Nara was ooit de beste en meest dodelijke piloot in het universum, maar aan het begin van Chorus wordt ze vooral gekweld door haar daden. In opdracht van de sekte The Circle heeft ze een complete planeet opgeblazen. Dat schuldgevoel dwingt haar om op de vlucht te slaan en een nieuw leven op te bouwen. Wanneer leden van The Circle haar opsporen, stoft ze haar pratende ruimteschip af om voor eens en voor altijd wraak te nemen.

Het verhaal van Chorus wordt bijna geheel uit de doeken gedaan middels radiogesprekken tussen de piloten van allerlei andere ruimteschepen en de interne monologen van Nara. Vooral dat laatste maakt het verhaal van Chorus aanhoren een vermoeiende onderneming, want haar gedachten worden op dramatisch fluisterende toon opgelezen. Het helpt daarbij niet dat het gehele spel een overdreven duistere invalshoek heeft, vol onbegrijpelijke sci-fi termen en een edgy boordcomputer die net iets teveel lijkt te genieten van al het dood en verderf in het universum. 

©GMRimport

Forsaken en Rites

Chorus legt hier teveel focus op – het onderbreekt te vaak wat dit spel wél goed doet. Vechten tegen ruimtepiraten, leden van The Circle en interdimensionale wezens is namelijk ontzettend tof gedaan. Forsaken - Nara’s pratende schip - ligt fantastisch onder de knoppen en kan met de speciale driftfunctie onmogelijke bochten maken. Zo is het mogelijk om vooruit te vliegen en het schip 180 graden te draaien om zo achterliggende vijanden uit te schakelen.

De speciale krachten van Nara maken het avontuur nog veelzijdiger. Naarmate het verhaal vordert, krijgt ze steeds meer toegang tot zogenaamde Rites die de gevechten compleet op hun kop zetten. De ene rite schakelt in een keer schilden of het complete vijandelijke schip tijdelijk uit, terwijl de andere ervoor zorgt dat ze direct achter de vijand teleporteert. Tactisch van deze krachten gebruik maken zorgt ervoor dat Nara een complete vloot in haar eentje kan uitschakelen. 

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Gewichtsloze dogfights

Spelers kunnen in Chorus dankzij de openwereldopzet zelf de volgorde van missies bepalen. Wel heeft iedere missie - of die nu optioneel is of bij het hoofdverhaal hoort - ongeveer dezelfde opzet. Er wordt wat langdradige context gegeven voordat er een groep vijandelijke ruimteschepen aan komt vliegen. Dit is gelukkig ook waar de lol in Chorus begint, want met iedere nieuwe kracht worden deze gevechten leuker. Door veel van alle vaardigheden van Nara en Forsaken gebruik te maken, levelen deze skills, waardoor ze allerlei bonuseffecten krijgen. Dat is ook wel nodig, want de vijanden worden steeds gevaarlijker.

In deze gevechten schittert Chorus, maar ook daarbuiten worden de vaardigheden op originele manieren toegepast. In tempels die nieuwe krachten huizen, zitten kleine puzzels waarin bijvoorbeeld meerdere sloten in een krappe gang binnen beperkte tijd kapot geschoten moeten worden. De deur openen lukt alleen met een strakke combinatie van driften, boosten en teleporteren. 

©GMRimport

Rollen met de ogen

Tijdens missies waarin spelers wrakstukken of herinneringen moeten opsporen, komt Chorus minder goed uit de verf. De weg vinden tussen brokstukken en asteroïden is best lastig wanneer het mogelijk is om alle kanten op te vliegen. De driftfunctie maakt het gelukkig mogelijk om razendsnel te keren, maar daarmee zijn nog niet alle problemen opgelost. Zo zijn er heel veel icoontjes die het scherm vullen wanneer er gebruik wordt gemaakt van Nara’s speciale visie. Wat bij de missie hoort en wat niet is niet altijd even duidelijk. Op het gebied van waypoints heeft het spel zelfs wat bugs die de verwarring alleen maar verergeren.

Deze problemen zijn best te overzien voor wie al jaren zoekt naar een nieuwe space combat shooter. Het is juist daarom extra tragisch dat het verhaal van dit spel de leuke gameplay zo in de weg zit. Wie de vele bijna onbegrijpelijke pseudoreligieuze technobabble in Chorus kan doorstaan zonder met de ogen te rollen, verdient een prijs. Letterlijk iedere missie is ermee doordrongen, waardoor de leuke stukken veel te vaak worden opgebroken door de zoveelste angsty monoloog. Het haalt zelfs een beetje de vaart uit de zo spectaculaire ruimtegevechten. 

Chorus is verkrijgbaar op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One en pc. Voor deze recensie is het spel gespeeld op een Xbox Series S.

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.