LES Coleman, Hubba Hideout, LOVE Park: Session leidt je langs historische skatespots in de Verenigde Staten. Die reis levert bijzondere skatesessies op, mits je verwantschap met de skatecultuur voelt. Anders ben je af.

Session schrikt af. De besturing komt in eerste instantie rigide en ondoorgrondelijk over; de spelwereld voelt leeg en onbewoond; de soundtrack is generiek; de missies missen bezieling. Technisch valt er een hoop op aan te merken en ook qua vormgeving maakt de game geen furore. Session is om al die redenen geen hoogvlieger. Maar het doet wel één ding waanzinnig goed: nooit eerder slaagde een ontwikkelaar er zo goed in om de ervaring van skateboarden zo accuraat en vol overgave te vertalen naar een game.

Voor een groot deel zit dat ‘m in de besturing. De pookjes op de controller representeren je linker- en rechterbeen. Hierdoor kun je – meer nog dan in Skate 3 – met precisie skaten: of je nu je kickflip langzaam wilt laten flippen of je roterende deck met je achterste voet wilt opvangen, in Session heb je die controle. De besturing biedt legio mogelijkheden: zelfs het nietigste stoeprandje stelt je in staat om je verbeeldingskracht en creativiteit de vrije loop te laten. Er is uiteraard een limiet aan het aantal animaties en opties, maar zelfs na uren skaten lijkt het alsof vrijwel iedere poging van een truc uniek is. Dit is, zeker voor een titel die als Kickstarter-project begon en zo een bescheiden budget bedong, indrukwekkend.

©GMRimport

Toeval bestaat niet 

Het duurt even voordat je de besturing onder de knie hebt, maar het loont zich om je door die eerste paar uurtjes heen te werken. Als de Session-logica eenmaal in je vingers zit, berust niets meer op toeval. Een slecht uitgevoerde noseslide op een rail is simpelweg je eigen schuld: misschien leun je niet zwaar genoeg op die rail, om vervolgens je evenwicht te verliezen en de zoveelste poging op je buik te kunnen schrijven. Of misschien rijd je net teveel vanuit een hoek op de rail af, waardoor je niet genoeg snelheid en tractie meeneemt en blijft haken op de rail.

Dit soort situaties klinken voor skaters als muziek in de oren. Falen komt in skateboarden vaker voor dan succes – en Session omarmt het skatersdogma van vallen en opstaan. Het draait hier om vaardigheden die je zelf verworven hebt door flink te oefenen. In die zin lijkt Session op Skater XL: beide titels proberen de lichamelijke ervaring van skateboarden op een realistische manier te vertalen naar het medium games. Het grote verschil zit ‘m in de uitwerking. Hoewel beide games een uitstekende besturing kennen en je naar verschillende bestaande skatespots sturen, is Session een veel complexere en betere representatie van de skatecultuur.

©GMRimport

Ten eerste komt dit door de talloze manieren waarop je Session naar je eigen hand kunt zetten. Alsof je zelf de ontwikkelaar van de game bent, krijg je vanaf de eerste minuut de mogelijkheid om de physics naar wens aan te passen. Via simpele sliders en menu’s bepaal je hoe hoog je springt, hoe snel je deck roteert, hoeveel grip je wielen hebben, en nog veel meer. De hoeveelheid opties is overweldigend en stelt je in staat om Session naar eigen voorkeur te spelen. Hierdoor kun je zowel de moeilijkheidsgraad aanpassen als een unieke skatestijl ontwikkelen.

Dit riekt naar cheaten, maar het gaat om iets heel anders. Deze opties doen vooral denken aan racesimulatoren. Net als in een Assetto Corsa of iRacing kun je in Session alles tot in de kleinste details afstemmen, waardoor de spelervaring aan jouw eisen voldoet. Van cheaten kun je sowieso nauwelijks spreken: hoewel Session je een flink aantal missies voorschotelt, zijn die amper de moeite waard.

Het is leuk dat je in de drie speelbare steden verschillende professionele skaters tegen het lijf loopt, maar hun uitdagingen bieden niets meer dan een introductie op de spelopties. De ene pro legt je uit hoe je het beste kunt grinden, een andere daagt je uit om op volle snelheid van een overdreven grote trap af te kickflippen. Er zijn geen voice-overs en in tegenstelling tot Tony Hawk’s Pro Skater of Skate speel je via deze missies eigenlijk niets vrij dat echt de moeite waard is. Zodra een missie in het oog springt, komt dit vooral omdat ze technisch belabberd in elkaar steken. Regelmatig registreert de game je trucjes niet goed of is de uitleg zo vaag dat je niet precies weet wat nu de bedoeling is.

©GMRimport

Representatie  

Het draait in Session om iets anders dan dit soort missies, namelijk om een zoektocht naar skatebare plekken in New York, Philadelphia en San Francisco. De steden zijn vrij groot en bieden tal van skatespots. Gecombineerd met de uitstekende besturing en de aanpasbare physics is dit het decor voor urenlang aan skatevertier. Althans, als je genoegen neemt met een game die je nauwelijks bij de hand neemt en geen interessante missies biedt. In de steden is buiten een bezoekje aan de lokale skateshop niets anders te doen dan jezelf een slag in de rondte te skaten – eenzaam in je eentje.

