De culturele significantie van Grand Theft Auto 3, Vice City en San Andreas behoeft geen uitleg. Weinig gameseries wisten ooit zo hun stempel te drukken op een genre als GTA ten tijde van de PlayStation 2. Een heruitgave om deze klassiekers ook eenvoudig speelbaar te maken op moderne hardware is dan helemaal geen gek idee – al is het maar met het oog op het behouden van cultureel erfgoed. Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition heeft echter niks te maken met het behouden van cultureel erfgoed.

Over de games zelf kunnen we kort zijn. Anno 2021 is er in alle eerlijkheid weinig lol meer te beleven aan GTA 3. De stad oogt kaal, de missies stellen niks voor en auto’s rijden voor geen meter. Toch is het eerste deel in de trilogie nog steeds intrigerend. Vooral in combinatie met Vice City en San Andreas.

©GMRimport

Evolutie van de open wereld

Die twee games hebben de tand des tijds immers veel beter doorstaan. Wanneer je de games achter elkaar speelt, zie je steeds meer de contouren van een moderne openwereldgame ontstaan. De missies worden uitgebreider, de personages gaan steeds meer praten, en vooral de spelwerelden maken een enorme evolutie door. De straten van Liberty City zijn nog leeg en grauw, maar in Los Santos hangt een unieke vibe. Een vibe die verandert als je de stad inruilt voor het platteland, of later langs de casino’s van Las Venturas tuft.

Maar eigenlijk is het niet belangrijk hoe goed of leuk de games zelf nog zijn. Wie de games actief heeft meegemaakt, weet precies wat ‘ie kan verwachten. De potentie voor nostalgische gevoelens is groot, zeker als iconische muziek van Nena, Toto, Dr. Dre of Guns N’ Roses uit de speakers galmt. Wie de games niet kent, zou GTA: The Trilogy kunnen spelen uit nieuwsgierigheid, om te zien waarom deze museumstukken twee decennia geleden zoveel losmaakten. In beide gevallen is het belangrijker om te bekijken hoe Rockstar het bronmateriaal heeft behandeld. En dat is niet al te best.

©GMRimport

Een nieuw jasje

Voor de heruitgave zijn de klassieke games opnieuw opgebouwd in een nieuwe engine. De oorspronkelijke code is wel deels hergebruikt, om de games de originele look en feel te geven. Verbeterde belichting en tal van kleine ‘quality-of-life’-aanpassingen maken de cultuurshock bovendien minder groot. Zo is in je minimap automatisch zichtbaar hoe je moet rijden en is het makkelijker om van wapen of radio te wisselen, door selectiewielen die we uit onder andere GTA 5 en Red Dead Redemption 2 kennen. Ook de besturing is gemoderniseerd, met onder andere een vrij te bewegen camera. Geen idee of dat nou de doorslag gaf, maar zelfs beruchte missies als Demolition Man (Vice City) en Wrong Side of the Tracks (San Andreas) waren lang niet zo frustrerend als in onze collectieve herinneringen.

Veel fans vreesden voor de iconische muziek in deze heruitgave. Er ontbreken inderdaad een paar nummers. Sterker nog: er ontbreken een aantal behoorlijk iconische nummers, waaronder Billie Jean en Wanna Be Startin’ Somethin’ van Michael Jackson (Vice City), alsmede 2Pac’s I Don’t Give a F*ck en Hellraiser van Ozzy Osbourne (San Andreas). Dat is natuurlijk jammer als je net die paar nummers leuk vindt, maar met zoveel liedjes en radiostations blijft er genoeg over om lekkere jaren 80 en 90-sferen neer te zetten. Bovendien zijn het oeverloze geouwehoer van de disjockeys en de talloze reclames en jingles behouden gebleven. Tot zover het nog enigszins goede nieuws.

©GMRimport

©GMRimport

©GMRimport

Jasje blijkt voor geen meter te zitten

De GTA Trilogy rammelt technisch namelijk aan alle kanten. Dat begint al met het feit dat je überhaupt moet kiezen tussen een Fidelity- en Performance-modus. We hebben hier niet te maken met hypermoderne games die het uiterste uit je hardware persen; dit zijn drie spellen die al op twintig jaar oude hardware speelbaar waren. Dat de drie games zelfs op een Xbox Series X nog worden geplaagd door framedrops en pop-in, is dan ook op geen enkele manier goed te praten.

Maar daar stopt de ellende niet. Veel grafische modellen zijn kunstmatig ‘verbeterd’ om nog er nog enigszins acceptabel uit te zien in een moderne resolutie. Aan sommige objecten is duidelijk aandacht besteed; zo zie je in de kleurrijke Hawaii-blouse van Tommy Vercetti verrassend veel detail. Maar de manier waarop er vervolgens armhaar op zijn plastic ogende onderarmen is aangebracht, is onbedoeld komisch. 

“I curse the rains down in Vice City”

Het allerergst is nog de ‘vernieuwde’ regen. Er is een verschrikkelijk effect toegepast, waardoor regen als een soort felle ruis het hele beeld verstoort. Gek genoeg stopt de regen spontaan als je een tunnel inrijdt, ook buiten de tunnel. Tot overmaat van ramp wordt dit effect niet toegepast ‘over’ water heen. Als je in de verte een meer of de zee ziet, zit er dus een ‘gat’ in de regen. Het is onmogelijk dat de ontwikkelaars dit allemaal gemist hebben, want de hele openingsscène van GTA 3 is door dit wanstaltige effect niet om aan te zien.  

