Als je je ogen samenknijpt en een blik op Riders Republic werpt, zie je wat je verwacht te zien van een openwereldgame van Ubisoft. Je kent het wel: een map met icoontjes, een schreeuwende UI, levels en upgrades. Die reflex is niet onterecht, maar Riders Republic is óók een erg onderhoudende extremesportsgame die het verdient gespeeld te worden.

In de kleurrijke en gedetailleerde spelwereld van Riders Republic is er altijd wel ergens iemand aan het sleutelen aan een nieuw record. De map is weliswaar gigantisch, maar het voelt zelden alsof je alleen bent. Spelers suizen af en aan voorbij op ski’s of crossfietsen en regelmatig vliegen ze in wingsuits boven je door. Je hebt daadwerkelijk het gevoel in een door durfals geannexeerd stukje Noord-Amerika te struinen. Dat heeft wel wat.

©GMRimport

Ubisoft heeft niet erg subtiel verschillende stukjes van bestaand natuurgebieden aan elkaar gelijmd. Sneeuw, heide en woestijn liggen soms op een steenworp afstand van elkaar. Al na honderden meters fietsen in de gortdroge en felrode Canyonlands sta je aan de voet van de spierwitte berg Grand Teton, klaar voor een snowboardrun door het knisperende witte poeder. Logisch? Niet bepaald. Vermakelijk? Des te meer.

Sporten

Die gigantische spelwereld faciliteert niet alleen het samenkomen, maar ook een nagenoeg overweldigende hoeveelheid races en stunts, meestal tegen de ghosts van anderen. Des te meer opdrachten je voltooit, des te beter je uitrusting en des te meer nieuwe events je vrijspeelt. Er zijn verschillende moeilijkheidsgraden voor vrijwel ieder event. Je bepaalt dus zelf hoeveel ervaringspunten je verdienen wilt.

De events verschillen enorm van elkaar, en niet alleen vanwege de sportsoort. Sommige opdrachten zijn echte uitputtingsslagen. Er zijn bijvoorbeeld jumps met ski’s waar je je gerust een middag in vast kunt bijten. Ook het navigeren door krappe kliffen met een wingsuit of het naar beneden denderen op ski’s of een mountainbike is uitdagend genoeg om de drang naar een betere score aan te wakkeren. Riders Republic voelt dan echt aan als een klassieke highscoregame.

©GMRimport

Andere events zijn juist jolig van toon, of bestaan enkel bij de gratie van de prachtige graphics. Neem het op zandkliffen denderen op een soort raketski’s, een nachtelijke neonvlucht met een wingsuit of het bezorgen van pakketjes op een omafiets. En dan zijn er nog grote evenementen waarbij je het zowel met ski’s, mountainbike en wingsuit tegen 59 andere spelers opneemt. Tegelijkertijd, in real-time. Riders Republic neemt zichzelf niet altijd serieus.

Gelukkig is Riders Republic wél consequent op het vlak van besturing en gameplay. Of het nou mountainbiken, skiën, wingsuitvliegen of snowboarden is: het laat zich ontzettend fijn en secuur besturen. De gameplay is uiteindelijk meer arcade dan sim, maar Riders Republic deelt zeker geen hokje met SSX of Dave Mirra Freestyle BMX. Je hebt nog steeds te maken met de wetten van de zwaartekracht en moet jezelf bij landingen goed positioneren. De game heeft overigens een systeem dat het landen makkelijker maakt, maar dan verdien je wel minder ervaringspunten.

Ten opzichte van Steep is het mountainbiken de grootste toevoeging, en meteen ook de leukste. Het gevoel van snelheid is uitstekend en het beheersen van het bochtenwerk is een vermakelijke uitdaging. Ook de events die draaien om het behalen van highscores met tricks zijn leuk - zeker ten opzichte van Steep. Het trick-systeem is véél simpeler, al is het nog steeds niet secuur. Waarschijnlijk heb je geen idee welke trick je van te voren gaat doen. Maar ach, het lukt altijd wel om een goede score neer te zetten, zowel op een snowboard als op je fiets.

©GMRimport

Herkenbare open wereld

Verder borduurt Riders Republic voort op de Ubisoft-openwereldformule die je al kent, maar dan met highscores in plaats van Amerikaanse religieuze groeperingen die niet op bestaande religie zijn gebaseerd of Cubaanse toestanden die niet door Cuba zijn geïnspireerd. Riders Republic is immers een heel logisch vervolg op Steep, dat al excelleerde in het plaatsen van een duizelingwekkende hoeveelheid icoontjes op een landkaart.

Het navigeren wordt simpelweg routine in Riders Republic. Je kiest een event op de kaart en je spawnt in de buurt. Je grijpt naar de raketwingsuit (de snelste optie) en je vliegt erheen. Je rondt het event af en je speelt nieuwe varianten vrij. Klaar is Kees, rinse and repeat. De game motiveert je lichtjes om op verkenning te gaan, maar de gebieden die relevant zijn om te ontdekken (bijvoorbeeld omdat je er bijzondere ski’s kunt vinden) zijn gemarkeerd op de kaart. Ook dan spawn je dus gewoon in de buurt en vlieg je naar de marker op je scherm.