Maar er is nog een tweede reden waarom Session toch overtuigt. In tegenstelling tot Skater XL slaagt Session er namelijk vrij aardig in om recht te doen aan de skatecultuur. Zo bevat de game een scala aan professioneel skaters: van oudgedienden Daewon Son en Mark Appleyard tot huidige boegbeelden Nora Vasconcellos en Samarria Brevard. Ook de speelbare steden zijn veel interessanter dan in Skater XL (en misschien zelfs de Skate-serie). Session legt zich immers voor een groot deel toe op de skatecultuur uit midden tot eind jaren negentig. New York, San Francisco en Philadelphia zijn steden waar skateboarden in de jaren negentig furore maakte en uitgroeide tot een Amerikaanse straatcultuur. Session is een ode aan die periode.

©GMRimport

Het resultaat is dat je met name in New York en Philadelphia skatespots tegenkomt die van historische betekenis zijn voor skaters. Een aantal van die spots bestaat in werkelijkheid niet meer in hun oorspronkelijke vorm. LOVE Park is een aantal jaar geleden herontworpen, maar is in Session te skaten alsof het 1997 is. En Hubba Hideout – een trap met skatebare handleuning – is in 2011 volledig met de grond gelijkgemaakt, maar in Session kun je ook daar naar hartenlust skaten. (Het is om die reden zo vreemd dat de dlc toegang biedt tot het Péitruss-skatepark in Luxemburg. Hoewel het een aardige locatie is, valt dit skatepark qua toon volledig door de mand.)

VHS 

Die lofzang aan een specifieke periode in de skategeschiedenis klinkt ook op andere fronten door. Je kunt de hele game bijvoorbeeld spelen met camerafilters. De meest uitgesproken filter is die van de Sony VX1000, een gevierde mini dv-camera die in die periode door vrijwel alle professionele skatefilmers gebruikt werd. De reden? De microfoon is kraakhelder, de kleurregistratie is lekker punk en je kunt er een van de beste fisheye-lenzen op schroeven. De karakteristieke videotapekwaliteit van de camera heeft ook vandaag de dag nog een enorme aantrekkingskracht voor skatefilmers, juist omdat het verwijst naar de roemruchte periode waarin skateboarden meer werd dan een leuke hobby van surfers.

©GMRimport

In Session is bovendien een uitgebreide filmoptie aanwezig. Standaard neemt de game tot drie minuten aan gameplay op, die je kunt gebruiken om in-game een volledige skatevideo te maken. De mogelijkheden zijn uitgebreid en nodigen gamers uit om hun eigen skatestijl te ontwikkelen en delen. Ook hier galmt die liefde voor een specifieke vorm van skateboarden na. Juist dat zwaartepunt maakt Session zo interessant. Het is niet zomaar een poging om een skatesimulator te maken. Session gaat een stap verder door een typerende periode uit de skategeschiedenis uit te vergroten – en zich daarmee te onderscheiden van meer generieke skategames als Skater XL en Skate 3. Session is verre van perfect, maar onderscheidt zich door een uitgesproken liefde voor iets heel specifieks uit de skatecultuur.

Session is nu verkrijgbaar voor pc, Xbox One, Xbox Series, PlayStation 4 en Playstation 5. Een versie voor de Nintendo Switch volgt. Voor deze review is de game getest op Xbox Series X.

Er komt een vervolg op de GameCube-racegame Kirby Air Ride, genaamd Kirby Air Riders.

Dat werd vandaag tijdens de Nintendo Direct aangekondigd. Het spel komt op een nog onbekend moment naar Switch 2. In de trailer is te zien hoe een roze Kirby op een vliegende ster racet, terwijl Kirby's met andere kleuren op andere voertuigen scheuren. Veel meer details zijn er niet, behalve dat Kirby- en Super Smash Bros-bedenker Masahiro Sakurai de regie op zich neemt.

De oorspronkelijke Kirby Air Ride was in ontwikkeling voor Nintendo 64, maar kwam uiteindelijk pas op GameCube uit. De game werd wisselend ontvangen - een van de grootste kritiekpunten was de lage moeilijkheidsgraad. Het was echter wel de eerste GameCube-game waarbij LAN en breedbandadapters gebruikt konden worden om vier GameCube-systemen met elkaar te koppelen.

Er is een nieuw deel in de Hyrule Warrior-reeks aangekondigd, genaamd Hyrule Warriors: Age Of Imprisonment.

Het betreft wederom een samenwerking tussen Koei Tecmo en Nintendo. Net als de voorgaande games is ook Age of Imprisonment een musou-game waarbij er grootschalige gevechten worden gehouden.

Hyrule Warriors: Age Of Imprisonment speelt zich daarbij af voor Zelda: Tears of the Kingdom en vertelt dan ook het verhaal van wat zich voor die game afspeelde - net zoals Age of Calamity zich voor Breath of the Wild afspeelde.

Spelers kunnen weer in de huid kruipen van personages als Zelda en King Rauru en het opnemen tegen grote legers aan vijanden in Hyrule. De game komt ergens aankomende winter uit voor Nintendo Switch 2.