Ace Combat 7 verkiest schoonheid over diepgang
Terwijl om je heen de bliksem inslaat en het rotsachtige landschap razendsnel onder je voorbij trekt, komt het bericht door op de radio. Vijanden gesignaleerd. Je checkt de radar, de muziek zwelt aan en samen met de andere leden van je eskadron maak je je klaar voor de strijd. Missile lock. Fox 4…
Ace Combat is inmiddels een klassieke reeks wiens oorsprong te vinden is op de eerste Playstation. Toen was het al een wat vreemde eend in de bijt, op een spelcomputer die het vooral moest hebben van racegames, vechtspellen en rpgs. Sowieso is een vluchtsimulator op een console natuurlijk geen voor de hand liggende keuze, gezien de beperkingen van de hardware en de controllers. Daarom probeert de reeks ook niet om realistisch te zijn. De besturing is zeer eenvoudig en heeft zelfs in ‘expert modus’ niets te maken met de werkelijkheid van het vliegen. Het spel geeft je zelfs de optie om sommige interactieve, ‘saaie’ elementen, zoals landen of tijdens de vlucht brandstof tanken, over te slaan alsof het om een tussenfilmpje gaat.
Ook in Ace Combat 7 is dit allemaal nog steeds waar. Dat gebrek aan realisme is ook helemaal geen probleem. De game is eigenlijk meer verwant aan de aloude Wing Commander-spellen dan aan Flight Simulator. Alles draait om het gevoel van heroïek tussen de wolken, met dramatische wendingen, voice overs die in-game plotwendingen melden en een flinke dosis futuristische technologie. De makers verzonnen een ‘alternatieve Aarde’ met fictieve grootmachten die op een net zo fictieve landkaart elkaar bevechten. De sfeer doet denken aan bijvoorbeeld de Front Mission-games: er ligt veel nadruk op technologieporno met mooie beelden van de hardware in een klinisch aandoende oorlog, waar burgerslachtoffers slechts terloops worden gemeld, maar weer net zo snel zijn vergeten in de flitsende actie.
©GMRimport
Actie
De actie is erg de moeite waard. Je begint met een uitgebreide missiebriefing, waarin je achtergrondinformatie krijgt over je huidige opdracht. Hier zit al een dosis plotontwikkeling in verpakt en de informatie over de missie zelf is eigenlijk nauwelijks relevant. Elke vlucht blijkt namelijk nogal wat onverwachte wendingen te hebben. Na de briefing kies je je vliegtuig en bewapening. Ook kun je nieuwe toestellen en upgrades aanschaffen met punten die je in eerdere missies hebt verdiend. Er is een aardige verzameling vliegtuigen beschikbaar en elk toestel is uit te rusten met enkele speciale wapens. Hierbij moet je denken aan raketsalvo’s die meerdere doelen tegelijk kunnen zoeken, of gronddoelwapens voor het uitschakelen van vijandelijke basissen.
Behalve dat de missies zelf behoorlijk variëren qua doelen en tegenstanders, is de omgeving ook vaak indrukwekkend. In de lucht heb je te maken met realistisch getekende wolkenformaties en de grond is een waar visueel genot, vol doelwitten, dorpjes en soms megastructuren. Toch is te merken dat bepaalde strategieën altijd wel werken en dat het volbrengen van een missie minder te maken heeft met je vliegtuigupgrades dan je zou denken. De tech-tree voelt hierdoor niet altijd essentieel.
Het lijdt sterk aan het ‘jij-bent-de-held-syndroom’, wat zich uit in het feit dat alleen jij het laatste doelwit kan vernietigen.
-
Priegelig
De arcade-actie zelf heeft ook een paar minpunten. Zo is de kunstmatige intelligentie van je teamgenoten niet denderend. Het lijdt sterk aan het ‘jij-bent-de-held-syndroom’, wat zich uit in het feit dat alleen jij het laatste doelwit kan vernietigen. Je wing-genoten negeren die laatste vijand tot jij hem uit de lucht knalt. Ook is het opvallend dat je niet met je teamgenoten kan botsen: je vliegt dwars door hen heen. Verder is het instrumentenpaneel nogal priegelig en is lang niet altijd duidelijk of je je wapens of antiraketsystemen wel hebt afgevuurd. Vooral wanneer je zuinig probeert te zijn met een van je speciale wapens, is dat nogal frustrerend, omdat je niet altijd weet of de bommen inderdaad naar hun doel vliegen.
