Review: Star Wars Outlaws heeft het hart op de juiste plek

In de eerste échte Star Wars-openwereldgame bekijken we welbekende en nieuwe sterrenstelsels door de ogen van Kay Vess - gespeeld door Humberly González - en haar compagnon Nix. Zowel de speler als het personage zelf worden meegenomen in een minder belichte  kant van dit beroemde heelal, dat nu aan hun voeten ligt.

A long time ago…

Kay en Nix zijn geen onbekenden in de onderwereld. Al jaren overleeft het tweetal in de ongure kant van hun thuisplaneet, maar nu worden ze een gigantisch nieuw universum ingeduwd. Het verhaal van Star Wars Outlaws begint met een mislukte overval, waardoor Kay op de vlucht slaat met een zogenaamde ‘Death Mark’ op haar hoofd - en een bijkomende premiejager die haar op de hielen zit. Voor Kay zit er maar een ding op: een nog grotere overval beramen om haar vrijheid te kunnen kopen.

Het is een prima opzet voor het verhaal, al is het jammer dat de prijs op Kays hoofd nauwelijks daadwerkelijk terugkomt in de spelwereld. Leden van vijandige syndicaten zitten zo nu en dan achter haar aan, maar van de Death Mark hoor je buiten het verhaal maar weinig. Het is vooral een excuus om spelers een handjevol planeten op eigen houtje te laten ontdekken. Daar zitten bekende plekken tussen, zoals de woestijnplaneet Tatooine en Kijimi uit The Rise of Skywalker, maar ook Akiva uit de boeken en het nieuwe Toshara.

Ubisoft heeft de kans om het Star Wars-universum uit te breiden duidelijk met beide handen aangegrepen. Zo valt de kelder van de Mos Eisley Cantina te betreden en scheuren we op onze speeder langs de dewbacks - groteske beesten - nabij de Dune Sea, een nieuwe en authentieke blik op iets wat we in feite al decennia kennen. Dat is overigens het geval bij iedere bestaande planeet, maar ook het nieuwe Toshara voelt alleen al door de unieke, savanne-achtige stijl als een logische toevoeging. Tegelijkertijd is het net als de andere planeten ook de perfecte speeltuin voor een outlaw. De sfeer is grimmig waar nodig, met prachtige muziek die niet onderdoet voor de films en een eigen identiteit in de vorm van diepe elektronische tonen.

Een groot compliment is dat elke locatie in Outlaws levendig aanvoelt. Er zijn rondspringende beestjes en gesprekken tussen npc’s van allerlei buitenaardse soorten. Steden worden opgevuld met eethuisjes, winkels en ’cantina’s met genoeg activiteiten om je bezig te houden. Denk aan Star Wars-versies van arcadekasten, gokken op races en – onze nieuwe obsessie - Sabacc. Dit kaartspel leverde Han Solo in de films ooit de Millennium Falcon op, en is net als The Witcher 3’s Gwent met z’n simpele regels een heerlijke afleiding van de zorgen die een outlaw draagt. Bovendien leveren zogenaamde Intel Chains – kleine zijmissies – kleine avontuurtjes op.

Helpende hand of laser in de rug

Dit alles speelt zich af binnen de context van rivaliserende misdaadsyndicaten die misbruik maken van de chaos binnen de Empire, die weer jagen op de Rebel Alliance. Zodoende hebben Kays acties in de open spelwereld een effect op haar reputatie. Star Wars Outlaws’ moraliteitssysteem gaat niet zo ver als in bijvoorbeeld Red Dead Redemption 2, maar beïnvloedt wel haar reputatie per factie. De onderwereld van Star Wars wordt namelijk in de greep gehouden door een viertal misdaadsyndicaten bestaande uit Crimson Dawn, de Hutt Cartel, de Pykes en de Ashiga Clan. Deze groepen bieden je klusjes en missies aan, waardoor Kay een bepaalde status bij hen verkrijgt. 

Een reputatie opbouwen bij een syndicaat is niet ontzettend ingewikkeld. Contactpersonen in de spelwereld bieden contracten aan - simpele klusjes waarmee Kay wat credits in haar zak steekt, maar ook aan de opdrachtgever laat zien dat ze betrouwbaar is. Een goede relatie met een syndicaat levert meerdere voordelen op, zoals toegang tot missies die meer credits opleveren en kortingen bij handelaren die geassocieerd worden met die groep. Ook erg handig is dat Kay zich onbezorgd in het territorium van een syndicate kan voortbewegen wanneer haar reputatie in haar voordeel spreekt. Het omgekeerde is waar bij een slechte indruk: wanneer Kay zich in de nesten werkt bij de Pykes laten ze haar niet binnen in hun gebied of gooien ze haar weer net zo makkelijk terug op straat.

