Call of Duty: Modern Warfare 3 heeft zo’n saaie singleplayercampagne dat ik niets liever wilde dan stoppen met spelen. Wat is er toch aan de hand met Call of Duty?

Je start Call of Duty: Modern Warfare 3 op en je weet meteen hoe laat het is. Het menu is een soort smörgåsbord aan kleurrijke knoppen en aanbiedingen. Voordat je kunt beginnen met spelen, moet je vier pop-ups wegklikken met alle spullen die je hebt ontgrendeld. Spullen die je ontgrendelt door enkel de game op te starten. Nog even drie updates downloaden, twee keer rebooten én inloggen op je Activision-account en dan kun je… 

Ja, ehm, wat kun je dan eigenlijk?

Call of Duty: Modern Warfare 3 heet Call of Duty in je gamebibliotheek. Als je eerdere delen hebt kun je gewoon die spelen als je Call of Duty opstart. Je kunt natuurlijk ook Modern Warfare 3 spelen als je Modern Warfare 3 koopt en Call of Duty opstart, alleen ben je dan gewoon Modern Warfare 2 aan het spelen. Want Modern Warfare 3 is eigenlijk gewoon dlc voor Modern Warfare 2. Alleen heet het Modern Warfare 3, of nou ja, gewoon Call of Duty.

Dat Call of Duty tegenwoordig een platform is, mag geen probleem zijn. Wel een probleem is dat dit platform jaarlijks gevoerd moet worden met nieuwe delen. Je ziet aan alles dat deze dlc op het laatste moment een vervolg met een 3’tje moest worden. Volgens onderzoek van Bloomberg heeft het personeel van hoofdontwikkelaar Sledgehammer zich bijna doodgewerkt om binnen zestien maanden de campagne te maken. 

Niet leuk

Het eindresultaat is zo belabberd dat ik woorden tekortkom om uit te leggen hoe erg ik het haat. Dat komt vooral door de nieuwe open combat missions. Die missies spelen zich af in kleine arena’s waarin je als een van de bekende personages een reeks opdrachten moet uitvoeren. In de praktijk zijn die arena’s gewoon dorpjes en stadjes op de twee Warzone-maps. Je vindt in die arena’s ook de wapens, kistjes en armor die je kent uit Warzone.

Warzone, maar dan offline, zonder vrienden en zonder de motivatie om te winnen. Dat klinkt verschrikkelijk saai en dat is het ook, maar het wordt nóg saaier. Want het allerergst zijn de doelen die je moet voltooien. “Blaas drie helikopters op!” Oké. “En plant nu twee GPS-zenders!” Eh. “Ga dit gebouw binnen en steel het manifesto!” Zucht. Ik rende van opdracht naar opdracht in de hoop dat ik er zo snel mogelijk vanaf was. 

De cinematografische bombarie is zoek, er is amper verhaalvertelling, er doen geen teamgenoten meer mee en er is nauwelijks scripting of curatie. De enige consistente factor is je boodschappenlijstje met kwellende taken. Bijna de helft van de game bestaat uit zulke missies. De rest bestaat uit missies die doen denken aan die uit eerdere delen, bijvoorbeeld een undercovermissie of een versie van No Russian uit Modern Warfare 2 (2009). 

Soms zie je de kracht van de Call of Duty-formule doorsijpelen, maar niet vaak. Zelfs de reguliere missies zijn kort en saai. Er zijn er twee die in de buurt komen van de missies zoals die je gewend bent. De rest is te kort en erg saai. Normaliter is het verhaal dan nog een enigszins motiverende factor om verder te spelen, maar in Modern Warfare 3 is dat juist de zoveelste ergernis. 

Je wordt er steeds op uitgestuurd, maar begrijpt nooit helemaal waarom. Er is gevoelsmatig geen rode draad, waardoor plotwendingen triviaal worden. De monden van personages bewegen wel, maar niemand zegt eigenlijk iets. Het voelt gehaast aan. Het lijkt erop dat het verhaal vooral niet te diep mocht zijn. Mogelijk omdat de game snel moest worden afgerond, mogelijk omdat Sledgehammer weinig creatieve vrijheid had. Modern Warfare is immers ‘eigenlijk’ van Infinity Ward.

Na drie uur in je eentje rondrennen in twee Warzone-maps volgt de coup de grâce. Het einde komt uit het niets. Ik ging cola halen omdat ik dacht dat de volgende missie begon, maar toen ik terugkeerde zag ik de aftiteling over het scherm rollen. De afronding slaat nergens op én deze game is maar drie uur lang. Dan weet je het zeker: Activision schaamt zich hier niet eens meer voor en doet niet eens moeite om dat te verbergen. De boodschap is duidelijk: ze kopen het toch wel.

