A Plague Tale: Innocence zet z’n knaagtanden in je
Grimmig, aangrijpend, en vooral gedurfd – zo zouden we A Plague Tale omschrijven. De Franse ontwikkelaar Asobo Studio draait al jaren mee in de industrie, maar heeft voornamelijk kleinschalige Disney-licentiegames op het cv staan wanneer het besluit om een naam voor zichzelf te maken. Deze zeer ambitieuze game is de symbolische vuurdoop voor de ontwikkelaar en de talentvolle mensen bij Asobo hebben die zonder zich te branden doorstaan. Het resultaat is een spel dat nogmaals de kracht van verhaalgedreven singleplayergames onderstreept.
Geen ridders in glanzend harnas of magiërs in weelderige gewaden prijken op de kaft van deze game. In A Plague Tale: Innocence bestuur je de vijftienjarige Amicia ten tijde van de Middeleeuwen, wanneer de Zwarte Dood om zich heen grijpt in Frankrijk en miljoenen slachtoffers achterlaat. De lijken stapelen zich op en de overlevenden zijn op zoek naar een zondeblok. Dat vinden ze in de vijfjarige Hugo, het broertje van Amicia. Hugo leidt sinds zijn geboorte aan een mysterieuze ziekte en leeft afgezonderd van zijn zus, totdat de inquisitie komt aankloppen en hij ternauwernood ontsnapt met Amicia.
Amicia en Hugo, op lugubere wijze beroofd van hun vredige leven als kleine Lady en Lord van de De Rune-familie, staan er ineens alleen voor in een door oorlog en ziekte verscheurde wereld. Met Hugo (letterlijk) aan haar zijde moet Amicia uit handen blijven van de inquisitie en andere kwaadgezinde partijen door ongezien rond te sluipen en soldaten om de tuin te leiden. Dat doe je bijvoorbeeld door met haar slingshot steentjes te gooien, maar later leer je ook allerhande alchemierecepten die tot creatievere oplossingen leiden.
©GMRimport
In de rats
Die creatieve oplossingen gaan vaak hand in hand met een ander soort kwaad dat pas zijn vlijmscherpe tanden laat zien wanneer het donker wordt. De Zwarte Dood krijgt namelijk een eigen gezicht in deze game, of beter gezegd: duizenden gezichten. We hebben het natuurlijk over de rattenplaag. Als een tsunami storten ze zich over velden en als een gitzwarte waterval spuwen ze uit gaten in muren. Met letterlijk honderden tegelijk krioelen ze over je scherm, wat net zo indrukwekkend is als verontrustend. Het enige wat ze schuwen is licht; alles in de schaduw wordt tot op het bot opgevreten.
Aanvankelijk zijn de ratten een extra obstakel voor Amicia en Hugo en moet je onder andere via toortsen een veilige weg door de duisternis vinden, maar gaandeweg leer je ook lichtbronnen te manipuleren en kun je de ratten zelfs in je voordeel gebruiken. Gooi bijvoorbeeld de lantaarn van een nietsvermoedende soldaat kapot en kijk toe hoe hij levend wordt verslonden, terwijl jij met Hugo voorbij sluipt. Het is een harde wereld waarin je bereid moet zijn om alles op te offeren om te overleven. Het moge duidelijk zijn dat Amicia niet onschuldig is.
©GMRimport
Nog één hoofdstuk dan…
Eén ding staat buiten kijf: hoe stoer ze ook is, Amicia is geen vechter en een directe confrontatie met een hellebaard-zwaaiende soldaat gaat ze niet winnen. De hele game – pakweg vijftien uur – ben je dus voornamelijk bezig met stealth, afgewisseld met eenvoudige puzzels en het op je gemak verkennen van de beeldschone natuur tijdens rustige momenten. Er bestaat een fijne balans tussen die drie elementen en dankzij de verdeling in hoofdstukken voel je goed aan hoe lang je nog te gaan hebt wanneer het sneaken, puzzelen of verkennen begint te vervelen. De aflossing lijkt bovendien altijd op precies het juiste moment te komen en de hoofdstukken voelen nooit te lang of te kort aan. Het is een klein detail, maar daardoor voelt het spelen van A Plague Tale aan als het lezen van een goed boek.
