Shin chan: Me and the Professor on Summer Vacation voert je terug naar simpelere tijden
Als je Shin chan nog kent van vroeger, dan herinner je waarschijnlijk vooral de hyperactiviteit, de grove grappen en de blote billen van de vijfjarige koter. Je zult daarom niet zo snel verwachten dat Shin chan: Me and the Professor on Summer Vacation – The Endless Seven-Day Journey vooral een ontspannende ervaring is. We zeggen expres ‘ervaring’, want van gameplay is nauwelijks sprake.
Shin chan: Me and the Professor is het beste te omschrijven als een interactief prentenboek. Je koopt die niet voor het verhaal, maar om je door de prachtige illustraties mee te laten voeren naar een andere wereld. Shin chan neemt ons mee naar het idyllische Asso, een dorp gelegen op het platteland van de provincie Kumamoto, Japan. De prachtige natuur daar biedt het perfecte decor voor een avontuurlijke zomervakantie.
Onderweg naar Asso komt Shin chan de titulaire professor tegen, die hem een camera geeft om zijn vakantie met zijn familie mee vast te leggen. Zodoende begint Shinnosuke’s zomervakantie en word je in Asso losgelaten om te gaan doen wat je maar wilt.
©GMRimport
‘Doen wat je maar wilt’ betekent in de context van deze game voornamelijk vissen en insecten vangen, spelen met speelgoeddino’s, volwassenen lastigvallen en andere dingen die een vijfjarige kleuter zou doen met ongelimiteerde vrije tijd. Er staat niks op het spel en je bent tot niets verplicht. Het verhaal ontwikkelt zich vanzelf naargelang de dagen komen en gaan.
Je ziet en verkent Asso via vaste cameraperspectieven en door van scherm naar scherm te lopen, zoals in de klassieke Resident Evil-games. Elke locatie is voorzien van adembenemende handgeschilderde achtergronden, die vooral op de Oled Switch van je scherm spatten. Die mooie beelden worden bijgestaan door perfect gekozen natuurgeluiden in plaats van muziek, wat alleen maar bijdraagt aan de sfeer. Het gebruik van extreme cameraperspectieven zorgt er soms voor dat Shin chan maar een kleine bundel van pixels voorstelt, wat het lastig kan maken om te zien welke struiken je kunt plukken en of een insect voor of achter hem vliegt.
©GMRimport
Shin chan, de ladies man
De camera die Shin chan heeft gekregen kun je niet zelf bedienen, maar maakt automatisch kiekjes van belangrijke en minder belangrijke momenten. De game houdt daardoor automatisch een soort scrapbook bij van jouw persoonlijke zomerherinneringen. Het is een vernuftig systeem, zeker omdat je steeds zelf kunt kiezen wat voor bijschrift Shin chan bij zijn foto’s plaatst. Die kunnen zoals verwacht nogal droog zijn.
Door het voltooien van uitdagingen - bijvoorbeeld het vangen van bepaalde dieren - maakt Shin chan nieuwe foto’s, die je ook kunt laten publiceren in de plaatselijke krant. De krant groeit hierdoor in populariteit, wat Shin chan op zijn beurt weer populairder maakt onder de dames. Zo ontstaat er nog enigszins een doel om na te streven, hoewel het uiteindelijk niet uitmaakt hoeveel van de uitdagingen je voltooit.
©GMRimport
Zoeken naar iets nieuws
In het begin kan Shin chan maar een klein deel van Asso verkennen, maar dag na dag worden er nieuwe delen van het landschap toegankelijk, waar ook weer nieuwe vissen en insecten zich verschuilen. Op deze manier worden er ook alsmaar nieuwe activiteiten, personages en verhaallijnen geïntroduceerd, zodat de game niet te snel gaat vervelen. Zo kun je op den duur groenten verbouwen, speelgoedgevechten houden met vrienden en als voedselkoerier optreden. Jammer genoeg gaan deze activiteiten vaak niet dieper dan het afspelen van een animatie, of het kiezen tussen steen, papier en schaar, waardoor de verveling toch dreigt toe te slaan.
