De opdracht voor Spider-Man 2 was duidelijk: gewoon meer Spider-Man, maar dan beter en groter. De eerste game en half-vervolg Miles Morales zetten immers zo'n stevig fundament neer, dat we daar graag meer van wilden zien. Insomniac houdt zich echter wel erg letterlijk aan die opdracht. Spider-Man 2 is daardoor een heel goede game, maar geen verrassende.

Dat zie je bovenal terug in het verhaal, dat heel netjes binnen de lijntjes van de stripboekreeks kleurt. Dankzij Sony's marketingmachine weten we al jaren dat Venom de grote schurk van deze game is, en eerlijk is eerlijk: het is een heerlijk slecht, gruwelijk, smerig en angstaanjagend personage. Het is een genot om het tegen de Symbiote op te nemen - Venom is gewoon altijd cool.

Maar als je al iets over Venom en Spider-Man weet, bijvoorbeeld omdat je weleens een comic hebt gelezen of een film hebt gezien, dan kun je het verhaal in grote lijnen voorspellen. Peter komt in aanraking met de Symbiote en dat levert hem in eerste instantie vooral extra krachten op, maar al gauw wordt hij er een beetje chagrijnig en onaardig van. Het zal je vast niet verbazen dat de Venom-suit Peter niet alleen maar voordelen oplevert.

Tuurlijk, het zijn misschien andere personages die met hem in aanraking komen, op andere locaties, met net wat andere motieven. Het is ook absoluut geen slecht verhaal: het is heerlijk stripboek-achtig, met geweldige acteerprestaties en epische momenten. Het is alleen niet heel verrassend.

Wel echt slecht is de andere schurk uit de game, Kraven the Hunter. De naam zegt het al: hij is een jager die op zoek is naar de moeilijkste prooi om het tegen op te nemen. Kraven besluit daarom om een aantal superschurken uit de zwaarbeveiligde gevangenis te breken, ze vrij te laten en daarna de jacht op ze in te zetten. Het is geen bijster diepgaande of interessante motivatie en Kraven is een saaie vent die alleen maar met zijn jacht bezig is. Het is vooral een slap excuus om de stad vol te zetten met groepjes van zijn volgelingen om tegen te knokken, en om tijd te rekken totdat Venom ten tonele verschijnt.

Spingewikkeld

Het verhaal komt het meest tot zijn recht tijdens de persoonlijke momenten. De beste Spider-Man-verhalen draaien altijd om de frictie tussen de held en de man achter het masker, en dat is ook hier het geval. Zowel Peter Parker als Miles Morales hebben moeite om een balans te vinden tussen hun privéleven en hun rol als superheld. Peter is al wat ouder en zoekt naar een manier om een carrière op te bouwen tussen het Spider-Mannen door. Miles gaat binnenkort studeren en moet een essay over zichzelf schrijven, maar hij heeft moeite om onder woorden te brengen wie hij is zonder zijn rol als Spider-Man te benoemen.

Vooral de relatie tussen Peter, zijn vriendin MJ en zijn teruggekeerde jeugdvriend Harry is een genot om te beleven. Er zijn prachtige momenten waarop dit drietal gewoon even tijd met elkaar doorbrengt en met elkaar kletst, maar ook emotionele situaties waarbij ze moeilijke onderwerpen aansnijden. Ze groeien als personages, en dat is veel knapper en verrassender dan wat Insomniac met het superheldengedeelte heeft gedaan.

Natuurlijk speelt Miles Morales ook een grote rol in dat verhaal, maar het voelt uiteindelijk toch als een grote bijrol en dat is wel een beetje jammer voor zo'n cool personage als Miles. Hij heeft echt wel zijn eigen moeilijkheden te overwinnen en groeit ook zeker als persoon, maar dat staat vooral in dienst van Peters verhaal. De problemen waar Miles mee worstelt voelen gewoon een stuk kleiner en minder belangrijk dan wat Peter allemaal aan zijn hoofd heeft.

Spider-Man of Spider-Man?

Gelukkig kun je altijd meer tijd met hem doorbrengen als je dat graag wilt: in de open spelwereld kun je op (bijna) elk moment wisselen tussen Peter en Miles, en zelf kiezen als welke held je door New York heen slingert. Het wisselen tussen de speelbare helden werkt ontzettend goed en vloeiend. De vraag is alleen: waarom zou je het doen, behalve een persoonlijke voorkeur voor één van de twee?

