Evil West is een geslaagd en geplaagd eerbetoon aan vervlogen tijden
Reis met ons mee naar het Wilde Westen. Het is november 2010 en in de schappen liggen titels als Dark Void, Splatterhouse, Dante’s Inferno, Army of Two en Darksiders. Games zijn mooier dan ooit en iedereen kan ze maken, of het nu een team van twee personen is of van honderd. Niemand heeft nog de woorden ‘AAAA-game’ uitgesproken. Het leven is goed.
Tegenwoordig ziet het gamelandschap er totaal anders uit. Aan een Assassin’s Creed-game werken meer dan drieduizend mensen, Call of Duty is de enige spelreeks van betekenis als we Sony mogen geloven en we moeten medelijden hebben met Microsoft als huilende derde in de consolestrijd. Het is november en God of War Ragnarök en Pokémon Violet & Scarlet zijn zo’n beetje de enige twee grote releases in het normaal zo propvolle najaar. Gelukkig is er ook nog Evil West, een spel dat alle ontwikkelingen van de afgelopen twaalf jaar aan zijn cowboylaarzen lapt.
Evil West is geen goede game, laat daar geen misverstand over bestaan. Daarvoor zitten er te veel bugs in. Tijdens onze coöperatieve playthrough is het spel meer dan tien keer hard gecrasht en is zo’n beetje alles misgegaan wat maar mis kon gaan. De sprintknop deed het niet meer, we zakten door de vloer, het geluid stopte acuut, het beeld viel weg, noem het maar op.
©GMRimport
Het werd pas echt onspeelbaar toen mijn personage continu en keihard begon te knetteren, alsof er vuurwerk in zijn broek zat, en niet op de goede manier. Zelfs toen de credits na een uur of twaalf voorbij kwamen rollen was de ‘ellende’ nog niet voorbij. Door een glitch werd de ballad die de aftiteling moest inluiden begeleid door schreeuwende monsters. Een passender einde kunnen we ons niet voorstellen.
Simpel en vermakelijk
Toch is Evil West behoorlijk vermakelijk, al is dat soms ten koste van zichzelf. De game heeft verfrissend weinig poespas. Er zijn stukjes lore die je kunt verzamelen, maar dat zijn ook gelijk de enige collectibles. Verder vind je alleen maar keiharde pegels. Je stompt net als Kratos met je vuist op een kist, maar in plaats van hacksilver of slag deposits krijg je hier gewoon ‘bucks’. Met dat geld kun je in een menu upgrades voor je wapens ontgrendelen. Die hoef je niet te verzilveren bij een smid en er is absoluut geen verklaring voor waarom het geld kost en aan wie je dat betaalt. Dat boeit toch niet.
Voor ondergetekende is dat een verademing na Ragnarök, een spel dat krampachtig voor alles een in-universum verklaring zoekt. In Evil West wordt al het onverklaarbare aan de gamegoden toegedicht. Na een kort tussenfilmpje verschijn je op mysterieuze wijze op het strijdtoneel en aan het eind van een missie word je abrupt terug naar het hoofdkwartier geteleporteerd. Geen geklim, geklauter of poespas. De enige flinke meters die je maakt zijn in een mijnkarretje, want het is 2010 en natuurlijk is er een minecart sequence.
In Evil West wordt al het onverklaarbare aan de gamegoden toegedicht
-
Schiettent
99,9 procent van de tijd ben je ouderwets aan het beuken en schieten. Je hebt een indrukwekkend arsenaal aan wapens die je allemaal op je rug meezeult. Een shotgun, een revolver, een geweer, een vlammenwerper, een minigun, een kruisboog: het kan allemaal, maar niet tegelijk. De gevechten zijn vooral een kwestie van cooldownmanagement. Alles heeft maar een beperkt aantal kogels en je meest krachtige aanval kun je hooguit een keer per vijf minuten gebruiken.
©GMRimport
De uitdaging zit ‘m in het vinden van overzicht te midden van alle chaos. Het kleine grut en het grote kwaad krioelt door elkaar en het is aan jou om al je vaardigheden op de juiste manier en het juiste moment in te zetten. Evil West onderscheidt zich daarin nog met een futuristisch vuistwapen dat vijanden kan elektrocuteren of met een zweep naar zich toe kan trekken. Je schiet of stompt vijanden de lucht in en ramt ze dan weer naar de grond. We moeten toegeven: dat blijft de hele game lang leuk. Het is precies dom en leuk genoeg.
Het is daarom jammer dat de variatie aan vijanden een beetje te wensen overlaat. Er zitten een aantal spectaculaire gevechten in, maar veel van de ‘standaard’ confrontaties worden op- en aangevuld met tussenbazen die je al tien keer hebt gezien. Dat het er nu drie tegelijk zijn maakt het er niet beter op. Eerder frustrerend, omdat ze alle drie om een andere aanpak vragen en die niet zo makkelijk verenigbaar zijn. Zeker niet als er nog tien kleinere vijanden op je afrennen.
Draculaatmaar
Dit spel moet het enkel en alleen hebben van zijn actie. Waarom je vampiers en gemuteerde insecten afslacht is bijzaak, al zit er nog vrij veel dialoog in voor zo’n hersenloze game. De korte samenvatting is dat de populatie van bloedzuigers uit de klauwen begint te lopen en een gevaar begint te vormen voor de samenwerking als geheel, en niet alleen meer voor het groepje ongelukkigen dat als donor wordt 'geselecteerd’.
©GMRimport
Maar voor het Rentier Institute, een organisatie van vampierjagers, is het juist een uitgelezen kans om al hun technische snufjes uit te testen. Ergens in deze premisse zit een interessante tweestrijd vol politieke en economische afwegingen, zowel voor mens als monster, maar dat komt helaas nauwelijks uit de verf. Deze interessante onderlaag wordt compleet overstemd door al het schreeuwerige schrijfwerk.
Cowboys don’t cry
Elke emotie behalve boosheid wordt meteen de kop ingedrukt en iedere man is hyper masculien, op een wel erg hysterische sidekick na. Hij wordt voortdurend belachelijk gemaakt, behalve door zijn enige vrouwelijke collega. Helaas komen ook de personages rechtstreeks uit het vorige decennium, met alle stereotypes van toen. Evil West heeft een hoog no homo-gehalte en dat komt de game vanzelfsprekend niet ten goede. Het voelt ook niet alsof het bewust onuitstaanbaar is geschreven, dus zelfs als parodie zou het de plank misslaan.
Dat is de keerzijde van een ‘game uit 2010’ spelen in het jaar 2022. Je krijgt een goed gedoseerde injectie dom vermaak, maar je moet er veel tenenkrommende zooi voor incasseren. Godzijdank heeft Evil West online coöp. Dat maakt het toch nog tolerabel, al zouden we er niet twee keer de volle mep voor betalen. Evil West hoort thuis in de budgetbak, waar je het ongetwijfeld over een maand of twee gaat vinden.
Evil West is nu verkrijgbaar op pc, PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en Xbox One. Voor deze recensie is de game gespeeld op een PlayStation 5.
Evil West is geen al te beste game, maar dat wil niet zeggen dat het niet leuk is. Er valt genoeg vermaak te vinden en het is verfrissend vrij van opsmuk en overbodige spelmechanieken. Zeker in coöp is het geregeld genieten geblazen, mits jij en je partner je door alle tenenkrommende dialogen en talloze bugs weten te worstelen.
- Coöp, lekker domme actie, weinig poespas
- Vrij veel bugs, elk personage is verschrikkelijk, te weinig variatie qua vijanden
