De originele Crash Bandicoot-trilogie was zowel bij critici als consumenten een groot succes. Het waren ook de games waarmee Uncharted-ontwikkelaar Naughty Dog zich op de kaart zette. Het gekke buideldier was destijds de ongekroonde mascotte van PlayStation, maar ging daarna multiplatform en bereikte eigenlijk nooit meer de populariteit en kwaliteit die hij in zijn begindagen genoot. Wat doe je na al die jaren als eigenaar van de rechten van de franchise? Je brengt natuurlijk een remaster uit.
Dat is helemaal niet zo’n gek idee, want miljoenen gamers hebben goede herinneringen aan het spelen van deze drie platformers en aan de eerste verkoopcijfers te zien werkt deze strategie uitmuntend. Het plezier dat je uit deze remasters haalt is echter deels afhankelijk van je herinneringen aan de originele games. Mensen die jaren geleden van deze titels hebben genoten zullen ongetwijfeld smullen van het herleven van hun jeugd.
Weinig veranderd
Het is met die gedachte in het achterhoofd prijzenswaardig dat Vicarious Visions zeer weinig heeft veranderd aan de drie games. Alleen de graphics hebben een substantiële make-over gekregen, waardoor de games nu meer ogen als een felgekleurde zaterdagochtendtekenfilm. De charme van Crash Bandicoot als personage, de kleurrijke, gevarieerde omgevingen en de rare personages blijft daarbij gelukkig intact. Hoewel de kartelige, wazige beelden van de PlayStation-games op hun eigen manier een retrocharme hebben, is het een verademing om al die levels die je nog van vroeger kent in glorieus HD te kunnen ervaren.
Zoals gezegd is er aan de gameplay nauwelijks getornd, iets dat vooral spelers van de originele games op prijs zullen stellen. De sprongen en draaiaanvallen die je met Crash maakt voelen qua timing nagenoeg hetzelfde. Dit zijn nog steeds de kwalitatief sterke platformers die je kende, al heeft het genre zich in de pakweg twee decennia sinds de allereerste Crash Bandicoot wel doorontwikkeld. Het is precies dat feit dat je tijdens het spelen zo nu en dan met een gemengd gevoel achterlaat.
Allereerst zijn de Crash Bandicoot ietwat gelimiteerde versies van 3D-platformers, voordat Super Mario 64 de standaard verlegde. De game is wel degelijk in 3D, maar het leveldesign is zeer lineair, waardoor je eigenlijk alleen maar van links naar rechts, of naar de camera toe en van de camera vandaan loopt. Het is, kort door de bocht genomen, een 2D-platformer met het uiterlijk van een 3D-game. Vooral platformers als Super Mario 3D Land hebben deze mix tu en 3D-omgevingen en lineaire routes in de tu entijd al veel sterker uitgewerkt.
Game over
Iets anders dat meer dan twintig jaar na dato opvalt, en niet altijd in positieve zin, is de moeilijkheidsgraad. Uitermate uitdagende platformgames zijn meer dan welkom, maar het is de scheve balans in vooral de eerste Crash Bandicoot-game waar veel spelers zich op stuk zullen bijten. Waar je in het grootste gedeelte van de levels zonder al te veel problemen het einde bereikt (al dan niet met alle gevonden items en geheimen), daar stuit je soms op een level dat een enorme piek in de moeilijkheidsgraad met zich meebrengt. Verwacht enkele levels die je letterlijk tientallen keren opnieuw moet spelen. Zoals gezegd is er niets mis met een goede uitdaging. Het zijn hier vooral de plotselinge pieken in moeilijkheidsgraad die verra en, zelfs voor spelers van de originele trilogie.
Vicarious Visions heeft enkele aanpa ingen gemaakt om ervoor te zorgen dat spelers niet zo snel de handdoek in de ring zullen gooien. De game slaat je progre ie nu automatisch na elk level op, al kun je dit uitzetten. Daarbij zijn een aantal hulpmiddeltjes uit deel twee en drie naar de eerste Crash Bandicoot overgezet. Zo krijg je extra bescherming als je vaak achter elkaar doodgaat, al helpt dit alleen tegen aanvallen van vijanden, niet tegen de vaak voorkomende val in het diepe. Ook voegt de game in sommige langere levels een extra checkpoint toe – wel weer alleen bij veelvuldig falen. Toch zegt het genoeg over enkele uitschieters in levels dat zelfs deze hulpmiddelen niet genoeg zijn om te voorkomen dat je af en toe uit frustratie de console uitzet.
Opfriscursus en kennismaking
Het zal voor de meesten echter geen probleem zijn om die paar bikkelharde platformuitdagingen te doorstaan en zichzelf helemaal onder te dompelen in dit sterke staaltje nostalgie. Ondanks het feit dat het genre zich inmiddels heeft doorontwikkeld, staan vooral de charme van de spelwereld en variatie in levels nog als een huis. De deuntjes waren twintig jaar geleden al catchy en zijn nog steeds de kers op de taart. Het levert een prima opfriscursus voor terugkerende spelers en een fijne – en soms ietwat frustrerende - eerste kennismaking voor een nieuwe generatie op. De Crash-franchise bewijst met deze trilogie na al die jaren nog steeds de moeite waard te zijn en het lijkt de hoogste tijd voor een compleet nieuwe game.
Crash Bandicoot N. Sane Trilogy is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4.