In Suicide Squad: Kill the Justice League zijn helden schurken en schurken helden. Toch is niet voor iedereen zo’n radicale carrièreswitch weggelegd. Een studio die bijvoorbeeld steengoed is in het maken van verhalende singleplayergames, blijkt toch minder goed te passen bij een multiplayerknalfuif.

Ontwikkelaar Rocksteady zette twee consolegeneraties terug een nieuwe standaard voor licentiegames in het algemeen en superheldengames in het bijzonder met Batman: Arkham Asylum. Hoewel Suicide Squad: Kill the Justice League verhalend gezien een voortzetting is van datzelfde Arkhamverse, gooit de Britse studio het inhoudelijk over een radicaal andere boeg.

Samen op superheldenjacht

Het duistere Gotham is ingeruild voor een kleurrijk Metropolis en perfect getimede vuistgevechten maken plaats voor chaotische schietpartijen. Suicide Squad is een luchtige, chaotische multiplayer-looter-shooter met weinig pretenties. Neem alleen de naam al, die het verhaal perfect samenvat: jij speelt als de leden van Suicide Squad, en je moet de gecorrumpeerde leden van de Justice League omleggen. Niets meer, niets minder.

Vechten tégen ’s werelds grootste helden is een onwijs interessant idee, maar er wordt helaas niet het onderste uit de kan gehaald. Hoewel de leden van de Justice League worden geïntroduceerd als haast onverslaanbare halfgoden, zijn ze na het vinden van een McGuffin stuk voor stuk plotseling veel minder kogelvrij. De baasgevechten zelf zijn aardig gedaan en maken leuk gebruik van de unieke karaktereigenschappen van de voormalige helden, maar er is verhalenderwijs nauwelijks opbouw naar de verschillende climaxen.

Kwantiteit boven kwaliteit

Tussendoor voer je namelijk vooral dezelfde missies uit die eindeloos worden herhaald. Zo is er een missie-template waarin je een aantal mensen moet escorteren naar een vliegende bus. De ene keer zijn dit soldaten van Rick Flag, de andere keer handlangers van Penguin, maar de missie zelf is op dat cosmetische detail en de locatie op de kaart na iedere keer exact hetzelfde, tot aan de animaties aan toe. Het is de vloek van dit soort op multiplayer gerichte games, waarin kwantiteit belangrijker lijkt te zijn dan kwaliteit.   

Bovendien maakt het nauwelijks uit of je nu mensen moet evacueren, een busje moet escorteren, of torentjes moet vernietigen. Onder de streep bestaat Suicide Squad namelijk vooral uit rondspringen als een Duracell-konijn en schieten op alles dat beweegt. Je missie falen is nagenoeg onmogelijk, zolang je zelf maar in leven blijft.

Eerlijk is eerlijk: dat schieten, springen, vliegen, beuken, rennen en slingeren gaat bijzonder soepel. De vier antihelden hebben allemaal net wat andere vaardigheden, maar de besturing laat ze alle vier vrijwel even flitsend bedienen. Zodra die besturing een beetje klikt, laat de game je weldegelijk sterk en machtig voelen, zoals de games met Batman en Spider-Man dat ook doen. Geen onbelangrijk detail bij een superhelden(schurken?)game.

Milton

Helaas is ook dit vechtsysteem, net als het verhaal en de missies, flink aangelegd. In een poging om Suicide Squad langer speelbaar te maken - tot voorbij het einde van het verhaal - verzamel je om de haverklap nieuwe wapens en gear. Die gear kun je vervolgens ook weer upgraden en modificeren. Het probleem is dat het allemaal geen moer uitmaakt.

Je wapens hebben meer statistieken dan nodig, want het enige getalletje dat ertoe doet is hoeveel schade per seconde je aanricht. Zeker te midden van de chaotische schietpartijen voelt en klinkt ieder wapen hetzelfde. Er is nul variatie, nul creativiteit en dus ook nul reden om er als speler moeite of aandacht aan te geven. Zijpersonages die als enige functie hebben om die wapens en gear te modificeren, zijn daardoor bij voorbaat al net zo vergetelijk als Milton.

Het is doodzonde dat je loot desondanks toch zo’n grote rol in het spel speelt. De tussenfilmpjes zijn bijvoorbeeld fraai, goed geschreven en bovendien voorzien van uitstekend stemmenwerk. Ze worden alleen bijna altijd hard afgekapt door een geforceerd eindscherm, waarin met veel te lange animaties en onnodig veel bombarie je score en je volgende schietprul wordt onthuld.

