Netflix heeft als geen ander door hoe je succesvol games kan vertalen naar animatie. Arcane is immers een meesterwerk, en er zijn verschillende fantastische projecten als The Witcher: Nightmare of the Wolf en Castlevania uitgekomen. Tomb Raider: The Legend of Lara Croft kan zich daar helaas niet aan meten, maar het is wél een leuke serie.

Het is alweer zes jaar geleden sinds Shadow of the Tomb Raider verscheen. Het derde deel van de zogenaamde ‘Survivor-trilogie’ rondt het verhaal van de franchise-reboot uit 2013 af. Ontwikkelaar Crystal Dynamics kondigde vervolgens in 2022 aan dat er gewerkt wordt aan een nieuwe game, maar details over zowel het verhaal als de releasedatum zijn tot nu toe schaars. Het lange wachten wordt draaglijker dankzij de Netflix-serie Tomb Raider: The Legend of Lara Croft, waarin de sfeer van de games ook in 2D animatie goed wordt vertaald. Desondanks struikelt de serie hier en daar over zijn eigen personages en de opbouw van het verhaal.

Tombe van de geest

In The Legend of Lara Croft gaan we weer op avontuur met de iconische Britse avonturier, al is ze in de serie zelf nooit gestopt met het opzoeken van gevaar. Een tijdje na de gebeurtenissen van Shadow of the Tomb Raider reist Lara namelijk nog steeds over de wereld; continu zoekt ze naar schatten en de geheimen achter historische mythen. Ook in deze serie zit er weer eens schurk achter mysterieuze artefacten aan waardoor de wereld in gevaar is. Daar heeft Croft al jaren mee te maken, dus ze neemt de taak op zich om hem te stoppen, al komen daar ditmaal ook een aantal mentale problemen bij kijken.

Een belangrijk thema in de serie is namelijk dat Lara na de gebeurtenissen van de games moeite heeft met het verwerken van Roths dood. Haar mentor en surrogaat-vader was alleen in de Tomb Raider-game uit 2013 te zien, maar zijn dood heeft jaren later nog altijd een effect op Lara. Het voelt ietwat willekeurig dat Croft nu pas zo met zijn dood moet kampen, zeker gezien er twee games tussen dat moment en deze serie zitten en er nooit iets mee is gedaan. Desondanks is het een interessante opzet voor Lara’s verhaal in de serie. De manier waarop Mrs. Croft haar avonturen gebruikt als afleiding van die traumatische gebeurtenis is een mooi stukje karakterisatie dat gedurende de serie wordt uitgediept.

Hetzelfde kan niet bepaald gezegd worden over het overkoepelende verhaal. Voor de zoveelste keer is er een machtig artefact dat niet in verkeerde handen mag vallen. Dat is niet per se slecht, maar het is duidelijk dat de makers meer kruit in het vat hadden. Het lijkt erop dat er meer afleveringen nodig waren om alle ideeën rondom de intrigerende mythologie die wordt aangehaald en vooral de personages - naast Croft zelf - te verwerken.

Veel ingrijpende gebeurtenissen krijgen door het rappe tempo niet de kans om een echte indruk achter te laten op de kijker, waardoor de impact op de rest van de serie ook tegenvalt. Zonder al te veel weg te geven: wij hadden de indruk dat het conflict van de serie al in aflevering zeven was afgelopen, maar blijkbaar was het grote plan van de antagonist nog steeds volop in gang. Erg duidelijk wordt dat, ondanks de grote schaal van het probleem, eerder in de serie niet.

Van je vrienden moet je het hebben

Lara wordt bijgestaan door een aantal metgezellen. Voornamelijk Jonah, die ook in de games regelmatig voorbij komt, en Zip, een bekend Tomb Raider-personage dat voor het eerst verschijnt in de Survivor-canon, komen aan bod. Lara Croft is door Roths dood bang om meer vrienden te verliezen en houdt hen in de serie op een comfortabele afstand afstand. Dat is wederom een prima opzet, maar we zien te weinig van de zijpersonages om ze goed te leren kennen. Ze zijn er vooral om de Britse avonturier te helpen en hebben verder weinig te doen – eigenlijk net zoals in de games.

Vriendschap is over het algemeen heus leuk om naar te kijken, maar er mist in dit geval frictie om de dynamiek interessanter te maken. Om Tomb Raiders concurrent er even bij te halen: het verhaal in Uncharted 4 wordt bijvoorbeeld steeds dramatischer door de personages en hun doelen in het verhaal. Denk aan Nathans drang om met zijn broer op avontuur te gaan, terwijl Elena eigenlijk gewoon een simpel leven met hem wil leiden. Buiten Lara ontbreekt een dergelijke motivatie bij veel personages in Tomb Raider: The Legend of Lara Croft.

