Een diepgaand vechtsysteem is onmisbaar voor een goed vechtspel, maar nieuwe spelers worden vooral aangetrokken door toffe personages en overtuigend visueel spektakel. Arc System Works weet dat als geen ander. De ontwikkelaar is ongeëvenaard in zijn vermogen gevechten op fantastische wijze in beeld te brengen en met de nieuwe Guilty Gear wordt daar nog een schepje bovenop gedaan.

Na de waanzinnige animaties in Guilty Gear Xrd enDragonball FighterZ zou je verwachten dat het plafond is bereikt, maar Guilty Gear Strive bewijst het tegendeel. Het kan immers altijd grootser, sneller en beter. De modellen van de personages ogen beter dan het merendeel van de Japanse animatieseries en de bewegingen zijn vloeiend en bijzonder gedetailleerd. Zelfs aspecten zoals de comboteller en de vonken wanneer een aanval de tegenstander raakt zijn overgoten in visueel spektakel. Guilty Gear Strive is een van de mooiste, zo niet dé mooiste 2D-fighter tot nu toe. Het hoogtepunt van de overtuigende presentatie is het ijzersterke visuele ontwerp, met name van de personages. De kleurrijke verzameling van vechters behoort namelijk tot een van de tofste van alle vechtspellen.

©GMRimport

Overdreven zwaarden en dodelijke kapsels

Een vijftiental vechters klinkt misschien als een beperkte selectie voor een moderne fighter, maar elk personage is zó verschillend dat dit nauwelijks als een gebrek aanvoelt. Elk personage druipt van persoonlijkheid en laat zich op een unieke manier besturen, waardoor ze allemaal een volledig andere spelervaring opleveren. De schattige May is een piratenkapitein die met een gigantisch anker vecht, terwijl Millia Rage haar blonde lokken kan omtoveren tot een vlijmscherp mes.

Persoonlijke favoriet Chipp Zanuff is een Amerikaanse ninja die dolgraag Japans wil zijn en zijn aanvallen voorziet van stereotyperend Japanse kreten. Hij overweldigt zijn tegenstanders met een constante stroom aan aanvallen, maar is tevens een lichtgewicht die zelf maar weinig klappen kan verdragen. Nigeriaanse vampiersamurai Nagoriyuki is daarentegen een bestendige kolos met beperkte mobiliteit, maar zijn aanvallen hebben een enorm bereik en hij kan ze naar hartenlust combineren. Doet hij dat echter te vaak, dan krijgt zijn bloeddorst de overhand: zijn levensbalk loopt dan zienderogen af, maar zijn aanvallen zijn nóg krachtiger. De beperkte selectie is tevens een tijdelijk probleem; zoals het een hedendaagse vechtgame betaamt komen er in de nabije toekomst natuurlijk nog een boel kleurrijke personages bij. De ontwerpen en gevechtsstijlen van alle huidige personages spreken in ieder geval tot de verbeelding en er zit voor iedere speler wel iemand tussen die bij zijn of haar voorkeur past. In tegenstelling tot veel andere vechtspellen kunnen we geen van de personages erop betrappen een kopie van elkaar te zijn en werkelijk niemand is met recht saai te noemen. De nieuwe personages – Nagoriyuki en Giovanna – zijn fantastische toevoegingen aan de selectie en de terugkerende personages zijn allen voorzien van een fijne visuele update. Van hun introductiefilmpjes tot aan hun spectaculaire Overdrives aan toe: alles ziet er fantastisch uit. De nodige vuurstromen, elektrische aanvallen en bliksemsnelle teleportaties zorgen voor een spektakel dat nooit verveelt.

©GMRimport

Toegankelijker dan voorheen

In een spel waarin zelfs de simpelste spelelementen om aandacht schreeuwen, is de UI eigenlijk het enige aspect dat relatief simpel oogt. Met de voortdurende overdaad aan visueel geweld op het scherm is dat de juiste keuze, want soms balanceert Guilty Gear Strive op de grens van onoverzichtelijkheid. Die valkuil wordt gelukkig ontweken en dat is mede te danken aan de manier waarop Arc System Works het vechtsysteem op de schop heeft gegooid. De Guilty Gear-serie staat bekend om zijn behoorlijke ingewikkelde gameplay vol ellenlange combo's en een overdaad en spelmechanieken. Guilty Gear Strive schroeft die complexiteit een tandje terug.

De vernieuwde gameplay maakt het vechtsysteem een heel stuk overzichtelijker en daarmee ook toegankelijker. Zo zijn aanvallen een stuk gewichtiger en brengen meer schade toe. Het gevolg is dat kortere combo's waardevoller zijn en rondes een hoog tempo hebben, ook al ligt de snelheid van animaties juist wat lager dan voorheen. De voornaamste focus ligt niet meer op het aftikken van uitgebreide combinatieaanvallen, maar op het zoeken naar openingen en het aftroeven van je tegenstander vanuit een neutrale positie. Voor nieuwkomers is deze verandering een zege. Met enkele welgeplaatste aanvallen kun je al een behoorlijk verschil maken en sommige korte combo's vereisen geen enorme vingervlugheid. In combinatie met de overtuigende presentatie beleven ook spelers die normaal niet zo begaafd zijn in vechtspellen behoorlijk intense en vermakelijke potjes.