Technisch super, man

Ondanks de gebreken, laat Rocksteady op bepaalde momenten toch zien dat het nog steeds een getalenteerde studio is. Zo is de stad fraai en rijk vormgegeven, met allerlei onwerkelijke art deco-constructies en talloze verwijzingen naar het DC-universum. Het is jammer dat er in het spel nauwelijks aandacht voor is en de meeste gevechten vervolgens plaatsvinden op platte daken, maar het is zeker de moeite om op een sightseeingtour door de stad te gaan.

Ook technisch zit Suicide Squad overwegend knap in elkaar. De game oogt kleurrijk, scherp en flitsend snel. Een enkele keer had de game last van framedrops of bleef zelfs even helemaal hangen, maar nooit op cruciale momenten. Tijdens de gevechten blijft de framerate behoorlijk stabiel op 60fps, zelfs tijdens het bizar chaotische eindgevecht én zelfs op de Xbox Series S. Een prestatie op zich.

Toch is het duidelijk dat Suicide Squad en Rocksteady geen gelukkig huwelijk zijn. Het talent van de studio is goed zichtbaar als het gaat om de techniek, het acrobatische vechten en het stemacteerwerk, maar de saaie missies en betekenisloze loot maken van Suicide Squad een rommelig geheel. Na pakweg tien uur zit de missie van Task Force X er op. Uiteraard heeft Suicide Squad dan nog allerlei endgamecontent te bieden, maar de meeste spelers zullen tegen die tijd al opgelucht zijn dat de missie is volbracht.

Suicide Squad: Kill the Justice League is nu verkrijgbaar voor PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc. Voor deze review is de game gespeeld op een Xbox Series X.

Kaitlyn Dever, de actrice die in het aankomende tweede seizoen van HBO-serie The Last of Us de rol van Abby vertolkt, heeft aangegeven zich bewust te zijn van de haat rondom het personage op internet.

Dat meldde ze in een interview met ScreenRant. "Het is moeilijk om dat niet op internet mee te krijgen, en het is moeilijk om mijzelf er van te weerhouden er zo nu en dan naar te kijken, zeker gezien mijn rol. Ik wil het personage eer aan doen en de fans trots maken door haar op een bepaalde manier tot leven te wekken."

Dever vervolgt: "Mijn hoofdfocus lag echter op de samenwerking tussen (showrunners) Neil (Druckmann) en Craig (Mazin), en er zeker van te zien dat ik de kern bereik van wie ze is, wat haar motiveert en haar emotionele staat; haar woede en frustratie en rouw. Ik wilde er zeker van zijn dat ik daar mijn meeste energie op richtte."

Afgelopen weekend werd er op SXSW een panel gehouden rondom het aankomende tweede The Last of Us-seizoen. Daar werd ook een nieuwe trailer getoond. Uit de trailer en het panel, dat hier volledig terug is te bekijken, blijkt ook dat de Cordyceps-sporen uit de games die in het eerste seizoen ontbraken in het tweede seizoen hun opwachting maken.

Het tweede seizoen verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zijn er vijf jaar na de gebeurtenissen uit het eerste seizoen verstreken. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.

Meerdere Mario-games en spellen gerelateerd aan Mario zijn nu tijdelijk met korting te koop via de Nintendo Switch eShop.

De kortingsactie is gisteren - op Mario Dag - begonnen en loopt nog tot 23 maart. Zo zijn Super Mario Bros. Wonder, Princess Peach: Showtime, Luigi's Mansion 3, Paper Mario: The Origami King en Super Mario RPG allen voor 39,99 euro in plaats van 59,99 euro verkrijgbaar. Ook voor Captain Toad: Treasure Tracker en Mario vs. Donkey Kong zijn kortingsacties geldig. Een overzicht is hier te vinden.

De kortingsactie is niet de enige manier waarop gisteren Mario Dag wordt gevierd. Zo is er ook een grote Lego-set rondom Mario Kart aangekondigd. Daarnaast kunnen mensen die de Alarmo-wekker hebben nu gratis wekscènes gebaseerd op Super Mario Bros. downloaden. De wekker is nu voor iedereen te koop.

In dit artikel schetsen we de geschiedenis van Nintendo's besnorde mascotte. "Wat de toekomst Mario ook brengt, één ding is zeker: de platformheld is een absoluut icoon en mag inmiddels de grootvader van de game-industrie worden genoemd", zo schrijven we. "Door de jaren heen is Mario juist zo relevant gebleven, omdat hij nooit stil heeft gezeten. Hij bezit een onmiskenbaar aanpassingsvermogen die hij inzet bij de komst van nieuwe technologie en trends."