Paper Mario: The Thousand-Year Door is de meest welverdiende heruitgave van een Nintendo-game sinds lange tijd. Niet alleen omdat een exemplaar van het origineel je tegenwoordig bakken met geld kost, maar ook omdat het een van de eigenaardigste Mario-spellen ooit is.

Een Nintendo Switch-versie van The Thousand-Year Door kon er niet snel genoeg komen. Mensen die vandaag de dag de GameCube-game uit 2004 willen bemachtigen, lopen namelijk letterlijk in de papieren. De game ontving destijds maar een beperkte oplage, wat ervoor heeft gezorgd dat doorverkopers hun fysieke versies vaak niet aanbieden voor minder dan 150 euro. En een port van de game op een andere console, bestond tot de Switch-versie niet.

The Thousand-Year Door heeft hierdoor een nogal merkwaardige status gekregen, met een relatief kleine groep gamers die het tot grote hoogten prijzen en een veel grotere groep die het spel daarom juist wil spelen. Gelukkig hebben Nintendo en ontwikkelaar Intelligent Systems (Fire Emblem, Advance Wars) ervoor gekozen om van de Switch-versie vooral een ‘visuele’ remake te maken, in plaats van een volledig herziene versie. Het oorspronkelijke verhaal en de gameplay staan twintig jaar na dato namelijk nog steeds als een huis.

Exotische Mario

Paper Mario: The Thousand-Year Door is een exotische Mario-game. Het spel biedt een geheel andere kijk op het Mario-universum, dat normaalgesproken draait om Mushroom Kingdom en zijn bijbehorende graslanden, woestijnen en Bowser-kastelen. The Thousand-Year Door neemt je juist mee naar het ietwat lugubere dorp Rogueport, dat via buizen en andere verborgen doorgangen verbonden is met verschillende andere locaties. Een opvallend detail: de spelwereld en personages zijn gemaakt van papier en karton. Want waarom ook niet?

De diverse locaties die je vanuit Rogueport bezoekt zijn stuk voor stuk uniek. Denk aan een zilvergekleurd bos, een recreatieoord op een vliegend eiland of een hightech maanbasis. De volledige grafische upgrade die de remake heeft gekregen zorgt er bovendien voor dat de werelden nog meer van je scherm afspatten. Intelligent Systems lijkt extra aandacht te hebben besteed aan het papieren uiterlijk, met levendigere kleuren, meer visuele diepte en glanzende vloeren.

Rogueport en de omliggende gebieden huisvesten allerlei persiflages van bekende figuren uit Mushroom Kingdom, wat de wereld alleen maar leuker maakt. Zo zijn er maar weinig games met zoveel variaties op Toads, maar je vindt bijvoorbeeld ook piraten Bomb-ombs en een Cheep Cheep-chefkok. Om de zoveel tijd voegt een personage zich zelfs bij jouw team en ook zij komen bekend voor. Onze persoonlijke favoriet is toch wel de brutale Mini-Yoshi, die met zijn hanenkam en driftige blik een soort van tegenpool is van die lieve, groene dino die we allemaal kennen.

Juiste timing

Personages zoals Mini-Yoshi - maar ook bijvoorbeeld Goombella, Koops en Madame Flurrie - ondersteunen Mario in zijn zoektocht naar de zeven legendarische kristallen sterren, die hij nodig heeft om de Millenniumpoort (de ‘Thousand-Year Door’) te openen en een legendarische schat te vinden. Tijdens het avontuur kun je voortdurend wisselen tussen je partners en hun unieke vechtstijlen. Die gevechten zijn overigens beurtelings, maar - net als bij andere Mario-rollenspellen - wijken ze af van de gebruikelijke normen van het genre. Zo is de juiste timing van een aanval of verdediging net zo belangrijk als de move die je kiest.

Als Mario kun je bijvoorbeeld meerdere keren op een vijand springen als je op het juiste moment de actieknop indrukt, en de klap van je hamer is het krachtigst als je deze op het laatste moment loslaat. Daarnaast zijn er verschillende andere aanvallen - zoals die van je partners, of speciale aanvallen die je alleen door het besteden van sterrenpunten kunt uitvoeren - die een nauwkeurige input vereisen van de speler. Denk aan het correct invoeren van een bepaalde knoppencombinatie of het herhaaldelijk omcirkelen van vijanden met de linker joystick.

Het beurtelingse vechtsysteem van The Thousand-Year Door is niet zo uitbundig als dat van een Final Fantasy- of Dragon Quest-game, maar de verschillende mogelijkheden van de op timing gebaseerde acties maken het een stuk gevarieerder dan je in eerste instantie zou verwachten. Daarnaast kun je in The Thousand-Year Door badges verzamelen die je in staat stellen je vechttechniek nog meer eigen te maken. Deze badges kun je vergelijken met die uit Super Mario Bros. Wonder: ze versterken een bepaalde eigenschap of leren je juist een nieuwe actie.

Speeltuin

De eigen draai die The Thousand-Year Door geeft aan het traditionele rpg-genre voelt twee decennia later nog steeds uniek, fris en bovenal vermakelijk. De game is dan ook meer een speeltuin van verschillende spelelementen dan een doorsnee rollenspel. En wanneer al die elementen samenkomen, is het spel op zijn best. Zo trotseer je regelmatig kleinschalige kerkers waar je niet alleen vijanden moet verslaan, maar ook allerlei denkpuzzels oplost.

