Bloodstained: Ritual of the Night is op-en-top Castlevania
Bloodstained: Ritual of the Night is een ode aan het genre dat maker Koji Igarashi ooit zelf heeft uitgevonden met Castlevania: Symphony of the Night. Die game komt uit 1997, Bloodstained uit 2019. Toch voelen ze alle twee zowel modern als oubollig aan. Het zijn net vampiers; hun eeuwige jeugd kan ouderwetse gebruiken niet verhullen.
Bloodstained: Ritual of the Night is op-en-top Castlevania. Als je bij die naam aan de Metroidvania-spellen in de reeks denkt, althans. Dat genre, een samentrekking van Metroid en Castlevania, laat zich het beste omschrijven als een mix tussen actie, verkenning en lichte rpg-elementen. Je hebt een groot kasteel om te ontdekken en verzamelt ondertussen wapens, voorwerpen en nog wat ervaringspunten. Zo ploeg je door, tot er ergens een baas in de weg staat. Wanneer je die verslaat, krijg je vaak een nieuwe vaardigheid waarmee je meer van het kasteel kunt ontdekken.
History of the night
Het is een beproefde formule die in de jaren na Castlevania: Symphony of the Night nog vaak is herhaald, via Circle of the Moon voor de Game Boy Advance tot aan Order of Ecclesia op de Nintendo DS. Na die laatste game zag uitgever en merkhouder Konami geen brood meer in het concept, maar dat wil niet zeggen dat het genre uitstierf. Onafhankelijke ontwikkelaars namen het stokje over. Denk aan Hollow Knight, Guacamelee, Axiom Verge en wat meer recentelijk Gato Roboto.
Nu is dit een review en geen geschiedenisles, maar om te begrijpen wat Bloodstained goed (en slecht) maakt moet je wel weten waar het genre vandaan komt. En hoe ver het inmiddels is gekomen.
©GMRimport
De perfecte formule
Wat Bloodstained goed maakt is waarom Castlevania: Symphony of the Night zo’n klassieker is geworden. Het geraamte, de spelmechanieken in hun puurste vorm, leveren zo’n fijne ‘gameplay loop’ op dat je er in principe geen genoeg van krijgt. Een baas verslaan geeft je een nieuwe vaardigheid, waardoor je een ander deel van het kasteel in kunt. Een nieuw wapen zorgt ervoor dat vijanden sneller doodgaan, waardoor je bekende stukken veel sneller doorkruist. En voor je het weet sta je weer oog in oog met de volgende baas en herhaalt de cyclus zich. Na al die jaren en spellen is die formule nog even sterk. En als er iemand is die de precieze ingrediënten kent, dan is het uitvinder Igarashi wel. Bloodstained houdt je zo’n twintig uur bezig, maar toch voelt het daarna alsof je het in één ruk hebt uitgespeeld. Zo soepel speelt het en zo vloeiend lopen de spelmechanieken in elkaar over.
Daarin is een belangrijke rol weggelegd voor het Shard-systeem. Hoofdpersonage Miriam is een zogeheten Shardbinder en kan de krachten van vijanden - hun shards - absorberen. Je hebt als speler dus minstens net zoveel vaardigheden tot je beschikking als dat er vijanden zijn. En dat zijn er heel veel. Iedere keer dat je een monster verslaat, is er de kans dat je zijn of haar krachten tot je beschikking krijgt. Zo heb je om de zoveel minuten wel weer wat nieuws om mee te experimenteren. Niet alles is even nuttig, maar er is meestal wel een interessante toepassing voor te vinden. Het resulteert in een haast ontelbaar aantal mogelijke speelstijlen.
Uitrusting kun je vinden in het kasteel, of je laat het door de alchemist Johannes transmuteren. Geef hem lichaamsdelen van verslagen monsters, wat zilver of staal en hij maakt er een leuk zwaard van. Of een zweep. Of een geweer. Ook de wapens bieden een enorme hoeveelheid variatie. Op dat gebied zijn Bloodstained, en de Castlevania-games waar het zijn bestaansrecht aan dankt, ongeëvenaard.
