In Neon White ben je een huurmoordenaar die door engelen uit de hel is getild om mee te doen aan een toernooi om in de hemel te komen. Je bent ook nog eens je geheugen kwijt. Je weet in Neon White dus niet wat er aan de hand is. Eigenlijk is maar één ding duidelijk: jij, Neon White, strijdt in korte levels tegen een heleboel andere Neons om een plekje op Gods ranglijst.

In de praktijk strijd je vooral om een plek op de leaderboards. Want dat is waar Neon White écht om draait: de snelste zijn. Dit is het type game dat je prikkelt om de tijden van jezelf en anderen te verbeteren. Ondergetekende is daar normaal gesproken niet zo gevoelig voor, maar Neon White is een bijzonder beestje. De opzet werkt als een trein dankzij de korte levels, heerlijke flow en simpele schietactie. 

©GMRimport

Niet te vergelijken

Het idee is simpel: de game telt allemaal korte levels waarin je van A naar B moet rennen. Dat doe je in een eerstepersoonsperspectief zonder verdere opsmuk. Maar tijdens een level vind je ook kaartjes met wapens. Die kaartjes zijn daar doelbewust geplaatst door de ontwikkelaar: ze maken deel uit van de route. Vind je een pistool? Dan kun je schieten. 

Maar ieder kaartje heeft ook een secundaire mogelijkheid. Zo kun je dat pistool tevens gebruiken om dubbele sprongen mee te maken.

En zo zijn er meer kaartjes. Met een submachinegeweer kun je jezelf naar de grond toe trekken en met een rifle kun je granaten schieten, waarmee je jezelf weer de lucht in kan lanceren. Je voelt het misschien al aankomen: je gebruikt die kaarten om op vijanden te knallen, maar je gebruikt ze ook om zo snel mogelijk door het level te gaan.

Neon White is het beste te vergelijken met een speedrungame, maar die vergelijking schrikt veel mensen af. Wat ook niet helpt is dat Neon White er heel snel en indrukwekkend uitziet. Op YouTube zie je allemaal mensen die onnavolgbaar door een level flitsen. Dan denk je misschien dat ze dagenlang geoefend hebben en dat Neon White alleen voor diehards is weggelegd. Ironisch, want Neon White is in de kern juist ontzettend simpel en toegankelijk.

©GMRimport

De waarheid is dat Neon White prima te doen is als je enige ervaring hebt met een controller of muis en toetsenbord. Ja, het ziet er allemaal onnavolgbaar uit, maar als je eenmaal in de flow van de levels zit, voelt Neon White als een soort tweede natuur. De game communiceert glashelder wat je moet doen en je hoeft zelden echt diep na te denken. Je hoeft niet eens te piekeren over welke kaart je wanneer inzet: de centrale route wijst zichzelf.

Nou ja, totdat je véél sneller wilt gaan. In Neon White zijn er altijd snellere routes dan de meest logische. Om die slag te slaan heb je als beginner hulp nodig, maar ook daar heeft Neon White een oplossing voor gevonden.

Altijd sneller

Neem het vierde level. Je denkt na een paar pogingen waarschijnlijk: dit kan niet sneller. Ik doe precies wat de game wil dat ik doe. Ik snijd overal af, ik pak alle kaarten: ik ben ‘s werelds grootste speedrunner. Vervolgens kijk je op de rankings en zie je dat je vrienden of wildvreemden vier keer sneller zijn. Zij hebben kennis die jij blijkbaar niet hebt. Het mooie is: die kennis zit vaak gewoon in de game. Neon White speelt open kaart.

Nadat jij een redelijke tijd neerzet door ‘gewoon’ het level te halen, vertelt de game je precies wat je moet weten om nog sneller te gaan. In het vierde level is dat heel simpel: je kunt véél sneller zijn door simpelweg je dubbele sprong in het begin al in te zetten. Daarmee snijd je ongeveer de helft van de standaardroute af. De game laat dat zien met een soort spoor aan gouden glitters: volg dat spoor, en je gaat sneller.

In het begin is dat nog een groot eurekamoment, maar als je weet hoe je kaarten kunt uitbaten, voel je op een gegeven moment als vanzelf aan waar en hoe je tijd kunt afschaven. Dat is een fantastisch gevoel. Neon White zit vol momenten waarop het lijkt alsof je de game te snel af bent. En soms is dat ook zo: er zijn levels waarin wij sneller zijn dan de ontwikkelaar. De game laat dat zien in de leaderboards.