Die puzzels zijn op een typische Nintendo-manier fantastisch doordacht en leiden soms tot absurde scenario’s, zoals wanneer je een zwerm van 101 Punies (kleine insectenwezentjes) op een veilige manier door het bos moet dirigeren. Dit soort puzzels los je vaak op met behulp van recent verkregen power-ups, zoals vliegen als een papieren vliegtuigje, of met de unieke eigenschappen van je partners.

Backtracken

Dit soort Zelda-achtige puzzels maakt het verkennen van nieuwe locaties heel leuk, maar het is jammer dat de glans er ook weer snel vanaf gaat. De wereld van The Thousand-Year Door is namelijk behoorlijk compact, waardoor Intelligent Systems vaak van je vereist om voortdurend heen en weer te reizen tussen specifieke locaties, duidelijk met het achterliggende doel om de hoofdstukken verder uit te rekken.

Dit ‘backtracken’ was in de oorspronkelijke GameCube-versie al vermoeiend, en dat is het nog steeds. Vooral als je het spel al eerder hebt gespeeld, zul je snel klaar zijn met de langdradigheid van sommige hoofdstukken, wat bijvoorbeeld komt doordat je weer helemaal terug naar een dorpje moet lopen om een specifiek item op te halen.

Hierdoor moet je keer op keer langs dezelfde paden met dezelfde loslopende vijanden lopen, die vaak ook nog eens moeilijk te ontwijken zijn. Daarom beland je vaak onbedoeld in gevechten waar je helemaal geen zin in hebt. Gelukkig is er wel een optie om weg te rennen, maar dat lukt niet altijd.

The Thousand-Year Door heeft sowieso last van trage progressie, of het nu komt door het backtracken of een hoofdstuk waarin je bijvoorbeeld twintig vijanden in een arena moet verslaan. Het is jammer dat Intelligent Systems zich maar weinig heeft ingespannen om spelers die het langzame tempo van oudere rollenspellen niet gewend zijn, betere opties te bieden, zoals het vaker laten verschijnen van de overslaanknop of meer doeltreffende fast travel-opties. Wel fijn is dat de remake een personagewiel onder de L-knop bevat, waarmee je een stuk sneller kunt schakelen tussen partners.

Gehalveerde framerate

Enkele zwakke punten uit de remake zijn dus komen overwaaien uit het origineel. Een duidelijke downgrade ten opzichte van de GameCube-game is het aantal frames per seconde. Dat is namelijk verlaagd van 60 naar 30. Vooral voor degenen die gehecht zijn aan de vloeiende feel van het origineel is dit even wennen. Zo viel ons op dat de halvering van de framerate het timen van bepaalde gevechtsacties makkelijker maakt. Het perfect timen van een ‘superafwering’ - waardoor je alle aangerichte schade van de vijand tenietdoet - herinneren wij ons als iets dat vroeger (terecht) meer precisie vereiste.

Deze verder stabiele 30 fps maakt de game gelukkig niet ineens minder leuk. Het doet niets af aan het genot van de papieren wereld, die dankzij deze remake een stuk fraaier en kleurrijker is geworden. Qua hart en ziel is het spel verder zo goed als hetzelfde gebleven als in 2004, en dat is maar goed ook. Wat betreft de unieke setting, de sfeer en de onmiskenbare humor is The Thousand-Year Door namelijk een Mario-spel als geen ander. Die absurde humor, vol met fourth wall breaks, doet soms sterk denken aan Earthbound, tevens een (Japanse) rpg uit de koker van Nintendo die alles net even wat anders doet.

Met de release van The Thousand-Year Door op de Nintendo Switch kunnen we niet anders dan jaloers zijn op alle gamers die deze excentrieke, papieren klassieker voor het eerst gaan ervaren.

Paper Mario: The Thousand-Year Door is vanaf 23 mei beschikbaar voor Nintendo Switch.

Drinkbox Studios, de ontwikkelaar van de Guacamelee-spellen, zal in 2025 zijn nieuwe game aankondigen.

Dat heeft de ontwikkelaar laten weten op social media. Details over de nieuwe game werden niet gegeven, maar zullen dus wel in 2025 volgen.

Drinkbox Studios is vooral bekend van de twee Guacamelee-games, metroidvania's met een focus op platformgameplay. Het meest recente wapenfeit van de studio is echter het in 2022 verschenen Nobody Saves the World.

In Nobody Saves the World stappen spelers in de schoenen van Nobody, een personage dat ruim vijftien verschillende gedaanten kan aannemen. Elke gedaante beschikt over een unieke vaardigheid, die spelers moeten combineren om puzzels op te lossen en quests te voltooien.

Een insider claimt dat de spellen Call of Duty: World at War en Singularity in de loop van 2025 naar Xbox Game Pass komen.

Sinds Activision Blizzard onderdeel uitmaakt van Microsoft zijn er diverse games van de uitgever op Game Pass verschenen, waaronder Crash Bandicoot N. Sane Trilogy, Diablo 4, Call of Duty: Modern Warfare 3 en Spyro Reignited Trilogy. Ook is op release meteen Call of Duty: Black Ops 6 op Game Pass geplaatst. Het is echter duidelijk dat de oude games van Activision Blizzard verspreid worden uitgebracht op de abonnementsdienst.

Volgens insider eXtas1s kunnen Game Pass-abonnees volgend jaar in ieder geval Treyarchs Call of Duty: World at War en Raven Softwares Singularity verwachten. Beide games zouden rond mei 2025 aan de dienst worden toegevoegd. Tot slot meldt de insider dat mensen in maart ook een andere Call of Duty-game op Game Pass kunnen verwachten, maar wordt geen titel genoemd. Officieel is op moment van schrijven nog niets officieel bevestigd.