Vampire: The Masquerade – Swansong werkt als een slaapliedje
Vampire: The Masquerade – Swansong creëert een intense haat-liefdeverhouding. Het is misschien lastig voor te stellen dat een game die om vampiers draait ooit saai uit kan pakken, maar toch is de kans groot dat de game op verschillende momenten je aandacht verliest. Gelukkig pakt Swansong het tempo later in het spel op met kortere, intensere scènes, maar het plezier is dan nog ver te zoeken.
Vampire: The Masquerade begon als tabletop-rpg, iets wat ook in Swansong duidelijk te merken is. Je kunt personages namelijk uitrusten met diverse vaardigheden die van pas komen tijdens dialogen of tijdens een onderzoek. In typische tabletop-rpg-stijl kun je deze vaardigheden versterken en is de uitkomst van een gesprek gebaseerd op het level van jouw tegenstander ten opzichte van je eigen vaardigheidslevel.
Swansong speelt als een typische detectivegame met bovennatuurlijke elementen die de personages af en toe kunnen helpen tijdens hun onderzoek. Toch is het belangrijkste spelelement het strategisch houden van dialogen met het doel deze te ‘winnen’, waardoor de nadruk op elementen zoals vechten of het onderhouden van je inventaris naar de achtergrond worden geschoven. Deze game is dan ook niet te vergelijken met voorgaande Vampire: The Masquerade-spellen. Daar lijkt het meerdere malen uitgestelde Vampire: The Masquerade – Bloodlines 2 juist in te excelleren, dus tot die tijd moet Swansong het wachten ietwat verzachten.
©GMRimport
Show, don’t tell
In Swansong bestuur je drie verschillende vampiers: Emem, Galeb en Leysha. Deze drie vampiers komen uit verschillende clans, hebben verschillende krachten en motieven, maar zijn bovenal alle drie waardevolle pionnen van Hazel Iversen, de Prins van het vampierhof van Boston. Nadat een Code Rood het hof in rep en roer brengt, worden Emem, Galeb en Leysha afzonderlijk van elkaar op pad gestuurd om tot de bodem van dit dodelijke verraad te komen en hun aanvallers te vernietigen. Elk personage komt te staan voor andere keuzes, waardoor er meerdere paden met verschillende eindes vrij te spelen zijn.
Ondanks dat het Code Rood-alarm dient als katalysator van de hierop volgende gebeurtenissen, zie je erg weinig van de daadwerkelijke ramp. Het is kenmerkend voor de game. Zo krijg je de afslachting die tijdens het vampierfeest plaatsvindt niet te zien, terwijl Code Rood hiervoor is ingesteld. Evenmin zie je beelden van gevechten tussen de vampiers en speciale soldaten of het bloedbad dat een weerwolf later in de game aanricht. De makers tonen meestal alleen de nasleep van deze gebeurtenissen of houden het zelfs bij audiofragmenten tijdens de chaos.
Dit gebrek middenin de actie staan was extra frustrerend bij het einde dat we vorgeschoteld kregen. Daar werd een geheel nieuwe vampiergroep geïntroduceerd, maar meer dan een lap tekst op een scherm die dat omschrijft zagen we niet. Het is een gemiste kans om een einde met een interessante wending meer impact te geven. Nu komt het een beetje over alsof de makers tijdens het ontwikkelen van de verschillende eindes het zichzelf gemakkelijk hebben gemaakt. Ondanks het vrij afgeraffelde einde geeft Swansong je gedurende de game wel meerdere mogelijkheden om de drie hoofdpersonages gedetailleerder uit te werken.
©GMRimport
Hersenkrakers
De verschillende vaardigheden van Emem, Galeb en Leysha zijn te versterken met verdiende Experience Points. Deze verdien je aan het einde van een gespeelde scène en de hoeveelheid die je ontvangt is afhankelijk van het aantal succesvolle stappen die je hebt genomen. Denk hierbij aan het vinden van alle bewijsstukken, het overtuigen of manipuleren van een ander personage of het vinden van geheimen. Aan het einde van elke scène zie je een overzicht van de keuzes die je hebt gemaakt, de keuzes die je had kunnen maken en dingen die je hebt gemist of gefaald – vergelijkbaar met Quantic Dreams Detroit: Become Human.
Experience Points kunnen worden ingezet voor een aantal handige vaardigheden. Tijdens dialogen zijn Intimidatie, Psychologie, Retoriek en Overtuigingskracht waardevolle karakteristieken om in te investeren. Tijdens het verkennen kan het je onderzoek helpen als je jouw punten hebt geïnvesteerd in zaken als Technologie en Veiligheid. Daarmee kun je bijvoorbeeld veel meer geheimen ontrafelen die vaak achter een elektronische (kluis)deur verstopt zitten of inbreken in een belangrijke ruimte.
