Speel je een Warriors-game van de Japanse ontwikkelaar Omega Force, dan weet je direct wat je kunt verwachten. Of het nou gaat om hun eigen langlopende serie Dynasty Warriors, of spin-offs in de universums van Zelda, Persona en Fire Emblem: je bent constant op knoppen aan het rammen om hordes vijanden over de kling te jagen.

Die formule is ongetwijfeld succesvol genoeg om maar door te blijven gaan, getuige de aanhoudende stroom games die deze studio elk jaar weet te produceren. En eerlijk gezegd: na meerdere games uit bovenstaand lijstje te hebben gespeeld, zijn wij het ook nog lang niet zat. Het is heerlijk bevredigend om je hersenen even uit te schakelen en grote groepen tegenstanders de lucht in te rammen.

Geduld

Fire Emblem Warriors: Three Hopes stelt ons geduld echter meer dan ooit op de proef. Dat komt voor een groot deel omdat het precies lijkt op de vorige Fire Emblem Warriors uit 2017. Meestal trek je met vier helden ten strijde op een kaart vol met vijandelijke forten om over te nemen, met als afsluiter een eindbaas.

Daar komt een lichte strategische laag bij kijken, doordat de tactische kaart uit Fire Emblem goed wordt ingezet. Met een druk op de knop tover je de kaart tevoorschijn en geef je je medestrijders hun opdrachten. Daarbij moet je altijd de krachtsdriehoek van Fire Emblem in het hoofd houden. Stuur bijvoorbeeld geen vliegende eenheden op boogschutters af, want dan leggen ze binnen de kortste keren het loodje.

Je computergestuurde kompanen zijn helaas niet zo heel effectief. Ze voeren je opdrachten wel netjes uit, maar doen er een stuk langer over dan als je zelf de klappen uitdeelt. Gelukkig kan je op elk moment de besturing over een personage overnemen, zodat je niet de hele kaart door hoeft te lopen om ze een handje te helpen.

©GMRimport

Sleur

Het zit allemaal goed in elkaar, maar er zit totaal geen ontwikkeling in Three Hopes. Zoals de game begint, zo eindigt hij ook. Je ramt elke keer door een kaart vol vijanden heen, zonder grote afwisseling in missiedoelen of tegenstanders. Af en toe leer je wel een nieuwe skill en al je helden worden sterker, maar in de chaos van het slagveld merk je daar verder weinig van.

Als je het grootste deel van de optionele gevechten meepakt, ben je zo ruim dertig uur bezig om het spel uit te spelen. Dan begint het wel erg te trekken dat er qua gevechten geen evolutie plaatsvindt. We begonnen zowat te zuchten toen we weer de zoveelste oorlogskaart vol missies voorgeschoteld kregen, en besloten op een gegeven moment maar om de meeste zijmissies over te slaan. Dat kan toch niet de bedoeling zijn.

Ook het verhaal van de game voelt aan als een sleur. Het is een soort alternatieve tijdlijn van Fire Emblem: Three Houses, waarin het nieuwe hoofdpersonage Shez de nobele krijgers van de Officiers Academy redt van huurlingen. De hoofdpersoon uit de oorspronkelijke game is wel aanwezig, maar dan in de vorm van een gevaarlijke tegenstander die jou telkens weet te verslaan.

Wat volgt is een ellenlange oorlog, waarin veldslagen elkaar rap opvolgen. Qua verhaal wordt er echter weinig voortgang geboekt. Hier een ruzie met een nobel huis, daar een aanval op een onverdedigd kasteel: het zal allemaal wel. Wij willen weten wat er met Byleth aan de hand is! Het duurt eeuwig lang voordat de game die vraag beantwoordt.

©GMRimport

Oude vrienden

Tot zover de minpunten, want er valt ook genoeg te genieten in Three Hopes. De missies weten misschien weinig te verrassen, maar de combat zit degelijk in elkaar. Ja, het is een hoop simpel hakwerk, maar dat betekent niet dat het geen voldoening geeft. Met ontwijken, blokkeren en af en toe een speciale aanval werk je je een weg door zeeën aan naamloze soldaten. Bij baasgevechten moet je wel even opletten om niet te worden overrompeld.