©GMRimport

Deze ooit zo iconische games zijn daardoor nu grafische monsters van Frankenstein, waarin oude animaties, opgevijzelde resoluties, nieuwe belichting en volstrekt mislukte effecten onooglijk samenkomen. Zelfs als de techniek niet hapert, gaat er een hoop magie verloren. Wie uitkijkt vanaf Mount Chiliad, het hoogste punt in San Andreas, ziet de complete map. Technisch knap, maar zó steriel en sfeerloos. Heiige effecten of luchttrillingen zijn er niet alleen om imperfecties te maskeren, ze zijn er ook om sfeer toe te voegen. Dat was men bij deze Trilogy even vergeten.

Héél soms werkt het allemaal wél. De Strip in Las Venturas ziet er onder de juiste omstandigheden bijvoorbeeld briljant uit. Het contrast tussen de donkere sterrenhemel en de felle neonlichten die weerkaatsen in je auto is iets waar we in 2004 alleen maar van konden dromen. Een optimistische dromer kan nog af en toe een vlaag nostalgie uit deze Trilogy persen, maar meer dan dat ook niet. Als dit is hoe we de GTA Trilogy ons definitief moeten herinneren, is de reputatie van drie legendarische games voorgoed bezoedeld. 

Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition is nu verkrijgbaar voor PlayStation 4 en 5, Xbox One, Series X en S, pc en Nintendo Switch. Voor deze review zijn de games gespeeld op een Xbox Series X. 

Het uit China afkomstige NetEase - onder andere bekend van Marvel Rivals - zou van plan zijn om meer dan twaalf ontwikkelstudio's te sluiten.

Dat blijkt uit een reportage op Game File, de betrouwbare nieuwsbrief van gamejournalist Stephen Totilo. Eerder deze week werd de Amerikaanse tak van NetEase dat meehielp aan de ontwikkeling van Marvel Rivals al ontslagen. Daarnaast vielen er ontslagen bij het door NetEase gefinancierde Liquid Swords, de nieuwe studio van een van de oprichters van de Just Cause-ontwikkelaar.

Dit zou volgens Totilo nog maar het topje van de ijsberg zijn. Hij claimt dat meer dan een dozijn studio's mogelijk worden gesloten of verkocht, en dan met name de studio's van het bedrijf die buiten China gevestigd zijn. Dit zou een bewuste strategie zijn van het bedrijf om minder focus op deze teams buiten zijn thuisland te creëren.

NetEase is een van de grootste gamebedrijven ter wereld. NetEase heeft de afgelopen jaren samen met gerenommeerde ontwikkelaars overal ter wereld nieuwe gamestudio's opgericht, en het lijkt er dus op dat sommige van deze studio's nu dreigen gesloten of verkocht te worden.

Zo heeft NetEase geïnvesteerd in Rebel Wolves, een studio bestaande uit voormalige ontwikkelaars van CD Projekt Red waar men aan Blood of Dawnwalker werkt. Met Dragon Quest-Ryutaro Ichimura werd PinCool opgericht, het bedrijf kocht Heavy Rain- en Detroit: Become Human-studio Quantic Dream, Like a Dragon-bedenker Toshihiro Nagoshi opende met NetEase Nagoshi Studio en No More Heroes-ontwikkelaar Grasshopper Manufacture werd gekocht. Het is maar een kleine greep in de investeringen en aankopen die het Chinese bedrijf de afgelopen jaren heeft gedaan.

Ondanks de geruchten onthulde NetEase deze week recordcijfers voor het afgelopen kwartaal. Er werd een stijging van 1,5 procent aan omzet op het gebied van games en services waargemaakt ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar. Die omzet stond het afgelopen kwartaal op 2,9 miljard dollar. Marvel Rivals heeft inmiddels 40 miljoen spelers.

Overigens claimt Bloomberg in een artikel over NetEase-CEO William Ding dat hij overwoog Marvel Rivals te annuleren voor release. Ding zou het niet hebben zien zitten om Disney te betalen voor de rechten op Marvel-personages. Ook werd besproken of het mogelijk was om de superhelden voor zelfbedachte personages te vervangen. NetEase zelf ontkent deze claims en claimt sinds 2017 een nauwe samenwerking met Marvel te hebben.

De live-action Street Fighter-film die eerder al werd aangekondigd heeft een nieuwe regisseur, namelijk Kitao Sakurai.

Dat meldt The Hollywood Reporter. Sakurai is vooral bekend van de in 2021 verschenen Netflix-film Bad Trip met komediant Eric André in de hoofdrol. Sakurai regisseerde ook The Eric André Show. Verder heeft hij enkele afleveringen van de Twisted Metal-televisieserie geregisseerd.

Hij neemt het stokje over van Danny en Michael Philippou, twee broers uit Australië die afgelopen jaar de film niet meer bleken te kunnen regisseren vanwege een mismatch in planning.

Concrete details over de live-action film zijn er nog niet. Wel zou de eerder aangekondigde premièredatum van 20 maart 2026 nog haalbaar zijn. Capcom, de ontwikkelaar en uitgever van de gamereeks, is wel betrokken bij de verfilming.

Er zijn al vaker (animatie)films gebaseerd op Street Fighter uitgekomen. Een van de bekendere voorbeelden is de in 1994 verschenen gelijknamige film met Jean-Claude van Damme als Guile en wijlen Raúl Juliá als M. Bison. In 2009 verscheen Street Fighter: The Legend of Chun-Li, met Kristin Kreuk als Chun-Li.

De meest recente game in de fighterreeks is Street Fighter 6, dat beschikbaar is op PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S en pc. Tom Kerkhof beloonde de game met een 9: "Door de gelikte presentatie, inventieve besturing en de uitgebreidste singleplayer-ervaring die de franchise ooit heeft gehad, is Street Fighter 6 toegankelijker dan ooit. Het spel oogt geweldig en speelt zelfs nog beter. Dit is zonder twijfel een van de leukste vechtspellen van de afgelopen tijd – en daarmee ook een van de beste delen uit de reeks."