunt het spelen als een simpel potje hakken en zien hoe ver je komt, maar de echte pret zit hem in het ontdekken van je vele verschillende aanvallen en de manier waarop die in elkaar over kunnen gaan.

©GMRimport

Ouderwets op de goede manier

In dit deel is dat extra leuk, omdat je maar liefst drie verschillende personages onder de knoppen krijgt, die allemaal compleet anders besturen. Je begint als de jonge Nero, die in de tussentijd zijn demonische arm is kwijtgeraakt en het nu met een robotarm moet zien te doen. Dit snufje geeft je extra opties tijdens het gevecht: je kunt vijanden ermee naar je toe trekken, projectielen afvuren of de arm opofferen om jezelf uit een benarde situatie te bevrijden. Bovendien kun je allerlei verschillende armen aanschaffen, elk met een eigen functie.

Even later krijg je de controle over de mysterieuze V, en dan blijkt pas echt hoe gevarieerd Devil May Cry 5 is. V is namelijk een beetje zwak en kan beter bij gevechten uit de buurt blijven. Van een afstandje bestuur je zijn demonen – een panter en een vogel – die je met een druk op de knop laat aanvallen. De laatste klap moet wel van V zelf komen, dus dan zal hij zich toch in de drukte moeten wagen, maar daarna zoekt hij snel weer een veilig plekje op om zijn vijanden van een afstand te bestoken.

Het feest is compleet als ook oudgediende Dante zijn opwachting maakt. Deze flexibele vechter kan een hoop kanten op, en ook al die kanten combineren. Met de vierpuntsdruktoets kies je tussen vier verschillende stijlen, die je allemaal nieuwe moves opleveren. Ook de verschillende wapens (een zwaard, een shotgun, twee helften van een motor (ja echt)) spelen totaal anders en kunnen middenin een combo worden ingewisseld. Het vergt gevorderde vingergymnastiek, maar met een beetje oefenen ontaardt elk gevecht in een ballet van vliegensvlug geweld.

©GMRimport

Weinig keuze

Iedere speler zal zo zijn favoriete personage hebben. Het is dan ook jammer dat je bijna nooit mag kiezen met wie je aan de slag gaat; op een paar momenten na krijg je een verplichte held toegewezen. Sowieso zit de hele game nogal lineair in elkaar en valt er weinig te verkennen. Elke missie gaat eigenlijk als volgt: gangetje, arena met vijanden, gangetje, arena met vijanden, gangetje, eindbaas. Daar is op zich niks mis mee, maar het voelt wel wat ouderwets.

Dat komt ook doordat de missies door die opzet nogal sloom verlopen. Elke arena wordt ingeleid door een kort tussenfilmpje, wat het tempo enigszins uit de game haalt. Soms krijg je maar tien seconden de controle over je personage om door het gangetje te lopen, voordat het weer tijd is voor een volgende cutscene. Wat is dan nog de toegevoegde waarde dat je dat kleine stukje zelf moet lopen?

Ouderwets op de slechte manier

In ieder geval niet om van de omgeving te genieten, want die is weinig inspirerend. De missies zijn grotendeels onder te verdelen in twee verschillende plekken: een verwoeste stad, of een soort demonische wereld met allerlei rare flora en fauna. Het functioneert allemaal prima als achtergrond voor een goede matpartij, maar erg verheffend is het niet.

Dat komt ook door het vlakke verhaal, dat nooit echt op gang lijkt te komen. De drie helden nemen het op tegen een kwaadaardige boom die een stad heeft verwoest en de wereld volpompt met demonen. Om dit onkruid met wortel en al te verdelgen, moeten Nero, V en Dante een imposante demonenkoning verslaan die ergens in die boom de hele dag op een troon zit te wachten tot iemand hem uit komt dagen. Dat doe je overigens maar liefst vier keer in de game – van de variatie moet het verhaal het niet hebben. Er zijn wel wat bijzondere momenten met bekende personages waar de echte Devil May Cry-fans van zullen smullen, maar het hele raamwerk is bij vlagen slaapverwekkend.

©GMRimport

Niet alleen qua opzet is DMC5 trouwens ouderwets, maar ook in de manier waarop het verhaal verteld wordt. Let vooral op de manier waarop vrouwen gepresenteerd worden: terwijl de mannen warme leren jassen dragen op een regenachtige dag, hebben de vrouwelijke metgezellen zo goed als niks aan. En met name de manier waarop winkelier Nico – in een laag uitgesneden broek en superhoog naveltruitje – elke keer uitgebreid voorover bukt om een aangeschaft voorwerp te pakken, hoort thuis in de jaren negentig.

