Review: Senua’s Saga: Hellblade 2 is nog steeds best bijzonder
Op de schouders van een reusachtige prestatie
Na een uur spelen stuit Senua op een verlaten dorpje. Brandende lijkstapels en een spoor van bloed waarschuwen dat ze alleen maar meer dood en verderf gaat aantreffen. In een van de overvallen huisjes staat nog een ladder overeind die haar naar een kist leidt. Even schiet een droevige gedachte door ons hoofd: ‘Het zal toch geen loot zijn zeker?’
Zo’n soort spel is Senua’s Saga: Hellblade 2 gelukkig niet. Sterker nog, ondanks de hogere productiewaarde is er eigenlijk maar weinig veranderd sinds deel één. Dankzij de schatkist van Microsoft is er weliswaar meer grafisch detail, meer audio en nog meer motion capturing, maar dat maakt het niet ineens een bombastische AAA-game. En dat is maar goed ook. Hellblade 2 voelt behoorlijk authentiek en vertelt opnieuw een relatief klein verhaal over Senua en haar (innerlijke) strijd.
Het vervolg begint wanneer ze schipbreuk lijdt op weg naar IJsland. Senua heeft zich gevangen laten nemen om wraak te nemen op de (Noor)mannen die haar Dillion hebben vermoord. Eenmaal aangespoeld en ontsnapt komt ze erachter dat de slavendrijvers niet helemaal bovenaan de voedselketen staan. Hun geclaimde land wordt geteisterd door een aantal angstaanjagende reuzen die iedere nacht weer nieuwe slachtoffers eisen. Senua voelt zich de aangewezen persoon om hier een eind aan te maken en ook meteen iedereen te bevrijden die in gevangenschap leeft. Alsof de last op haar schouders nog niet zwaar genoeg was.
Alles op karakter
Ontwikkelaar Ninja Theory hanteert voor dit vervolg grotendeels dezelfde opzet. Je loopt langs behoorlijk lineaire paden, vecht af en toe tegen wat monsters en lost hier en daar een puzzel op. Soms moet je bepaalde runen in de omgeving vinden om verder te mogen, of je manifesteert een nieuwe route door de realiteit om je heen te manipuleren. Zowel het vechten als het puzzelen heeft niet bijster veel om het lijf. Dat hoeft ook helemaal niet: Hellblade is op z’n best als het zich richt op Senua en haar karakterontwikkeling.
Helaas blijft die ontwikkeling wel een beetje steken vergeleken met het eerste deel. Dat kan ook bijna niet anders, want in die game moet ze het verlies van haar geliefde verwerken, de dood van haar moeder, de mishandeling door haar vader en de psychoses die daardoor aangewakkerd zijn. Het houdt niet op, tot ze eindelijk soort van vrede sluit met haar ‘demonen’.
Zoals gezegd heeft Hellblade 2 geen loot, optionele opdrachten of andere opvulling die je tegenwoordig in grote games verwacht. Toch voelt Senua’s verblijf op IJsland een beetje als een zijmissie vergeleken met wat ze in deel één allemaal doormaakt. Toegegeven, de landschappen waar je doorheen loopt worden prachtig in beeld gebracht, helemaal op de Series X. Op z’n kleinere broertje is de resolutie vanzelfsprekend wel wat lager en lijken er enkele lichteffecten te ontbreken, waardoor het contrast tussen donker en licht niet altijd even goed uit de verf komt. Maar in beide versies schittert Hellblade 2 met al zijn pracht en praal, al missen we wel een beetje de actief vijandige presentatie van Senua’s Sacrifice. Daarin voelde het echt alsof Senua’s geest, en daarmee haar wereld, continu op instorten stond.
Hoofdrolverdeling
Haast vanzelfsprekend staat er dit keer minder op het spel. Senua is van zo ver gekomen dat haar ontdekkingstocht in IJsland haast triviaal voelt. Het helpt ook niet dat het verhaal dit keer grotendeels verteld wordt aan de hand van de mensen die ze onderweg tegenkomt. Senua moet de hoofdrol delen met slavendrijver Thórgestr, dorpeling Fargrímr en vrouwelijke krijger Ástriõr. Op zich verdienstelijk geschreven personages, maar er is te weinig tijd en ruimte om echt met ze mee te gaan leven. Niet zoals je dat met Senua doet dankzij haar innerlijke dialoog.
Dankzij het perspectief van de andere personages leert Senua wel weer meer over waar ze vandaan komt, waar ze nu staat en waar ze naar toegaat. En dan is het verhaal weer voorbij na een kleine acht uur. Een prima lengte voor wat nog steeds een vrij intensieve game is. Met alle audiovisuele trucjes die Ninja Theory uit de kast trekt, ben je tegen die tijd ook wel toe aan wat rust.
Beslagen ten IJsland
Je krijgt daarna nog de optie om de game opnieuw door te spelen met ‘audiocommentaar’ van de andere hoofdpersonages. Dit valt enkel de grootste liefhebbers aan te raden en vereist een aardige portie geduld. De natuurlijke reflex bij zo’n tweede playthrough is dat je er sneller doorheen gaat om alle nieuwigheden te ontdekken, maar een bewust verhalende game als Hellblade 2 laat zich niet haasten.
Met dit tweede deel zet Ninja Theory hoe dan ook een prijzenswaardige prestatie neer. Als je ook maar enigszins houdt van games met een bijzonder verhaal en een unieke presentatie, dan is Hellblade 2 het maandje Game Pass dubbel en dwars waard. Eigenlijk is het grootste pijnpunt dat Senua’s Saga niet zoveel impact weet te maken als deel één. Daarin is ze letterlijk door de hel gegaan en weer terug. Hoe erg kan IJsland dan nog zijn?
Hellblade is vanaf 21 mei verkrijgbaar voor pc en Xbox Series X|S. Voor deze review zijn zowel de Series X- als S-versie getest.
Senua’s Saga: Hellblade 2 maakt emotioneel niet zoveel los als het eerste deel, maar dat kan ook bijna niet. Deel twee is nog steeds behoorlijk authentiek en Senua blijft een bijzonder personage. Het is logisch dat ontwikkelaar Ninja Theory niet al na één game afscheid wilde nemen. Na Senua’s Sacrifice zijn we bereid om haar overal naartoe te volgen, helemaal naar het indrukwekkende IJsland van de 10e eeuw.
- Presentatie blijft uniek en bijzonder
- Senua steelt opnieuw de show
- Landschappen maken indruk
- Weet minder te raken dan deel één
- Verhaal voelt iets te gefragmenteerd
