Na een uur spelen stuit Senua op een verlaten dorpje. Brandende lijkstapels en een spoor van bloed waarschuwen dat ze alleen maar meer dood en verderf gaat aantreffen. In een van de overvallen huisjes staat nog een ladder overeind die haar naar een kist leidt. Even schiet een droevige gedachte door ons hoofd: ‘Het zal toch geen loot zijn zeker?’

Zo’n soort spel is Senua’s Saga: Hellblade 2 gelukkig niet. Sterker nog, ondanks de hogere productiewaarde is er eigenlijk maar weinig veranderd sinds deel één. Dankzij de schatkist van Microsoft is er weliswaar meer grafisch detail, meer audio en nog meer motion capturing, maar dat maakt het niet ineens een bombastische AAA-game. En dat is maar goed ook. Hellblade 2 voelt behoorlijk authentiek en vertelt opnieuw een relatief klein verhaal over Senua en haar (innerlijke) strijd.  

Het vervolg begint wanneer ze schipbreuk lijdt op weg naar IJsland. Senua heeft zich gevangen laten nemen om wraak te nemen op de (Noor)mannen die haar Dillion hebben vermoord. Eenmaal aangespoeld en ontsnapt komt ze erachter dat de slavendrijvers niet helemaal bovenaan de voedselketen staan. Hun geclaimde land wordt geteisterd door een aantal angstaanjagende reuzen die iedere nacht weer nieuwe slachtoffers eisen. Senua voelt zich de aangewezen persoon om hier een eind aan te maken en ook meteen iedereen te bevrijden die in gevangenschap leeft. Alsof de last op haar schouders nog niet zwaar genoeg was.

Alles op karakter

Ontwikkelaar Ninja Theory hanteert voor dit vervolg grotendeels dezelfde opzet. Je loopt langs behoorlijk lineaire paden, vecht af en toe tegen wat monsters en lost hier en daar een puzzel op. Soms moet je bepaalde runen in de omgeving vinden om verder te mogen, of je manifesteert een nieuwe route door de realiteit om je heen te manipuleren. Zowel het vechten als het puzzelen heeft niet bijster veel om het lijf. Dat hoeft ook helemaal niet: Hellblade is op z’n best als het zich richt op Senua en haar karakterontwikkeling.

Helaas blijft die ontwikkeling wel een beetje steken vergeleken met het eerste deel. Dat kan ook bijna niet anders, want in die game moet ze het verlies van haar geliefde verwerken, de dood van haar moeder, de mishandeling door haar vader en de psychoses die daardoor aangewakkerd zijn. Het houdt niet op, tot ze eindelijk soort van vrede sluit met haar ‘demonen’.

Zoals gezegd heeft Hellblade 2 geen loot, optionele opdrachten of andere opvulling die je tegenwoordig in grote games verwacht. Toch voelt Senua’s verblijf op IJsland een beetje als een zijmissie vergeleken met wat ze in deel één allemaal doormaakt. Toegegeven, de landschappen waar je doorheen loopt worden prachtig in beeld gebracht, helemaal op de Series X. Op z’n kleinere broertje is de resolutie vanzelfsprekend wel wat lager en lijken er enkele lichteffecten te ontbreken, waardoor het contrast tussen donker en licht niet altijd even goed uit de verf komt. Maar in beide versies schittert Hellblade 2 met al zijn pracht en praal, al missen we wel een beetje de actief vijandige presentatie van Senua’s Sacrifice. Daarin voelde het echt alsof Senua’s geest, en daarmee haar wereld, continu op instorten stond.

Hoofdrolverdeling

Haast vanzelfsprekend staat er dit keer minder op het spel. Senua is van zo ver gekomen dat haar ontdekkingstocht in IJsland haast triviaal voelt. Het helpt ook niet dat het verhaal dit keer grotendeels verteld wordt aan de hand van de mensen die ze onderweg tegenkomt. Senua moet de hoofdrol delen met slavendrijver Thórgestr, dorpeling Fargrímr en vrouwelijke krijger Ástriõr. Op zich verdienstelijk geschreven personages, maar er is te weinig tijd en ruimte om echt met ze mee te gaan leven. Niet zoals je dat met Senua doet dankzij haar innerlijke dialoog.

Dankzij het perspectief van de andere personages leert Senua wel weer meer over waar ze vandaan komt, waar ze nu staat en waar ze naar toegaat. En dan is het verhaal weer voorbij na een kleine acht uur. Een prima lengte voor wat nog steeds een vrij intensieve game is. Met alle audiovisuele trucjes die Ninja Theory uit de kast trekt, ben je tegen die tijd ook wel toe aan wat rust.

Beslagen ten IJsland

Je krijgt daarna nog de optie om de game opnieuw door te spelen met ‘audiocommentaar’ van de andere hoofdpersonages. Dit valt enkel de grootste liefhebbers aan te raden en vereist een aardige portie geduld. De natuurlijke reflex bij zo’n tweede playthrough is dat je er sneller doorheen gaat om alle nieuwigheden te ontdekken, maar een bewust verhalende game als Hellblade 2 laat zich niet haasten.

Met dit tweede deel zet Ninja Theory hoe dan ook een prijzenswaardige prestatie neer. Als je ook maar enigszins houdt van games met een bijzonder verhaal en een unieke presentatie, dan is Hellblade 2 het maandje Game Pass dubbel en dwars waard. Eigenlijk is het grootste pijnpunt dat Senua’s Saga niet zoveel impact weet te maken als deel één. Daarin is ze letterlijk door de hel gegaan en weer terug. Hoe erg kan IJsland dan nog zijn?

Hellblade is vanaf 21 mei verkrijgbaar voor pc en Xbox Series X|S. Voor deze review zijn zowel de Series X- als S-versie getest.

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."