Eastward is niet veel meer dan schitterend
Pixels kunnen heel wat losmaken in een mens. Bijna iedereen die games speelt is opgegroeid met een titel waarin abstracte sprites functioneren als de helden, monsters en werelden waarin je urenlang kunt verdwalen. Die nostalgie voor hoe games er vroeger uitzagen wordt vaak gebruikt in moderne titels, maar zelden zo succesvol als Eastward dit doet. Eén blik op de grafische stijl van dit spel, en je bent verkocht.
Eastward ziet er niet alleen goed uit in screenshots en trailers. Ook tijdens het spelen zelf is dit een schitterende game. De gedetailleerd vormgegeven omgevingen, personages en animaties zijn niet alleen in de eerste paar uur van het spel aangewezig, maar blijven de meer dan twintig uur durende verhaallijn indruk maken. Helaas weet Eastward nooit heel veel meer te bieden dan mooie plaatjes.
©GMRimport
Heel veel dialogen
Het probleem van dit spel zit hem onder andere in het verhaal. De fantastische getekende introductievideo geeft meer details over wat er in deze spelwereld aan de hand is dan twintig uur aan dialogen lezen en van A naar B lopen. In Eastward leven mensen grotendeels ondergronds na een ramp die schijnbaar het leven op het aardoppervlak onmogelijk heeft gemaakt. Schijnbaar, want het witharige meisje Sam en haar stilzwijgende vaderfiguur John komen er nadat ze uit hun veilige haven getrapt worden achter dat er een wonderlijke bovenwereld aan hun voeten ligt.
In bijna ieder hoofdstuk begeven John en Sam zich op een nieuwe schitterende plek vol uitbundige en praatgrage personages. Eastward heeft soms gedeeltes waarin het speelbare duo van de ene dialoog in de andere valt. Zo zijn er momenten waarbij de controle over de twee een uur lang wordt weggenomen. Het verhaal kabbelt ondertussen rustig voort, maar komt eigenlijk pas in de laatste paar hoofdstukken echt op gang. Grote delen van het spel voelen als schaamteloze filler, waarin de gameplay uit niet veel meer bestaat dan van A naar B lopen en weer een ellenlange monoloog aanhoren.
©GMRimport
De juiste inspiratiebronnen
Eastward gaat voor een specifieke vibe. Eenzelfde soort sfeertje en toon die games zoals Undertale en Earthbound zo legendarisch maken, maar in deze game blijkt maar hoe lastig dat te emuleren is. Er zijn echter ook onderdelen waarin Eastward wel de spijker op de kop slaat. Zo is de soundtrack uitstekend en zit het spel vol met kleine, maar fijne details. In vrijwel ieder dorpje of stad is er bijvoorbeeld een arcadekast te vinden waar dezelfde door Dragon Quest geïnspireerde jrpg gespeeld kan worden. Die minigame zou bijna een game op zichzelf kunnen zijn.
De rest van Eastward speelt echter niet als een klassiek turn-based rollenspel. In verschillende kerkers lijkt het spel nog het meest op een 2D-Legend of Zelda of -Secret of Mana. John is uitgerust met een koekenpan waarmee hij rake klappen kan uitdelen en later in het spel wordt zijn arsenaal onder andere uitgebreid met een pistool en een vlammenwerper. Sam beschikt ondertussen over telekinetische krachten en kan vijanden daarmee tot stilstand brengen. De wisselwerking tussen de twee personages speelt ook een grote rol.
Wat in Eastward ontbreekt is een nieuwe vaardigheid of wapen dat het spel om de zoveel uur een nieuwe draai geeft. Het verschil tussen de kerkers aan het begin en het einde van het spel is daardoor eigenlijk niet zo heel erg groot. Dezelfde soort puzzels worden steeds complexer gemaakt, maar het spel doet er simpelweg te weinig mee.
©GMRimport
Alleen op looks
Toch zijn de simpele gevechten en puzzels de leukere delen van Eastward. Het verhaal wil namelijk maar niet opschieten, maar besteedt ondertussen bijzonder veel tijd aan uitstapjes die uiteindelijk nauwelijks van effect zijn op het hoofdverhaal. Zo wordt het derde hoofdstuk opgerekt met een kookwedstrijd en twee tochtjes naar dezelfde uithoek buiten de stad om af te sluiten met een bezoek aan een sauna. Eastward oogt ondertussen constant schitterend, maar heeft eigenlijk veel te weinig om het lijf om de aandacht zo lang vast te willen houden.
Het spel komt door die goede looks met enorm veel weg, want het kan niet vaak genoeg benadrukt worden hoe bizar goed dit spel er in ieder nieuw scherm weer uitziet. Over de kleinste details in ieder miniatuurhuisje is nagedacht en meerdere steden in het spel zien er werkelijk adembenemend mooi uit. De rest van het spel kan helaas nergens meekomen met al die pracht en praal, maar het is wel een grote motivatie om verder te blijven spelen. Tot het einde aan toe weet het spel prachtige plaatjes voor te schotelen.
Eastward is verkrijgbaar voor pc en Nintendo Switch.
©GMRimport
Eastward komt met veel weg dankzij de oogverblindende pixelgraphics, maar met ieder uur in deze bijzonder trage game wordt het duidelijker dat er achter die pracht en praal net te weinig schuil gaat. Heel veel dialogen en een bonte cast van personages ten spijt komt het verhaal maar niet op gang, en ook op het gebied van gameplay blijft Eastward ontzettend oppervlakkig. Dat is zonde want het spel weet zo nu en dan toch de juiste toon aan te slaan.
- Ongekend mooie pixelgraphics, veel charmante kleine details
- Oppervlakkige gameplay, verhaal komt maar niet op gang, heel veel lange dialogen
