Wie zelf een huisdier heeft, weet hoe speciaal de band tussen mens en dier kan zijn. Je hoeft niet dezelfde taal te spreken om elkaar toch te begrijpen, en je hoeft elkaar niet altijd te begrijpen om toch een diepe band op te bouwen. Planet of Lana leunt veel op die instinctieve band.
Planet of Lana speelt zich af op een andere planeet, waar een primitief maar vredig bestaan plotseling ruw wordt verstoord door geavanceerde machines uit de ruimte die iedereen ontvoeren. Alleen Lana blijft achter. Of ja, alleen? Al snel stuit zij op Mui: een klein, inktzwart blobje met pootjes en oortjes. Samen met dit poezenbeest moet Lana uitzoeken wat er met haar gemeenschap is gebeurd.
Al doende leert men
Ontwikkelaar Wishfully doet weinig moeite om te verbergen dat zij voor dit avontuur inspiratie halen uit het werk van Playdead. Net als Limbo en Inside is Planet of Lana immers een puzzelplatformer die vooral heel erg minimalistisch is. Op wat oppervlakkige fantasietaal na is er geen stemacteerwerk, en je hoeft dan ook geen uitgebreide introductie of uitleg te verwachten; het spel begint gewoon.
Die eenvoudige opzet past perfect bij het verhaal dat Planet of Lana vertelt. Met Mui hoef je immers niet in gesprek. Een gebaar, een simpele kreet, of gewoon een aai over de bol is voldoende om elkaar te begrijpen. Net als bij een echt huisdier leer je al spelende wat je aan elkaar hebt. Zo leer je puzzels op te lossen en vijanden te ontwijken. Soms gaat dat in de eerste instantie fout, maar door schade en schande word je vanzelf wijzer en kom je samen steeds verder.
Een leuke twist ten opzichte van de games van Playdead, is dat je bij de puzzels vaak zowel Lana als Mui moet inzetten. Mui kan op commando knopjes indrukken en touwen naar beneden gooien, maar ook vijanden afleiden. Het samenspel met Mui zorgt ervoor dat je steeds net een laagje dieper moet nadenken. Echte hersenkrakers willen we de puzzels niet noemen, maar het is voldoende om vier tot vijf uur goed onderhoudend te zijn.
Hoewel dat misschien kort lijkt, voelt dat in de praktijk precies goed. De puzzels worden steeds wat gecompliceerder, maar bereiken nooit het punt dat je echt vast komt te zitten. Daardoor blijft het spel toegankelijk en houdt het de vaart erin, zonder ergens te frustreren. De nadruk blijft zo liggen op Lana en Mui. Verhalenderwijs zat er misschien nog iets meer in, maar het is ook wel eens fijn dat er een hoop wordt overgelaten aan je eigen verbeelding. In plaats van alles voor te kauwen, prikkelt Planet of Lana juist de fantasie.
Speelbaar kunstwerkje
Over het prikkelen van de fantasie gesproken: Planet of Lana ziet er werkelijk prachtig uit. Waar de games van Playdead vooral goed zijn om de grijswaarden van je televisie te testen, is Planet of Lana een schilderachtig kunstwerkje van Ghibli-niveau.
Van het mysterieuze hemellichaam in de verre achtergrond, tot de in de wind deinzende grassprieten op de voorgrond; elk detail is even aandachtig vormgegeven. Wishfully is zich er terdege van bewust dat dit een van de sterkste punten van de game is en schotelt je dan ook met regelmaat scènes voor waarop er even geen puzzels en vijanden je het leven zuur maken, zodat je onbezorgd kan genieten van deze prachtige game.
Kleine smetjes
Opmerkelijk genoeg kent Planet of Lana wel af en toe een kort laadscherm of een harde overgang tussen gameplay en een filmpje. Ook hapert de framerate soms eventjes als je een nieuw gebied betreedt. Planet of Lana is geen flitsende actiegame die je reflexen op de proef stelt, dus echt hinderlijk zijn deze technische smetjes niet. Ze voelen vooral onnodig op hedendaagse hardware.
Toch is het opmerkelijk dat Wishfully op dat vlak wat steekjes laat vallen. Het spel zit verder namelijk juist zo gesmeerd in elkaar. Neem bijvoorbeeld de besturing. Er verschijnen steeds prompts in beeld om aan te geven dat Mui iets kan doen, zoals een touw naar beneden gooien, maar jij kan al nét iets eerder de Y-knop indrukken. Het lijkt een onbenullig detail, maar het zijn de kleine dingen die ervoor zorgen dat de interactie met Mui voelt als die met een echt huisdier, dat je steeds beter leert kennen. Het houdt je bovendien lekker in het spel en laat je het avontuur ervaren zonder frictie. Met name de harde overgangen tussen gameplay en filmpjes staan behoorlijk haaks op die frictieloze ervaring.
Fijn gezelschap
Een kleine onderbreking hier of daar is echter niet wat je na afloop bijblijft. Ook de puzzels zijn, hoewel vaak goed gevonden, slechts tijdverdrijf. Uiteindelijk draait Planet of Lana om het prikkelende verhaal, en dan in het bijzonder de speciale band tussen Lana en Mui. Wat gameplay betreft doet de game weliswaar vooral denken aan Limbo en Inside, maar door de manier waarop met slechts minimale middelen een emotioneel verhaal wordt verteld, mag Planet of Lana zich ook in een rijtje met games als Journey en Ori and the Blind Forest scharen. Linksom of rechtsom bevindt Planet of Lana zich dus in buitengewoon goed gezelschap.
Planet of Lana is vanaf 23 mei verkrijgbaar voor Xbox One, Xbox Series X|S, pc en Xbox Game Pass. Voor deze recensie is de game gespeeld op een Xbox Series X.
Planet of Lana is gemaakt volgens een bekende formule, maar onderscheidt zich in de uitwerking. Het puzzelen heeft een originele twist, de artstijl is om van te watertanden, en het minimalistisch vertelde verhaal weet de juiste snaar te raken, terwijl het genoeg overlaat aan je eigen verbeelding. Op wat technische kleinigheden na is dit zo'n game waarbij alles klopt. Een klein pareltje dat je gedurende dit drukke gamejaar niet mag missen.
- Heerlijke artstijl, puzzelen met een leuke twist, kauwt niet alles voor, intrigerend en aandoenlijk verhaal
- Harde overgangen, hier en daar een framedrop
