Solar Ash is ontwikkeld door Heart Machine, de maker van Hyper Light Drifter. Net als die game heeft Solar Ash uitzonderlijk goede movement en feel. Heart Machine combineert die kenmerkende eigenschappen met de grootschalige kolossen uit Shadow of the Colussus, die in het geval van Solar Ash een beetje doen denken aan de monsters (‘Angels’) uit Neon Genesis Evangelion.

In Solar Ash speel je een Voidrunner, Rei, die haar planeet moet redden van de ondergang. Hoeveel er te redden valt is nog maar de vraag: de planeet is al deels opgeslokt door een gigantisch zwart gat. Steden zijn volledig uit elkaar gereten en overal om je heen zweven stukjes grond. Het ‘waarom’ blijkt naarmate je blijft spelen. De game begint met een mysterieus lapje tekst met een heleboel onbegrijpelijke termen en achtergrondinformatie, maar dat is het wel.

©GMRimport

De game heeft daar verderop overigens ook een handje van. Soms wordt er een spervuur aan lore op je losgelaten alsof het niets is. Dat is best vervelend, want steeds als je het verhaal denkt te snappen, duwt het je weer weg. Dat komt ook omdat deze game draait om flow. Solar Ash dwingt je veel te lezen, wat je juist weer uit die flow haalt. De dialoog is daarbij niet zo interessant en de personages die je tegenkomt zijn weinig memorabel.

Veel sterker is het verhaal dat de omgeving vertelt. Overal vind je de restanten van een mysterieuze oude wereld. Je vraagt je echt af wat er aan de hand is met dat imponerende zwarte gat in de verte en wie er op de planeet gewoond heeft. Tof is ook dat de wetten van de zwaartekracht volledig zoek zijn. Lantaarnpalen zweven boven de grond op losse stukjes grond en bijna alle gebouwen hangen half in het luchtledige. Een verscheurde samenleving, letterlijk en figuurlijk. Dat is ontzettend sterk gedaan.

Mooiste game van het jaar

De wereld bestaat uit een hubgedeelte, in het midden van de map, waaraan weer vijf andere spelwerelden zijn gekoppeld. Je kunt tussen die werelden fast travel gebruiken, maar in principe kun je ook gewoon overal heenrennen (eigenlijk ‘skaten’). In dat opzicht is Solar Ash een openwereldgame, maar verwacht daar niet te veel van. Hoewel er genoeg te verkennen valt en je absoluut op verkenning gaat af en toe, heeft de game niet echt sidequests. 

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Dat is ook niet echt nodig. Solar Ash heeft een geweldige flow - zowel in gameplay als structuur. Het is uiteindelijk simpelweg het doel om in iedere wereld een van de zes gigantische eindbazen te verslaan, waarna de laatste ‘missie’ zich aandient. Je suist ondertussen op hoge snelheid door de spelwereld op twee sonische rollerskates en beschikt over een heerlijke en flexibele dash.

Deze game draait geheel om bewegingsvrijheid en snelheid maken. Solar Ash doet in die zin heel erg denken aan The Pathless - ook zo’n game waarin het snelle voortbewegen het doel is. De spelwereld van Solar Ash is wel stukken beter op de gameplay afgestemd dan in die game. De resterende stukken planeet zijn aan elkaar gekoppeld door een soort paarse marshmallow-wolken. Die kleurrijke massa faciliteert de gameplay geweldig. Je kunt écht snelheid maken op de vele heuvels, en dat is zeer bevredigend.

Sowieso is die spelwereld het hoogtepunt van de game. De omgevingen verschillen behoorlijk van elkaar, maar barsten van detail. Stilistisch is dit, zoals trailers laten zien, zonder twijfel een van de mooiste games van het jaar. Het gebeurt niet vaak dat ondergetekende met open mond naar een level zit te kijken, maar de combinatie van Solar Ash, een PlayStation 5 en een oled-tv is behoorlijk imposant. De game heeft waanzinnige vergezichten, oogt haarscherp, is ontzettend kleurrijk en de eindbazen, die altijd boven de spelwereld uittorenen, maken een enorme indruk. 

Frustratie

Om die zes eindbazen te verslaan, moet je eerst platformpuzzels oplossen. Ook die draaien allemaal om bewegingssnelheid. Als je er een paar hebt gedaan mag je door naar de eindbaas, wat óók een platformpuzzel is. De kleine puzzeltjes zijn waarschijnlijk het leukst om te doen, omdat ze goed verweven zijn in de spelwereld en ze je heel erg snel laten gaan. Dat laatste geldt ook voor de eindbazen, maar toch zijn ze minder leuk. 

©GMRimport

In Shadow of the Colussus moest je bijvoorbeeld echt nadenken over je pad over de kolossen. Het waren puzzels en zo stond iedere kolossus als uitdaging op zichzelf. In Solar Ash moet je vooral snel zijn, maar in tegenstelling tot de kleine platformsegmenten in de game is hier van variatie weinig sprake. Iedere eindbaas bestaat uit drie fases, en iedere fase ‘versla’ je door een reeks pijnpunten te vernietigen.

Dat begint snel te vervelen, ook omdat de eindbazen een frustrerende aangelegenheid zijn. Je valt regelmatig van ze af, en dan begint de eindbaasfase weer van voor af aan. Dat je zo vaak valt, heeft ook te maken met de besturing. Die is het beste te omschrijven als onduidelijk. Zo moet je af en toe de tijd vertragen om jezelf naar bepaalde plekken te teleporteren. Dat werkt nét niet lekker en vloeiend genoeg, en het is te vaak onduidelijk wanneer je wel en niet kunt teleporteren.

De game probeert dat op te lossen door objecten en vijanden waar je heen kunt teleporteren te omcirkelen als je dicht bij ze in de buurt komt, maar in het heetst van de strijd legt die designtaal het af tegen de hectiek. Het voelt alsof Heart Machine zelf ook niet helemaal weet wat ze met die functie aan moeten. Een andere opvallende keuze is het gebruik van de linkertrigger, die je ingedrukt moet houden om snelheid te maken. Er zijn welgeteld nul momenten waarop je géén snelheid wilt maken, dus ben je eigenlijk onophoudelijk de trigger aan het inhouden.

Overigens bevat Solar Ash ook gevechten met vijanden, maar die stellen niet meer voor dan het indrukken van het kruisje om met een soort zwaard te slaan. Combo’s en dergelijke zijn niet aan de orde, wat op zich niet erg is, ware het niet dat de game op een gegeven moment vijanden introduceert die behoorlijk wat klappen nodig hebben. Ook dat haalt je uit de flow van het platformen.

Liefdesbrief

Solar Ash is erg leuk, laat daar geen misverstand over bestaan. Er zijn genoeg momenten dat al het goede in Solar Ash samenkomt. Als je vloeiend over de paarse wolken skatet terwijl je naar de weergaloze uitzichten staart, vergeet je volledig dat de combat helemaal niets voorstelt en dat de besturing te wensen overlaat. In die zin is Solar Ash gemakkelijk aan te raden als je games als Journey en The Pathless waardeert om hoe vloeiend ze spelen en om hoe leuk het snelle voortbewegen is. Het is alleen jammer dat de game wat keuzes maakt die niet helemaal rijmen met wat Solar Ash juist zo goed maakt.

Solar Ash is gerecenseerd op PlayStation 5. De game is daarnaast verkrijgbaar op PlayStation 4 en pc.

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.