Ik wil deze recensie niet melodramatisch beginnen, maar Call of Duty spelen als je halverwege de 30 bent heeft iets confronterends. Ergens is het prachtig dat een gamereeks samen met je opgroeit en je praktisch ieder jaar weer welkom heet. Anderzijds voelde ik tijdens het spelen van Black Ops 6 de grijze haren doorkomen: ik word enkel trager, terwijl Call of Duty steeds sneller lijkt te worden.

De multiplayer van Call of Duty: Black Ops 6 wordt op een razendsnel tempo gespeeld. Tegenstanders vliegen en sliden zo snel over het scherm dat je soms zelfs op de Kill Cam niet kunt terugzien hoe je zojuist gestorven bent. De multiplayer van deze Call of Duty is in die zin niet enorm toegankelijk. Dat is niet altijd erg, maar juist bij deze Call of Duty is dat een tikkeltje ironisch.

Want Black Ops 6 is de eerste Call of Duty die direct op Xbox Game Pass staat. Black Ops 6 gaat garant een influx aan nieuwe spelers krijgen. Dat rijmt wellicht niet met die mindere toegankelijkheid, maar nieuwelingen moeten zich ook weer niet volledig laten afschrikken. Het hoge tempo is weliswaar wennen, maar went snel. Bovendien is de multiplayer maar een van de drie pijlers waarop de welbekende Call of Duty-formule al jaren leunt. 

Ouderwets knallen

Te beginnen bij de meest toegankelijke pijler van allemaal: de singleplayer. De campaign van Black Ops 6 lijkt veel op die van eerdere Black Ops-delen. Er zijn een boel sluipmissies, maar je hoeft geen omgebouwde multiplayermaps te verwachten zoals in Modern Warfare 3 vorig jaar. De modus duurt ongeveer acht uur, wat voor Call of Duty aan de lange kant is. De vele verschillende soorten missies zorgen echter voor meer dan genoeg afwisseling.

Het verhaal bouwt verder op wat er is gebeurd in Black Ops: Cold War, de vorige Black Ops-game. Jij bent Case en maakt als elitesoldaat deel uit van een ondergedoken CIA-team dat vecht tegen Pantheon, een mysterieuze militaire groepering. Dit deel speelt zich af in het begin van de jaren negentig. De Amerikaanse inval in Irak tijdens de Golfoorlog is dan ook een belangrijk onderdeel van de game.

De leden van het team spelen ieder een grote rol in het verhaal, dat uiteindelijk dus best persoonlijk is. En natuurlijk is al het persoonlijke immens overtrokken. Frank Woods is de doorgewinterde veteraan die commando’s uitdeelt vanuit zijn rolstoel, Felix Neumann is een wandelende Duitse tijdbom die zijn moordlust amper kan onderdrukken en Troy Marshall is half ideale schoonzoon, half propagandaposter voor het Amerikaanse leger. Je hoort nog net geen adelaars krijsen als laastgenoemde in beeld komt.

Het verhaal is oprecht interessant. Pantheon heeft duidelijk veel op zijn kerfstok en de game etaleert dat op bijzondere manieren. Bovendien verzint het team continu creatieve manieren om de organisatie te dwarsbomen. Je scheurt bijvoorbeeld met een tank door de terminal van een Iraaks vliegveld, infiltreert een Russisch kamp als undercoveragent en pokert om de wereld te redden in een prachtig Italiaans casino. Het helpt allicht dat alles er schitterend uitziet. Met name de (gezichts)animaties stelen de show.

De meeste missies zijn geregisseerde spektakelstukken of intense sluipsegmenten zoals je die van de serie gewend bent. In de tweede helft van de game wordt ook nog een ‘bovennatuurlijk’ verhalend element geïntroduceerd. Ook dat is helemaal des Black Ops, maar richting het einde gaan die segmenten net wat te lang door. Er zit een specifiek puzzelsegment in wat te lang duurt om leuk te zijn. Op dat moment was ik er wel echt een beetje klaar mee.

Ook verhalend is het einde vrij rommelig. Als de aftiteling over het scherm rolt zijn er nog twee of drie zaken niet helemaal helder - waarschijnlijk bewust. Dat zijn allemaal reële minpunten, maar ze zijn niet bepalend voor de kwaliteit. De hoge mate van afwisseling, zowel van decor als missieontwerp, is echt genieten. Black Ops 6 rijgt spektakel en drama moeiteloos aan elkaar, maar vindt daarbuiten ook genoeg rustmomenten. En beide zijn op hun eigen manier best wel indrukwekkend.

Chaos

De multiplayer is ook indrukwekkend, maar dan vooral door de snelle gameplay. Zelfs vergeleken met het toch al vlotte Modern Warfare 3 is Black Ops 6 ontzettend snel. Een nieuw bewegingssysteem maakt het nu mogelijk om met volle snelheid iedere willekeurige richting in te sprinten, duiken of glijden. Na een duik is het bovendien mogelijk om - à la Max Payne 3 - op de grond te blijven liggen en je tegenstanders onder vuur te nemen. 

Je hebt dus ontzettend veel bewegingsvrijheid. Het duurt even om die zogeheten omnimovement in je spel op te nemen, maar dat is de moeite waard. Deze simpele toevoeging maakt hele spectaculaire momenten mogelijk. Het is heerlijk om als een bezetene door een level te glijden en duiken. Als je op de grond ligt sta je bovendien weer razendsnel op, en ook na een knee slide kun je bijna direct weer je sprint voortzetten.

