De culturele significantie van Grand Theft Auto 3, Vice City en San Andreas behoeft geen uitleg. Weinig gameseries wisten ooit zo hun stempel te drukken op een genre als GTA ten tijde van de PlayStation 2. Een heruitgave om deze klassiekers ook eenvoudig speelbaar te maken op moderne hardware is dan helemaal geen gek idee – al is het maar met het oog op het behouden van cultureel erfgoed. Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition heeft echter niks te maken met het behouden van cultureel erfgoed.

Over de games zelf kunnen we kort zijn. Anno 2021 is er in alle eerlijkheid weinig lol meer te beleven aan GTA 3. De stad oogt kaal, de missies stellen niks voor en auto’s rijden voor geen meter. Toch is het eerste deel in de trilogie nog steeds intrigerend. Vooral in combinatie met Vice City en San Andreas.

©GMRimport

Evolutie van de open wereld

Die twee games hebben de tand des tijds immers veel beter doorstaan. Wanneer je de games achter elkaar speelt, zie je steeds meer de contouren van een moderne openwereldgame ontstaan. De missies worden uitgebreider, de personages gaan steeds meer praten, en vooral de spelwerelden maken een enorme evolutie door. De straten van Liberty City zijn nog leeg en grauw, maar in Los Santos hangt een unieke vibe. Een vibe die verandert als je de stad inruilt voor het platteland, of later langs de casino’s van Las Venturas tuft.

Maar eigenlijk is het niet belangrijk hoe goed of leuk de games zelf nog zijn. Wie de games actief heeft meegemaakt, weet precies wat ‘ie kan verwachten. De potentie voor nostalgische gevoelens is groot, zeker als iconische muziek van Nena, Toto, Dr. Dre of Guns N’ Roses uit de speakers galmt. Wie de games niet kent, zou GTA: The Trilogy kunnen spelen uit nieuwsgierigheid, om te zien waarom deze museumstukken twee decennia geleden zoveel losmaakten. In beide gevallen is het belangrijker om te bekijken hoe Rockstar het bronmateriaal heeft behandeld. En dat is niet al te best.

©GMRimport

Een nieuw jasje

Voor de heruitgave zijn de klassieke games opnieuw opgebouwd in een nieuwe engine. De oorspronkelijke code is wel deels hergebruikt, om de games de originele look en feel te geven. Verbeterde belichting en tal van kleine ‘quality-of-life’-aanpassingen maken de cultuurshock bovendien minder groot. Zo is in je minimap automatisch zichtbaar hoe je moet rijden en is het makkelijker om van wapen of radio te wisselen, door selectiewielen die we uit onder andere GTA 5 en Red Dead Redemption 2 kennen. Ook de besturing is gemoderniseerd, met onder andere een vrij te bewegen camera. Geen idee of dat nou de doorslag gaf, maar zelfs beruchte missies als Demolition Man (Vice City) en Wrong Side of the Tracks (San Andreas) waren lang niet zo frustrerend als in onze collectieve herinneringen.

Veel fans vreesden voor de iconische muziek in deze heruitgave. Er ontbreken inderdaad een paar nummers. Sterker nog: er ontbreken een aantal behoorlijk iconische nummers, waaronder Billie Jean en Wanna Be Startin’ Somethin’ van Michael Jackson (Vice City), alsmede 2Pac’s I Don’t Give a F*ck en Hellraiser van Ozzy Osbourne (San Andreas). Dat is natuurlijk jammer als je net die paar nummers leuk vindt, maar met zoveel liedjes en radiostations blijft er genoeg over om lekkere jaren 80 en 90-sferen neer te zetten. Bovendien zijn het oeverloze geouwehoer van de disjockeys en de talloze reclames en jingles behouden gebleven. Tot zover het nog enigszins goede nieuws.

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Jasje blijkt voor geen meter te zitten

De GTA Trilogy rammelt technisch namelijk aan alle kanten. Dat begint al met het feit dat je überhaupt moet kiezen tussen een Fidelity- en Performance-modus. We hebben hier niet te maken met hypermoderne games die het uiterste uit je hardware persen; dit zijn drie spellen die al op twintig jaar oude hardware speelbaar waren. Dat de drie games zelfs op een Xbox Series X nog worden geplaagd door framedrops en pop-in, is dan ook op geen enkele manier goed te praten.

Maar daar stopt de ellende niet. Veel grafische modellen zijn kunstmatig ‘verbeterd’ om nog er nog enigszins acceptabel uit te zien in een moderne resolutie. Aan sommige objecten is duidelijk aandacht besteed; zo zie je in de kleurrijke Hawaii-blouse van Tommy Vercetti verrassend veel detail. Maar de manier waarop er vervolgens armhaar op zijn plastic ogende onderarmen is aangebracht, is onbedoeld komisch. 

“I curse the rains down in Vice City”

Het allerergst is nog de ‘vernieuwde’ regen. Er is een verschrikkelijk effect toegepast, waardoor regen als een soort felle ruis het hele beeld verstoort. Gek genoeg stopt de regen spontaan als je een tunnel inrijdt, ook buiten de tunnel. Tot overmaat van ramp wordt dit effect niet toegepast ‘over’ water heen. Als je in de verte een meer of de zee ziet, zit er dus een ‘gat’ in de regen. Het is onmogelijk dat de ontwikkelaars dit allemaal gemist hebben, want de hele openingsscène van GTA 3 is door dit wanstaltige effect niet om aan te zien.  

