Speel je een Warriors-game van de Japanse ontwikkelaar Omega Force, dan weet je direct wat je kunt verwachten. Of het nou gaat om hun eigen langlopende serie Dynasty Warriors, of spin-offs in de universums van Zelda, Persona en Fire Emblem: je bent constant op knoppen aan het rammen om hordes vijanden over de kling te jagen.

Die formule is ongetwijfeld succesvol genoeg om maar door te blijven gaan, getuige de aanhoudende stroom games die deze studio elk jaar weet te produceren. En eerlijk gezegd: na meerdere games uit bovenstaand lijstje te hebben gespeeld, zijn wij het ook nog lang niet zat. Het is heerlijk bevredigend om je hersenen even uit te schakelen en grote groepen tegenstanders de lucht in te rammen.

Geduld

Fire Emblem Warriors: Three Hopes stelt ons geduld echter meer dan ooit op de proef. Dat komt voor een groot deel omdat het precies lijkt op de vorige Fire Emblem Warriors uit 2017. Meestal trek je met vier helden ten strijde op een kaart vol met vijandelijke forten om over te nemen, met als afsluiter een eindbaas.

Daar komt een lichte strategische laag bij kijken, doordat de tactische kaart uit Fire Emblem goed wordt ingezet. Met een druk op de knop tover je de kaart tevoorschijn en geef je je medestrijders hun opdrachten. Daarbij moet je altijd de krachtsdriehoek van Fire Emblem in het hoofd houden. Stuur bijvoorbeeld geen vliegende eenheden op boogschutters af, want dan leggen ze binnen de kortste keren het loodje.

Je computergestuurde kompanen zijn helaas niet zo heel effectief. Ze voeren je opdrachten wel netjes uit, maar doen er een stuk langer over dan als je zelf de klappen uitdeelt. Gelukkig kan je op elk moment de besturing over een personage overnemen, zodat je niet de hele kaart door hoeft te lopen om ze een handje te helpen.

©GMRimport

Sleur

Het zit allemaal goed in elkaar, maar er zit totaal geen ontwikkeling in Three Hopes. Zoals de game begint, zo eindigt hij ook. Je ramt elke keer door een kaart vol vijanden heen, zonder grote afwisseling in missiedoelen of tegenstanders. Af en toe leer je wel een nieuwe skill en al je helden worden sterker, maar in de chaos van het slagveld merk je daar verder weinig van.

Als je het grootste deel van de optionele gevechten meepakt, ben je zo ruim dertig uur bezig om het spel uit te spelen. Dan begint het wel erg te trekken dat er qua gevechten geen evolutie plaatsvindt. We begonnen zowat te zuchten toen we weer de zoveelste oorlogskaart vol missies voorgeschoteld kregen, en besloten op een gegeven moment maar om de meeste zijmissies over te slaan. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Ook het verhaal van de game voelt aan als een sleur. Het is een soort alternatieve tijdlijn van Fire Emblem: Three Houses, waarin het nieuwe hoofdpersonage Shez de nobele krijgers van de Officiers Academy redt van huurlingen. De hoofdpersoon uit de oorspronkelijke game is wel aanwezig, maar dan in de vorm van een gevaarlijke tegenstander die jou telkens weet te verslaan.

Wat volgt is een ellenlange oorlog, waarin veldslagen elkaar rap opvolgen. Qua verhaal wordt er echter weinig voortgang geboekt. Hier een ruzie met een nobel huis, daar een aanval op een onverdedigd kasteel: het zal allemaal wel. Wij willen weten wat er met Byleth aan de hand is! Het duurt eeuwig lang voordat de game die vraag beantwoordt.

©GMRimport

Oude vrienden

Tot zover de minpunten, want er valt ook genoeg te genieten in Three Hopes. De missies weten misschien weinig te verrassen, maar de combat zit degelijk in elkaar. Ja, het is een hoop simpel hakwerk, maar dat betekent niet dat het geen voldoening geeft. Met ontwijken, blokkeren en af en toe een speciale aanval werk je je een weg door zeeën aan naamloze soldaten. Bij baasgevechten moet je wel even opletten om niet te worden overrompeld.

Uiteindelijk krijg je een score op basis van je prestaties. Voor een goed resultaat moet je op meerdere vlakken presteren. Je moet niet alleen schade zien te ontwijken, maar missies ook redelijk snel voltooien. Tegelijkertijd moet je genoeg vijanden omleggen om de felbegeerde S-rang te krijgen. Als je alleen op de fortbewakers en commandanten afstormt, heb je lang niet genoeg tegenstanders afgewerkt voor een goede score.