De onderwereld is verwikkeld in een constante strijd om meer macht, en Kay moet dus slim kiezen met wie ze in zee gaat. Tijdens zijmissies krijgt ze ook vaak de kans om haar opdrachtgever te dwarsbomen, met alle gevolgen van dien. Syndicaten kunnen Kay op hun beurt weer een mes in de rug steken, wat een beetje intrige en grimmigheid toevoegt aan dit systeem.

Het bijhouden van je relaties met elke factie voelt daarmee als een logisch aspect van het verhaal en heeft genoeg vlees op de botten om interessant te blijven. Gedurende de game merk je daadwerkelijk de consequenties van je acties, waardoor bepaalde secties makkelijker of juist ingewikkelder worden. Kays reputatie is in enkele gevallen zelfs relevant voor het verhaal, al geven we daar expres niets over prijs.

No rest for the wicked

Het natuurlijke verloop van de game merk je ook aan de manier waarop je de wereld van Outlaws verkend. Terwijl Kay rondloopt in de steden en cantina's vang je regelmatig informatie op. Een datapad met de locatie van een schat of een gesprek over een nog niet in kaart gebrachte grot geven een reden om de wereld in te trekken en deze locaties op te zoeken. In de tussentijd stuit je geheid op een andere interessante plek of gebeurtenis, zoals piraten die een dorpje aanvallen. Zelfs iets simpels als een item kopen bij een handelaar kan leiden tot een confrontatie met de Empire.

Dat geeft een veel natuurlijkere flow dan we gewend zijn van de gemiddelde Ubisoft-game. Er is een lijst met activiteiten die je systematisch af kúnt werken, maar het kompas en de kaart worden absoluut niet met icoontjes gevuld. Het voelt nooit zo stijlvol met de game verweven als bijvoorbeeld Red Dead Redemption 2’s benadering van zijmissies, maar komt er wel verrassend dicht bij in de buurt. 

Progressie boeken voelt daarbij natuurlijker dankzij questlines rondom zogenaamde experts. Deze personages zijn specialisten in bijvoorbeeld schieten, speeders upgraden en slicen (lees: hacken). Deze specialisten ontmoet je tijdens het verhaal of in de open spelwereld. Wanneer je hun missiereeks hebt uitgevoerd, maken ze onderdeel uit van Kays netwerk aan experts, en zijn ze de bron van nieuwe vaardigheden. Star Wars Outlaws bevat geen klassieke skilltree, maar laat spelers opdrachten voor deze experts uitvoeren om nieuwe skills vrij te spelen. Denk qua skills aan het selecteren van een extra doelwit met Adrenaline Rush - de Star Wars-variant van Deadeye uit (alweer) Red Dead - en makkelijker valsspelen tijdens Sabacc. Het is een systeem dat goed aansluit bij de opzet van het verhaal en de game.

Het enige dat soms haaks staat op deze goed uitgekiende flow, is dat bepaalde locaties waar je op stuit soms nog niets te bieden hebben en pas relevant worden wanneer een verhaal- of zijmissie daar om vraagt. De drang om te ontdekken wordt continu beloond, dus het is een teleurstelling wanneer dat niet gebeurt. 

I’m putting together a crew

Gelukkig is Kay een heerlijk personage om te volgen. Haar persoonlijkheid is overduidelijk geïnspireerd door Han Solo - wat de actrice ook heeft bevestigd - maar veel van haar zelfverzekerdheid komt desondanks over als een act. Regelmatige momenten van onzekerheid terwijl ze zich door de onderwereld bluft laten zien dat ze niet geheel voor dit leven gemaakt is. Dat geeft Kay een unieke soort charme. Haar vriendschap met de viervoetige Merqaal Nix is ook ontzettend schattig. De twee geven echt om elkaar, en dat is continu te merken door het sterke acteerwerk.

Kay kan altijd rekenen op Nix, maar om een heist op grote schaal uit te voeren heeft ze een crew nodig. Het hoofdverhaal bestaat dus uit het verzamelen van specialisten die haar daarin kunnen assisteren. Dat proces voert ze in samenwerking met de charismatische Jaylen en zijn droid ND-5 uit. Het duurt een tijdje voordat de personages echt aanvoelen als een samenhangende groep, maar zodra het verhaal op gang komt, voelt hun interactie steeds natuurlijker. 

