Silent Hill 2 is binnen het survivalhorrorgenre een ware klassieker die door liefhebbers nog altijd de hemel in wordt geprezen. Het is dan ook geen makkelijke taak om van zo’n geliefde game een remake te maken. Verander je te veel, dan verlies je de waardering van de fans. Maar hoe trek je een nieuw publiek aan als je niets verandert? Bloober Team moet er hun handen vol aan hebben gehad, maar het is ze toch gelukt.

Silent Hill 2 is in eerste opzicht een klassieke survivalhorrorgame, maar onderscheidt zich toch duidelijk van zijn genregenoten. Waar de Resident Evil-spellen of de andere delen in de Silent Hill-reeks vooral draaien om de enge monsters en de overlevingsaspecten van survivalhorror, blinkt  Silent Hill 2 vooral uit op het gebied van sfeer en verhaal. Die monsters en de noodzaak om te overleven zijn weliswaar volop aanwezig, maar zijn uiteindelijk ondergeschikt aan het meeslepende, dramatische narratief en het mysterie van het enge dorpje waarin alles zich afspeelt. Dát is wat Silent Hill 2 zo onderscheidend en zo geliefd maakt, en ook een belangrijke reden waarom juist dit deel nu een remake krijgt, in plaats van bijvoorbeeld de eerste game.

Bij het verschijnen van de eerste beelden van de remake leek het er nog op alsof de focus meer  op actie zou liggen en alsof de remake een andere emotionele toon zou krijgen dat de oorspronkelijke game. Deze angsten blijken nu ongefundeerd. De Silent Hill 2-remake draait absoluut niet om vechten, en de emotionele toon van het spel is nog even complex, zwaar en bij vlagen subtiel als dat het in 2001 was. De ontwikkelaars hebben goed begrepen wat de essentie van de ervaring is en hebben dit op knappe wijze in een nieuw jasje gestoken.

Een rustig oord

Silent Hill 2 draait om de belevingen van James Sunderland, een depressieve weduwnaar die op een dag afreist naar het mistige dorpje Silent Hill, omdat hij een brief heeft gekregen van zijn vrouw Mary met het verzoek haar daar op te zoeken. Dat is op zijn minst curieus, want Mary is drie jaar eerder aan een ziekte overleden. Al snel blijkt dan ook dat Silent Hill geen gewoon dorpje is, maar een bovennatuurlijke en onheilspellende plek waar het doorzettingsvermogen van James voortdurend op de proef wordt gesteld. De spaarzame ontmoetingen met andere personages bieden een ogenblik van opluchting, maar al snel blijken zij om hun eigen onheilspellende redenen aanwezig te zijn in Silent Hill. Stapje voor stapje wordt James gedwongen om te reflecteren op zijn keuzes: die van nu, maar ook die uit het verleden.

De verkenningstocht die volgt ontrafelt langzaam maar zeker een mysterie dat van begin tot eind verbaast, choqueert en emotionele impact heeft. Op sommige momenten is het spannend, op andere momenten diepdroevig, dan weer lichtelijk hoopvol… maar bovenal is het zenuwslopend. Silent Hill is namelijk een oprecht enge plek, zelfs zónder dat we alle monsters in acht nemen. Op de meest rustige momenten is het een volledig verlaten, onopvallend Amerikaans dorpje, waar het voortdurend voelt alsof er iets niet klopt. Straten zijn onverklaarbaar opengebroken en onbegaanbaar, of zonder duidelijke reden versperd met metershoge stellages en witte doeken. Wanneer het dorpje zich echter omtovert tot de zogeheten Other World, kom je als speler terecht in een hel vol roestig ijzer, afbrokkelende muren en ogenschijnlijk bodemloze putten waar je toch écht in moet springen. Silent Hill houdt niet alleen James, maar ook jou als speler volledig in haar ban.

Stil zijn of het zwijgen opleggen?

Hoewel het verhaal de boventoon voert, is Silent Hill 2 nog altijd een survivalhorrorgame, waarbij het fysieke gevaar van monsters een constante factor is. Er lopen in het stadje dan ook meer dan genoeg gedrochten rond die je met alle liefde uit je lijden willen verlossen. Het gaat hierbij niet om zombies of beestachtige monsters, maar om onherkenbaar verwrongen mensachtigen die zo uit je nachtmerries lijken te zijn weggelopen. Het uiterlijk van ieder monster heeft een symbolische, achterliggende reden die op subtiele wijze is verweven met het verhaal van het spel.

Uiteraard krijg je tijdens het spelen verschillende wapens tot je beschikking waarmee je je tegen deze wezens kunt beschermen. Er zijn in Silent Hill redelijk veel munitie en geneesmiddelen te vinden, maar vaak moet je daarvoor steegjes of gebieden verkennen die worden bewaakt door een aantal monsters. Het loont daarom vaak om monsters niet te bevechten, maar om er zo goed mogelijk voorbij te sluipen.