Uiteindelijk krijg je een score op basis van je prestaties. Voor een goed resultaat moet je op meerdere vlakken presteren. Je moet niet alleen schade zien te ontwijken, maar missies ook redelijk snel voltooien. Tegelijkertijd moet je genoeg vijanden omleggen om de felbegeerde S-rang te krijgen. Als je alleen op de fortbewakers en commandanten afstormt, heb je lang niet genoeg tegenstanders afgewerkt voor een goede score.

Bovendien kun je veel vrijspelen door effectief te knokken. Alle personages kunnen verschillende klassen ontgrendelen, die je vervolgens in het kamp weer verder kunt trainen. Zo heb je altijd een doel voor ogen tijdens de gevechten: je wilt de volgende klasse proberen, bijvoorbeeld om op een wyvern te rijden of te kunnen boogschieten vanaf een paard.

©GMRimport

Three Houses

De integratie met mechanieken uit Three Houses is daarnaast subliem. Tussen missies door kun je in je kamp met al je oude vrienden uit die game praten, op dates gaan, samen koken of klusjes opknappen. Een betere band met je teamgenoten levert niet alleen voordelen op tijdens gevechten, maar ook optionele dialogen die je relatie verder uitdiepen. Het is een heerlijk weerzien met al je virtuele vrienden, die op dezelfde ontwapenende manier zijn geschreven als in het origineel.Het is een heerlijk weerzien met al je virtuele vrienden, die op dezelfde ontwapenende manier zijn geschreven als in het origineel. Dit is waar je het goede schrijfwerk vindt dat in het hoofdverhaal een beetje ontbreekt.

De hoeveelheid content is daarnaast bijna overweldigend. Zoals gezegd kan het ruim dertig uur duren om het spel uit te spelen, maar dan heb je maar één verhaallijn gezien. Net als in Three Houses kies je aan het begin bij welk van de drie huizen je je aan wilt sluiten (Edelgard ftw!). Die keuze levert een drastisch andere game op, met een heel ander verhaal en andere personages om je heen. Het zijn dus eigenlijk drie games in één.

Als je echt alles wilt zien, kun je zo honderd uur uit deze game putten. Dan gaat die hersenloze combat natuurlijk wel nóg meer trekken dan het al deed. Maar dit is ook niet de ideale game om tijdens een korte (review)periode snel achter elkaar uit te spelen, maar juist om af en toe op te pakken en een paar missies af te werken. Wat dat betreft is het de perfecte game om mee te ontspannen en even je agressie van je af te hakken.

Fire Emblem Warriors: Three Hopes is vanaf 24 juni verkrijgbaar voor Nintendo Switch.

Zowel Johnny Silverhand als de vrouwelijke versie van hoofdpersonage V komen beschikbaar als skins in Fortnite.

Eind vorige week deelden insiders de skins al en inmiddels heeft Epic Games er zelf ook al naar gehint met een korte video waarin Silverhand - vertolkt door Keanu Reeves - en V te zien zijn.

Volgens de leaks gaan zowel Johnny Silverhand als V per stuk 1500 V-Bucks kosten. Ook komen de katana van Johnny beschikbaar, alsmede V's Mantis Blades en een Quadra-voertuig. Zover bekend komen al deze skins en items in de loop van vandaag beschikbaar in Fornite.

Het is overigens niet voor het eerst dat Keanu Reeves in Fortnite voorkomt. Eerder werd er al een skin gebaseerd op John Wick aan de game toegevoegd - een rol die ook wordt vertolkt door Reeves.

Sword of the Necromancer: Resurrection, de remake van Sword of the Necromancer, is vanaf 23 januari 2025 beschikbaar op pc en consoles.

Dat heeft ontwikkelaar Grimorio of Games aangekondigd. De remake van de in 2021 verschenen game plaatst de game in een driedimensionale spelwereld, wat ook weer nieuwe gameplaymechanieken met zich meebrengt.

Sword of the Necromancer: Resurrection wordt omschreven als een 'dungeon crawler actie-rpg' met procedureel gegenereerde elementen. Het unieke aspect van de reeks is dat verslagen vijanden weer tot leven gewekt kunnen worden om ze aan de zijde van de speler te laten vechten.

Sword of the Necromancer: Resurrection komt naar PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One, Nintendo Switch en Steam. Hieronder is een nieuwe trailer te zien. Grimorio of Games werkt ondertussen ook aan een vervolg genaamd Sword of the Necromancer: Revenant, maar daar is nog geen releasedatum van bekend.