Grid Legends wil snel scoren zonder veel uit of in te halen
Lef hebben ze wel bij Codemasters. Grid Legends verschijnt net in de drukste periode in tijden wat betreft grote, langverwachte nieuwe games, waarvan uitgerekend Gran Turismo 7 er één is. Dan ben je of vol zelfvertrouwen over je eigen racegame, of je hoopt dat mensen je game gewoon nog even voor de volle mep aanschaffen.
Dat laatste is in elk geval lastig om aan te bevelen, zeker als je een echte raceliefhebber bent die waarde hecht aan een bepaalde mate van authenticiteit. Nu verwacht niemand van Grid Legends het meest waarheidsgetrouwe rijgedrag - dat was immers ook niet het geval bij voorgaande delen in de reeks. Grid was en is de toegankelijkere en sensationelere opvolger van TOCA / DTM Race Driver, waarmee Codemasters in de jaren rond de millenniumwisseling racefans succesvol bediende.
Maar de inspiratieloze en vooral gevoelloze manier waarmee bolides zich in de nieuwste titel laten besturen, stelt een beetje teleur. Ook met alle hulpmiddelen uit, gaan vrijwel alle auto’s als op rails over de baan. Het (rij)plezier van deze game wordt daarmee al in de kiem gesmoord. Je geeft gas, remt en stuurt een beetje in de bochten. De ene bolide gaat weliswaar wat harder dan de ander, maar zelden communiceren ze hun eigen karakteristiek. Dat is overigens geen enorm groot probleem: voor wie vooral ongecompliceerd wil racen op afgesloten circuits, is Grid Legends een fijne, recht-toe-recht-aan arcaderacer.
©GMRimport
Net als Netflix
De nadruk ligt in Grid Legends niet zozeer op het zo goed mogelijk besturen van je auto, als wel het uitdelen en ontwijken van een beuk op zijn tijd. Sterker nog, duw- en trekwerk in duels met je tegenstanders wordt aangemoedigd, want letterlijk elke actie levert je tijdens de race punten op. Liefst onder begeleiding van (letterlijk) vuurwerk, lasershows en joelend publiek. Aan audiovisuele sensatie geen gebrek dus. Al treedt in dat opzicht al gauw een bepaalde mate van inflatie op, want al die elementen zijn zelfs aanwezig als je in je eentje gewoon wat oefenrondjes wilt draaien.
De nadruk op melodramatische elementen blijkt nog een stuk nadrukkelijker in de nieuwe verhaalmodus waarmee de game te koop loopt: Driven to Glory. Dit door échte acteurs gespeelde scenario leunt sterk op Netflix’ documentairereeks Drive to Survive over de Formule 1, maar komt als fictief werk niet heel erg sterk uit de verf. Het acteerwerk is te dik aangezet om te kunnen overtuigen, maar ondertussen neemt het verhaal zichzelf te serieus om als een soort mockumentary te worden beschouwd. Bovendien valt het geheel voor echte autosportkenners door de mand met onlogisch gebruik van bepaalde termen.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over de zwakke link met het daadwerkelijke racen tussen deze stukjes acteerwerk door. Want hoewel je als anonieme ‘Driver 22’ als een rookie wordt neergezet, is het zelfs op hogere niveaus niet heel lastig om de successen aan elkaar te rijgen. Leuk, maar als je prestaties en status in daaropvolgende videoscènes weer worden gebagatelliseerd - zelfs door je ‘ervaren’ teamgenoot, ook nadat je haar genadeloos achter je hebt gelaten - kunnen we wel spreken van een ergerlijk stukje ‘ludo-narratieve dissonantie’.
©GMRimport
Over de baan knallen
Daarnaast is overigens ook een meer conventionele carrièremodus beschikbaar, al voelt die enigszins als los zand. Er is geen helder gevoel voor progressie en ook het beheren van je eigen auto, teamgenoot en hoofdtechnicus zit ietwat verstopt in de menu’s. Zeker voor korte speelsessies is het dan eigenlijk leuker om gewoon wat losse races te rijden, waarbij je alles naar eigen voorkeur kunt instellen om gewoon even lekker over de baan te knallen. Dat laatste kan trouwens ook best aardig als je online wilt racen. De nieuwe mogelijkheid om in één keer in een (zelfs al lopende) race mee te doen met anderen valt zelfs aangenaam innovatief te noem.
Toch: waar Forza Horizon 5 en Gran Turismo 7 overkomen als racegames voor de nieuwe generatie spelcomputers die ook op de uitgaande beschikbaar zijn, voelt dat bij Grid Legends precies andersom. Het is zeker geen lelijke game, maar ondanks tal van effecten (ook op het gebied van weerseffecten en nachtraces) en een vrij stabiele framerate, laat de PlayStation 5-versie je ook geen moment écht op het puntje van je racestoel zitten.
Wel weer leuk: de originele en zeer brede selectie aan auto’s, inclusief zeldzame pareltjes zoals de Porsche 917/30 en de Ferrari F40 Competizione. Met dat soort machines kun je je prima vermaken, al geldt dat eigenlijk ook voor een race met Mini’s door de verregende straten van Londen. Op zulke momenten doet Grid Legends zelfs denken aan de hoogtijdagen van Project Gotham Racing. Maar in de buurt van die kwaliteit komt deze nieuwe titel eigenlijk zelden. Logisch dan ook, dat Codemasters’ nieuwste werk zich ook niet echt staande weet te houden te midden van actuele grootheden in het racegenre.
Grid Legends is getest op PlayStation 5 en nu verkrijgbaar, ook op PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One en pc.
Botsingen! Drama! Vuurwerk! En tussendoor ook wat races waarin je auto zelden echt lekker stuurt. Die samenvatting geeft wel aan dat Grid Legends niet voor echte autosportliefhebbers is, maar wel leuk kan zijn voor de meer casual racefan.
- Relatief hoog ‘pick up & play’-gehalte, gave selectie auto’s, innovatieve onlinemogelijkheden
- Gevoelloos rijgedrag, matig uitgewerkte verhaalmodus
