Voor het fighter-genre is 2023 zonder twijfel een van de meest impactvolle jaren in lange tijd. Vanuit Japan worden we getrakteerd op nieuwe delen van vechtgiganten Street Fighter en Tekken, terwijl het Westen op de proppen komt met de nieuwste telg van het buitensporig gewelddadige Mortal Kombat. Het betreft alweer het twaalfde deel in de reeks, al geeft de naam dat niet weg.

Mortal Kombat 1 is dan ook een ‘soft reboot’ van de serie. Het betreft een vervolg, maar tegelijkertijd ook een nieuw begin. Het verhaal pakt de draad op waar Mortal Kombat 11 stopte: de goddelijk getalenteerde vechtmonnik Liu Kang is nu daadwerkelijk een godheid geworden. Met de krachten die hij daarbij heeft verworven heeft hij een compleet nieuwe tijdlijn gecreëerd.

In deze nieuwe realiteit leiden de grootste slechteriken een betekenisloos bestaan. Daardoor krijgen ze in theorie nooit de kracht die ze oorspronkelijk zo’n gevaar maakte voor de lieve vrede. De voice-over vertelt ons dat dit goed lijkt te werken, maar meteen de eerste gebeurtenis in het verhaal bewijst al het tegendeel. Het kwaad zit nu eenmaal diep in het DNA van Shang Tsung genesteld en al snel zijn de poppen aan het dansen. Het spel heeft immers een reden nodig voor twee vechtersbazen om de ander van hun ruggengraat te ontdoen, dus waarom zou je er ook doekjes om winden?

Het verhaal van Mortal Kombat doet er ergens ook niet toe - het is gewoon de vermakelijke aankleding van een aaneenschakeling aan bloederige gevechten. Daar slaagt Mortal Kombat 1 dan ook heel goed in. De tussenfilmpjes zijn bij vlagen grappig, mooi vormgegeven en kennen zo nu en dan zelfs nog een interessante wending. De personages komen allemaal tot hun recht en bieden voldoende afwisseling tijdens het spelen. Aan het einde van de rit wordt het tempo van het verhaal zo hoog dat het een beetje afgeraffeld voelt, maar de algehele ervaring blijft vermakelijk.

Je bent ook nog eens behoorlijke tijd zoet met het doorlopen van deze verhaallijn: pas na een uur of zeven rollen de credits over je beeldscherm.  Met deze uitgebreide singleplayer doet het spel een aardige handreiking richting het grote publiek en dan zijn er ook nog de Towers- en Invasions-modi. Laatstgenoemde is een uitgebreide modus waarin je je personage steeds sterker maakt. In theorie zit hier veel potentie in, maar de uitwerking is helaas niet helemaal geslaagd. Het is vooral een eentonige herhaling van zetten die je na een uur of twee al weer zat bent.

De kracht van een vechtspel zit uiteindelijk altijd in de gameplay. Gelukkig weet Mortal Kombat 1 zichzelf op dat vlak óók op de kaart te zetten. Naast de vertrouwde spelmechanieken, zoals het uitvoeren van verbeterde speciale technieken en X-Ray-superaanvallen, kun je dit keer ook lange combo’s uitvoeren in de lucht of een korte sprint vlekkeloos laten overgaan in een aanval om zo sneller en met meer bereik toe te slaan. Maar verreweg de briljantste toevoeging aan het spel zijn de Kameo-vechters. Je vecht in Mortal Kombat 1 namelijk nooit alleen, maar altijd met een sidekick aan je zijde. Deze gevechtspartner kun je tijdens een potje knokken oproepen om speciale vaardigheden uit te voeren terwijl je zelf je eigen plan trekt.

Zo kun je bijvoorbeeld Kano tevoorschijn halen om de tegenstander met messen te bekogelen, terwijl je zelf als Reptile een geniepige aanval vanuit de lucht uitvoert. Het is vergelijkbaar met een tag-systeem zoals je dat in bijvoorbeeld de Marvel vs. Capcom-spellen of Dragon Ball FighterZ vindt, maar dan met unieke personages die volledig vrij staan van de speelbare vechters. Elke Kameo-vechter heeft meerdere speciale aanvallen, maakt onderdeel uit van X-Ray-moves en kan zelfs gebruikmaken van een eigen fatality. De manieren waarop Kameo-vechters je mogelijkheden tijdens een potje vergroten zijn nagenoeg eindeloos. Ze maken nieuwe combo’s mogelijk, kunnen de zwaktes van bepaalde personages opvullen of juist de sterke punten nóg dodelijker maken.

