Call of the Sea is als een vergeten sprookje
Call of the Sea, het debuut van studio Out of the Blue, doet één ding echt uitzonderlijk goed: het kweekt het gevoel dat je als kind kreeg wanneer je een sprookje werd voorgelezen. Alles voelt spannend en imponerend. Bij vlagen is Call of the Sea zelfs meer Disneyland-attractie dan videogame. Het duurt dan ook niet lang voordat de eerste kippenvelmomenten zich aandienen. Deels vanwege de prachtige omgevingen en deels vanwege het verhaal, maar vooral vanwege het occulte mysterie in deze ogenschijnlijk magische spelwereld.
Call of the Sea is een relatief traditionele puzzelgame die zich afspeelt in de jaren dertig. Je speelt Norah, een vrouw die last heeft van een zeldzame huidziekte waardoor haar geen lang leven beschoren is. Op een dag denkt haar man, hoofd archeologie aan de universiteit, te weten waar hij het medicijn kan vinden. Een paar weken later krijgt Norah een mysterieus pakketje thuisgestuurd, met daarin duidelijke instructies: ga naar het eiland toe, daar kun je je man vinden.
©GMRimport
Veel met weinig
Call of the Sea neemt je mee op reis naar een klein tropisch eiland dat barst van kleurrijke flora en fauna, meanderende wateren en waanzinnige vistas. Maar er zijn ook rariteiten. Bovennatuurlijke rariteiten. Wat is er aan de hand met die bijna handgevormde rots op de achtergrond? Wacht, zag ik daar nou een gigantisch zeemonster? Het zal Norahs verbeelding wel zijn geweest. Hoewel, uit de brieven en notities van je man en zijn crewleden (het verhaal wordt erg traditioneel verteld), blijkt er toch echt ‘meer’ aan de hand te zijn…
Call of the Sea presenteert dat allemaal met relatief weinig technische bombarie. De game ondersteunt geeneens HDR, wat door het prominente kleurgebruik overigens wel echt een gemis is. De levels zijn bovendien relatief klein, en je kunt als speler nauwelijks uitwijken van de gebaande paden. Toch word je continu opgeslokt door het zo bewust vormgegeven, maar onvoorspelbare eiland waarop alles zich afspeelt. Call of the Sea voelt veel groter dan de levels daadwerkelijk zijn. Dat is heel knap gedaan.
Call of the Sea belooft vanaf de eerste oogopslag mysterie, verwondering en avontuur.
-
Voor mensen met geduld
De puzzels an sich zijn daarentegen simpel in opzet en ironisch genoeg niet dé reden om deze puzzelgame uit te spelen. Dat komt door de grillige opzet. Soms dwingt de game je situaties deducerend aan te pakken, soms draait een puzzel juist enkel om een klein detail in de spelwereld (zoals een knop, en ja, dat is irritant). Oplossingen voelen daarom soms een beetje triviaal aan. In tegenstelling tot in een game als The Witness heb je daarom veel minder ‘wow, wat ben ik slim!’-momenten.
De game is ook niet al te lang. Er zijn maar een paar levels, waarbij ieder level een nieuwe laag van het eiland laat zien. Zo kom je langzaam maar zeker te weten wat er nou écht aan de hand is. Na een uur of zes zie je de aftiteling rollen. Dat is snel, maar dat is niet erg. Want wat er écht aan de hand is, is oprecht interessant. Call of the Sea belooft vanaf de eerste oogopslag mysterie, verwondering en avontuur. Knap genoeg stelt Out of the Blue op dat front nooit teleur, zelfs tot het mooie einde aan toe.
©GMRimport
Wel struikel je soms over enkele technische aspecten en de besturing. Je personage loopt enorm traag. Puzzels die loopwerk vereisen voelen daardoor aan als een hatelijk klusje dat je is opgelegd door je luie collega. De warrige besturing helpt ook niet mee. Puzzels zijn zelden instinctief en de oplossingen vergen vele trage handelingen. Technisch is de game overigens prima afgewerkt, al gooien milde framedrops zelfs op de Series X her en der roet in het eten. Het gebrek aan HDR blijft bovendien een beetje pijnlijk.
Call of the Sea is vrijwel uitsluitend een game voor mensen met geduld. Maar als je op zoek bent naar mysterie en verwondering, kan ik eigenlijk geen game bedenken die zulke aspecten dit jaar beter heeft gedaan.
Call of the Sea is nu beschikbaar op pc, Xbox Series X en S, Xbox One en Xbox Game Pass.