Wel leuk

De singleplayer doet eigenlijk niets goeds op het pure schieten na. De actie is vlot, de geweren voelen heerlijk en de bekende ruime hitboxes doen hun werk. Dat klinkt als goed nieuws voor de multiplayermodus en dat is het gelukkig ook. De snelle actie is tactisch, de klassieke zes-versus-zes-modi komen ontzettend goed uit de verf en met zestien maps is er over de kwantiteit niets te klagen.

De multiplayer wijzigt kleine dingen. Zo keert de klassieke minimap met rode puntjes terug. Dat is fijn. Ook hebben spelers iets meer leven. Daardoor duurt het langer om ze neer te schieten. Als gevolg zijn de één-op-één-duels iets tactischer. Dat merk je met name in de grootschalige modi, waar tactiek toch belangrijker is. Ook keert War uit Call of Duty: WW2 terug. Die modus heeft maar één map, maar is leuk om een keertje te spelen.

De andere maps spelen duidelijk in op nostalgie. Het zijn namelijk allemaal maps uit Modern Warfare 2 (2009). Ook keren wapens en attachments uit Modern Warfare 2 (2022) terug. Vizieren die je toen hebt vrijgespeeld, kun je nu zelfs op nieuwe wapens plakken. Enerzijds is dat cool, anderzijds voelt het wel heel veilig allemaal - ook qua het aanbod van modi. Het is logisch om op nostalgie te teren, maar Modern Warfare 3 gaat daarin wel erg ver.

In de praktijk is deze multiplayer gewoon Modern Warfare 2 (2022), maar dan met een boel goede, maar oude maps (en de belofte dat er later nieuwe maps volgen). Veel wijzigingen zijn prima, maar zullen de meeste spelers niet opvallen. Het resultaat is een vermakelijke en nostalgische Call of Duty, maar de multiplayer legt de lat met zoveel recycling niet bepaald hoog. Nee, voor vernieuwing moet je dit jaar in de Zombies-modus zijn. 

De opzet van deze Zombies lijkt op die van de DMZ-modus of een soort toegankelijke versie van Escape from Tarkov. Je dropt in teams van drie (met vrienden of vreemden) op een soort verzombieficeerde Warzone-map. Als je doodgaat, verlies je je loot, dus je moet op tijd het level verlaten. Je bepaalt daardoor zelf hoe pittig je het maakt. Bepaalde missies en gebieden zijn moeilijker dan andere, maar daar speel je natuurlijk ook de beste loot vrij. Best spannend dus.

De map is afwisselend en telt de verrassingen die je kent uit Zombies. Een slimme toevoeging is dat je samen met drie andere teams in de map wordt gedropt. Soms komen die teams samen en dan is de actie oprecht spectaculair. Het voelt bij vlagen alsof je in een spectaculaire zombiefilm figureert. De Zombies-modus heeft duidelijk ontwikkelingstijd gehad. In tegenstelling tot de multiplayer is Zombies zowel leuk als verfrissend.

Eindstand

Zoals altijd bij Call of Duty-recensies moet je uiteindelijk zelf de balans opmaken. Speel je Call of Duty voor de singleplayer, dan valt hier niets te halen. Zombies is dit jaar heel erg anders, maar voelt als de vernieuwing die deze game nodig heeft. Heb je zin in een ouderwetse multiplayer, dan haal je dat met Modern Warfare 3 in huis. Weet wel dat het écht heel traditioneel is. Er zitten op dit moment bijvoorbeeld nog geen nieuwe maps in.

Modern Warfare 3 is een vervolg dat geen vervolg is. Een spel dat niet speels is. Van een ontwikkelaar die niet wilde ontwikkelen. De multiplayer is leuk en Zombies is echt vermakelijk. In deze game schuilt een goede game, maar ziel en visie ga je hier niet vinden. Modern Warfare 3 is door Activision de achterdeur uitgetrapt met een parachute die Call of Duty heet. Want het is de nieuwe Call of Duty. Fans kopen het toch wel. 

Call of Duty: Modern Warfare 3 is nu beschikbaar op pc, Xbox One, Xbox Series X, PlayStation 4 en PlayStation 5. Voor deze recensie is de game op pc gespeeld.

Claws of Awaji, de eerste uitbreiding voor Assassin's Creed Shadows, zal volgens de creative producer van de game een "griezeligere" sfeer hebben dan het hoofdspel.

