Solar Ash is ontwikkeld door Heart Machine, de maker van Hyper Light Drifter. Net als die game heeft Solar Ash uitzonderlijk goede movement en feel. Heart Machine combineert die kenmerkende eigenschappen met de grootschalige kolossen uit Shadow of the Colussus, die in het geval van Solar Ash een beetje doen denken aan de monsters (‘Angels’) uit Neon Genesis Evangelion.

In Solar Ash speel je een Voidrunner, Rei, die haar planeet moet redden van de ondergang. Hoeveel er te redden valt is nog maar de vraag: de planeet is al deels opgeslokt door een gigantisch zwart gat. Steden zijn volledig uit elkaar gereten en overal om je heen zweven stukjes grond. Het ‘waarom’ blijkt naarmate je blijft spelen. De game begint met een mysterieus lapje tekst met een heleboel onbegrijpelijke termen en achtergrondinformatie, maar dat is het wel.

©GMRimport

De game heeft daar verderop overigens ook een handje van. Soms wordt er een spervuur aan lore op je losgelaten alsof het niets is. Dat is best vervelend, want steeds als je het verhaal denkt te snappen, duwt het je weer weg. Dat komt ook omdat deze game draait om flow. Solar Ash dwingt je veel te lezen, wat je juist weer uit die flow haalt. De dialoog is daarbij niet zo interessant en de personages die je tegenkomt zijn weinig memorabel.

Veel sterker is het verhaal dat de omgeving vertelt. Overal vind je de restanten van een mysterieuze oude wereld. Je vraagt je echt af wat er aan de hand is met dat imponerende zwarte gat in de verte en wie er op de planeet gewoond heeft. Tof is ook dat de wetten van de zwaartekracht volledig zoek zijn. Lantaarnpalen zweven boven de grond op losse stukjes grond en bijna alle gebouwen hangen half in het luchtledige. Een verscheurde samenleving, letterlijk en figuurlijk. Dat is ontzettend sterk gedaan.

Mooiste game van het jaar

De wereld bestaat uit een hubgedeelte, in het midden van de map, waaraan weer vijf andere spelwerelden zijn gekoppeld. Je kunt tussen die werelden fast travel gebruiken, maar in principe kun je ook gewoon overal heenrennen (eigenlijk ‘skaten’). In dat opzicht is Solar Ash een openwereldgame, maar verwacht daar niet te veel van. Hoewel er genoeg te verkennen valt en je absoluut op verkenning gaat af en toe, heeft de game niet echt sidequests. 

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Dat is ook niet echt nodig. Solar Ash heeft een geweldige flow - zowel in gameplay als structuur. Het is uiteindelijk simpelweg het doel om in iedere wereld een van de zes gigantische eindbazen te verslaan, waarna de laatste ‘missie’ zich aandient. Je suist ondertussen op hoge snelheid door de spelwereld op twee sonische rollerskates en beschikt over een heerlijke en flexibele dash.

Deze game draait geheel om bewegingsvrijheid en snelheid maken. Solar Ash doet in die zin heel erg denken aan The Pathless - ook zo’n game waarin het snelle voortbewegen het doel is. De spelwereld van Solar Ash is wel stukken beter op de gameplay afgestemd dan in die game. De resterende stukken planeet zijn aan elkaar gekoppeld door een soort paarse marshmallow-wolken. Die kleurrijke massa faciliteert de gameplay geweldig. Je kunt écht snelheid maken op de vele heuvels, en dat is zeer bevredigend.

Sowieso is die spelwereld het hoogtepunt van de game. De omgevingen verschillen behoorlijk van elkaar, maar barsten van detail. Stilistisch is dit, zoals trailers laten zien, zonder twijfel een van de mooiste games van het jaar. Het gebeurt niet vaak dat ondergetekende met open mond naar een level zit te kijken, maar de combinatie van Solar Ash, een PlayStation 5 en een oled-tv is behoorlijk imposant. De game heeft waanzinnige vergezichten, oogt haarscherp, is ontzettend kleurrijk en de eindbazen, die altijd boven de spelwereld uittorenen, maken een enorme indruk. 

Frustratie

Om die zes eindbazen te verslaan, moet je eerst platformpuzzels oplossen. Ook die draaien allemaal om bewegingssnelheid. Als je er een paar hebt gedaan mag je door naar de eindbaas, wat óók een platformpuzzel is. De kleine puzzeltjes zijn waarschijnlijk het leukst om te doen, omdat ze goed verweven zijn in de spelwereld en ze je heel erg snel laten gaan. Dat laatste geldt ook voor de eindbazen, maar toch zijn ze minder leuk. 

©GMRimport

In Shadow of the Colussus moest je bijvoorbeeld echt nadenken over je pad over de kolossen. Het waren puzzels en zo stond iedere kolossus als uitdaging op zichzelf. In Solar Ash moet je vooral snel zijn, maar in tegenstelling tot de kleine platformsegmenten in de game is hier van variatie weinig sprake. Iedere eindbaas bestaat uit drie fases, en iedere fase ‘versla’ je door een reeks pijnpunten te vernietigen.

Dat begint snel te vervelen, ook omdat de eindbazen een frustrerende aangelegenheid zijn. Je valt regelmatig van ze af, en dan begint de eindbaasfase weer van voor af aan. Dat je zo vaak valt, heeft ook te maken met de besturing. Die is het beste te omschrijven als onduidelijk. Zo moet je af en toe de tijd vertragen om jezelf naar bepaalde plekken te teleporteren. Dat werkt nét niet lekker en vloeiend genoeg, en het is te vaak onduidelijk wanneer je wel en niet kunt teleporteren.