Veel dingen in de open wereld kun je als één van de twee voltooien, maar in de verhaalmissies en een aardig deel van de optionele content moet je per se als Miles of Peter spelen. Je kunt er niet ineens voor kiezen om Miles de hoofdpersoon van het verhaal te maken. Bovendien voelen de twee vrijwel hetzelfde aan tijdens gevechten, op wat speciale moves na. Het is niet alsof de één bijvoorbeeld een tank is en de ander beter van een afstandje. Ze zijn redelijk inwisselbaar, maar het is toch leuk dat het kan.

Wervelspin

Insomniac heeft sowieso niet al te veel veranderd aan het vechtsysteem, en daar is niks mis mee. Nog steeds rijg je met het grootste gemak vloeiende combo's aan elkaar, waarbij Spider-Man vijanden de lucht in ramt, ze al vliegend in elkaar slaat en dan het volgende slachtoffer omhoog trekt met zijn web. Het heerlijke ballet van dodgen, meppen en webschieten werkt net zo lekker als in de vorige delen en gaat in de vijftien to twintig uur speeltijd nooit vervelen.

Er zijn natuurlijk wel kleine dingen toegevoegd, zoals een parry. Vijanden komen soms met extra sterke aanvallen uit de hoek die je niet kunt ontwijken. Je ziet dan een gele cirkel die daarna snel rood kleur, om aan te geven dat je hem moet pareren. Het is geen bijster geniale toevoeging, maar zorgt wel voor net een beetje meer variatie tijdens het knokken.

Ook hebben beide spinmannen hun eigen speciale moves, waarmee je om de zoveel tijd het scherm omtovert in een spectaculaire regen van effecten. Miles vertrouwt op zijn bliksemacties (met de zeer verwarrende naam 'Venom Skills'), terwijl Peter begint met zijn metalen spinnenarmen en later hard kan uithalen met de krachten van de Symbiote. Vooral die laatste set vaardigheden geven de combat een extra dosis pit, want die skills zijn lekker wreed en smijten je vijanden alle kanten op.

Een andere nieuwigheid is de 'web line', waarmee je een lijntje spant tussen twee muren. Zo kan je iedereen al sluipend van bovenaf vastwebben en uitschakelen. Het voelt extreem bevredigend om een heel kamp vol Hunters zo stilletjes mogelijk af te werken. Deze nieuwe gadget maakt het makkelijk om boven alle vijanden te komen, misschien zelfs wel iets té makkelijk. Aangezien het weblijntje oneindig lang kan zijn, kun je echt boven alle vijanden lopen en ze één voor één afwerken. De levels lijken niet te zijn ingericht om rekening te houden met dit nieuwe speeltje, maar dat maakt eigenlijk weinig uit als het zoveel voldoening geeft.

Ook het slingeren door de open wereld van New York is grotendeels intact gelaten, en ook daar zijn we blij mee: er zijn maar weinig gameplaymechanieken die zó perfect aanvoelen als het webslingeren uit Spider-Man. Het vervolg doet er nog een schepje op met de 'web wings', een soort wingsuit waarmee je door de lucht zweeft. Dat is handig als je even niks hebt om je webben aan vast te maken, bijvoorbeeld boven een park of als je van de hoogste wolkenkrabber springt.

De wings maken je een stuk sneller en dat is maar goed ook: de map van Spider-Man 2 is ongeveer twee keer zo groot dankzij de toevoeging van Brooklyn en Queens. Als niet-Amerikaan zeggen die namen me niet superveel, maar de wat ruimer opgezette wijken met veel bomen, de school van Miles en zeker het pretpark Coney Island bieden de game net wat meer variatie. Al moeten we dat ook weer niet overdrijven: het blijft gewoon een stedelijk gebied waar je doorheen zoeft.

