Nog voordat je goed en wel begonnen bent, slaat Code Vein je om de oren met dooddoeners: de schuchtere hoofdpersoon leidt aan geheugenverlies maar staat te boek als de Messias van een oninteressant anime-universum. Tegenover de overdaad aan spottende, kinderlijke en ad rem-opmerkingen over moord en verderf staat de seksistische representatie van vrouwen. Wat is de game-industrie de afgelopen jaren toch volwassen geworden…

Eigenlijk staat de toon van Code Vein haaks op Bandai Namco’s marketingstrategie, waar nog enig moreel besef en maatschappelijke verantwoording uit spreekt. Inwoners van San Diego kunnen op TwitchCon bloed doneren aan het Amerikaanse Rode Kruis en ontvangen ter compensatie de game. Het is een tikkeltje ordinair omdat het gaat om een vampierengame, maar het genereert toch extra aandacht voor het belang van bloeddonatie.

In-game merk je niets van dit alles: het is vooral zaak om zo efficiënt en stijlvol mogelijk een rits grote, krachtige en nietsontziende vijanden aaneen te rijgen. Dat is op het eerste oog een fijne opdracht. Code Veins tempo ligt bijvoorbeeld relatief laag. Hierdoor heb je in vrijwel alle situaties de mogelijkheid om je te herpositioneren en vervolgens met afstandswapens of castaanvallen veel schade aan te richten. Ook is het hierdoor makkelijker om je vijanden te besluipen en hen met een spectaculaire klap direct neer te halen.

©GMRimport

Nooit alleen

In Bloodborne en The Surge stuit je nog geregeld op grote groepen vijanden, maar in Code Vein kom je hoofdzakelijk in één-op-één gevechten terecht, wat kleine worstelpartijen met een vijand of drie daargelaten. Dit pakt goed uit: meerdere ontwikkelaars van de game, waaronder director Hiroshi Yoshimura en producent Keita Iizuka, hebben gewerkt aan de God Eater-delen. In zowel God Eater als Code Vein tikt vrijwel iedere confrontatie het niveau van een tussen- of eindbaasgevecht aan. Het is daarom des te crucialer om je acties perfect te timen, juist omdat vijanden een rijker palet aan aanvallen hebben en hun tactieken dus moeilijker te voorspellen zijn.

Bovendien is het gaaf dat je linea recta kunt wisselen tussen verschillende vechtstijlen, met behoorlijk uiteenlopende gameplay tot gevolg. Hier komt ook een tikje strategie bij kijken. Code Vein is ontiegelijk moeilijk, maar met een beetje gezond verstand kun je een klasse kiezen die net wat effectiever is tegen die veel te lange, enigszins slungelige demon. De verschillende wapens zijn geen godswonder, maar doen precies wat je verwacht: hamers en speren hebben een grotere reikwijdte dan handzwaarden, maar zijn minder precies en langzamer in gebruik. Zelfs je kompaan doet vrolijk mee. Al vlug gaat er een makker met je mee op reis, of je nu wilt of niet. Waar dit een doodzonde lijkt voor een soulsborne, werkt dit best aardig. Wel is het is zo dat je hierdoor totaal geen rust krijgt of even op adem kunt komen: de oneliners en nodeloze motivatiekreten vliegen je om de oren, tot vervelens toe en op de ongelukkigste momenten. Maar ach, dat is nog altijd tig keer beter dan de hulpeloze Yorda uit Ico of de steeds in de weg lopende Ashley in Resident Evil 4.

©GMRimport

Nekslag

Het is vooral jammer dat het vechtsysteem niet zo scherp en precies is als de moeilijkheidsgraad vereist. De animaties van aanvallen duren dusdanig lang dat je nauwelijks de kans krijgt om daadwerkelijk op de gevechtsstrategie van vijanden te anticiperen. In plaats daarvan probeer je van tevoren in te schatten wat er gaat gebeuren en zet je op hoop van zegen een aanval in.

