In Nederland ging de Eerste Wereldoorlog letterlijk aan ons voorbij, maar even over de Belgische grens weten ze maar al te goed waar 11-11 voor staat: wapenstilstand. Het is de datum waarop in 1918 de Eerste Wereldoorlog ten einde kwam, en dat is daar nog altijd een nationale herdenkingsdag. Juist omdat we in Nederland zo weinig stilstaan bij de Eerste Wereldoorlog is het goed dat er games zoals 11-11 Memories Retold zijn. Opdat wij niet vergeten.
11-11 Memories Retold vertelt twee verhalen die met elkaar vervlochten raken. De jonge Canadese fotograaf Harry reist af naar het Westfront in Europa om indruk te maken op zijn vriendinnetje. De Duitse fabriekswerker Kurt meldt zich in de loopgraven om zijn vermiste zoon te zoeken. Maar of je nou op zoek bent naar eeuwige glorie, of gewoon een verloren familielid: niemand vindt wat hij zoekt tu en de Belgische klaprozen. Bij toeval vinden ze wel elkaar.
Zwaarmoedig
Het maakt van 11-11 Memories Retold een hele zwaarmoedige game, die laat zien hoe grimmig oorlog is, zonder een waardeoordeel over de betrokken partijen. Met veel respect zien we aan beide kanten van de frontlinie doodgewone mensen goede dingen doen én fouten maken; ze doen menselijke dingen te midden van een onmenselijke situatie. Het is een game die veelvuldig aan het denken zet, en niet alleen op de momenten dat je daadwerkelijk een keuze moet maken. Al zijn dat wel momenten die je bijblijven, want 11-11 Memories Retold is zo’n game die je nog lang laat twijfelen aan je keuzes, of je wel het juiste hebt gedaan. Wie stukjes opnieuw speelt ontdekt dat er mogelijk geen juiste keuzes zijn in oorlogstijd.
Het verhaal van 11-11 maakt een grote indruk en eenieder die houdt van aangrijpende verhalen, zit geramd met deze game. We voelen ons echter ook verplicht te vermelden dat 11-11 als game veel minder sterk is.
Omgevingen uitkammen
Oeverloos veel verzamelobjecten zoeken en daarom maar ieder hoekje van de game uitpluizen, of zelfs herspelen om via een andere keuze een iets ander stukje te spelen, is een tamelijk goedkope manier om de speelduur van grofweg vijf uur verder op te rekken. Echt schrijnend wordt het als we in een huis wel tien laatjes en kastjes moeten opentrekken voor twee verzamelobjecten, en even later als we opnieuw het huis betreden nógmaals alles moeten afgaan voor een nieuw verzamelobject.
Ook het praten met andere personages is een beetje suf. Er zijn heel veel mensen aan te spreken, maar zelfs als ze een vraag stellen, speelt Harry of Kurt stommetje. Er is niks interactiefs aan de gesprekken, maar regelmatig moet je wel zoeken naar de juiste persoon om tegen te praten om verder te komen. Ook loop je het risico dat je keuzeopties mist als je niet met iedereen hebt gesproken. Mensen ‘aanklikken’ wordt dus al snel een verplicht nummertje.
Tot slot is de game technisch wat ruw. De overgang tu en filmpjes en gameplay bijvoorbeeld is soms erg hard, dialogen willen nog weleens haperen en regelmatig verdwijnt de ondertiteling. Ook bij minigames, wanneer je bijvoorbeeld een radio moet repareren, is het vaak onduidelijk wat de game nou precies van je verwacht. Het lijkt erop dat de focus bij de ontwikkeling van 11-11 niet zozeer lag op het maken van een hele goede game, maar wel op het maken van kunst.
Schilderachtig
Veel geslaagder is 11-11 dan ook op audiovisueel vlak. De grafische stijl en de indringende audio zijn in perfecte harmonie. Door een effect van penseelstreken oogt 11-11 letterlijk schilderachtig, wat niet alleen mooi is, maar ook functioneel. Specifieke details gaan verloren, alsof de makers willen zeggen dat veel er niet meer toe doet in oorlogstijd. Tegelijkertijd is de stijl nog net gedetailleerd genoeg om de hoofdpersonages wel een menselijk voorkomen te geven. De audio van de game is heel aanwezig met een groot dynamisch bereik en bepaalt de stemming. Van naïef optimistische marsmuziek in het begin van Harry’s carrière, tot onheilspellende tonen op de meest sombere momenten.
Een vermelding waard is de frivole muziek die speelt wanneer je met een kat speelt, die eveneens per toeval verzeild raakt in het geheel. De muziek verbloemt wat er om je heen gebeurt. Schreeuwende soldaten en inslaande bommen? Deze kat heeft er allemaal geen boodschap aan en is alleen maar gefixeerd op zijn prooi. Ook tijdens de oorlog bestaat er nog onschuld.
Spraakverwarring
Eveneens sfeerbepalend is dat Duitsers Duits praten, Fransen Frans en Britten en Canadezen Engels. Waar in veel games en films voor het gemak iedereen Engels praat, spreekt in 11-11 iedereen zijn eigen taal. Dat is niet alleen een leuk detail, maar heeft ook een rol. Personages verstaan elkaar niet zondermeer, en hoewel je als speler wel alles netjes ondertiteld krijgt, kan de taalbarrière zelfs tot spraakverwarringen leiden in de dialogen.
Dat soort details zijn illustrerend voor wat DigixArt en Aardman hier samen willen neerzetten. Als game is 11-11 weliswaar niet bijzonder sterk, maar dit spel haal je dan ook in huis voor de sterke vertelling, dat een eervolle herinnering is aan de Grote Oorlog die exact honderd jaar geleden ten einde kwam.
11-11 Memories Retold is nu verkrijgbaar voor pc, Xbox One en PlayStation 4. Voor deze review is de game getest op een PlayStation 4 Pro.
Meer reviews: