Als je een kaart van het melkwegstelsel voorgeschoteld krijgt, voelt het bijna onwennig: in Infinite Warfare bepaal je welke missie van de singleplayer jij op dat moment wilt doen. Door de toevoeging van een handjevol zijmissies is de singleplayeropzet van Call of Duty minder lineair, al moet je de hoofdverhaallijn nog steeds in een bepaalde volgorde afronden. Na zeven, wellicht acht uur aan dogfights en knallen op robot, mens en robotmens rolt de aftiteling op het scherm voorbij - en dan heb je alle zijmissies wel ongeveer afgerond.
Voor wie zin heeft in een platvloers popcornavontuur dat nul aanspraak maakt op je intellect, is Call of Duty: Infinite Warfare een optie. Dat klinkt denigrerender dan het bedoeld is, want de singleplayer van Call of Duty: Infinite Warfare is vanwege z’n simpele insteek vermakelijker dan die van Black Ops 3 en Advanced Warfare. De verhalende aspiraties van Black Ops 3 vloekten bijvoorbeeld met de basale gameplay, die ook nog eens te lijden had onder de toevoeging van coöp. Black Ops 3 was te vaak te saai.
In het heetst van de strijd is Infinite Warfare is in elk geval niet saai, al kan de game zeker saai zijn als je in je ruimteschip (het hub) bent, bijvoorbeeld om een volgende mi ie te kiezen. Zie de singleplayer als een opsomming aansetpieces die wordt verantwoordt met een basaal verhaal. De kale ruimtekapitein Reyes moet de slinkende mensheid en haar kolonies beschermen van het Settlement Defense Front (SDF), een fascistische splintergroepering die de Aardse mens met guerrillatactieken op de knieën probeert te krijgen. Die grootschalige ruimteoorlog blijkt genoeg motivatie om verder te willen spelen.
Een singleplayer vol opoffering
Het thema van de singleplayer is opoffering, maar weeg daar niet te zwaar aan. De rest van deze alinea (en enkel deze alinea) is een spoiler, dus bij dezen ben je gewaarschuwd. Tijdens zijn reis door de Melkweg maakt ruimtekapitein Reyes veel vrienden, en veel van hen laten in Infinite Warfare het leven, meestal terwijl Reyes ze toeschreeuwt alsjeblieft niet te sterven. Dat wordt per abuis een beetje komisch. Een band met Reyes lijkt garant te staan voor het vinden van de dood, nog meer dan een Facebookfelicitatie van Henk Krol.
De locaties (ijsplaneten, zandplaneten, ruimteschepen) wi elen elkaar wel af, maar tu en mi ies zitten lange rustpauzes op je ruimteschip, wat een beetje frustrerend kan zijn. Af en toe neem je plaats in een Jackal, een wendbaar ruimteschip dat is uitgerust met een basaal wapenarsenaal. De introductie van ruimte-dogfights verhult helaas niet dat vrijwel alle actie bestaat uit het hersenloos knallen op tegenstanders – afijn, al dan niet vliegend in je Jackal tegen een pikzwarte achtergrond. De nieuwe grappling hook speelt ook een marginale rol.
Na het uitspelen van de singleplayer wordt de Survivalist-moeilijkheidsgraad ontgrendeld, waarbij verloren health niet wordt aangevuld en een gebroken arm betekent dat slaan er even niet meer in zit. Wie na Survivalist blijft hangen, kan aan de slag met de YOLO-modus, waarin je maar één leven hebt tijdens de gehele singleplayer. Wij hebben ons er niet aan gewaagd. Zoals veel spelers zijn we snel overgestapt op de multiplayer en Zombies.
Een pretpark vol zombies
Coöp is uiteraard niet verdwenen en keert terug in Zombies. Ook in Infinite Warfare is het ontdekken van de Zombies-map een avontuur an sich. Zeker als de zombies op je afstormen, is het oplo en van tig kleine en enkele grote puzzels een ware uitdaging die verfijnde teamtactiek vereist. Het in neonlichten gedrenkte ‘Zombies in Spaceland’ is toegankelijker dan zijn voorgangers. Dit blijkt niet alleen uit de stapsgewijze opbouw, maar klinkt ook letterlijk door in de mainstreammuziek die in het park gedraaid wordt (door David Ha elhoff, die daarnaast een andere, prominentere rol in Zombies speelt).
Om verder te komen dan ronde tien – iets waar wij betrekkelijk veel moeite mee hebben gehad - is het nog meer dan voorheen zaak om de map zo veel en zo ver mogelijk te verkennen. Nadat we een ritje in een spookhuis met lasergeweertjes hebben gemaakt, een robot zijn verloren ledematen hebben teruggebracht en maar liefst twee rondes aan ontploffende clowns hebben overleefd, voelt Spaceland nog altijd als een mysterie voor ons. Maar we werden wel steeds beter in het stellen van prioriteiten. Dat helpt als je wilt overleven.