Dat meldde Jonathan Dumont aan Gamerant. Volgens hem zet Claws of Awaji het verhaal van het hoofdspel en de twee hoofdpersonages voort. De uitbreiding speelt zich dus na dit hoofdverhaal af. Hij benadrukt echter wel dat de dlc "een andere sfeer, een beetje griezeliger" krijgt.

Eerder werd al aangekondigd dat Claws of Awaji sowieso voor iedereen beschikbaar komt die de game reserveert. Spelers verkennen hierin het exclusieve eiland Awaji, een plek van "mysterieuze schoonheid" waar spelers op zoek gaan naar een verloren schat en de valstrikken van dodelijke nieuwe vijanden moeten zien te overleven.

Ook kan de Bō, een nieuw wapentype, worden ontgrendeld voro Naeo, alsmede nieuwe skills en gear. De uitbreiding moet meer dan tien uur aan nieuwe content aan het spel toevoegen. Hieronder is een eerder verschenen trailer van de dlc te zien. De uitbreiding moet ergens later dit jaar uitkomen.

Assassin's Creed Shadows draait om twee personages, de Japanse shinobi Naeo en de krijger Yasuke. Spelers kunnen zelf bepalen met wie ze spelen en daar tijdens de game tussen wisselen. Daarbij lijkt Naeo zich vooral te richten op parkour- en stealthgameplay en Yasuke een gevreesde strijder te zijn.

In het spel doen spelers het Japan van de zestiende eeuw aan en volgen zij het verhaal van de twee hierboven genoemde personages. De game speelt zich af tijdens de Sengokuperiode, een tijd in Japan van oorlogvoering en binnenlandse crises. De spelwereld zal daarbij door de vier verschillende seizoenen heen gaat, wat invloed heeft op de omgeving en de gameplay.

Assassin's Creed Shadows komt op 20 maart uit voor PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc.

Peter Moore, die voorheen een topfunctie bekleedde bij Xbox, heeft toegegeven dat hij voorstander was van de zogenoemde 'console-oorlog' tussen Xbox en PlayStation en dat dit gezond was voor de game-industrie.

Moore was voorheen vicepresident van Microsofts Interactive Entertainment Business-divisie en overzag daarmee de releases van de Xbox en Xbox 360. De topman, die daarvoor directeur van Sega Amerika was, blikt terug op zijn tijd bij Microsoft in gesprek met Danny Peña op YouTube.

Volgens Moore was het begin van dit millennium een geweldige tijd om na veel negatieve aandacht rondom games in de media weer in een positief daglicht te komen te staan, en "om serieus genomen te worden als vorm van entertainment". Hij geeft aan dat het daarbij belangrijk was om regelmatig marketingstunts uit te voeren. Moore zelf verscheen bijvoorbeeld meermaals met tatoeages van games op zijn armen op het podium tijdens persconferenties om de Xbox-release van een bepaald spel aan te kondigen.

"We moesten er hard aan werken, en tegelijkertijd waren we jong genoeg om plezier te hebben en alle gekke dingen te doen die we hebben gedaan, alle stunts. Ik denk dat de console-oorlog die gaande was gezond was voor de industrie. Ik wakkerde die strijd zelf ook aan, want ik denk dat gamers het geweldig vonden om de strijd tussen Xbox en PlayStation te zien, en misschien ook wel Nintendo. Er was een opkomend tij dat alle schepen omhoog trok."

Moore benadrukt wel dat de situatie tegenwoordig compleet anders is. Dat geldt zeker voor Microsoft, dat nog wel Xbox-consoles maakt, maar steeds meer games op concurrerende systemen uitbrengt. "Ik denk dat Microsoft als ze de keuze hadden geen hardware zouden maken. Zouden ze het geweldig vinden om een gigantische entiteit te zijn die content direct op je televisie brengt, ongeacht welke monitor? Natuurlijk."

Toch vindt Moore het ergens jammer dat door de huidige situatie wat van de onderlinge strijd van vroeger verloren is gegaan. "Ik denk dat door de aankoop van Activision Blizzard er veel is veranderd bij Microsoft. Nee, dat weet ik wel zeker. We leven niet meer in de oude dagen van de console-oorlog, waarbij we consumenten van elkaar probeerden te stelen en meer marktaandeel probeerden te krijgen. Economisch gezien is het nu allemaal grootser. Maar is daardoor wat van de pittigheid uit de industrie verdwenen? Ik vind van wel."