Hoewel de Kameo-vechters op het gebied van gameplay het hoogtepunt van Mortal Kombat 1 vormen, kleeft er ook een nadeel aan hun aanwezigheid. Ze zijn strikt beperkt tot sidekicks, wat maakt dat ze niet volledig speelbaar zijn. Geliefde oudgedienden zoals Sonya Blade, Kano of Jax maken hierdoor geen deel uit van de selectie beschikbare vechters, omdat ze al als Kameo-vechters dienen. Dit is een bewuste keuze van NetherRealm Studios en slechts enkele personages (bijvoorbeeld Sub-Zero en Scorpion in hun klassieke uiterlijk) zijn hierop een uitzondering.

Het gevolg is dat de basisselectie aan vechters duidelijk een aantal favorieten mist en toch wat onnatuurlijk aanvoelt. De onvermijdelijke toekomstige dlc-pakketten gaan hier mogelijk nog verandering in brengen, maar het is toch zonde dat je nu niet zelf als Kano aan de slag kan. De terugkeer van enkele obscure personages uit de eerdere 3D-delen van Mortal Kombat zijn wel weer een frisse toevoeging, maar maken dit gemis niet helemaal goed. Wat wél een hoop goedmaakt, is dat Johnny Cage na dertig jaar eindelijk het uiterlijk (en de stem) van Jean-Claude van Damme heeft, zoals bedenker Ed Boon het altijd heeft bedoeld. Het is een optioneel bonuskostuum voor het personage, maar dat mag de pret niet drukken.

Voor doorgewinterde fighter-spelers bieden de Kameo-vechters een volledig nieuwe laag aan diepgang, maar gelukkig kunnen ook de minder ervaren spelers genoeg plezier beleven aan het spel. Mortal Kombat 1 is niet per se een simpel spel, maar het is wel vrij toegankelijk. Om de volledige potentie van Kameo-vechters te benutten moet je behoorlijk wat oefenen, maar ook voor een beginner voegt het al snel een hoop toe om ze gewoonweg af en toe op te roepen en wat extra druk op de tegenstander uit te oefenen. Daarnaast zijn de knoppencombinaties voor de meeste specials relatief eenvoudig en vereisen combo’s geen strikte timing. Zolang je de juiste combinatie uit je hoofd kent, kun je de knoppen gewoon achter elkaar indrukken en doet het spel de rest. Die verschillende combinaties kun je vervolgens óók weer aan elkaar plakken en dat kost de nodige oefening, maar dat heb je niet nodig om een lekker potje te knokken. Daarnaast doet een goede uppercut ook al behoorlijk wat schade.

Uiteraard kunnen de beroemde fatalities niet onbenoemd blijven. De franchise heeft zichzelf groot gemaakt met deze volstrekt overdreven, hypergewelddadige moordbewegingen en Mortal Kombat 1 is er niet bepaald milder op geworden. Doordat het spel nu nóg mooier en realistischer oogt dan eerdere delen, zijn deze aanvallen nog gruwelijker en smeriger dan ooit tevoren. Ze zijn niet weggelegd voor spelers met een zwakke maag, maar het is toch bevredigend om je tegenstander na een gevecht nog eens extra van de kaart te vegen, vooral als ze het vuur aan je schenen gelegd hebben. Elk personages heeft er een en kan er nog een extra vrijspelen en dan zijn er ook nog brutalities en speciale fatalities voor de Kameo-vechters. Na een tijd heb je al deze moordcapriolen wel gezien, maar ze zullen toch altijd onlosmakelijk deel uitmaken van Mortal Kombat.

De kwaliteit van de onlineverbinding is overigens uitstekend en levert matches op die perfect speelbaar zijn. Er is een ranked modus voor wie graag zichtbare progressie boekt, maar ook een ‘Kasual’ modus waarin je gewoon zo vaak als jij en je tegenstander willen opnieuw tegen elkaar kunt vechten. Met dit alles biedt Mortal Kombat 1 genoeg kwaliteit om je lange tijd te vermaken, zeker ook om gewoon met vrienden op de bank een potje te matten – het liefst met de klassieke Mortal Kombat soundtrack op de achtergrond.

Mortal Kombat 1 is verkrijgbaar voor pc, Playstation 5, Nintendo Switch en Xbox Series X en S. Voor deze recensie is de Playstation 5-versie getest.

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.