De vraag is natuurlijk hoe het zit met de houdbaarheidsdatum ten opzichte van eerdere Zombies-delen, en op die vraag is in Call of Duty-recensies traditiegetrouw lastig antwoord te geven. Zombies vergt nou eenmaal veel tijd, en ook een beetje hulp van het internet. We zijn tijdens onze speelse ies nooit ver genoeg gekomen (of genoeg geholpen) om de grootste geheimen te ontdekken, terwijl wij uit betrouwbare bron weten dat die geheimen er wel degelijk zijn.
Iets wat ons in de Zombies-modus tegenstaat, is ook verwerkt in de multiplayer: de zogeheten supply drops uit Advanced Warfare zijn terug. Het gaat om pakketjes die drie triviale items bevatten. Sommige voorwerpen in supply drops hebben niet enkel cosmetisch nut, zoals in Overwatch of Battlefield, maar zijn daadwerkelijk beter dan hun reguliere equivalenten. Neem de R3KT-a aultrifle (‘YOLO’, ‘R3KT’: Infinity Ward is blijkbaar immuun voor ieder gevoel van schaamte).
Die bijzonder fijne versie van de gewone R3K-a aultrifle maakt gebruik van een wapen-perk die ‘m volautomatisch maakt. Wil je het geweer hebben zonder euro’s te investeren, dan dient er zich óf een hele lange grind aan, óf is een enorme portie geluk nodig om de R3Kt in een van de gratis pakjes te vangen. Het counterargument is in elke game met zulke microtransacties hetzelfde: je hoeft die pakketjes niet te kopen, omdat je ze ook kunt verdienen door veel te spelen.
Zo ook in Call of Duty: kopen van supply drops hoeft niet, maar mensen die het wel doen, hebben duidelijk een voordeel. En nadat wij zelf met de R3KT aan de slag gingen, merkten wij op dat dat voordeel best groot kan zijn.
Een multiplayer van weleer
Ben je eenmaal aan het knallen, dan knalt Infinite Warfare in de multiplayermodus zoals verwacht best lekker weg. Het is een cliché dat maar al te waar is. Infinite Warfare is iets trager dan zijn voorganger, maar vanwege de compactere maps valt dat eigenlijk niet zo op. Je doet er meestal goed aan je sniper achter te laten in de lobby, want zelden rijkt de horizon zo ver dat je door een diep vizier wilt kijken. A aultrifles en smg’s vieren om die reden hoogtij.
Call of Duty: Infinite Warfare verschilt qua feel van Black Ops 3 zoals Modern Warfare 1 qua feel verschilt van Modern Warfare 2: vrijwel niet. En dan hebben we het vooral over de manier waarop je beweegt en navigeert. Infinite Warfare is iets meer boots on the ground dan zijn voorganger, gezien de maps te klein zijn voor imponerende wallruns. Verder speelt gewenning geen enkele factor en is je basisarsenaal aan bewegingen in Infinite Warfare een bijna exacte kopie van het movement-systeem in Black Ops 3.
Gelukkig kun je personages naar smaak aanpa en. Veel vaardigheden zijn weliswaar nieuw, maar zo voelen ze niet. Onzichtbaar worden, de tijd terugspoelen of het bemachtigen van een krachtige, maar tijdelijke lasergun; de meeste krachten komen erg bekend voor. Met het oog op de balans is dat wellicht te verklaren, maar met het oog op de nieuwe setting heet dat een gemiste kans.
Hoge instapdrempel
Infinite Warfare probeert zich wel degelijk te onderscheiden, maar dan vooral met kleine details die voortborduren op de basis van Black Ops 3. Zeker online vormt dat een fiks knelpunt. Mits je geen doldwaze Call of Duty-fan bent, vallen de aanpa ingen in Infinite Warfare niet of nauwelijks op. Met het futuristische thema wordt nauwelijks geëxperimenteerd. De maps spelen zich af op onorthodoxe planeten, maar de futuristische setting heeft weinig impact op de gameplay.
De nieuwe setting voelt niet eens echt nieuw. Ze houdt bestaande Call of Duty-wetten juist in stand. Als gevolg is de skill gap groter dan ooit. De multiplayer van Infinite Warfare stelt het spelersbestand dat meereist uit Black Ops 3 in staat om snel weer op het speelniveau van Black Ops 3 te komen. Als gevolg is de multiplayer niet alleen minder toegankelijk voor nieuwkomers, het zegt ook iets zegt over de intentie van de makers. Infinite Warfare wil vooral een getrouwe Call of Duty-game zijn.
Dat is logisch, maar gezien de potentie van dit nieuwe deel is ‘t ook jammer. Infinite Warfare is een goede game, maar zeker niet de beste shooter van dit najaar, wat ook komt door stappen die concurrenten wél hebben gezet. Het zou de serie goed doen als het volgende Call of Duty-deel afscheid neemt van een deel van de gelegde fundering, zonder daarbij zijn kernkwaliteiten te verloochenen. Die aanpak leverde Infinity Ward in het verleden al eens ‘n alleraardigst spelletje op. Kijk maar naar de Remaster.
Call of Duty: Infinite Warfare is vanaf vandaag uit op Xbox One, PlayStation 4 en pc. De game is gerecenseerd tijdens een driedaags recensie-evenement.