The Callisto Protocol onderscheidt zich niet van Dead Space
Als je ruimtehorror zegt, dan zeg je Dead Space. Hoewel die game al weer flink wat jaren oud is, geldt het nog steeds als een van de meest bejubelde spellen binnen zijn soort. Vandaar dat er nu bijna tegelijkertijd twee spellen verschijnen die hun bestaan volledig aan die klassieker te danken hebben. Een van de twee is een remake van de game – ontwikkeld door een ander team. Maar de spits wordt afgebeten door The Callisto Protocol, een bloederig spektakel dat wél uit de koker van de ontwikkelaars van Dead Space komt.
Het spel mag dan een andere naam dragen, als het gewoon Dead Space 4 had geheten had niemand daar raar van opgekeken. Aan werkelijk alles is duidelijk dat The Callisto Protocol enorm leunt op de formule die eerder door zijn grote voorbeeld is uitgewerkt. Hoofdpersoon Jacob Lee raakt gestrand op een futuristisch ruimtestation waar hij zich al gauw een weg moet banen door hordes groteske, gemuteerde mensen die hem naar het leven staan. Om het vege lijf te redden bedient hij zich rijkelijk van wapentuig, een telekinetische armmodule en de kracht van zijn stampende voeten. Een chip in zijn nek geeft op handige wijze visueel aan hoe gezond hij nog is, vergelijkbaar met de batterij van je telefoon. Hij heeft last van vreemde visies en al gauw blijkt er meer in het spel dan een simpele uitbraak van een ruimtevirus. Iedereen die dit niet bekend voorkomt, heeft nooit Dead Space gespeeld.
Een ferme grip
The Callisto Protocol moet het voornamelijk hebben van de intense actie die het op je scherm tovert. Jacob is immers geen ingenieur, maar een smokkelaar die wel van wanten weet als het op een robbertje vechten aankomt. Hoewel je een redelijk arsenaal aan vuurwapens tot je beschikking hebt, is het vaak even effectief én leuk om je tegenstanders van je af te slaan met je trouwe stroomstok. Om dat te doen zonder er met kleerscheuren vanaf te komen zul je wel de aanvallen van de monsters moeten uitwijken of pareren. Het systeem dat het spel hiervoor hanteert is vrij soepel en timing speelt er eigenlijk geen rol bij, maar als je een fout maakt word je wel vrij hard afgestraft. Het houdt de gevechten intens zonder frustrerend te worden en is daarmee een van de leukste elementen die de game te bieden heeft.
©GMRimport
De GRP-module (ja, zelfs de naam is praktisch hetzelfde als de GRIP uit Dead Space) kan eveneens gebruikt worden om objecten op te tillen en naar vijanden te lanceren. Explosieve jerrycans kunnen zo bijvoorbeeld als granaten worden ingezet. Jacob kan de GRP echter ook gebruiken om de vijanden zélf telekinetisch van de grond te lichten en hen als projectiel te gebruiken. Daarmee kun je andere mutanten beschadigen, maar je kunt de door jou opgetilde arme stakker ook een ravijn in katapulteren of tegen een hek met scherpe punten spiesen. Het goed verkennen van de omgeving kan je daarbij strategisch voordeel opleveren én helpen ammunitie te besparen – waarvan er niet altijd veel voorhanden is. Ondanks het feit dat de afwisseling in vijanden eigenlijk niet zo groot is, zijn de verschillende confrontaties hierdoor wel steeds net even iets anders aan te pakken. Mede omdat het spel toch al een hoog tempo heeft, gaat het nooit vervelen.
Het grootste gemis op dit vlak is een gebrek aan baasgevechten die als spectaculaire hoogtepunten van een hoofdstuk kunnen dienen. Ze zijn er wel, maar je kan ze op één hand tellen en ze winnen geen originaliteitsprijzen. Als vervanging zijn er weliswaar intense situaties die duidelijk bedoeld zijn als actievolle hoogtepunten, maar die hebben bij lange na niet dezelfde impact als een unieke, uitdagende baas. Zeker omdat nou juist de actievolle gameplay het sterkste punt is van het spel, zouden zulke confrontaties uitstekend passen en valt hun afwezigheid des te meer op.
