Vaak wordt gezegd dat mensen ‘alleen Call of Duty spelen voor de multiplayer’, maar ik houd ook van het popcornavontuur dat de singleplayer heet. En laat er geen twijfel over bestaan: de singleplayermodus van Modern Warfare is opnieuw een traditionele aaneenrijging van scripted missies. Maar wie zou anders willen? Het resultaat spreekt boekdelen.

Het ongeveer zes uur durende avontuur wil een soort van potpourri zijn van de Modern Warfare-trilogie. En dat werkt. De personages komen allemaal goed uit de verf, de kant van de rebellen wordt interessant belicht, het algehele verhaal is pakkend en de actie is zoals verwacht van een hoog niveau. De verwijzingen naar oude Call of Duty-games zijn vermakelijk (“Get on you feet, soldier, we are leaving!”), maar Modern Warfare voelt uiteindelijk meer aan als een nieuw Call of Duty-universum dan een reboot. De game grijpt je vanaf de eerste minuut bij de strot en wisselt intens spektakel kundig af met zenuwslopende sluipmissies.

Alles voelt net een graadje interessanter en intenser aan dan in de afgelopen – pak ‘m beet – vijf Call of Duty-titels. Sowieso is Modern Warfare een van de mooiste games die je op een 4k hdr-tv kunt spelen. De serie heeft een gigantische stap gezet op het audiovisuele front. Tijdens donkere missies met nachtvisiebrillen heb je daadwerkelijk het gevoel naar militaire bodycambeelden te kijken. Donker is écht donker, waardoor je je nachtkijker vaak al hebt opgedaan voordat de game dat met een bondig prompt verzoekt. Reflecties en lichteffecten stelen voor het eerst in een Call of Duty-game de show. De textures, bijvoorbeeld in huizen en op wapens, zijn véél scherper dan we van de serie gewend zijn. Modern Warfare is een uitzonderlijk mooie game.

©GMRimport

Grijs en problematisch gebied

Het verhaal van de game zoekt continu het randje op: hoe ver kun je gaan als infiltrerend militair eliteteam? Waar ligt de morele grens? Die vraag, die de game aan spelers stelt, zou je ook aan de schrijvers van het verhaal kunnen voorleggen. De game vindt het niet erg een popcornfilm te zijn, maar er zijn genoeg momenten die subtiel verwijzen naar echte gebeurtenissen, zoals de aanval op het Amerikaanse consulaat in Benghazi en het omleggen van Osama Bin Laden. Zulke momenten zijn meestal hoogtepunten, maar soms wordt er over belangrijke details heengestapt. Wat er onlangs kwam bovendrijven over de verhaalvertelling bijvoorbeeld. De game impliceert daarnaast maar steeds dat de Verenigde Staten overal ter wereld dé constante factor voor vrede en politieke stabiliteit is.

Infinity Ward benadrukte in interviews dat Call of Duty ”geen politieke game” is. Nou, na het spelen van de singleplayer voelt dat als een veel te gemakkelijke uitweg om politieke discussies te vermijden. Een van eerste zinnen in de game komt van een terrorist: “This is not about our faith”. Ik snap die keuze wel, maar het voelt onnodig. De ‘ripped from the headlines’-invalshoek van de singleplayer werkt verder verrassend goed. De in trailers getoonde aanslag in Londen is misschien niet zo heftig als het beruchte ijkpunt van controverse in videogames, No Russian, maar tijdens het spelen voel je de controller zwaarder worden. En zo zijn er wel meer momenten - onder meer met kinderen in oorlogssituaties – waarop Modern Warfare de grens opzoekt en daarin slaagt.

Na het uitspelen van de verhaalmodus impliceert Modern Warfare dat het verhaal verdergaat in de co-op-modus Spec Ops. Daarmee schept het veel te hoge verwachtingen, en niet alleen door het dunne verhaaltje. Spec Ops, incluis de exclusief voor PlayStation 4 verschenen Survival-modus, is bijzonder saai. Met maximaal drie andere spelers doorloop je grote levels en voldoe je aan simpele objectives. De actie leunt erg vaak op de matige kunstmatige intelligentie, gezien vijanden continu op je af blijven rennen terwijl jij van marker naar maker rent. Een missie afronden is daardoor totaal niet leuk, maar altijd enorm frustrerend. Bovendien liep ik tegen verrassend veel bugs aan: ik zakte twee keer door de spelwereld heen en kon meermaals geen potje starten omdat een van de medespelers in de lucht bleef zweven.

De nieuwe modus lijkt daarnaast in verste verte niet op het oude Spec Ops, dat zich met geinige unieke co-op-missies écht wist te onderscheiden. Een co-op-modus in Call of Duty is nog nooit zo slecht geweest.

