In Sniper Elite: Resistance wordt oudgediende Karl Fairburne afgelost door een nieuwe hoofdrolspeler. Dat is gelijk ook de grootste vernieuwing in dit deel. Zelfs het spannende beroep van sluipschutter kan blijkbaar aanvoelen als een rondje om de kerk.

Het toneel van Sniper Elite: Resistance is wederom Frankrijk. Met die zet schiet ontwikkelaar Rebellion Developments zich een beetje in de eigen voet. De laatste drie delen verschilden inhoudelijk immers ook niet bijzonder veel van elkaar, maar speelden zich wél steeds af in een nieuwe omgeving. Daardoor kreeg elk deel meteen een eigen gezicht. Resistance zit helaas heel erg in het vaarwater van het vorige deel. De Franse dorpjes, oude kastelen gehuld in nazibanieren, kustbatterijen, rangeerterreinen: we zouden zweren dat we het allemaal een paar jaar terug al hebben verlost van de nazi’s.

Oi, mate!

Toch moet de nieuwe held Harry Hawker weer in negen verschillende missies talloze nazi’s omleggen om het zoveelste verschrikkelijke, tij-kerende wapen te saboteren. Helaas vindt onze nieuwe Britse vriend het nodig om voortdurend commentaar te geven op zijn eigen acties. Gooi daar een extreem dik Brits accent overheen, en het is alsof je als Butcher uit The Boys aan het spelen bent. Dat is op zichzelf soms al een tikkeltje vervelend, maar het breekt ook de ervaring als ‘ie op zijn Cockneys luidkeels loopt te klootviolen terwijl je net achter een Duitser langs sluipt – die niks doorheeft.

Goed, we zijn geen fan van deze Harry Hawker. Op zijn accent na verschilt Harry trouwens weinig van Karl Fairburne. Harry kent dezelfde trucjes: klimmen langs specifieke begroeiing, zich verstoppen in hoog gras, en natuurlijk raakschieten over honderden meters afstand. En dus vervallen we al snel in een bekende routine. Met de verrekijker verkennen we het land, op zoek naar de beste schuttersputjes, vijandige sluipschutters, en nietsvermoedende patrouilles. Vervolgens stippelen we een route uit van de minste weerstand. Onderweg verzamelen we intel, blazen we wat kluizen op, en leggen we waar mogelijk VIP-nazi’s om.

De illusie van vrijheid

Sniper Elite: Resistance lijkt daarmee een hoop vrijheid te bieden, maar in de praktijk valt die vrijheid soms ook vies tegen. Over het ene muurtje kun je soepeltjes heen springen, over een ander muurtje niet. Kratten of rotsen van dezelfde hoogte als een muurtje vormen al helemaal een onmogelijk obstakel.

Als Sniper Elite zich dan tenminste aan zijn eigen spelregels zou houden, zou dat nog tot daaraantoe zijn. Maar ook dat blijkt niet het geval. Op een gegeven moment beklimmen we een gebouw met twee identieke regenpijpen. Toch is slechts eentje beklimbaar. Zelfs witte verf blijkt niet altijd een betrouwbare visuele hint. Je denkt dat jij Sniper Elite speelt, maar op zulke momenten voelt het toch alsof Sniper Elite met jou speelt.

Haastige spoed is zelden goed

Daarnaast is de besturing best vaak onnauwkeurig, wat ironisch is voor een sluipschutterspel. Vooral als je rent is de besturing niet heel responsief. Wellicht is dat een bewuste designkeuze, maar ook binnenshuis is het soms nog een behoorlijke uitdaging om jezelf dóór een deur te bewegen. Zelfs het wapenwiel is regelmatig meer vijand dan vriend.

De onnauwkeurige besturing en onbetrouwbare klim- en renvaardigheden van Harry zorgen ervoor dat het lang niet altijd lukt om jouw gedachten naar de game te vertalen. In je hoofd stel je je voor hoe je snel en soepeltjes twee nazi’s met je pistool van een headshot voorziet, om vervolgens als een dief in de nacht weg te duiken en jezelf schaars te maken. In de praktijk mis je kansloos je tweede doel en blijf je klungelig steken achter een kratje, waardoor de toegesnelde Duitsers je zonder moeite doorzeven.