Repetitieve gevechten

De missies die daarbij komen kijken uiten zich vaak in dezelfde gameplaycyclus. Al sluipend begeeft Kay zich door vijandelijke outposts, terwijl ze vijanden stilletjes uit de weg ruimt en de hulp van Nix inschakelt. Zo kan hij vijanden afleiden, waarna Kay ze een klap op het achterhoofd geeft. Uiteindelijk mondt een missie vaak uit in een vuurgevecht.

Meestal gebruik je dan Kays VM-19-blaster. Dit wapen heeft meerdere modi, met een standaardlaser voor tegen normale vijanden, ion-modus tegen schilden en droids en een power blast voor een explosieve knal. Gecombineerd met objecten in de omgeving heb je genoeg opties tijdens confrontaties om het interessant te houden, maar in essentie veranderen de gevechten gedurende het spel nauwelijks. Er worden geen nieuwe vijanden geïntroduceerd die nieuwe tactieken vereisen - ze krijgen vooral meer health. Het is een kwestie van dekking zoeken, schieten en schakelen tussen modi. Het werkt prima, maar na verloop van tijd is het ietwat repetitief.

Verder leunt de gameplay op een razendsnelle speeder waarmee je over planeten raast, en Uncharted-achtige klimsessies. Met dank aan een ritmische lockpick-mechaniek en een Lingo-achtig hacksysteem komt Kay ook binnen op plekken waar ze eigenlijk niets te zoeken heeft. Deze spelmechanieken zullen je niet omver blazen, maar werken allemaal wel prima en sluiten thematisch aan bij de rest van het spel.

Ook noemenswaardig is trouwens het besturen van Kays ruimteschip, de Trailblazer. Ook daarvoor geldt dat het prima werkt. Gevechten in het schip werken praktisch hetzelfde als in andere moderne Star Wars-games als Battlefront en: hou een schip in het vizier, schiet, en let op de cooldowns van je torpedo’s en automatische kanonnen. Combat in de ruimte was duidelijk niet de focus tijdens de ontwikkeling van het spel, en ook de activiteiten buiten planeten zijn niet bepaald speciaal. Na het vijfde gele krat te hebben opgeblazen heb je het wel gezien, maar voor wie dolgraag een stukje wil vliegen is de optie in ieder geval aanwezig. 

Teveel stijl

De planeten en omgevingen zijn prachtig en ontzettend gedetailleerd, maar visueel heeft Star Wars Outlaws wel een aantal kwaaltjes. Wanneer je de game voor het eerst opstart, zit er een hevige film grain op, waardoor het beeld ontzettend korrelig overkomt. Deze optie samen met motion blur uitzetten maakt het beeld al vele malen helderder, maar zo mooi als Massive’s The Division-games is het spel niet. Daarbij begint de game standaard met een resolutie van 21:9 - waarschijnlijk om het een filmischer uiterlijk te geven - wat we ook snel hebben omgezet naar fullscreen. 

De prestaties van het spel zijn ook (nog) niet perfect. Outlaws crashte bij ons eenmalig, een bug zorgde ervoor dat we een save moesten herladen om de missie voort te zetten en de muziek verdween tijdens een quest.

Mocht je met een aantal bugs kunnen leven, dan heeft Star Wars Outlaws veel te bieden. Star Wars-fans gaan geheid genieten van de vrijheid die ze krijgen tijdens het verkennen van dit geliefde universum, maar ook voor zij die op zoek zijn naar een solide openwereldgame heeft Outlaws veel te bieden. 

Star Wars Outlaws is vanaf 30 augustus beschikbaar op pc, PlayStation 5 en Xbox Series X en S. Voor deze review is de PlayStation 5-versie gespeeld. Bezitters van de Deluxe- of Ultimate-editie krijgen vanaf 27 augustus toegang tot het spel.

8

Uitstekend

Conclusie

Star Wars Outlaws toornt niet aan de formule van een gemiddelde openwereldgame. Toch voert Massive Entertainment genoeg veranderingen door die leiden tot een verfrissende ervaring.

Plus- minpunten

Star Wars-sfeer is constant aanwezig

Uitnodigende open spelwereld

Reputatiesysteem leidt naar interessante keuzes

Kay en Nix vormen een fantastisch duo

Soms lopen verhaal en verkenning niet synchroon

Wisselvallige prestaties en graphics

Gevechten voelen wat eentonig