Ook in de uitwerking van schurk Charles Devereaux had meer gezeten. Het grootste gedeelte van het seizoen is hij mysterieus en intrigerend, maar zodra zijn motieven en achtergrond duidelijk zijn, moet de serie vlug door en is hij al gauw niet meer relevant. Het is jammer dat hij uiteindelijk geen grote impact heeft op de serie, want aanvankelijk leek hij een fantastische tegenstander te zijn voor Lara. Continu zijn er hints naar zijn verleden en hoe hij en de heldin vergelijkbare levenservaringen hebben, wat een interessante rivaliteit tussen twee vergelijkbare personen opzet. In de praktijk lijkt Devereaux daarentegen in zijn eigen serie te leven waarin hij Croft soms tegenkomt, en waar we verder pas veel te laat meer over te weten komen.

Hoewel de meeste personages naast Lara Croft dus zelf niet al te veel te bieden hebben, is de prestatie van de stemacteurs prijzenswaardig. Devereaux wordt vertolkt door Richard Armitage, die zorgt voor veel van het mysterie waardoor het personage aanvankelijk interessant is. Allen Maldonado maakt Zip daarnaast levendig, ondanks zijn verder oppervlakkige persoonlijkheid. Dan zijn er nog Jonah, die net als in de games wordt ingesproken door Earl Baylon, en Hayley Atwell die de rol van Lara Croft op zich neemt nadat Camilla Luddington haar in de trilogie vertolkte.

Knokpartijen met monsters

Dat is niet het enige aspect van de presentatie dat in de smaak valt. De realistische stijl van de games is vervangen door prachtige anime-esque 2D-beelden, verzorgd door Powerhouse Animation. Deze studio werkte eerder al aan de Castlevania-serie op Netflix en diens spin-off, Castlevania: Nocturne, en geeft ook de wereld van Tomb Raider levendig weer. Hoe personages zich door jungles in China en straten in Londen begeven is dus al fijn om naar te kijken, maar de animatie springt er vooral tijdens actiescènes uit. De camera beweegt bijvoorbeeld dynamischer, net als de personages die elkaar op acrobatische wijze te lijf gaan.

De bovennatuurlijke aspecten van de Tomb Raider-games komen daarbij op nieuwe manieren naar voren dankzij het medium - waarbij Powerhouse’s eerdere ervaring met Castlevania geheid heeft geholpen. Kleurrijke jungles, wezens uit mythes – en soms zelfs de geschiedenis - tombes met mythologische symboliek en de bijbehorende puzzels die Lara moet oplossen om haar titel waar te maken doen bijvoorbeeld ontzettend denken aan de games. Wie helemaal klaar is met lichtstralen de goede kant op sturen om een deur te openen moet misschien even de ogen dicht doen, maar het zorgt er wel voor dat de serie goed aansluit bij de games. En er zitten voor fans van de meer monsterlijke verschijningen in de franchise nog een paar leuke verrassingen in de serie, waar ook liefhebbers van eerdere games in de franchise van kunnen genieten. Het Tomb Raider-dna is absoluut aanwezig.

Met het verhaal doet Tomb Raider: The Legend of Lara Croft daarentegen weinig speciaals. De serie voelt vaak opgebouwd als een adventure-of-the-week-verhaal, maar heeft niet de tijd om het overkoepelende verhaal opzij te schuiven. Wie niet kan wachten op het volgende avontuur van de Tomb Raider, of zin heeft in een vrij standaard avonturenserie heeft er vast plezier mee. Wie hoopt op een serie met het niveau van Castlevania of Arcane moet de verwachtingen waarschijnlijk bijstellen.

Tomb Raider: The Legend of Lara Croft is nu te streamen op Netflix.

Er zijn gameplaybeelden van een geannuleerde derde game in de klassieke Star Wars Battlefront-franchise online verschenen.

Het gaat om een derde deel in de reeks waarvan begin dit millennium games uitkwamen, en dus niet te verwarren met de Battlefront-shooters die afgelopen decennium uitkwamen.

Free Radical Design - bekend van de Timesplitters-games - werkte aan Star Wars Battlefront 3. De game werd in 2008 uiteindelijk geannuleerd. Het spel had op de Wii, PlayStation 3, Xbox 360 en pc uit moeten komen.

Inmiddels is er dus gameplay te zien van het nooit uitgekomen spel. De beelden zouden daarbij afkomstig zijn van een versie van de game een week voordat deze geannuleerd werd. Het gaat daarbij specifiek om de Wii-versie van het spel.

Er gaat gewerkt worden aan een televisieserie gebaseerd op het eerder dit jaar uitgekomen Pacific Drive.

Variety meldt dat Atomic Monster, het productiebedrijf van Saw-medebedenker James Wan, de rechten op een televisieserie gebaseerd op de game in handen heeft. Hij zal als executive producer meewerken aan de film, al is er nog geen netwerk of streamingdienst bevestigd.

In elk potje van Pacific Drive maken spelers een unieke tocht door een griezelig gebied genaamd de Olympic Exclusion Zone. Belangrijk is dat de auto gedurende speelsessies blijft lopen, omdat er anders erge dingen kunnen gebeuren.

Het is aan de speler om de auto te upgraden en kapotte onderdelen te fixen. Daarvoor moeten spelers soms ook uit de auto stappen en de omgeving afspeuren naar nieuwe onderdelen.

Pacific Drive is verkrijgbaar op Steam, Epic Games Store en PlayStation 5.