Charmant als het wél werkt

Toch heeft Sniper Elite: Resistance wel degelijk dezelfde charme die de serie al zoveel delen draagt. Het blijft magnifiek als je zorgvuldig gesmede plannetje wél lukt. Wanneer je bijvoorbeeld in de stromende regen ligt te wachten tot je twee Duitsers achter elkaar op de korrel kan nemen. Even wachten op de volgende donderklap en pang, niemand heeft gehoord dat je zojuist met één kogel twee nazi’s naar de eeuwige frontlinies hebt gestuurd. Of wanneer je buiten een complex voor een afleiding zorgt, en vervolgens via de achterdeur met stille trom vertrekt. Als alles werkt, is de spelwereld van Sniper Elite als een gereedschapskist om geraffineerd nazi’s mee van een ventilatiegat in de Stahlhelm te voorzien; aan jou de keuze welk gereedschap je gebruikt.

Sniper Elite: Resistance doet daarmee in de basis precies wat het belooft. Met een coöp-, invasie- en multiplayermodus, en extra uitdagingen krijg je bovendien echt wel bang voor je buck. Het voelt alleen als een gemiste kans dat er zo weinig vernieuwing in de serie te bespeuren is. Een paar jaar terug kon Sniper Elite nog prima mee, maar inmiddels zijn wij wel toe aan een volgende stap die meer behelst dan alleen een nieuw hoofdpersonage.

Sniper Elite: Resistance is nu verkrijgbaar voor pc, PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X|S en Xbox One. Voor deze review is de game gespeeld op een Xbox Series X.

Op 18 maart brengt Samsung haar nieuwe 9100 Pro-SSD's uit. De schijven zijn sneller en zuiniger dan het vorige model, de 990 Pro.

Zo ondersteunt de 9100 Pro de PCIe (Peripheral Component Interconnect Express) 5.0-indeling, een twee keer zo snelle standaard vergeleken met PCIe 4.0. Daarmee is de nieuwe schijf in staat tot leessnelheden van 14.800 MB/s en en schrijfsnelheden van 13.400 MB/s - maximaal 99 procent sneller dan de 990 Pro.

Ook zijn de IOPS (het aantal in- en outputtaken pet seconde) van de lees- en schrijfsnelheden verhoogd tot respectievelijk 2,2 miljoen IOPS respectievelijk 2,6 miljoen IOPS.

Tot slot moet de schijf 49 procent energiezuiniger zijn dan de 990 Pro, specifiek het 4TB-model.

Op 18 maart verschijnen de 1TB-, 2TB-, en 4TB-modellen op de markt voor respectievelijk 199,99 euro, 299,99 euro en 549,99 euro. Met heatsink komt daar nog zo'n 20 euro bij.

Het 8TB-model verschijnt in de tweede helft van 2025.

Bandai Namco heeft een aantal handelsmerken vastgelegd, waaronder één die wijst naar de terugkeer van de Katamari-reeks.

Zo is het handelsmerk Once Upon a Katamari op 27 februari vastgelegd in Europa (via Gematsu). De meest recente Katamari-game, een remaster genaamd We Love Katamari REROLL+ Royal Reverie, werd vlak na het vastleggen van diens handelsmerk aangekondigd. 

Hetzelfde gebeurde ook bij Elden Ring Nightreign en Tales of Arise: Beyond the Dawn. Er is dus speculatie dat Bandai Namco op het punt staat een nieuwe Katamari-game aan te kondigen, nadat de laatste écht nieuwe titel uitkwam in 2011. 

Niet alleen Katamari kwam daarentegen aan bod, ook de naam Gekishin Squadra werd door Bandai Namco vastgelegd, maar waar dat naar refereert is onduidelijk. 

De Katamari-reeks draait voornamelijk om het personage The Prince, die in opdracht van zijn vader - the King of All Cosmos - allerlei taken uit moet voeren die zich uiten in de vorm van puzzels. Zo moet hij eens de sterren en sterrenbeelden repareren en het laten rollen van een bal om daar zo veel mogelijk objecten aan te laten plakken.