Wegrollen ter verdediging is bovendien niet altijd de beste optie: soms lijkt het alsof je geraakt wordt en doet het geen schade, terwijl je even later bij dezelfde handeling een nekslag krijgt. Of het nu willekeur, inconsistent gamedesign of domweg een bug is: het voelt niet eerlijk. Dit is niet te wijten aan het feit dat de game uitdagend is, maar ligt eerder aan de weinig responsieve besturing en de al te trage animaties. Ook heeft dit een weerslag op je vijanden: zij lijken eveneens nauwelijks te kunnen reageren op jouw plan van aanpak en ontvangen klappen alsof het niks is, om vervolgens uit een soort lompe noodzaak hun eigen slome zwaardslag in te zetten.

©GMRimport

Ook het leveldesign kan niet tippen aan genregenoten. Ontwikkelaar Bandai Namco heeft een dappere poging gedaan om een post-apocalyptische wereld te ontwerpen die als een consistent geheel voelt. Visueel is dat gelukt, maar het daadwerkelijke leveldesign is simpel, oninteressant en vooral irrelevant voor de gameplay.

Code Vein heeft de verkeerde dingen op orde. De vormgeving en esthetiek spreken boekdelen, je kunt je personage naar hartenlust vormgeven en zelfs je kompaan is de ergste niet. Maar het weinig responsieve vechtsysteem voorkomt dat de game tot grote hoogte stijgt.

Code Vein is vanaf 27 september verkrijgbaar op Xbox One, PlayStation 4 en pc. Voor deze review is de game op een PlayStation 4 Pro getest.

De eerder deze week uitgekomen singleplayer-rpg Avowed had bijna een focus op multiplayergameplay gehad.

Dat laat regisseur Carrie Patel weten aan Bloomberg. De game werd in eerste instantie een "multiplayer-Skyrim" genoemd, maar in 2021 ging de ontwikkeling volledig op de schop. Voor die tijd werd het spel als een multiplayergame ontwikkeld. Sterker nog: de ontwikkeling van de game is in totaal twee keer volledig herstart.

Patel onthult ook dat er bij Obsidian behoefte is aan eventuele vervolgen op of dlc voor Avowed. "Nu we deze geweldige spelwereld hebben gebouwd, en het ontwikkelteam ook hebben laten wennen aan deze content en gameplay in deze wereld, zou ik er graag meer van zien."

Avowed is nu verkrijgbaar voor Xbox Series X en S en pc en staat ook op Xbox Game Pass. Ron Vorstermans beloonde het spel met een 9 in zijn review: "Het schrijfwerk is fenomenaal, het vechten vloeit als een actiegame, de spelwereld is iedere vierkante centimeter waard en zelfs de kleinste verhaaltjes zijn memorabel. Avowed is misschien geen grensverleggende, dynamische rpg, maar weet precies waar het goed in is, en zet daar met volle overtuiging op in. Het resultaat is de beste Microsoft-rpg van de afgelopen jaren."

Netflix is betrokken bij de verfilming van Sloclaps kungfugame Sifu.

In 2022 werd al aangekondigd dat er een film werd gemaakt gebaseerd op Sifu door Story Kitchen, het bedrijf dat ook achter de Sonic the Hedgehog-films en de aankomende Streets of Rage- en Tomb Raider-verfilmingen zit.

Deadline heeft deze week gemeld dat Netflix nu ook betrokken is bij het project en dat TS Nowlin - bekend van de The Maze Runner-films - het script schrijft. Volgens geruchten zal John Wick-regisseur Chad Stahelski met zijn bedrijf 87Eleven Entertainment als producent functioneren.

Eerder gingen er geruchten dat Derek Kolstad, de schrijver van de John Wick-scripts, het script voor Sifu zou schrijven, maar dat lijkt nu dus niet meer het geval te zijn - tenzij hij samenwerkt met TS Nowlin.

De film moet min of meer hetzelfde plot als de game aanhouden, waarbij de hoofdrolspeler elke keer dat ze verslagen worden een stuk ouder wordt. De film wordt beschreven als "John Wick ontmoet M. Night Shyamalan's film Old".