Dat heerlijke gevoel mag je optellen bij de feel van de daadwerkelijke gameplay. Neon White heeft een feilloze flow: het platformen gaat razendsnel en voelt puntje precies, terwijl het knallen zo vergeeflijk is dat richten eigenlijk maar bijzaak is. Je speelt bovendien steeds meer kaarten vrij en ook de omgevingen veranderen in opzet. In de latere levels is het al een uitdaging om überhaupt het einde te bereiken. Het wordt dan ook steeds moeilijker om tijden te verbeteren.

©GMRimport

Inzet

Maar Neon White gaf je toch alle kennis die je nodig had? Jawel, maar enkel tot op zekere hoogte. Omdat in latere levels de spelmechanieken toenemen, nemen ook de variabelen toe. Sommige mensen nemen Neon White ontzettend serieus en wringen de mechanics volledig uit. Sommige tijden op leaderboards zijn als gevolg niet te verbeteren zonder ‘extra kennis’. Er komt een moment dat je naar YouTube moet om nog mee te kunnen doen in de rankings.

Als je dat doet, bereik je de diepere laag die iedere speedrungame heeft: die van perfectionisme. Die laag is vermakelijk, maar ook genadeloos. Ondergetekende kwam daarachter toen hij op een Steam Deck speelde. De game draait fantastisch op het apparaat, maar het staat buiten kijf dat de game stukken beter speelt met een muis en toetsenbord. In de latere levels merk je dat het met een controller net iets pittiger is. Dus ben ik uiteindelijk op de pc gaan spelen.

Let wel, Neon White is absoluut te doen met een controller. Laat je daar niet door afremmen als je benieuwd bent naar de game. Bovendien draait de Switch-versie geweldig. Je hebt dan ook niet van doen met concurrenten die met muis en toetsenbord spelen. Maar ook dan geldt: als je echt mee wilt doen in de hogere rankings dien je dieper te duiken dan de game zelf. Dan heb je de kennis van andere spelers nodig op YouTube of via andere guides. Dat is geen minpunt, maar ter kennisgeving.

©GMRimport

Verhaal

Neon White kent dus vele lagen, maar je hoeft niet al die lagen één voor één weg te pellen om plezier uit de game te halen. Ook als je oppervlakkig speelt zijn er medailles en andere uitdagingen om je in vast te bijten. Dat blijft leuk door de geweldige gameplay, de continue afwisseling en de fantastische flow. Alleen het verhaal laat steken vallen.

De game vertelt een soort anime-achtig epos waarin personages erg overdreven geschreven zijn. De toon is een beetje kinderlijk en soms gaat de dialoog net te lang door. Dat haalt je uit de flow van de levels. Je kunt andere personages in de hubwereld ook cadeaus geven die je hebt verzameld. De ene keer ontgrendelen die cadeaus unieke levels die hartstikke leuk zijn om te spelen, de andere keer speel je er enkel meer dialoog mee vrij. Het tweede kon ons nauwelijks bekoren.

We hadden graag een modus gezien zonder het verhaal, maar is dat reden om Neon White over te slaan? Absoluut niet. Het is niet meer dan een smetje: Neon White is zo goed gemaakt dat het fier overeind blijft staan als het verhaal je niet boeit. Je hoeft Neon White eigenlijk alleen over te slaan als je niets hebt met het aloude spelprincipe ‘dit kan beter’. Hoe toegankelijk dan ook, je hebt een beetje intrinsieke motivatie nodig om te kunnen genieten van het spel. Het helpt ook enorm als je vrienden hebt die de game ook spelen. Die onderlinge competitiviteit trekt je steeds terug in oude levels.

Als je het leuk vindt om jezelf uit te dagen en je niet vies bent van leaderboards, kun je Neon White net als ik waarschijnlijk amper neerleggen. Je bent continu aan het experimenteren met snellere routes in de levels en eindigt zo gestaag in de welbekende speedrunspiraal: sneller worden, leren, en weer sneller worden. Al doende leert men. Je weet het enkel als je het probeert. Nog een run dan maar.

Neon White is nu beschikbaar op pc en Nintendo Switch.

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."