©GMRimport
Doodse stilte
Helaas zijn de andere elementen van The Callisto Protocol minder sterk. Er is best ruimte voor een rustig en sfeervol moment, maar daar doet de game dan elke keer weer heel weinig mee. Verkennen is mogelijk, maar leidt vaak slechts tot enkele inwisselbare voorwerpen die je kunt verkopen. Zonder veel poespas ga je gewoon weer door op de hoofdroute. Puzzels zijn er eigenlijk niet, buiten het vinden van de stoppen voor een elektrische stoppenkast om. Een dergelijk obstakel kom je dan ook tien keer tegen. Uiteraard wil het verhaal de kans krijgen om op de voorgrond te treden tussen de actie door, maar daar is het helemaal niet goed genoeg voor. De personages zijn eigenlijk allemaal onsympathiek, en waar het allemaal heengaat weet je na een halfuur eigenlijk stiekem al wel.
Ook op gebied van horror gaat het niet helemaal goed. De actieloze momenten zouden ideaal zijn om een onheilspellende sfeer neer te zetten, maar veel verder dan eentonige bloederige taferelen en hier en daar wat voorspelbare jumpscares komt het niet. De griezeligste vijanden uit het spel zijn blinde monsters die je met z’n allen te lijf gaan als je ook maar een geluid durft te maken… tenminste, als het wapens of rennende voetstappen zijn. Zolang Jacob maar blijft sluipen kan ie alles maken – ook het bruut en vooral luid neersteken van zo’n monster wekt geen enkele argwaan bij diens medemutanten twee meter verderop. Dit soort segmenten hadden heel spannend kunnen zijn, maar worden hierdoor eigenlijk vooral heel saai.
©GMRimport
Vast in het verleden
Het verhaal van The Callisto Protocol mag zich dan wellicht in de toekomst afspelen, het spel zelf lijkt te zijn blijven hangen in het verleden. Als het er niet zo mooi uitzag, zou je het gevoel hebben dat je een spel van tien jaar geleden aan het spelen was. Uiteindelijk is dát de grootste teleurstelling van The Callisto Protocol. Natuurlijk is de stempel die Glen Schofield en zijn team op het spel heeft gedrukt zichtbaar, maar ze hebben geen kansen genomen om de bekende formule te innoveren. Het verhaal en alle details zijn een tikkeltje anders, maar anders had dit net zo goed de remake van Dead Space kunnen zijn.
Dat de game zo ongelooflijk veel op zijn grote inspiratiebron lijkt hoeft geen ramp te zijn, als het maar lekker wegspeelt en zich kan onderscheiden. Dat eerste is aardig gelukt, hoewel daar wel een tweetal gigantische patches voor nodig waren (de pc-versie was een verhaal apart, die zat ook bij release vol met slordige oneffenheden). De grootste bugs zijn inmiddels verholpen, maar hebben voor veel vroege spelers wel een negatieve toon gezet.
Dat maakt het voor The Callisto Protocol niet veel makkelijker om aan die tweede voorwaarde te voldoen: zich onderscheiden. Het spel is absoluut leuk om te spelen, zelfs aan te raden eens te proberen, maar het blaast je nooit omver. Op geen enkel punt weet het spel zijn eigen identiteit te onderstrepen. Daardoor zal de game voorgoed herinnerd worden als ‘die mooie Dead Space-kloon die wel okay was’. Als dat het spel al lukt, want met de daadwerkelijke remake van Dead Space om de hoek kunnen we The Callisto Protocol volgende maand alweer vergeten zijn.
The Callisto Protocol is nu verkrijgbaar op pc, PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en Xbox One. Voor deze recensie is de game op PlayStation 5 gespeeld.
The Callisto Protocol is een degelijke spirituele opvolger van Dead Space die wel erg netjes binnen de lijntjes kleurt. Aan de intense actie of visuele pracht en praal zal het niet liggen, maar het gebrek aan originaliteit in zowel verhaal als gameplay is wel erg opzichtig. Doordat échte spanning moet wijken haalt het spel niet hetzelfde niveau als zijn grote voorbeeld. Dat resulteert in een avontuur dat je met plezier speelt, maar even snel weer bent vergeten.
- Grafisch zeer overtuigend, (mêlee)gevechtssysteem is leuk uitgewerkt, lekker tempo, nostalgie voor Dead Space-fans
- Mist een eigen karakter, gebrek aan echt toffe baasgevechten, verraderlijk lineair, geen herspeelbaarheid
