Ancestors: The Humankind Odyssey verkiest mysterie boven gameplay
Ancestors: The Humankind Odyssey doet alsof evolutie een kwestie van vallen en opstaan is. Dat klopt biologisch gezien van geen kant, maar belangrijker: het leidt ook niet direct tot een goede game.
Ontwikkelaar Panache Digital, geleid door Patrice Désilets, toont in ieder geval wel lef. De introductievideo heeft de strekking, ”zoek het maar uit, wij helpen je alleen als het ons uitkomt”, en daar is weinig aan gelogen. Ancestors gooit je in het diepe en verwacht dat je daar eigenhandig weer uitkomt.
Trial-and-error is de crux van deze eigenaardige titel. Voor je het weet ren je als een angstig aapje rond in een te grote en vijandige jungle. Nergens staat wat je mag of kan of moet of zoekt; zelfs Dark Souls biedt meer structuur en duiding. Met een beetje geluk vogel je uiteindelijk uit dat je samen met je clan moet zien te overleven – en dat je hele hebben en houden invloed heeft op de rest van je familie en vrienden. Oftewel: simpelweg wat eten, drinken, seksen en slapen is niet genoeg. Het is ook zaak om te leren welke planten helpen tegen schaafwonden, hoe je takken en stenen in je voordeel kunt inzetten en wat de beste manieren zijn om roofdieren te slim af te zijn. Zo draag je bij aan de gedeelde kennis van je apenclan.
De aantrekkingskracht van Ancestors zit ‘m vooral in het feit dat je er de eerste tien uur helemaal alleen voor staat en totaal geen idee hebt wat nu van je verwacht wordt
-
©GMRimport
Evolutie is geen kunst
Je ruikt, hoort en kijkt je wat af – en Ancestors doet daarom voornamelijk denken aan een survivalgame. Toch kent het ook overeenkomsten met De Sims en zo’n beetje elke overambitieuze Peter Molyneux-game. Je bent met name verantwoordelijk voor het welzijn van je clan en de game doet vermoeden dat je speelstijl en keuzes invloed hebben op het spelverloop. Echt concreet of duidelijk wordt dit niet. Enkel sporadisch geeft Ancestors je het idee dat je progressie boekt – en dat dit een directe consequentie is van jouw spelwijze.
Slaag je er met veel geluk en een beetje wijsheid in om de boel in leven te houden, dan geeft de game je op meerdere momenten de keuze om een fiks aantal generaties over te slaan en duizenden, zo niet miljoenen jaren later verder te spelen. Het achterliggende idee is dat je zo een groot gedeelte van de evolutie van de mensenaap doorloopt. Conceptueel is dit intrigerend. Populaire culturele vormen als games en films draaien voornamelijk om persoonlijke en sociale ontwikkeling; Ancestors verlegt de nadruk van de verhaalvertelling naar de concrete impact van de evolutietheorie en gedeelde kennis.
De uitwerking laat te wensen over. Van wezenlijke evolutie lijkt nauwelijks sprake. Je leert soms wat trucjes en handigheden waar volgende generaties profijt van hebben, maar meestal moet je het gros van de vaardigheden weer opnieuw vrijspelen. Ancestors is daardoor niet alleen traag, maar ook onnodig repetitief. Ook de game an sich verandert nauwelijks, ongeacht het jaartal of de specifieke evolutie van je clan. Keer op keer scan je je omgeving voor roofdieren, voedsel en mogelijk handige objecten. Tussendoor ontwijk je de zoveelste slang en spring je van de ene naar de andere boom, op zoek naar vruchtbare gebieden en nieuwe tools. Dat is de eerste tien tot vijftien uur nog aardig: je weet dan nog niet helemaal wat de kaders van de game zijn en hoe je het beste kunt overleven.
©GMRimport
Mysterie zonder diepgang
Naarmate je dit proces een aantal keer hebt doorlopen, valt vooral op dat Ancestors kwalitatief tekortschiet en speltechnisch op de oppervlakte blijft. Confrontaties met roofdieren voltrekken zich steeds op dezelfde manier en je bouwt nauwelijks een relatie op met andere apen uit je clan. Het is ook niet zo dat je je omgeving daadwerkelijk leert kennen of naar je hand zet. In plaats daarvan scan je ieder nieuw gebied om te achterhalen wat gevaarlijk, eetbaar en nuttig is – een spelmechaniek die totaal niet uitdagend of interessant is. En dus dwingt de game je al snel om heel mechanisch te werk te gaan: eet gevarieerd, slaap regelmatig en beweeg genoeg. Het lijkt Het Voedingscentrum wel.
De aantrekkingskracht van Ancestors zit ‘m daarom vooral in het feit dat je er de eerste tien uur helemaal alleen voor staat en totaal geen idee hebt wat nu van je verwacht wordt. Het is nog behoorlijk lastig om je clan langer dan een uur of twee in leven te houden. Dat de game je niet vertelt wat bepaalde icoontjes betekenen en wat je nu eigenlijk wel en niet kunt doen, draagt bij aan een zeker mysterie. Alles lijkt dan nog mogelijk – en is dat niet precies de reden waarom No Man’s Sky een jaar of drie geleden zoveel interesse wekte? Maar net als met die titel schuilt er in Ancestors: The Humankind Odyssey relatief weinig achter het theaterdoek.
Ancestors: The Humankind Odyssey is nu verkrijgbaar op pc via de Epic Games Store. In december verschijnt de game voor PlayStation 4 en Xbox One.
Laatste reviews op Gamer.nl:
©GMRimport
Ancestors: The Humankind Odyssey mag dan wel uit de hoge hoed van Assassin’s Creed-maker Patrice Désilets komen, echt overtuigend is deze survivalgame niet. De eerste tien uur zijn nog mysterieus en spannend, maar daarna valt vooral de matige gameplay op.
- Conceptueel vernieuwend, mysterieus, eerste tien uur spannend en boeiend
- Simpele en oppervlakkige spelmechanieken, grootste gedeelte van de game is een weinig interessante herhalingsoefening