Daarnaast zijn confrontaties de meest spannende spelelementen. Dit zijn meestal belangrijke knooppunten in het verhaal. Aangezien Swansong geen enkele vorm van combat bevat – zelfs voor het drinken van bloed om je honger te stillen moet je slechts lang een knop ingedrukt houden - zijn confrontaties de manier om conflicten aan te gaan of te vermijden. Tijdens een beslissend conflict aan het einde van de game is het bijvoorbeeld cruciaal voor Galeb om maar twee van de vijf dialoogkansen te verliezen, anders sterft hij. Als je een argument kiest om te gebruiken, kun je deze versterken met Wilskrachtpunten of Bloedpunten. Wees hier wel zuinig mee en bedenk goed wanneer je welke inzet. Wilskrachtpunten raken namelijk snel op en hoe meer Bloedpunten je gebruikt, des te hongeriger jouw personage wordt en de kans vergroot dat hij of zij een willekeurig persoon aanvalt.
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Desoriëntatie
Vampiers, weerwolven, speciale soldaten en een verrader: Swangsong heeft genoeg in zich om een spannend verhaal neer te zetten. Waarom is de game dan toch saai? Een van de problemen is dat het spel bestaat uit veel gepraat en niet veel van de actie waar het verhaal om draait in beeld brengt. Aangezien de game erg veel lore heeft, krijg je de kans om gaandeweg de Codex te raadplegen en al deze lore te lezen zodat je op de hoogte bent waar de personages over praten. Dat is echter ongelooflijk veel leeswerk, los van alle dossiers, rapporten, dagboeken en computerschermen die je moet doorspitten om een beetje te snappen wat er aan de hand is.
Verder is het zonde dat deze bovennatuurlijke detectivegame geen verschillende moeilijkheidsgraden heeft. Door het gebrek aan hints of hulpmiddelen kun je soms zo lang rondjes lopen of vastzitten, dat je vergeet wat je ook al weer aan het doen was. Als Emem langer dan een uur rondloopt door dezelfde kerker waar alles op elkaar lijkt, of Galeb dezelfde rondjes blijft lopen door een grote villa om er écht zeker van te zijn dat hij geen enkel bewijsstuk heeft gemist, is de lol er snel af. De game geeft nauwelijks hints om je verder op weg te helpen. Bewijsstukken vallen daarnaast niet eens op in de spelwereld, dus het is soms vrij makkelijk om ze te missen.
Een van de meest spannende en verassende scènes in de game is de confrontatie tussen Leysha en een weerwolf in de krochten van een militaire basis. Dit kan richting het einde van de game gebeuren, wanneer het tempo opgevoerd wordt. Deze confrontatie bestaat voor de verandering eens niet uit ellenlange dialogen, maar is eerder een soort dodelijk verstoppertje. Je krijgt drie kansen om de weerwolf te vermijden en je dochter te bereiken zodat jullie samen kunnen ontsnappen, anders leg je simpelweg het loodje. De game is hier genadeloos in, want ongeacht onze voorgaande keuzes in het verhaal is Leysha zo aan haar einde gekomen. Het deed denken aan de onverbiddelijke eindes van personages in Until Dawn en het maakte de game dan ook in één klap een stuk opwindender. Helaas valt dit niet over de rest van het spel te zeggen. Swansong is niet slecht, maar vampierliefhebbers hebben heel veel geduld nodig om hier het meeste uit te halen.
©GMRimport
Vampire: The Masquerade – Swansong is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4 en 5, Nintendo Switch, Xbox One, Xbox Series X/S en pc. Voor deze review is er gespeeld op de pc-versie.
Vampire: The Masquerade – Swansong is niet voor iedereen weggelegd. Zowel grote als kleine keuzes hebben een duidelijke impact op het verloop van het verhaal, maar Swansong komt zo ongelooflijk langzaam op gang dat het moeilijk is om je aandacht er constant bij te houden. Spelers die houden van strategische detectivespellen weten hier het meeste uit te halen, maar door het gebrek aan actie of duidelijke hints kan de game al snel langdradig aanvoelen.
- Interessante wereldopbouw, strategische keuzes, diverse vampiervaardigheden
- Weinig actie en veel gepraat, inspringende graphics en details, gebrek aan hints of sturing, het acteerwerk is soms matig, gebrek aan verschillende moeilijkheidsgraden