Hoewel het moeilijk is om de controller neer te leggen, is er ook genoeg aan te merken op het verhaal. Amicia en Hugo zijn geloofwaardige personages, maar het verhaal wringt zich in het begin in rare bochten om de plot in een bepaalde richting te duwen. Zo is Hugo (gelukkig) doorgaans een slimme, evenwichtige jongen voor zijn leeftijd, waardoor een ongelukkig getimede woede-uitbarsting een beetje uit de lucht komt vallen. En hoewel Amicia en Hugo en hun latere bondgenoten zeer menselijk overkomen en karakterontwikkeling ondergaan, blijven de schurken tot op het einde ééndimensionaal. Daar had meer in gezeten.
A Plague Tale: Innocence is een prachtige game is geworden, die van begin tot eind blijft boeien en heerlijk consistent is
-
Schoonheid in verval
De kracht van het verhaal van A Plague Tale zit hem dan ook in de kleine dingen. De gefluisterde gesprekken tussen onze helden terwijl je door een vijandig kamp sluipt; de steeds harder klinkende hartslag van Amicia wanneer een soldaat dichterbij haar schuilplaats komt; de spontane vioolzwiepjes die je de stuipen op het lijf jagen wanneer er fonkelende rode ogen uit de duisternis opdoemen: alles draagt bij aan het creëren van een meeslepende ervaring.
De grafische pracht van deze game speelt daar ook een belangrijke rol bij. Dankzij een zacht, diffuus licht krijgen de betoverende landschappen, kastelen, kathedralen en dorpjes die je passeert een bijna bovennatuurlijke uitstraling. Je zou haast vergeten dat onder die schoonheid vaak dood en verderf schuilt. Contrasterend met de beeldschone natuur vind je rottende karkassen, krioelende ratten en rivieren van bloed. In A Plague Tale is schoonheid verraderlijk. Het is een afschuwelijk mooie, mooi afschuwelijke game.
©GMRimport
Bloemetjes plukken
Gelukkig zijn deze omgevingen er niet alleen om van punt A naar punt B te wandelen, maar word je ook aangemoedigd om de levels goed te verkennen. In ieder hoofdstuk zijn allerlei collectibles verstopt, zoals bloemen (die Hugo vervolgens, lief als-ie is, in Amicia’s haar steekt) en objecten die meer context geven aan de tijd waarin de game zich afspeelt. Denk aan de gesels van flagellanten of een rozenkrans. De game speelt daarbij slim in op de afgezonderde opvoeding van Hugo, wat hem onwetend en nieuwsgierig maakt naar (voor die tijd) alledaagse dingen. Amicia is gelukkig niet te beroerd om uitleg te geven aan Hugo over deze voorwerpen, en in het verlengde van hem, de speler.
Een minder goed uitgewerkt element is het craftingsysteem om alchemiebrouwsels en upgrades voor je uitrusting te maken. Wie de afgelopen tijd een survival- of openwereldgame heeft gespeeld kan zich hier wel een voorstelling bij maken, maar het concept past niet zo goed bij dit spel. Zo kun je de afweging maken om veel kostbare materialen op te offeren voor een sterk middel dat je eenmalig van een pijnlijke dood kan redden, maar door de vele checkpoints kun je die materialen beter investeren in een goede upgrade van je slingshot. Daarnaast zorgt de game er altijd voor dat er een keurig stapeltje materialen klaarligt om de volgende puzzel op te lossen, dus er is geen reden om spaarzaam om te gaan met alchemie. De afwezigheid van een zwaardere moeilijkheidsgraad om de materialen schaarser te maken en daardoor extra uitdaging te bieden, voelt daardoor als een gemis.
Dat neemt niet weg dat A Plague Tale: Innocence een prachtige game is geworden, die van begin tot eind blijft boeien en heerlijk consistent is. Niets aan de game is echt zwak te noemen, maar alle elementen versterken elkaar juist en maken van de gehele ervaring precies dat: een ervaring. Het doet ons denken aan een sterk seizoen van Game of Thrones, of een The Last of Us-lite. Niet de minste namen om mee vergeleken te worden, maar ook zeker niet onverdiend. Het is een ongelooflijk debuut voor Asobo Studio en een overwinning voor het singleplayergenre.
A Plague Tale: Innocence is nu uit voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze review speelden we de game op een PlayStation 4 Pro.
Laatste reviews op Gamer.nl:
Hoewel A Plague Tale: Innocence clichés kent, is het de optelsom van geloofwaardige personages, een geweldige soundtrack en een sfeervolle setting die van het geheel een overtuigend en meeslepend avontuur maken. Als liefhebber van singleplayerervaringen mag je deze niet aan je voorbij laten gaan.
- Enerverende ambiance dankzij sfeervol beeld en geluid, meeslepend verhaal, afwisselende en verfrissende gameplay
- Craftingsysteem voelt misplaatst, vervalt af en toe in clichés