Je waant je bijna John Wick als je vanaf een balkon naar beneden duikt en zo een tegenstander verrast. Maar goed, stel je nu even voor dat jij die persoon bent die beneden staat. Je ziet dan uit het niets iemand op je af vliegen terwijl je waarschijnlijk nog bezig was om Doritos-poeder aan je muismat af te vegen. Deze multiplayer dien je dus vrij intens te spelen. Dat is niet per se een nadeel, maar voor een nieuweling kan die intensiteit overweldigend zijn. 

Verder is deze multiplayer vrij traditioneel. De meeste modi ken je al uit eerdere Call of Duty’s en ook veel wapens uit eerdere delen keren terug. De twaalf zes-versus-zes maps zijn klein tot middelgroot. Dat past goed bij het hoge tempo, maar maakt ook snipen nog een beetje mogelijk. De wapens zijn vooralsnog goed in balans, al sneeuwt de shotgun een beetje onder door de krachtige rifles en submachinegeweren. 

Allicht is er weer een boel om over te klagen, want ook dat is traditie bij een nieuwe Call of Duty. De registratie van kogels is wisselvallig - ondanks de uitbreiding van het aantal hitboxes. Op de subreddit van de game wordt geklaagd over niet-rakende kogels, maar de oorzaak is niet helder. Mogelijk schuilt dat probleem in de netcode. 

Het irritantst zijn echter niet de kogels, maar de spawns van teamgenoten en tegenstanders. Het gebeurt regelmatig dat je wordt neergezet bij iemand die jou net heeft doodgeschoten. Soms zelfs op precies dezelfde plek. Op een gegeven moment zag ik in Team Deathmatch op één punt vier tegenstanders achter elkaar spawnen. Dat gaat wel heel erg ver. 

Prettig

Het zou kunnen dat het moeilijk is om spawnsystemen in kleine maps te perfectioneren. Maar goed, net als de problematische netcode zweven dit soort problemen nu al jaren boven de multiplayer. Het is flauw om steeds te zeggen ‘want dit is nou eenmaal een traditionele Call of Duty’, maar dat maakt het niet minder waar. Zowel van de multiplayer als singleplayer weet je precies wat je krijgt. 

Dat geldt ook voor de derde steunpilaar van Call of Duty in Black Ops 6: de Zombies-modus. En dat is in dit geval niet erg, want de Zombies-modus is de beste sinds Call of Duty: Black Ops 3. Er zijn twee nieuwe maps: een dorpje in West-Virginia en een regenachtig donker eiland met een militaire basis. Zeker met vrienden is het heerlijk om de twee maps tot in de puntjes te verkennen. Het is makkelijk te spoilen, maar er is dus gewoon heel veel te zien en te doen. En er lijkt gaandeweg ook steeds meer bij te komen.

De hoofdmissie van deze Zombies is alsnog duidelijk en toegankelijk, maar er zijn natuurlijk ook nog talloze geheimen diep in de spelwerelden verstopt. Geheimen die soms zo diep zijn verstopt dat je van goede huize moet komen om ze op te sporen. Bovendien zijn sommige ‘zijmissies’ in Black Ops 6 enorm pittig vergeleken met die in eerdere delen. Zo worden zowel nieuwelingen als ervaren rotten in hun eigen domein uitgedaagd in deze Zombies-modus. Toch prettig voor een game die op Game Pass staat. 

Call of Duty is nu beschikbaar op pc, PlayStation 4 en 5, Xbox Series X|S en Xbox One. Ook is het spel onderdeel van Xbox Game Pass.

Vampire: The Masquerade - Bloodlines 2 is wederom uitgesteld - nu staat de game gepland om in oktober van dit jaar te verschijnen.

Uitgever Paradox Interactive en ontwikkelaar The Chinese Room hebben het spel al meermaals uitgesteld, en tot voor kort stond de release nog in de eerste helft van dit jaar gepland. Dat wordt nu dus oktober.

De ontwikkelaar laat in een video weten dat de gameontwikkeling in een vergevorderd stadium is en dat men zich nu richt op het oplossen van bugs en de prestaties van de game zo hoog mogelijk te maken.

Vampire: The Masquerade - Bloodlines 2 komt naar PlayStation 5, Xbox Series X en S en pc (Steam, Epic Games Store en GOG). De game speelt zich af in Seattle, waar een bloedoorlog tussen verschillende vampierfacties gaande is. Het verhaal past zich aan afhankelijk van of de speler er voor kan zorgen dat de mensheid blijft denken dat vampiers niet bestaan.

De ontwikkeling van Bloodlines 2 wordt al enkele jaren geplaagd door problemen. Het spel is zoals gezegd meermaals uitgesteld - de game zou oorspronkelijk in 2020 verschijnen - en er vielen ontslagen bij de vorige ontwikkelaar, Hardsuit Labs. Daarna werden ze van de ontwikkeling afgehaald, en nu is The Chinese Room dus de ontwikkelaar.

Nintendo heeft vier klassieke strategie- en rpg-games die oorspronkelijk op de Super NES zijn verschenen aan Nintendo Switch Online toegevoegd.

Het gaat om Nobunaga's Ambition, vervolg Nobunaga's Ambition: Lord of Darkness, Romance of the Three Kingdoms 4: Wall of Fire en Uncharted Waters: New Horizons. Alle vier de games zijn ontwikkeld door Koei.

In de Nobunaga's Ambition-games moeten spelers de macht over Japan zien te winnen als Oda Nobunaga of zijn rivalen. In Romance of the Three Kingdoms 4: Wall of Fire vechten verschillende facties uit China tegen elkaar, terwijl Uncharted Waters: New Horizons spelers de oceanen over laat varen als verschillende personages. Onderweg ontdekt men allerlei exotische locaties.

Alle vier de games zijn via de SNES-app op Nintendo Switch te spelen. Deze kan gedownload worden door iedereen met een Nintendo Switch Online-abonnement.