©GMRimport

Bijna alle sporten zijn leuk om te doen. Alleen de raketwingsuit voelt als een minder leuke variant van de normale wingsuit. Toch zijn er tal van opdrachten die je met die geaccelereerde wingsuit moet doen. Mogelijk is dat persoonlijk, maar ondergetekende was simpelweg geen fan van die events. Je moet dan door ringen vliegen terwijl je heel erg hard gaat. Bij de normale wingsuit heb je echt het gevoel dat je precies moet timen en veel moet bijsturen. Dat is veel bevredigender dan met een raket als een malloot door het luchtruim scheren.

Beter

Riders Republic doet verder weinig mis. Sterker nog: de game bevat zoveel content dat het best wel een prestatie is dat het spel je niet continu overweldigt. Toch merk je wel een beetje dat Riders Republic niet helemaal weet wat het met alle unlockables en events aanmoet. Met name in het landkaartmenu gebeurt er wel héél erg veel op het scherm. Op zich is dat niet erg - het betekent immers vooral dat de game veel content heeft - maar het kan soms lastig zijn om een precies event te vinden. 

De soundtrack is overigens ook niet om over naar huis te schrijven. Er zitten een paar (punk)nummers in die prima passen bij de sfeer van de game, maar te vaak komt er slecht verouderde hiphop of een melancholische cover voorbij. De keuzes zijn overwegend makkelijk en lui. Dat is toch een gemiste kans, zeker voor een extremesportsgame.

Wel moet het niet ‘erger’ worden. Steep was ook een game die enorm werd uitgebreid door Ubisoft. Steeps contenttraject was uitstekend en zelfs toonaangevend, maar de game was drie jaar na release echt een warboel van icoontjes. Wie nu fris aan die game begint, wordt echt overweldigd met informatie. Hopelijk maakt Ubisoft die fout niet nog een keer, want als Riders Republic vergelijkbare ondersteuning als Steep krijgt, verdient deze game het om de komende jaren meermaals te worden opgestart.

Riders Republic is nu verkrijgbaar op Playstation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X/S en pc. Voor deze recensie is de game op PlayStation 5 gespeeld.

Capcom heeft onlangs Title Update 1 voor Monster Hunter Wilds uitgebracht, een forse gratis update met nieuwe content voor de game.

De Title Update voegt een nieuw monster en nieuwe jachten toe, alsmede een nieuw Grand Hub-gebied. Het nieuwe monster is Mizutsune, een favoriet van veel spelers. Het monster kwam voor het eerst voor in Monster Hunter Generations en keert nu dus terug. Spelers moeten wel Hunter Rank 21 bereiken om het tegen Mizutsune op te kunnen nemen.

Vanaf Rank 16 is er ook een nieuwe Grand Hub beschikbaar, een nieuwe locatie voor jagers om met elkaar te socializen. Spelers kunnen hier toegang tot krijgen door met Tetsuzan te praten in het bovenste gedeelte van Suja in de Peaks of Accord. Een tweede gratis Title Update volgt ergens in de zomer.

Capcom heeft overigens gewaarschuwd voor mensen die cheats gebruiken in de game - vooral in combinatie met externe programma's. "Om Wilds een leuke en eerlijke ervaring voor onze spelers te maken ondernemen we actie tegen accounts die valsspelen in rankings, bijvoorbeeld door het gebruik van externe programma's." Accounts die zich hier schuldig aan maken kunnen restricties ontvangen.

Nintendo en Fromsoftware hebben een uitgebreid interview gepubliceerd waarin regisseur Hidetaka Miyazaki meer vertelt over de aankomende Nintendo Switch 2-game The Duskbloods.

Kort na de onthulling in de Direct-uitzending deze week kwam er al wat meer informatie over The Duskbloods naar buiten. Zo bleek dat het om een PvPvE-game voor maximaal acht spelers gaat, waarbij spelers het zowel tegen computergestuurde vijanden als tegen elkaar opnemen.

In een interview op de Nintendo-website deelt Miyazaki meer info over de game. Zo starten spelers in een hub-gebied waar men een personage kan kiezen en deze naar eigen smaak aan kan passen. Vervolgens wordt men naar de online multiplayer getransporteerd, waar het meestal de bedoeling is om als laatste over te blijven. Soms zijn er echter ook andere doelen, zoals samen een baas zien te doden. Spelers verdienen beloningen die ze weer kunnen gebruiken om hun personage aan te passen en te verbeteren wanneer ze terugkeren naar het hub-gebied.

Spelers besturen zogeheten 'Bloodsworn'. Dit zijn wezens die menselijke krachten zijn ontstegen dankzij het speciale bloed dat door hun aderen stroomt. Ze nemen het tegen elkaar op in een gewelddadig gevecht voor 'First Blood', terwijl het einde van de mensheid nabij is. Vanwege het einde van de mensheid zijn er gebieden in de spelwereld te vinden die uit verschillende tijdperken lijken te komen.

Miyazaki onthult ook dat de game oorspronkelijk in ontwikkeling was voor de eerste Switch, maar dat Nintendo Fromsoftware benaderde om voor te stellen de game op de Switch 2 uit te brengen. Dankzij onder andere GameChat heeft de Switch 2 een sterkere focus op online gaming, wat goed bij het spel past.

Overigens laat Miyazaki weten dat de game ook leuk moet zijn voor spelers die niet graag tegen andere spelers vechten. "Ik ben daar zelf ook niet zo van, en ik wilde iets maken dat ook leuk is voor spelers zoals ik." Zo bevatten potjes persoonlijke doelen die unieke beloningen opleven.

The Duskbloods verschijnt ergens in 2026 voor Nintendo Switch 2. Hieronder kan nog eens de onthullingstrailer worden bekeken.