©GMRimport

De beste multiplayer sinds jaren

Wat rest is de multiplayer. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ook daar is er nog ruimte voor verbetering. De challenges waarmee je onder meer ervaringspunten verdient werken op dit moment niet of nauwelijks, wat extreem irritant is. Voetstappen hoor je al van tientallen meters afstand en klinken enorm hard, wat het dragen van een headset min of meer verplicht maakt. Bovendien schreeuwt je personage ‘Contact!’ wanneer hij een vijand ziet lopen, waardoor die vijand zich meer dan eens omdraait om jou opeens dood te schieten. Daarnaast is de matchmaking skill based, waardoor het soms niet makkelijk is om met vrienden te spelen die van een veel hoger of lager niveau zijn. Dat zijn allemaal heel valide pijnpunten waar Infinity Ward zich inmiddels naar verluidt van bewust is.

Op dit moment klagen ook veel mensen over campers. De grote, open maps met her en der kleine gangetjes zouden geen goede combinatie zijn met de snelle time to kill van spelers. Tegen die klagers wil ik zeggen: hier, eet mijn claymore. Er is niets mis met de pacing in deze game, laat staan met de maps. Ga Black Ops 4 spelen.

In het verlengde daarvan: deze multiplayer is veel beter dan Black Ops 4, wat de beste Call of Duty-multiplayer sinds jaren was. De multiplayer keert terug naar wat ik zo tof vond aan Call of Duty 4: simpele, tactische combat. Omdat spelers sneller het loodje leggen keert traditionele teamtactiek terug. Je wacht vaker af dan de confrontatie op te zoeken. Ook de handling van de geweren is heerlijk. Dankzij afgewogen sway en terugslag is dit de beste gunplay in de serie. Het ‘Pick 10’-systeem is bovendien verdwenen: in plaats van lastige keuzes te moeten maken, level je nu gewoon je guns, die naarmate je meer met ze speelt meer naar eigen smaak zijn samen te stellen. De keuze is daarbij reuze. Het duurt niet lang voordat ik mijn M4-assaultrifle wist om te toveren tot een submachinegun. Snipers en zelfs pistolen kunnen semi-marksmanrifles worden. Ik smul daarvan.

©GMRimport

Ook de modi zijn nog nooit zo goed geweest. Als je met z’n tweeën bent kun je je wagen aan een nieuwe twee-versus-twee-modus: Gunfight. Deze kleinschalige spelmodus is de beste toevoeging aan Call of Duty sinds jaren. Op een handjevol hele kleine maps speel je hapklare potjes met triviale wapens. Die potjes duren niet lang, en het eerste duo dat er zes wint, wint de gehele pot. De snelle pacing en bondige tactieken in Gunfight zijn heerlijk. Het voelt bijna alsof je een heel andere game aan het spelen bent. De intensiteit van Gunfight lijkt soms eerder op een Rainbow Six dan een Call of Duty. Een mooie bijkomstigheid is bovendien dat je speelt met guns die je normaliter niet vaak gebruikt. Zo leer je nieuwe guns waarderen én verdien je ervaringspunten voor ze.

Daarnaast is Ground War toegevoegd, wat in principe de Conquest-modus uit Battlefield is. De twintig-versus-twintig-modus is redelijk gestoord: mede door de introductie van voertuigen, maar ook door de hele snelle pacing van de gunplay binnen een hele grote map. Dat zorgt er voor dat er altijd wel ergens een helikopter vliegt of er een tank door de straten rijdt. Ook zijn spelers op bijna ieder front wel aan het knallen, zowel binnen de vele gebouwtjes als ergens buiten aan de zijkant van de map met een sluipschuttersgeweer. Het resultaat is absolute chaos, maar door al die afwisseling in speelstijlen komt de gameplay verrassend goed uit de verf.

Verder keert Headquarters terug, en het nieuwe Cyber Attack is een hele fijne mix van Search en Destroy en het oude Demolition (dat later nog terugkeert). In Cyber Attack kun je overigens mensen reviven, wat een klassieke balans introduceert in Call of Duty: ga ik het alleen doen, of ga ik mijn teamgenoten weer tot leven brengen?

Een hamburger

Ja, de verhaallijn maakt domme keuzes en ja, Spec Ops is een grote teleurstelling, maar Call of Duty: Modern Warfare schudt dat van zich af door gewoon een hele goede game te zijn. De beste singleplayer in jaren, geweldige gunplay, heerlijke pacing, toffe maps, fantastisch modi: Modern Warfare zet Infinity Ward weer op de kaart als dé Call of Duty-studio. En als je ooit bent afgehaakt omdat Call of Duty je te gek werd of je het simpelweg niet meer boeide: denk aan een hamburger. Een klassieke hamburger (vegetarisch, mits je dat wilt). Veel vlees, kaas, een augurkje, misschien een beetje sla.

Call of Duty is een ‘spectaculaire achtbaanrit’, lees je overal. Soit, ik wil me best achter die metafoor scharen, maar in dat geval is Call of Duty ook een hamburger. Je zou boeken vol kunnen schrijven over lokale hamburgertentjes in de donkerste krochten van de Amerikaanse ‘burger belt’, maar uiteindelijk wil je van een hamburger dat-ie excelleert in die hartige behoefte waarin alleen een klassieke hamburger voldoet. Een explosie aan vettigheid, wars van pretentie. De maaltijd van het volk.

