Dozen vol spullen: meer is Unpacking niet. Je klikt op een doos, er komt een voorwerp uit en dat zet je ergens neer. Net zo lang tot alle dozen leeg zijn en het huis is gevuld. Het klinkt zo simpel, en toch schuilt er op briljante wijze een diepere laag onder. Want spullen zijn niet zomaar spullen, maar vertellen iets over jou.

Iets, maar niet alles natuurlijk. Wat je met die spullen doet, is ook nog belangrijk. Daar komt jouw rol naar boven in Unpacking, een indiegame waarin je eigenlijk alleen maar verhuist. Verhuizen is normaal gesproken een van de meest stressvolle en onplezierige ervaringen die je iemand aan kunt doen, maar als videogame blijkt het plotseling erg ontspannend te werken.

©GMRimport

Een eigen huis

Het heeft iets heerlijk zens om die dozen af te werken en alles zijn eigen plekje te geven. Het voelt gewichtig en bedachtzaam. Je stouwt niet hele stapels boeken in één keer in een kast, maar zet ze allemaal één voor één op hun plaats. Als je daarna naar je gevulde keukenkastjes en bureaus kijkt, krijg je een zeer voldaan gevoel. Zo wordt het echt jouw eigen huisje.

Want zoals gezegd: wat je met die spullen doet, zegt veel over jou. En over de jonge vrouw die je in Unpacking steeds naar een nieuwe woning verhuist. Haar nerdy spullen, zoals een miniatuur voor Dungeons & Dragons en een grote dobbelsteen, kun je trots tentoonstellen op hun eigen plank. De foto van haar cosplay-avonturen hang je dan natuurlijk boven de tv. Of je gooit die dingen in een kast en doet de deur dicht, en schenkt meer aandacht aan de souvenirs van haar verre reizen. Zo kan jouw ervaring met Unpacking verschillen met die van een ander.

©GMRimport

Uit de oude doos

Het is een bijzondere manier om een verhaal te vertellen, zeker omdat je de personages in het spel nooit ontmoet. Je ziet alleen hun spullen. Niet alleen die van de naamloze protagonist die telkens verhuist, maar ook van de mensen met wie ze al dan niet samenwoont. Al gauw trekt ze van haar ouderlijk huis namelijk naar een studentenkamer en een appartement met huisgenoten, om vervolgens samen te gaan wonen.

Hoe haar spullen wel of niet matchen met die van de mensen om haar heen, zegt veel over haar relatie met die personen. Of althans, in je hoofd begint dat zich zo te vormen. Het hoeft helemaal niet waar te zijn dat ze van haar huisgenoten houdt omdat ze dezelfde hobby’s hebben, of dat een relatie gedoemd is te mislukken omdat die gozer zijn sokken op een irritante manier opruimt. Toch ga je dat mentaal invullen, en kleur je zo het verhaal van Unpacking voor jezelf in.

Zo krijgt elk terugkerend voorwerp in je hoofd een eigen geschiedenis. De knuffelbeer die al drie verhuizingen heeft overleefd, dicht je veel waarde toe. Je vervloekt het veel te grote, rode vergiet dat telkens weer opduikt, omdat die niet meer mooi in je netjes ingeruimde kast past. Je verwondert je over nieuwe aanwinsten: waarom heeft ze zoveel schriften, waarom heeft ze nu al een wandelstok in huis?

©GMRimport

Domme doos

Unpacking wordt op die manier meer dan een game, al blijft het gebonden aan regels. Dit zijn de momenten waarop het spel het minst goed uit de verf komt. Een vereiste is dat alle spullen op een redelijk logische plek terechtkomen. Je mag je wc-papier niet op de bank bewaren, en alle boeken gewoon op de vloer mieteren is ook geen succesvolle strategie. Tot zover is dat logisch.

Maar die regels zijn niet altijd even duidelijk. Als alle dozen leeg zijn, lichten de verkeerd geplaatste objecten op. Het is dan soms even puzzelen wat er precies verkeerd aan is, vooral als je ondanks de prachtige pixel-graphics niet precies ziet wat een voorwerp voor moet stellen. Zo zagen wij iets dat leek op een bundeltje stokjes, waarvan we niet wisten waar het voor diende. De regels lijken soms wat arbitrair, zoals deodorant die niet in het medicijnkastje mag staan.

Naarmate de game vordert, kom je in steeds grotere huizen terecht (hoera, geld verdienen!), maar dat komt de flow van het spel niet altijd ten goede. Het duurt simpelweg te lang om elke keer naar de juiste kamer te wisselen als je een voorwerp op een bepaalde plek neer wilt zetten. Via een plattegrond kies je bijvoorbeeld tussen de gang, slaapkamer of keuken, maar omdat je dat telkens voor elk voorwerp opnieuw moet doen, kan dat irriteren. 

©GMRimport

Vooral omdat de dozen soms een beetje chaotisch zijn ingepakt, met keukenspullen tussen de boeken of een paar schoenen dat over twee dozen is verspreid. Maar goed, dat detail past dan wel weer bij het idee van de hoofdpersoon die we voor onszelf hebben gevormd.

Dat is uiteindelijk de grootste verdienste van Unpacking: tijdens de drie uurtjes die we met de game hebben doorgebracht, hebben we met geen enkel personage interactie gehad. Toch hebben we een kraakhelder beeld van deze vrouw en de mensen om haar heen. We voelen daadwerkelijk iets bij die verzameling knuffels, de GameCube met bijbehorende games, of het diploma dat trots aan de muur hangt. Het zijn maar spullen, waar daar zit zoveel meer achter.

Unpacking is nu verkrijgbaar op Xbox, Nintendo Switch en pc. Voor deze recensie is de game gespeeld op een Xbox Series X.

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.