©GMRimport

Deze ooit zo iconische games zijn daardoor nu grafische monsters van Frankenstein, waarin oude animaties, opgevijzelde resoluties, nieuwe belichting en volstrekt mislukte effecten onooglijk samenkomen. Zelfs als de techniek niet hapert, gaat er een hoop magie verloren. Wie uitkijkt vanaf Mount Chiliad, het hoogste punt in San Andreas, ziet de complete map. Technisch knap, maar zó steriel en sfeerloos. Heiige effecten of luchttrillingen zijn er niet alleen om imperfecties te maskeren, ze zijn er ook om sfeer toe te voegen. Dat was men bij deze Trilogy even vergeten.

Héél soms werkt het allemaal wél. De Strip in Las Venturas ziet er onder de juiste omstandigheden bijvoorbeeld briljant uit. Het contrast tussen de donkere sterrenhemel en de felle neonlichten die weerkaatsen in je auto is iets waar we in 2004 alleen maar van konden dromen. Een optimistische dromer kan nog af en toe een vlaag nostalgie uit deze Trilogy persen, maar meer dan dat ook niet. Als dit is hoe we de GTA Trilogy ons definitief moeten herinneren, is de reputatie van drie legendarische games voorgoed bezoedeld. 

Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4 en 5, Xbox One, Series X en S, pc en Nintendo Switch. Voor deze review zijn de games gespeeld op een Xbox Series X. 

Er is iets meer informatie over The Duskbloods, de gisteren aangekondigde nieuwe Fromsoftware-game voor de Nintendo Switch 2, naar buiten gekomen. Zo gaat het om een PvPvE-game voor maximaal acht spelers.

Dat blijkt uit een officiële beschrijving. Toen de game gisteren werd onthuld tijdens de Nintendo Direct, was er nog nauwelijks iets over bekend. Wel viel in de beschrijving van de trailer te lezen dat het om een multiplayergame ging.

Nu is er iets meer bekend over wat die multiplayergameplay inhoudt. Blijkbaar nemen spelers het zowel tegen elkaar op als tegen door de computer bestuurde vijanden. Daarbij kunnen er acht mensen tegelijk in een potje zitten.

Spelers besturen zogeheten 'Bloodsworn'. Dit zijn wezens die menselijke krachten zijn ontstegen dankzij het speciale bloed dat door hun aderen stroomt. Ze nemen het tegen elkaar op in een gewelddadig gevecht voor 'First Blood', terwijl het einde van de mensheid nabij is.

The Duskbloods komt in 2026 exclusief uit voor Nintendo Switch 2. De game wordt geregisseerd door Hidetaka Miyazaki, de directeur van Fromsoftware en regisseur van spellen als Bloodborne, Dark Souls en Elden Ring. Overigens komt ook laatstgenoemde game dit jaar naar Nintendo Switch 2.

Sommige Nintendo Switch 2-games die je fysiek in de winkels koopt, worden op een zogeheten 'Game-Key Card' geleverd en moeten alsnog gedownload worden.

Dat heeft Nintendo aangekondigd via zijn officiële website. Op een Game-Key Card staat volgens het bedrijf "niet de volledige gamedata". In plaats daarvan geldt de cartridge als een soort sleutel waarmee spelers wanneer deze in de Switch 2 gestoken wordt de volledige game kunnen downloaden. Wanneer een fysieke game een Game-Key Card in plaats van een reguliere cartridge bevat, wordt dit op de verpakking van het spel aangegeven.

Nintendo lijkt deze oplossing aan te dragen voor games die niet op een Switch 2-cartridge passen. Dit gebeurt bij sommige games voor de huidige Switch ook al, al wordt het daar niet een Game-Key Card genoemd en staat er simpelweg op de verpakking dat de game (deels) gedownload moet worden.

Nintendo benadrukt dat mensen wel genoeg schijfruimte op de Switch 2 of een extra geheugenkaartje in de console moeten hebben om de betreffende game te downloaden. Daarbij moet er verbinding met internet gemaakt worden, al is dit na het downloaden van de game niet meer verplicht. Anders dan bij een volledig digitale game moet de Game-Key Card wel in console zitten om de game op te kunnen starten.

Gisteren werd aangekondigd dat de Nintendo Switch 2 op 5 juni verschijnt. De console gaat 469,99 euro kosten, al komt er ook een bundel met een digitale code voor Mario Kart World die 509,99 euro kost. Reserveringen kunnen vanaf 8 april gemaakt worden bij winkels en Nintendo's eigen webshop. Voor laatstgenoemde heeft men wel al twee jaar een Nintendo Switch Online-account nodig en moet men actief Switch-games hebben gespeeld. Nedgame zette gisteren al pre-orders voor de Switch 2 uit, die inmiddels allemaal op zijn.

Met de dock kunnen games op Switch 2 in maximaal 4K en HDR afgespeeld worden op televisies die dat ondersteunen. Het scherm van de Switch 2 zelf geeft games in 1080p en HDR weer, in maximaal 120 fps, en heeft twee keer zoveel pixels als de eerste Switch. De Joy-Con-controllers worden ditmaal via magneten verbonden met de console. Er komt tevens een nieuwe Pro Controller die los gekocht kan worden, met nieuwe knoppen aan de achterkant en een ingang voor koptelefoons. De Switch 2 kan ook de meeste games die op de Switch zijn verschenen afspelen.