“Het enige waar ik om geef, is Chaos doden. Ik moet het. Het is geen hoop of droom. Het is als een honger. Een dorst.” Dit is daadwerkelijk de drijfveer voor hoofdpersoon Jack om het kwaad in de wereld te verdelgen. Hij heeft zelf geen idee waarom, hij is vooral heel boos. Het internet had gelijk toen ze de trailers van deze game tot memes omtoverden: het verhaal slaat helemaal nergens op.

Jack en zijn strijdmakkers ontmoeten elkaar voor het eerst voor de poorten van de stad Cornelia. Ash en Jed staan plotseling achter hem met donkere kristallen in hun hand. “Jij hebt er ook eentje, toch?” Jack gromt: “Ik weet alleen dat ik Chaos wil vermoorden!” Nou, dat willen Ash en Jed ook wel. Ze doen een krampachtige boks met zijn drieën en zijn voortaan vrienden voor het leven.

Campy

De game is totaal niet te volgen, zeker niet voor mensen die geen kennis hebben van het toch al zo vreemde verhaal van de eerste Final Fantasy uit 1987. Stranger of Paradise vormt daar namelijk een soort van prequel op, waarbij Jack de slechterik uit die legendarische game blijkt te zijn. Dat werd in de reclamecampagne al uitvoerig uit de doeken gedaan, ook al verklapt dat eigenlijk het einde van het spel.

©GMRimport

Het enige voordeel van deze chaos, is dat het regelmatig zó slecht is, dat het bijna goed wordt. Zoals wanneer Jack iemand voor z’n kanis slaat terwijl die het plot probeert uit te leggen. Maar meestal is hij niet uit te staan. Zelfs Squall uit Final Fantasy 8 lijkt nog een gezellige kerel naast Jack.

Het helpt ook niet dat Stranger of Paradise nogal lelijk is. Het oogt als een game die aan het begin van de vorige consolegeneratie uitkwam, met personagemodellen die nauwelijks emoties overbrengen omdat ze bewegen als de Thunderbirds.

Wat wel bijdraagt aan het campy gevoel, is dat de hoofdrolspelers hun volledige uitrusting aanhebben tijdens de tussenfilmpjes. Onze Jack had daarom regelmatig een gleufhoed op tijdens zijn tirades. De lelijk geanimeerde gezichten van zijn teamgenoten werden gelukkig bedekt door een soort motorhelmen.

©GMRimport

Ook de levels zijn niet bijzonder mooi vormgegeven. Elke omgeving zou een ode moeten zijn aan eerdere Final Fantasy-delen, met bijvoorbeeld een grot uit deel 14 en een reactor uit deel 7. Die verwijzingen zijn zo liefdeloos gedaan, dat het sommige fans niet eens op zal vallen. Het is niet veel meer dan een vage achtergrond om je gevechten in af te werken.

Prima knokwerk

En wat schetst onze verbazing na alle bovenstaande klachten? Die gevechten zijn enorm leuk! Eigenlijk zou dat geen verrassing moeten zijn, want de game werd ontwikkeld door Team Ninja, de studio achter Nioh en Ninja Gaiden. Ze hebben hun expertise toegepast om een redelijk diepgaand en afwisselend vechtsysteem door te voeren.

Eerdere geruchten spraken van een Souls-achtige benadering van Final Fantasy, en dat is hier en daar voelbaar. Zo voer je lichte en zware aanvallen uit met R1 en R2, en zijn er savepunten waar je uitrust en je health potions weer aanvult, maar waarmee je verslagen vijanden weer laat respawnen. Ook zijn er uitdagende baasgevechten wiens patronen je moet doorgronden voordat je kans maakt op de overwinning.

©GMRimport

Toch zijn de flitsende actie en snelle combo’s van groter belang en is het meer Devil May Cry dan Demon’s Souls. Naast ontwijken en blocken voegt Stranger of Paradise daar zijn eigen interessante twists aan toe. De Soul Shield is een interessante vondst, een soort schild dat je kort op kunt roepen en aanvallen van tegenstanders automatisch pareert. Dit schild kost wel stamina, dat je weer nodig hebt om te blocken. Dat maakt het een boeiend risico: een succesvolle Soul Shield brengt vijanden uit balans, maar als je hem te vroeg inschakelt blijf je weerloos achter.

Gaan met die baan

Ook de welbekende jobs uit de Final Fantasy-reeks worden hier uitstekend geïmplementeerd. Je neemt twee klassen mee naar elk gevecht en kunt daar razendsnel tussen wisselen. Zo kun je bijvoorbeeld als magiër een vuurbal op je vijanden gooien, om daarna als ridder snel wat klappen uit te delen.

Je levelt vervolgens niet Jack als personage, maar alleen zijn jobs. Elk van die klassen heeft een eigen skill tree, met helemaal onderin de mogelijkheid om een nieuwe (en vaak betere) job vrij te spelen. Je moet meerdere jobs levelen om iets nieuws te ontgrendelen, wat je aanmoedigt om verschillende klassen uit te proberen. Om uiteindelijk een Sage te worden, moet je bijvoorbeeld met zowel de White Mage als de Black Mage gespeeld hebben.

Niet alle ideeën zijn even geslaagd. Door de constante stroom aan nieuwe uitrusting ben je elke vijf minuten nieuwe wapens aan het gebruiken en is het uitgebreide upgradesysteem volkomen overbodig. Ook is het vreemd dat optionele gesprekken met NPC’s verstopt zitten in een submenu. Niet dat je veel mist aan die houterige conversaties.

©GMRimport

De actievolle gevechten weten Stranger of Paradise te redden van de ondergang, maar dat kan niet voorkomen dat het toch als een herhalingsoefening gaat voelen. De lineaire levels bieden weinig verwondering en het gebrek aan variatie in vijanden begint na een paar uur al op te vallen. De beschikbare zijmissies veranderen daar weinig aan. Dat zijn gewoon dezelfde levels met dezelfde vijanden, maar dan in een andere volgorde. De imposante baasgevechten zorgen nog voor de nodige spanning, maar lang voordat de credits na twintig uur rollen, is de klad er al wel ingekomen.

Er is wel genoeg content beschikbaar voor wie het vechtsysteem tot in de puntjes wil leren beheersen, met steeds hogere moeilijkheidsgraden die je tot het uiterste dwingen. Dan moet je wel nog langer Jack en zijn onuitstaanbare persoonlijkheid kunnen verdragen.

Stranger of Paradise: Final Fantasy Origin is vanaf 18 maart beschikbaar op pc, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One en Xbox Series X|S. Voor deze recensie is de game gespeeld op een PlayStation 5.

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."