Bovendien kun je veel vrijspelen door effectief te knokken. Alle personages kunnen verschillende klassen ontgrendelen, die je vervolgens in het kamp weer verder kunt trainen. Zo heb je altijd een doel voor ogen tijdens de gevechten: je wilt de volgende klasse proberen, bijvoorbeeld om op een wyvern te rijden of te kunnen boogschieten vanaf een paard.

©GMRimport

Three Houses

De integratie met mechanieken uit Three Houses is daarnaast subliem. Tussen missies door kun je in je kamp met al je oude vrienden uit die game praten, op dates gaan, samen koken of klusjes opknappen. Een betere band met je teamgenoten levert niet alleen voordelen op tijdens gevechten, maar ook optionele dialogen die je relatie verder uitdiepen. Het is een heerlijk weerzien met al je virtuele vrienden, die op dezelfde ontwapenende manier zijn geschreven als in het origineel.Het is een heerlijk weerzien met al je virtuele vrienden, die op dezelfde ontwapenende manier zijn geschreven als in het origineel. Dit is waar je het goede schrijfwerk vindt dat in het hoofdverhaal een beetje ontbreekt.

De hoeveelheid content is daarnaast bijna overweldigend. Zoals gezegd kan het ruim dertig uur duren om het spel uit te spelen, maar dan heb je maar één verhaallijn gezien. Net als in Three Houses kies je aan het begin bij welk van de drie huizen je je aan wilt sluiten (Edelgard ftw!). Die keuze levert een drastisch andere game op, met een heel ander verhaal en andere personages om je heen. Het zijn dus eigenlijk drie games in één.

Als je echt alles wilt zien, kun je zo honderd uur uit deze game putten. Dan gaat die hersenloze combat natuurlijk wel nóg meer trekken dan het al deed. Maar dit is ook niet de ideale game om tijdens een korte (review)periode snel achter elkaar uit te spelen, maar juist om af en toe op te pakken en een paar missies af te werken. Wat dat betreft is het de perfecte game om mee te ontspannen en even je agressie van je af te hakken.

Fire Emblem Warriors: Three Hopes is vanaf 24 juni verkrijgbaar voor Nintendo Switch.

De eerder deze week uitgekomen singleplayer-rpg Avowed had bijna een focus op multiplayergameplay gehad.

Dat laat regisseur Carrie Patel weten aan Bloomberg. De game werd in eerste instantie een "multiplayer-Skyrim" genoemd, maar in 2021 ging de ontwikkeling volledig op de schop. Voor die tijd werd het spel als een multiplayergame ontwikkeld. Sterker nog: de ontwikkeling van de game is in totaal twee keer volledig herstart.

Patel onthult ook dat er bij Obsidian behoefte is aan eventuele vervolgen op of dlc voor Avowed. "Nu we deze geweldige spelwereld hebben gebouwd, en het ontwikkelteam ook hebben laten wennen aan deze content en gameplay in deze wereld, zou ik er graag meer van zien."

Avowed is nu verkrijgbaar voor Xbox Series X en S en pc en staat ook op Xbox Game Pass. Ron Vorstermans beloonde het spel met een 9 in zijn review: "Het schrijfwerk is fenomenaal, het vechten vloeit als een actiegame, de spelwereld is iedere vierkante centimeter waard en zelfs de kleinste verhaaltjes zijn memorabel. Avowed is misschien geen grensverleggende, dynamische rpg, maar weet precies waar het goed in is, en zet daar met volle overtuiging op in. Het resultaat is de beste Microsoft-rpg van de afgelopen jaren."

Netflix is betrokken bij de verfilming van Sloclaps kungfugame Sifu.

In 2022 werd al aangekondigd dat er een film werd gemaakt gebaseerd op Sifu door Story Kitchen, het bedrijf dat ook achter de Sonic the Hedgehog-films en de aankomende Streets of Rage- en Tomb Raider-verfilmingen zit.

Deadline heeft deze week gemeld dat Netflix nu ook betrokken is bij het project en dat TS Nowlin - bekend van de The Maze Runner-films - het script schrijft. Volgens geruchten zal John Wick-regisseur Chad Stahelski met zijn bedrijf 87Eleven Entertainment als producent functioneren.

Eerder gingen er geruchten dat Derek Kolstad, de schrijver van de John Wick-scripts, het script voor Sifu zou schrijven, maar dat lijkt nu dus niet meer het geval te zijn - tenzij hij samenwerkt met TS Nowlin.

De film moet min of meer hetzelfde plot als de game aanhouden, waarbij de hoofdrolspeler elke keer dat ze verslagen worden een stuk ouder wordt. De film wordt beschreven als "John Wick ontmoet M. Night Shyamalan's film Old".