Een weekendje lol

Devil May Cry 5 speelt heerlijk weg, maar na tien tot twaalf uur rolt de aftiteling alweer over het scherm. Hartstikke prima als je iets zoekt om in een weekend lekker doorheen te hakken, maar wel iets om rekening mee te houden voordat je je portemonnee trekt. Je kunt natuurlijk nog voor de hoogste moeilijkheidsgraad gaan en je highscores verbeteren, maar iets meer missies hadden niet misstaan.

Je kunt daarna wel nagenieten van de soundtrack, want dat is een pareltje. Van snoeiharde rock en heavy metal tot panische jazzpiano’s op belangrijke momenten; alles komt samen om je vol adrenaline door de gevechten heen te loodsen.

Devil May Cry 5 is misschien niet van deze tijd, maar die frustratie verdwijnt tijdens de gevechten. Wanneer Dante van een shotgun naar een zwaard naar de iconische Ebony- en Ivory-pistolen wisselt en onder en over de aanvallen van zijn vijanden heen duikt, valt alles op zijn plaats.

©GMRimport

Devil May Cry 5 is getest op een Xbox One en is vanaf 8 maart verder verkrijgbaar op PlayStation 4 en pc.

Laatste reviews op Gamer.nl

Het Poolse CD Projekt Red - bekend van The Witcher en Cyberpunk 2077 - is een samenwerking met Scopely aangegaan voor de ontwikkeling van een game.

Dat heeft het bedrijf laten weten tijdens het delen van zijn fiscale jaarcijfers. De samenwerking met Scopely is voor een game gebaseerd op een IP van CD Projekt Red, maar verder zijn er nog geen details aangekondigd.

Scopely is vooral bekend van mobiele games als Monopoly Go, Stumble Guys en Marvel Strike Force. Onlangs bleek nog dat het de gamedivisie van Niantic en games als Pokémon Go en Monster Hunter Now had opgekocht. Scopely maakt sinds 2023 onderdeel uit van Savvy Games Group. Dat is weer een divisie van het Public Investment Fund van Saoedi-Arabië, dat in het leven is geroepen om Saoedi-Arabië minder afhankelijk van winst gebaseerd op olie te maken.

Gezien de ervaring van Scopely is het een goede mogelijkheid dat het bedrijf aan een mobiele game werkt gebaseerd op een van CD Projekts franchises, zoals The Witcher of Cyberpunk. Dit is op moment van schrijven echter niet bevestigd.

Overigens bevestigde CD Projekt Red tijdens de bekendmaking van zijn jaarcijfers ook dat The Witcher 4 niet voor 2027 uitkomt.

Clair Obscur: Expedition 33 is onlangs 'goud gegaan'. Dat betekent dat de ontwikkeling zo goed als afgerond is.

Dat liet ontwikkelaar Sandfall Interactive weten op social media en in een nieuw artikel. De term 'goud gaan' houdt in dat er een nagenoeg afgewerkte versie van de game klaarligt om gedrukt en/of gedistribueerd te worden. Tegenwoordig is het echter geen garantie dat het werk van ontwikkelaars er helemaal op zit; vaak wordt er nog gewerkt aan diverse patches.

Dat de ontwikkeling ver afgerond is, maakt het zo goed als zeker dat de game de geplande releasedatum van 24 april haalt. Dan verschijnt de game op Xbox Series-consoles, PlayStation 5 en pc, zo werd eerder dit jaar tijdens de Xbox Developer Direct aangekondigd. Het spel komt ook meteen op Xbox Game Pass te staan.

Aan Eurogamer heeft de ontwikkelaar overigens laten weten dat er geen minimaps in de game zitten. "We willen dat spelers de spelwereld op dezelfde manier als de personages ontdekken." Wel is er een kompas, zodat spelers in combinatie met de overkoepelende wereldkaart een idee krijgen van waar ze naartoe reizen.

Clair Obscur: Expedition 33 is de debuutgame van Sandfall Interactive en speelt zich af in een wereld waar een mysterieuze entiteit genaamd de Paintress de wereld elk jaar opnieuw 'schildert'. Ze plaatst daarbij een vervloekt cijfer op een monoliet waardoor iedereen van die leeftijd in één keer verdwijnt. Het nummer gaat elk jaar omlaag, waardoor steeds jongere mensen verdwijnen.

Vlak voor de jaarlijkse sessie waarbij de Paintress het nummer '33' gaat schilderen, trekt een groep er op uit om haar te stoppen. Deze groep wordt geleid door een man genaamd Gustave. De game biedt turn-based gevechten in een wereld geïnspireerd door de Belle époque-periode. De menu's van de turn-based gevechten worden daarbij op flitsende wijze in beeld gebracht. De spelwereld stelt een fantasievolle en soms haast surrealistische versie van Frankrijk voor.

Overigens wordt er een live-actionfilm gemaakt gebaseerd op de game, zo kwam begin februari naar buiten.