Review: Neva bewijst dat je kunst niet hoeft uit te leggen
Over ouderschap, rouw en gruwelen van de natuur
De Spaanse indiegame Gris is pure kunst, daar kunnen zelfs de grootste sceptici niet omheen. Het speelt als een levend schilderij en zit vol thematiek waarmee het concept van rouw op een innovatieve en empathische manier wordt verkend. De verwachtingen voor Nomada Studio’s volgende game zijn na zes jaar wachten dan ook hooggespannen. Gelukkig is Neva wederom een beeldschoon en ontroerend kunstwerk.
Dat terwijl Neva behoorlijk verschilt van diens voorganger. Zo conformeert het zich veel meer aan de begrippen en regels van het medium videogames en is het thema een stuk explicieter. De game begint wederom met een verlies, waarbij een sprookjesachtige wereld wordt geteisterd door een duistere kracht die flora en fauna verandert in een mix van gitzwarte gelei en dahlia-bloemen. De jonge vrouw Alba en haar wolfachtige pup Neva gaan op reis om de natuur te redden, waarbij je het duo vier seizoenen volgt en naar elkaar toe ziet groeien.
Schilderachtig
Neva is bovenal een audiovisuele ervaring, die emoties van de personages op intense wijze overbrengt en daarom al tijdens de tragische introductie direct ontroert. De handgetekende natuur is schitterend, de animaties zijn tekenfilmachtig en de muziek is intens doch op de juiste momenten nauwelijks aanwezig. Voor alle tragedie die Neva kent zijn er tal van momenten van kalmte, waarbij je gewoon even luistert naar de symfonie aan geluiden die het bos produceert.
Nomada tekende de gehele game daarbij in Photoshop, om daarna artiesten verschillende lagen en details toe te laten voegen. Het resultaat is wederom schilderachtig, met een rijk palet aan kleuren dat soms samenhangt met het seizoen, maar zich daar soms ook niets van aantrekt. Van bossen met felroze bomen en open velden met blauwe bergen, tot schaduwwerelden met vierkante blokken en felrode grotten: vrijwel elk frame in Neva is een kunstwerk op zich.
Los van die variatie is de wereld van Neva regelmatig mysterieus en grimmig – een duidelijk contrast tussen de schoonheid en verschrikkingen waar de natuur uit bestaat. Je vindt er onschuldige herten en prachtige bloemen, maar ook verlaten tempels en keverachtige wezens met maskers die rechtstreeks uit een Studio Ghibli-film lijken te komen. Dat spanningsveld blijft gedurende de vier uur waarbinnen je de reis voltooit constant aanwezig: elk moment kan een geleimonster Neva bij de keel grijpen en wurgen, of een driekoppige reus Alba platstampen.
Hollow Neva
De gameplay van Neva is daarmee veel intenser dan liefhebbers van Gris wellicht verwachten. Alba beschikt over een zwaard, een ontwijkmanoeuvre, een ground pound en meer tools om zich uit penibele situaties te vechten. Dat luistert verrassend nauw; met drie levens en hordes aan pittige vijanden is er weinig ruimte voor fouten.
Daarbij introduceert de game gestaag nieuwe gameplayelementen die vaak te maken hebben met aspecten in de omgeving. Levels draaien je eerst meestal warm door platformpuzzels op te werpen – vaak om grote altaren te activeren door de zwarte gelei te verwijderen – om vervolgens dezelfde elementen toe te passen tijdens gevechten. Denk aan ballonachtige wezens die Alba lanceren om vogelbeesten te ontwijken, of vijanden die enkel verschijnen in reflecties (en waar je dus met inverted controls tegen vecht). Ook zijn er tal van momenten dat Alba grote afstanden moet overbruggen door haar dubbele sprong te combineren met haar dodge en welgemikte zwaardslagen in de lucht. Het is een slimme manier om te testen of je alle mechanieken tot nu toe in de vingers hebt.
Ook Neva’s progressie tijdens elk seizoen voegt langzaam lagen aan de gameplay toe. Waar je haar eerst nog als puppy – met het hart in de keel – moet beschermen, kan ze al gauw vijanden vastzetten en fungeert ze later als verlengde van Alba’s zwaard. Het is een vrij letterlijke weergave van haar persoonlijke rouwverwerking, waarbij ze vijanden op steeds brutere wijze afmaakt. Al gauw blijkt daarmee dat Neva verre van een gewone wolf is.
Groei
Bovenstaande zijn natuurlijk geen baanbrekende gameplaymechanismen; je hebt ze waarschijnlijk eerder gezien in metroidvania’s als Hollow Knight of platformers als de Ori-games. Neva is ook geen moeilijke game, noch een metroidvania. Je sterft vermoedelijk een paar keer bij de eindbazen, maar het komt niet in de buurt van tweedimensionale soulslikes die de afgelopen jaren aan populariteit wonnen. Mocht de game toch te pittig zijn, dan is er een verhaalmodus die de ervaring vooropstelt.
Toch voelt de uitvoering van Neva dankzij de constante stroom aan nieuwe gameplayelementen aan als een compact en coherent geheel. De hele game staat in het teken van Neva’s groei, ouderschap en de cyclus van het leven. Elk gevecht en elke puzzel staat in dienst van Alba’s en Neva’s reis en obstakels die hun band op de proef stelt. Zodoende komt de game tot een wederom ontroerende climax die – geheel in thema met de seizoenen – de cirkel rondmaakt.
Het zou kunnen zijn dat bovenstaande je totaal niet aangrijpt, of dat je het gebrek aan échte uitdaging niet kunt uitstaan. Wellicht is het type game waar Neva onder valt helemaal niet je ding. Dat is helemaal oké, want Neva is pure kunst, en dat hoef je helemaal niet te verantwoorden.
Neva verschijnt op 15 oktober voor PlayStation 5, Xbox Series X en S, Nintendo Switch en pc. Voor deze review is de game gespeeld op PlayStation 5.
Neva voelt meer als een ‘game’ dan Nomada’s voorgaande titel, maar is desondanks een kunstwerk van de bovenste plank.
- Prachtige handgetekende werelden
- Geïnspireerd artdesign
- Zee aan variatie in omgevingen en gameplay
- Schiet tekort in uitdaging