Als je dan toch met een monster in gevecht raakt, komt het er geregeld op neer dat je ook in gevecht raakt met de camera. Zeker in nauwe ruimtes en gangen zorgen omgevingselementen er herhaaldelijk voor dat je zicht op de vijand wordt belemmerd. Aanvallen met bijvoorbeeld je loden pijp hebben veel meer bereik dan je verwacht, maar daardoor is het soms juist moeilijk in te schatten of je een vijand kunt raken of niet. Je hebt daarnaast beschikking tot een ontwijkingsmanoeuvre die in theorie goed werkt, maar waarvan de timing soms niet helemaal intuïtief aanvoelt.

In de praktijk komt het er vaak op neer dat je een vijand aanvalt, vervolgens ontwijkt, en dan weer een aanval kunt uitvoeren. Het werkt, maar wordt vlug saai. Zeker omdat de vijanden wél heel gevaarlijk zijn en James al snel in een kritieke toestand kunnen brengen, is het vermijden van nodeloze gevechten de slimste keuze. Omdat Silent Hill niet om vechten draait is dit geen groot probleem, maar het gevechtssysteem is ondanks de poging tot verbetering niet bijster interessant.

Goed, niet sprakeloos

Gelukkig zijn er ook veel aspecten die in deze remake wél verbeterd zijn. In de eerste plaats zijn dat natuurlijk de grafische beelden. Het spel ziet er prachtig uit, en de personages zijn stuk voor stuk overtuigend. Ze worden daarbij geholpen door het steengoede stemmenwerk, dat met recht een verbetering genoemd mag worden ten opzichte van de oorspronkelijke game. De stemmen uit 2001 hadden een zekere charme, maar de nieuwe stemacteurs weten emotioneel de juiste snaar te raken. Zeker James en Angela, bij wie de emotionele nuances ontzettend belangrijk zijn, zijn heel goed.

Ook zijn er verschillende nieuwe puzzels aan het spel toegevoegd, die bij oude fans voor een aangename verrassing zullen zorgen en tegelijkertijd ook veel knipogen geven naar het bronmateriaal. Puzzels die wel behouden zijn hebben vaak enkele uitbreidingen gekregen of bevatten raadsels die een net iets andere insteek hebben. In beide gevallen zijn het toffe toevoegingen die iets nieuws bieden, zonder dat ze de essentie van het oorspronkelijke spel aantasten.

Had Silent Hill 2 écht een remake nodig? Het antwoord is op die vraag luidt: ‘waarschijnlijk niet’. De klassieker uit 2001 is ondanks de ouderwetse randjes nog steeds ijzersterk. De remake tilt deze formule eigenlijk ook niet echt naar grotere hoogten, zoals bijvoorbeeld de remake van Resident Evil 2 dat wél deed. Maar door trouw te blijven aan het verhaal en vooral qua beeld en geluid een flinke sprong vooruit te maken, is de Silent Hill 2-remake absoluut een toffe game geworden die met recht naast de klassieker uit 2001 kan bestaan.

Zeker voor spelers die het oorspronkelijke spel nooit hebben gespeeld, biedt deze remake een prima mogelijkheid om het verhaal te ervaren op een manier die past bij de hedendaagse verwachtingen van videospellen. Liefhebbers van het oorspronkelijke spel zullen eveneens met plezier terug afreizen naar het stille dorpje, wetende dat hun zo geliefde ervaring intact is gebleven.

Silent Hill 2 is verkrijgbaar voor PlayStation 5 en pc. Voor deze recensie is de game getest op een PlayStation 5.

Er zijn gameplaybeelden van een geannuleerde derde game in de klassieke Star Wars Battlefront-franchise online verschenen.

Het gaat om een derde deel in de reeks waarvan begin dit millennium games uitkwamen, en dus niet te verwarren met de Battlefront-shooters die afgelopen decennium uitkwamen.

Free Radical Design - bekend van de Timesplitters-games - werkte aan Star Wars Battlefront 3. De game werd in 2008 uiteindelijk geannuleerd. Het spel had op de Wii, PlayStation 3, Xbox 360 en pc uit moeten komen.

Inmiddels is er dus gameplay te zien van het nooit uitgekomen spel. De beelden zouden daarbij afkomstig zijn van een versie van de game een week voordat deze geannuleerd werd. Het gaat daarbij specifiek om de Wii-versie van het spel.

Er gaat gewerkt worden aan een televisieserie gebaseerd op het eerder dit jaar uitgekomen Pacific Drive.

Variety meldt dat Atomic Monster, het productiebedrijf van Saw-medebedenker James Wan, de rechten op een televisieserie gebaseerd op de game in handen heeft. Hij zal als executive producer meewerken aan de film, al is er nog geen netwerk of streamingdienst bevestigd.

In elk potje van Pacific Drive maken spelers een unieke tocht door een griezelig gebied genaamd de Olympic Exclusion Zone. Belangrijk is dat de auto gedurende speelsessies blijft lopen, omdat er anders erge dingen kunnen gebeuren.

Het is aan de speler om de auto te upgraden en kapotte onderdelen te fixen. Daarvoor moeten spelers soms ook uit de auto stappen en de omgeving afspeuren naar nieuwe onderdelen.

Pacific Drive is verkrijgbaar op Steam, Epic Games Store en PlayStation 5.