Een klassiekere hamburger dan de nieuwe Modern Warfare is moeilijk denkbaar. Een augurkje hier, misschien wat gekarameliseerde ui, maar blauwe kaas hoef je niet als topping te verwachten. Modern Warfare is een burger en weet waar zijn krachten liggen. Dit eerste deel van de reboot wijkt zelden af van de in goud gegoten basis. Modern Warfare is Call of Duty zonder opsmuk zoals dat in 2007 werd geïntroduceerd. Basale interactie, simpel in opzet, maar o zo soepel en vermakelijk. Alles meer dan dat zou overkill zijn. Aan mijn hamburger geen bolognaise.

Call of Duty: Modern Warfare ligt nu in de winkels voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze recensie is de game op een PlayStation 4 Pro getest.

Laatste reviews op Gamer.nl:

©GMRimport

Er is iets meer informatie over The Duskbloods, de gisteren aangekondigde nieuwe Fromsoftware-game voor de Nintendo Switch 2, naar buiten gekomen. Zo gaat het om een PvPvE-game voor maximaal acht spelers.

Dat blijkt uit een officiële beschrijving. Toen de game gisteren werd onthuld tijdens de Nintendo Direct, was er nog nauwelijks iets over bekend. Wel viel in de beschrijving van de trailer te lezen dat het om een multiplayergame ging.

Nu is er iets meer bekend over wat die multiplayergameplay inhoudt. Blijkbaar nemen spelers het zowel tegen elkaar op als tegen door de computer bestuurde vijanden. Daarbij kunnen er acht mensen tegelijk in een potje zitten.

Spelers besturen zogeheten 'Bloodsworn'. Dit zijn wezens die menselijke krachten zijn ontstegen dankzij het speciale bloed dat door hun aderen stroomt. Ze nemen het tegen elkaar op in een gewelddadig gevecht voor 'First Blood', terwijl het einde van de mensheid nabij is.

The Duskbloods komt in 2026 exclusief uit voor Nintendo Switch 2. De game wordt geregisseerd door Hidetaka Miyazaki, de directeur van Fromsoftware en regisseur van spellen als Bloodborne, Dark Souls en Elden Ring. Overigens komt ook laatstgenoemde game dit jaar naar Nintendo Switch 2.

Sommige Nintendo Switch 2-games die je fysiek in de winkels koopt, worden op een zogeheten 'Game-Key Card' geleverd en moeten alsnog gedownload worden.

Dat heeft Nintendo aangekondigd via zijn officiële website. Op een Game-Key Card staat volgens het bedrijf "niet de volledige gamedata". In plaats daarvan geldt de cartridge als een soort sleutel waarmee spelers wanneer deze in de Switch 2 gestoken wordt de volledige game kunnen downloaden. Wanneer een fysieke game een Game-Key Card in plaats van een reguliere cartridge bevat, wordt dit op de verpakking van het spel aangegeven.

Nintendo lijkt deze oplossing aan te dragen voor games die niet op een Switch 2-cartridge passen. Dit gebeurt bij sommige games voor de huidige Switch ook al, al wordt het daar niet een Game-Key Card genoemd en staat er simpelweg op de verpakking dat de game (deels) gedownload moet worden.

Nintendo benadrukt dat mensen wel genoeg schijfruimte op de Switch 2 of een extra geheugenkaartje in de console moeten hebben om de betreffende game te downloaden. Daarbij moet er verbinding met internet gemaakt worden, al is dit na het downloaden van de game niet meer verplicht. Anders dan bij een volledig digitale game moet de Game-Key Card wel in console zitten om de game op te kunnen starten.

Gisteren werd aangekondigd dat de Nintendo Switch 2 op 5 juni verschijnt. De console gaat 469,99 euro kosten, al komt er ook een bundel met een digitale code voor Mario Kart World die 509,99 euro kost. Reserveringen kunnen vanaf 8 april gemaakt worden bij winkels en Nintendo's eigen webshop. Voor laatstgenoemde heeft men wel al twee jaar een Nintendo Switch Online-account nodig en moet men actief Switch-games hebben gespeeld. Nedgame zette gisteren al pre-orders voor de Switch 2 uit, die inmiddels allemaal op zijn.

Met de dock kunnen games op Switch 2 in maximaal 4K en HDR afgespeeld worden op televisies die dat ondersteunen. Het scherm van de Switch 2 zelf geeft games in 1080p en HDR weer, in maximaal 120 fps, en heeft twee keer zoveel pixels als de eerste Switch. De Joy-Con-controllers worden ditmaal via magneten verbonden met de console. Er komt tevens een nieuwe Pro Controller die los gekocht kan worden, met nieuwe knoppen aan de achterkant en een ingang voor koptelefoons. De Switch 2 kan ook de meeste games die op de Switch zijn verschenen afspelen.