©GMRimport

Voor oudgedienden van de Guilty Gear-reeks is het wennen dat veel van de personages wat betreft hun aanvallen behoorlijk verschillen van hun eerdere incarnaties. Zij zullen al snel merken dat Guilty Gear Strive in de basis nog altijd een diepgaande fighter is. De Roman Cancel uit eerdere delen keert terug, maar heeft dit keer vier verschillende toepassingen. Net als vroeger kun je ze gebruiken om combo's te verlengen, maar je kunt ze ook defensief gebruiken om gemiste aanvallen veilig te maken of de tegenstander van je lijf te krijgen terwijl je hun aanvallen afweert.

Het gebruik van de Roman Cancel kost Tension, waarmee je ook sterke Overdrive-aanvallen uitvoert. Die verdedigende functionaliteit geeft nieuwe spelers de mogelijkheid zich makkelijker te verdedigen tegen overweldigende tegenstand, maar het gelimiteerde gebruik ervan stelt spelers voor complexe tactische keuzes die het spel alsnog behoorlijk ingewikkeld maken. De basis van Guilty Gear Strive is makkelijker op te pakken dan ooit tevoren, maar om écht goed te worden is nog steeds de nodige oefening vereist. Juist die balans tussen eenvoud en diepgang maakt het spel zo goed.

Een wereld vol uitdagers

Strive richt zich vooral op de multiplayerervaring. Buiten een simpele Arcade- en Surival-modus valt er voor spelers die het liever tegen de AI opnemen weinig te beleven. De Story-modus is een lange animatiefilm die niet interactief is en de Mission-modus is vooral bedoeld om je bekend te maken met alle spelmechanieken. Dat is jammer, maar het is nou eenmaal niet de prioriteit van een vechtspel. Je haalt het meest uit dit genre wanneer je je volledig toelegt op de multiplayerstand. Zoals bij concurrerende vechtspellen is het succes van Guilty Gear Strive dus afhankelijk van de kwaliteit van zijn online modus.

©GMRimport

De online omgeving maakt gebruik van een interactief lobbysysteem dat we ook in eerdere spellen van Arc System Works hebben gezien. Spelers lopen rond als 8-bit-avatars waarmee je beperkt kunt communiceren, wat de ervaring een stuk persoonlijker maakt. Het idee is leuk, maar de uitwerking helaas omslachtig. Het grootste deel van de tijd wacht je in een Battle Station tot iemand je uitdaagt of loop je de hele lobby af om een wachtende tegenstander te zoeken, in de hoop dat niemand je voor is. In de praktijk zul je daarom vooral gebruikmaken van de mogelijkheid om in de Training-modus wat te oefenen terwijl het spel geschikte tegenstanders voor je zoekt.

Wat wél heel goed werkt, is het systeem waarmee de game spelers indeelt op basis van hun spelvaardigheid. Op basis van je prestaties word je ingedeeld op een bepaalde ‘Floor’, waar je het opneemt tegen spelers van gelijk niveau. Je kan desgewenst zonder problemen hogere Floors opzoeken als je dat durft, maar niet een lagere Floor. Hierdoor ben je er altijd min of meer van verzekerd dat je tegenstanders ontmoet die bij jou niveau passen en kun je nooit tegenover een expert komen te staan tenzij je daar zelf voor kiest.

©GMRimport

De kwaliteit van de connectie is gelukkig ook om over naar huis te schrijven. Bij aanvang van een online sessie duurt het soms even voor het spel verbinding vindt met de servers, maar daarna is het een naadloze ervaring. Je kan zelf kiezen op welke server je wil spelen en dus gericht zoeken naar tegenstanders bij jou in de buurt, maar zelfs als je op bijvoorbeeld de Amerikaanse servers speelt hoef je niet bang te zijn dat je gevechten worden verpest door lag. Guilty Gear Strive maakt namelijk gebruik van de veelgeprezen rollback netcode, waardoor lag op slimme wijze wordt voorkomen. Arc System Works heeft duidelijk geluisterd naar de wens van genrefanaten. In de meer dan honderd online gevechten die voor deze review zijn gehouden was er slechts één waarbij de verbinding zo matig was dat het een negatief effect had op de spelervaring. Bij alle andere gevechten was het verschil tussen de online en offline ervaring niet merkbaar.

Op naar een groter publiek

Guilty Gear is speelbaar op pc, Playstation 4 en Playstation 5 en op consoles in ieder geval een prettige ervaring. In vergelijking met de PS5-versie is de PS4-versie iets minder gedetailleerd en zijn er iets langere laadtijden en een aanzienlijk grotere bestandsgrootte, maar speelt het verder prima. De PS5-versie is wel superieur, maar je kunt als bezitter van een PS4 Pro met een gerust hart tot aanschaf overgaan.

©GMRimport

Hopelijk draagt de indrukwekkende presentatie van Guilty Gear Strive eraan bij dat meer spelers die keuze ook daadwerkelijk maken, want Guilty Gear behoort jammer genoeg tot een van de meest ondergewaardeerde vechtfranchises. Eerder wisten ze met Dragon Ball FighterZ succes te behalen door te paraderen met de bekende Dragon Ball-naam, maar Guilty Gear Strive is die game op vrijwel elk vlak de baas. Vechtspellen zijn, voornamelijk door hun hoge instapdrempel, een niche genre en dat is nou juist een van de aspecten die Arc System Works met deze game wil aanpakken. Bij doorgewinterde veteranen leidt die versoepeling ongetwijfeld tot verdeeldheid, maar de poging om een groter publiek aan te spreken kunnen we alleen maar toejuichen – vooral als het eindresultaat zo enorm vermakelijk is.

Guilty Gear Strive is nu verkrijgbaar op pc, PlayStation 4 en PlayStation 5. Voor deze review zijn zowel de PS4- als de PS5-versie gespeeld.

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.