Shin chan: Me and the Professor is met een speelduur van zo’n tien uur al niet heel lang, maar toch voelt het alsof de game iets te lang doorgaat. Zeker in de laatste hoofdstukken is het vaak zoeken naar een verrassende bezigheid: iets nieuws om te doen, een dialoog dat je nog niet eerder hebt gehoord of een beestje dat je niet al in je collectie hebt.
©GMRimport
Op een gegeven moment heb je alles wel gezien en wacht je vooral af tot er een nieuwe dag is aangebroken en het verhaal vanzelf vooruit wordt gestuwd. De grootste ontwikkelingen gebeuren namelijk aldoor aan de eettafel van de Nohara’s, waar de gebeurtenissen van de dag met de familie worden besproken. De dialogen zijn vaak grappig ingestoken, maar veel van Shin chans woordgrapjes zijn tijdens het lokaliseren duidelijk verloren gegaan of komen minder goed over. Sowieso laat de lokalisatie soms te wensen over, alsof de game vertaald is aan de hand van een Excel-file zonder enige context. De game is verder alleen met Japanse stemmen te spelen.
Blotebillenboogie
Er zijn ook spelopties om dagen langer of korter te maken, zodat je zelf kan bepalen hoe snel je door het verhaal gaat. De tijd verstrijkt alleen als je van scherm naar scherm loopt, dus het helpt om je dag goed te plannen. Ben je niet op tijd thuis, dan komt je hond je halen. Rondrennen (de karakteristieke blotebillenboogie van Shin chan dient als ren-animatie in deze game) kost bovendien ook stamina, dat je kan aanvullen door snacks te eten. Laat je de balk leeglopen, dan valt Shin chan flauw en keert hij automatisch terug naar huis. Dit systeem voegt weinig toe aan de game, en had wat ons betreft optioneel mogen zijn.
©GMRimport
Ondanks de soms basale en repetitieve gameplay weet Shin chan ons toch van begin tot eind te vermaken. Dat komt mede door het bizarre verhaal, dat het ene moment over alledaagse zaken gaat en dan ineens tijdreizende dinosauriërs introduceert. Maar ook de simpliciteit van het spel heeft een bepaalde aantrekkingskracht. Shin chan laat je de wereld door de ogen van een kind ontdekken, waarbij kleine avonturen groots aanvoelen en het leven nog zorgeloos is. Zo verwelkomen Shin chan en zijn vrienden de plotseling verschenen dino’s met open armen, terwijl de volwassenen zich gelijk zorgen maken. Het is een verfrissend perspectief.
Shin chan: Me and the Professor on Summer Vacation – The Endless Seven-Day Journey is een prachtige game, die absurditeit combineert met rust en schoonheid. Het ene moment doe je aan ochtendgymnastiek met een Stegosaurus, het volgende moment wandel je langs kabbelende beekjes onder het oorverdovende geluid van tsjirpende cicaden, terwijl de zon achter de gouden heuvels zakt. Het is een vreemde combinatie, maar een die verrassend goed werkt en de game tot een ietwat gekke, maar geslaagde virtuele zomervakantie maakt.
Shin chan: Me and the Professor on Summer Vacation -The Endless Seven-Day Journey- is nu beschikbaar op Nintendo Switch, verschijnt op 25 augustus op PS4 en op 31 augustus op pc.
Shin chan is als die ene vakantie op een camping in Zuid-Frankrijk, toen de zomer nog eindeloos leek, je moeiteloos vrienden maakte en het vinden van een glimmende kaart in een pakje ruilkaarten het hoogste doel in het leven was. Of je daar ontspanning uit haalt of juist verveeld van raakt, is iets om voor jezelf te bepalen.
- Perfect nagebootste sfeer van een zwoele Japanse zomer, ontspannende gameplay, prachtige prenten, knotsgek verhaal
- Valt na enige tijd in herhaling, onnodig staminasysteem, lokalisatie laat soms te wensen over