Wereldwijde web

De fast travel van deze game verdient een aparte alinea, want die is werkelijk waar magisch. Je kunt op elk moment de kaart openen en een plekje aanwijzen, en vrijwel direct slingert Spider-Man op precies die plek door de stad heen. Er zijn geen vaste fast travel-punten waar je per se moet beginnen, je kunt overal klikken waar je wil. Daar moeten we helaas wel een grote kanttekening bij maken: je moet fast travel per wijk vrijspelen door een redelijke hoeveelheid optionele content te voltooien. Daardoor heb je er alleen later in het spel wat aan, bijvoorbeeld om de laatste collectables af te werken.

Dat was op zich niet zo erg geweest, als die optionele content ook daadwerkelijk interessant was om te doen. Het ontbreekt daar echter in creativiteit: het antwoord op de vraag 'wat zullen we de speler hier laten doen?' is vrijwel altijd 'vechten tegen een groepje nietszeggende vijanden'. Ook de hoofdmissies hebben daar af en toe last van, maar daar worden de knokpartijen nog afgewisseld door imposante tussenfilmpjes. Het is dus maar goed dat het vechtsysteem staat als een huis, want je brengt veel uren al meppend door.

Qua baasgevechten trekt de game wel van alles uit de kast, met verrassende grepen uit de schurkencollectie van de comics. Ze voelen groots en meeslepend aan, niet alleen qua gameplay, maar ook in het verhaal. Het enige minpunt is dat deze gevechten een beetje kunnen trekken, omdat ze soms tot wel tien minuten duren zonder dat de baas een nieuw aanvalspatroon uitvoert. Als je zijn moves eenmaal doorhebt, is het vooral buffelen tot je eindelijk een keer gewonnen hebt.

Wordt vervolgd

Het is een beetje flauw om over dit vervolg te zeggen dat het gewoon meer Spider-Man is. Zulke argumenten worden vaak gebruikt om een game af te keuren, terwijl niet elk spel het wiel opnieuw hoeft uit te vinden. 'Gewoon' meer Spider-Man levert in dit geval een heerlijk speelbaar, prachtig en meeslepend superheldenverhaal op.

Het is alleen wel jammer dat Insomniac zo ontzettend binnen de lijntjes blijft in het overkoepelende verhaal en weinig creatieve keuzes maakt in de optionele content. Met een beetje meer pit was het een onvergetelijke game geworden. Nu is het gewoon een erg goed spel dat weer vele miljoenen gaat verkopen en de meeste klanten heel tevreden zal stellen. Daar kunnen we moeilijk ontevreden over zijn.

Marvel’s Spider-Man 2 is vanaf 20 oktober verkrijgbaar voor PlayStation 5.

Er zijn gameplaybeelden van een geannuleerde derde game in de klassieke Star Wars Battlefront-franchise online verschenen.

Het gaat om een derde deel in de reeks waarvan begin dit millennium games uitkwamen, en dus niet te verwarren met de Battlefront-shooters die afgelopen decennium uitkwamen.

Free Radical Design - bekend van de Timesplitters-games - werkte aan Star Wars Battlefront 3. De game werd in 2008 uiteindelijk geannuleerd. Het spel had op de Wii, PlayStation 3, Xbox 360 en pc uit moeten komen.

Inmiddels is er dus gameplay te zien van het nooit uitgekomen spel. De beelden zouden daarbij afkomstig zijn van een versie van de game een week voordat deze geannuleerd werd. Het gaat daarbij specifiek om de Wii-versie van het spel.

Er gaat gewerkt worden aan een televisieserie gebaseerd op het eerder dit jaar uitgekomen Pacific Drive.

Variety meldt dat Atomic Monster, het productiebedrijf van Saw-medebedenker James Wan, de rechten op een televisieserie gebaseerd op de game in handen heeft. Hij zal als executive producer meewerken aan de film, al is er nog geen netwerk of streamingdienst bevestigd.

In elk potje van Pacific Drive maken spelers een unieke tocht door een griezelig gebied genaamd de Olympic Exclusion Zone. Belangrijk is dat de auto gedurende speelsessies blijft lopen, omdat er anders erge dingen kunnen gebeuren.

Het is aan de speler om de auto te upgraden en kapotte onderdelen te fixen. Daarvoor moeten spelers soms ook uit de auto stappen en de omgeving afspeuren naar nieuwe onderdelen.

Pacific Drive is verkrijgbaar op Steam, Epic Games Store en PlayStation 5.