©GMRimport
Het geraamte, de spelmechanieken in hun puurste vorm, leveren zo’n fijne ‘gameplay loop’ op dat je er in principe geen genoeg van krijgt
-
Als een tang op een vliegend varken
Er zit wel een grote maar aan. Bloodstained is compleet uit balans. Omdat er zoveel verschillende wapens en shards zijn te verzamelen, is de kans groot dat er bepaalde combinaties tussen zitten die veel te sterk zijn. Dat was met de voorgaande Metroidvania-spellen ook al zo, maar Bloodstained maakt het soms wel erg bont. Een van de eerste paar bazen geeft je een shard die zo absurd veel schade per seconde toedeelt dat het bij de latere baasgevechten meestal wel volstaat om stil te staan en twee knoppen ingedrukt te houden.
En wat te denken van de vliegende varkens, vijanden die je al vrij vroeg in het spel tegenkomt? Gebruik hun kracht een paar keer en het scherm vult zich met de stuiterende varkens. Doe het in een kleine kamer en tegenstanders maken geen schijn van kans meer, want zij komen terecht in een flipperkast. Met zoveel verschillende manieren om de game te spelen kun je het jezelf heel leuk maken, maar het spelplezier ook compleet vergallen. Op de normale moeilijkheidsgraad tenminste. Bij de hogere moeilijkheidsgraden slaat de balans eerder te ver uit naar de andere kant. Wees gewaarschuwd.
Hoewel Bloodstained propvol zit met zeldzame items, geheime kamers en optionele bazen, heeft het verder niet bijzonder veel om het lijf. Het kasteel staat weliswaar als een huis en de verschillende ‘vleugels’ zijn prachtig en zorgvuldig ontworpen. De bazen evenzeer. Toch voelt het niet als thuis. En dat is waar andere Metroidvania’s Bloodstained overklassen. Denk aan hoe het Hallownest van Hollow Knight uitpuilt van de sfeer. En nog belangrijker: geschiedenis. De omgevingen vertellen samen een verhaal. Die cohesie ontbreekt vrijwel volledig in Bloodstained. De omgevingen dienen de gameplay en niet andersom. Heel erg is dat niet, maar andere games hebben laten zien dat het één het ander niet uit hoeft te sluiten.
©GMRimport
Een vervelende vlek
Het is vooral jammer dat de game zichzelf vaak in de weg staat. Ondanks een veel langer dan gepland ontwikkelingstraject – tijdens het crowdfundingtraject werd maart 2017 als streefdatum gecommuniceerd – zit het spel nog steeds vol met bugs en andere oneffenheden. Zwarte schermen, witte schermen, grijze schermen: ze komen allemaal voorbij. Ook bevriest het spel met enige regelmaat een paar seconden, terwijl je eigenlijk een animatie zou moeten zien. Tijdens het spelen traden er audioproblemen op, is het spel een aantal keer vastgelopen en waren items die er wel zouden moeten zijn tijdelijk spoorloos.
Daarnaast kampen verschillende versies van het spel met hun eigen problemen. De PS4 Pro-versie, die voor deze review gebruikt is, blijft steken op 1080p en kampt alsnog met beeldvertraging op sommige momenten. Op de reguliere PlayStation 4 en Xbox One is de framerate een groter probleem. De Switch-versie wordt op zijn beurt geplaagd door lange laadtijden en heeft naar het schijnt veel input lag. Er zijn inmiddels updates uitgebracht die een deel van de problemen oplossen, maar het feit blijft dat Bloodstained verre van stabiel is. Misschien is het daarom beter om je aanschaf uit te stellen tot de volgende patch. Dit soort games verouderen niet.
Bloodstained: Ritual of the Night is getest op een PS4 Pro. Het spel is verkrijgbaar voor PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch en pc.
Laatste reviews op Gamer.nl:
Met Bloodstained: Ritual of the Night krijgen fans van Metroidvania-games precies waar zij op hoopten. Zelden werd een Kickstarter-belofte zo exact ingelost. Die belofte was een volledig verkenbaar kasteel met zoveel demonen dat er geen ruimte meer was voor de tijdsgeest. Bloodstained voelt daardoor wel wat verouderd, maar meestal op de goede manier.
- Heerlijk experimenteren met talloze speelstijlen, gedetailleerd kasteel vol interessante locaties, speelt bijzonder soepel
- Weinig cohesie tussen gebieden in kasteel, balans ontbreekt vrijwel volledig, bevat meer bugs dan Hollow Knight