De game probeert dat op te lossen door objecten en vijanden waar je heen kunt teleporteren te omcirkelen als je dicht bij ze in de buurt komt, maar in het heetst van de strijd legt die designtaal het af tegen de hectiek. Het voelt alsof Heart Machine zelf ook niet helemaal weet wat ze met die functie aan moeten. Een andere opvallende keuze is het gebruik van de linkertrigger, die je ingedrukt moet houden om snelheid te maken. Er zijn welgeteld nul momenten waarop je géén snelheid wilt maken, dus ben je eigenlijk onophoudelijk de trigger aan het inhouden.

Overigens bevat Solar Ash ook gevechten met vijanden, maar die stellen niet meer voor dan het indrukken van het kruisje om met een soort zwaard te slaan. Combo’s en dergelijke zijn niet aan de orde, wat op zich niet erg is, ware het niet dat de game op een gegeven moment vijanden introduceert die behoorlijk wat klappen nodig hebben. Ook dat haalt je uit de flow van het platformen.

Liefdesbrief

Solar Ash is erg leuk, laat daar geen misverstand over bestaan. Er zijn genoeg momenten dat al het goede in Solar Ash samenkomt. Als je vloeiend over de paarse wolken skatet terwijl je naar de weergaloze uitzichten staart, vergeet je volledig dat de combat helemaal niets voorstelt en dat de besturing te wensen overlaat. In die zin is Solar Ash gemakkelijk aan te raden als je games als Journey en The Pathless waardeert om hoe vloeiend ze spelen en om hoe leuk het snelle voortbewegen is. Het is alleen jammer dat de game wat keuzes maakt die niet helemaal rijmen met wat Solar Ash juist zo goed maakt.

Solar Ash is gerecenseerd op PlayStation 5. De game is daarnaast verkrijgbaar op PlayStation 4 en pc.

OlliOlliWorld en Rollerdrome, twee zeer goed ontvangen games van Roll7, zijn ineens niet meer verkrijgbaar via Steam. Het is onbekend waarom de spellen niet langer vermeld staan op het platform van Valve.

De verwijdering werd afgelopen weekend opgemerkt door Eurogamer. Wie op Steam zoekt naar de game krijgt geen zoekresultaten en op de productpagina’s van beide games staat dat zij niet meer beschikbaar zijn in de Steam-winkel. Frappant is dat OlliOlli en OlliOlli 2: Welcome to OlliWood nog wél vermeld staan op Steam.

Een officiële verklaring voor het uit de verkoop halen van de twee games is er op het moment van schrijven niet. De spellen werden uitgeven door Private Division, voorheen het indie-uitgeverslabel van Take-Two Interactive. Het bedrijf werd eind vorig jaar verkocht door Take-Two, terwijl Roll7 zijn deuren moest sluiten. Ook Kerbal Space Program 2-maker Intercept Games werd toen gesloten. Wie Private Division heeft gekocht is niet bekend, net als het bedrag dat Take-Two heeft ontvangen.

Private Division werd in 2017 opgericht door Take-Two en was bedoeld voor het uitgeven van games gemaakt door onafhankelijke ontwikkelaars. Naast de games van Roll7 en Intercept Games werden ook titels als The Outer Worlds uitgebracht via het label. Ook het aankomende Tales of the Shire, dat in maart verschijnt, wordt nog altijd uitgegeven via Private Division.

Superheldengame Project GG en een hoop andere titels zijn verdwenen van de website van ontwikkelaar PlatinumGames.

Fans ontdekten afgelopen weekend dat PlatinumGames zijn gamespagina op de eigen website heeft geüpdatet. Van de 22 spellen die vermeld stonden op de pagina, zijn er nu nog maar negen over. Het gaat om games die nog steeds speelbaar zijn zoals Mad World en Sol Cresta, maar ook om titels die al geannuleerd zijn zoals Babylon’s Fall en World of Demons. Ook het niet verschenen Project GG heeft geen eigen pagina meer, maar de link ernaar toe gaat nu naar de homepage van PlatinumGames.

De beslissing van de ontwikkelaar leidt tot speculatie en kritiek onder fans en out-medewerkers. Men vermoedt dat de game stilzwijgend geschrapt is na het vertrek van voormalig vicepresident en Bayonetta-bedenker Hideki Kamiya. Hij maakte in oktober 2023 bekend te vertrekken bij de studio die zelf mede heeft opgericht. Project GG zou onderdeel zijn geweest van Kamiya’s officieuze superheldentrilogie, waar ook Viewtiful Joe en The Wonderful 101 onder vallen. De actuele staat van het project binnen PlatinumGames is onbekend.

Voormalig PlatinumGames-producer Jean Pierre Kellams uitte afgelopen zaterdag op X kritiek op de verwijderingen. Hij vindt dat het bedrijf zijn eigen geschiedenis uitwist door geen melding meer te maken van de spellen. “Als iemand die trots is aan die games gewerkt te hebben, voel ik me diep beledigd”, aldus Kellams.

Kamiya zelf sprak in december nog met VGC over Project GG en de geannuleerde Xbox-exclusive Scalebound. Hij zei niets over de staat van het spel, maar gaf toe het erg jammer te vinden dat hij het spel niet af heeft kunnen maken. “Het is jammer, net als bij Scalebound”, zei Kamiya. “Ik geloof dat Scalebound een heel leuk spel zou zijn geweest als het was uitgebracht, en hetzelfde geldt voor Project GG.