Tenslotte is het checkpointsysteem behoorlijk frustrerend. De missies zijn soms behoorlijk pittig, en als je faalt ga je terug naar het laatste checkpoint. Die checkpoints liggen echter erg ver uit elkaar, wat betekent dat je heel vaak dezelfde onderdelen van een missie moet herhalen voor je weer bij het moeilijke stukje komt. Het lijkt bijna of de makers zo de speelduur kunstmatig proberen op te rekken, wat eigenlijk helemaal niet nodig is. Het singleplayergedeelte is namelijk met twaalf tot vijftien uur lang zat.
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Virtual reality
En dan is er nog de vr-modus. Ja, ‘modus’: het is helaas niet mogelijk om de hele campaign in vr te spelen. Slechts een drietal speciale missies van elk ongeveer 20 tot 30 minuten is speelbaar met de PSVR-headset. De modus op zich in briljant. Als er één vr-ervaring is die laat zien wat de potentie van PSVR is, dan is het deze wel. Het gevoel van in de cockpit zitten terwijl land, zee en wolken aan je voorbij flitsen is ongekend goed. Dankzij het vrije zicht om je heen is het vechten nog intenser en tegelijk ook eenvoudiger. Je kunt immers de vijanden om je heen zien vliegen, wat het makkelijker maakt om je doelen te vinden.
Wel moet je over een getrainde vr-maag beschikken om dit alles veilig te doorlopen. Wie voor het eerst in virtual reality stapt, doet er goed aan een papieren zakje en wat luchtziektepillen bij de hand te houden.
Het gebrek aan vr-missies geeft de indruk dat dit eigenlijk een voorproefje is van een groter hoofdgerecht. Dit is zeker geen volwaardige vr-game. Ook niet als we de twee extra modi (luchtshow, waarbij je kijkt naar overvliegende toestellen en free flight, waarin je zonder vijanden rond kan vliegen) meerekenen. Het lijkt meer op een demo voor een Ace Combat die de makers nog niet aandurfden. De aanwezige vr-content is voor PSVR bezitters absoluut de moeite waard, maar het blijft niet meer dan een aardig extraatje.
©GMRimport
Lekker
Zoals gezegd is deze game geen simulator, maar een pure arcadegame. Dat is op zich geen probleem en hoeft geen mindere ervaring op te leveren. Toch blijft het spel wat oppervlakkig en voelt de actie soms ook wat leeg. ‘Baasgevechten’ zorgen voor interessante en filmische momenten, maar daar staan helaas ook wat net te lange gevechten tegen tientallen drones tegenover. Gelukkig is het allemaal lekker flitsend gepresenteerd en is de soundtrack om te zoenen. Ace Combat 7 is typisch zo’n spel voor tussendoor: leuk zolang je hem speelt, maar ook snel weer vergeten.
Ace Combat 7 is nu uit voor PlayStation 4, Xbox One en pc. Voor de vr-modus is PlayStation VR vereist. Voor deze review is de game op een PlayStation 4 getest.
Meer reviews:
Nee, Ace Combat 7 is geen echte sim. In plaats draait het om het vervullen van de fantasie van het besturen van een gevechtsvliegtuig. De game slaagt hier in, met zo’n vijftien uur aan gevarieerde missies, indrukwekkende graphics en een fantastische soundtrack. Het is jammer dat de geweldige vr-missies bij elkaar slechts een uurtje of anderhalf duren. Ze laten zien dat dit spel eigenlijk in zijn geheel geschikt had moeten zijn voor PSVR, maar ook op een plat scherm is dit een fijne ervaring met die typisch Japanse aandacht voor detail. Toch voelt de actie uiteindelijk wat oppervlakkig.
- Gevarieerde missies, aardig verhaal, geweldige presentatie
- Heel weinig vr-missies, checkpoints op onhandige plekken, niet erg diepgaand
