Pixels kunnen heel wat losmaken in een mens. Bijna iedereen die games speelt is opgegroeid met een titel waarin abstracte sprites functioneren als de helden, monsters en werelden waarin je urenlang kunt verdwalen. Die nostalgie voor hoe games er vroeger uitzagen wordt vaak gebruikt in moderne titels, maar zelden zo succesvol als Eastward dit doet. Eén blik op de grafische stijl van dit spel, en je bent verkocht.

Eastward ziet er niet alleen goed uit in screenshots en trailers. Ook tijdens het spelen zelf is dit een schitterende game. De gedetailleerd vormgegeven omgevingen, personages en animaties zijn niet alleen in de eerste paar uur van het spel aangewezig, maar blijven de meer dan twintig uur durende verhaallijn indruk maken. Helaas weet Eastward nooit heel veel meer te bieden dan mooie plaatjes.

©GMRimport

Heel veel dialogen

Het probleem van dit spel zit hem onder andere in het verhaal. De fantastische getekende introductievideo geeft meer details over wat er in deze spelwereld aan de hand is dan twintig uur aan dialogen lezen en van A naar B lopen. In Eastward leven mensen grotendeels ondergronds na een ramp die schijnbaar het leven op het aardoppervlak onmogelijk heeft gemaakt. Schijnbaar, want het witharige meisje Sam en haar stilzwijgende vaderfiguur John komen er nadat ze uit hun veilige haven getrapt worden achter dat er een wonderlijke bovenwereld aan hun voeten ligt.

In bijna ieder hoofdstuk begeven John en Sam zich op een nieuwe schitterende plek vol uitbundige en praatgrage personages. Eastward heeft soms gedeeltes waarin het speelbare duo van de ene dialoog in de andere valt. Zo zijn er momenten waarbij de controle over de twee een uur lang wordt weggenomen. Het verhaal kabbelt ondertussen rustig voort, maar komt eigenlijk pas in de laatste paar hoofdstukken echt op gang. Grote delen van het spel voelen als schaamteloze filler, waarin de gameplay uit niet veel meer bestaat dan van A naar B lopen en weer een ellenlange monoloog aanhoren.

©GMRimport

De juiste inspiratiebronnen

Eastward gaat voor een specifieke vibe. Eenzelfde soort sfeertje en toon die games zoals Undertale en Earthbound zo legendarisch maken, maar in deze game blijkt maar hoe lastig dat te emuleren is. Er zijn echter ook onderdelen waarin Eastward wel de spijker op de kop slaat. Zo is de soundtrack uitstekend en zit het spel vol met kleine, maar fijne details. In vrijwel ieder dorpje of stad is er bijvoorbeeld een arcadekast te vinden waar dezelfde door Dragon Quest geïnspireerde jrpg gespeeld kan worden. Die minigame zou bijna een game op zichzelf kunnen zijn.

De rest van Eastward speelt echter niet als een klassiek turn-based rollenspel. In verschillende kerkers lijkt het spel nog het meest op een 2D-Legend of Zelda of -Secret of Mana. John is uitgerust met een koekenpan waarmee hij rake klappen kan uitdelen en later in het spel wordt zijn arsenaal onder andere uitgebreid met een pistool en een vlammenwerper. Sam beschikt ondertussen over telekinetische krachten en kan vijanden daarmee tot stilstand brengen. De wisselwerking tussen de twee personages speelt ook een grote rol.

Wat in Eastward ontbreekt is een nieuwe vaardigheid of wapen dat het spel om de zoveel uur een nieuwe draai geeft. Het verschil tussen de kerkers aan het begin en het einde van het spel is daardoor eigenlijk niet zo heel erg groot. Dezelfde soort puzzels worden steeds complexer gemaakt, maar het spel doet er simpelweg te weinig mee.

©GMRimport

Alleen op looks

Toch zijn de simpele gevechten en puzzels de leukere delen van Eastward. Het verhaal wil namelijk maar niet opschieten, maar besteedt ondertussen bijzonder veel tijd aan uitstapjes die uiteindelijk nauwelijks van effect zijn op het hoofdverhaal. Zo wordt het derde hoofdstuk opgerekt met een kookwedstrijd en twee tochtjes naar dezelfde uithoek buiten de stad om af te sluiten met een bezoek aan een sauna. Eastward oogt ondertussen constant schitterend, maar heeft eigenlijk veel te weinig om het lijf om de aandacht zo lang vast te willen houden.

Het spel komt door die goede looks met enorm veel weg, want het kan niet vaak genoeg benadrukt worden hoe bizar goed dit spel er in ieder nieuw scherm weer uitziet. Over de kleinste details in ieder miniatuurhuisje is nagedacht en meerdere steden in het spel zien er werkelijk adembenemend mooi uit. De rest van het spel kan helaas nergens meekomen met al die pracht en praal, maar het is wel een grote motivatie om verder te blijven spelen. Tot het einde aan toe weet het spel prachtige plaatjes voor te schotelen.

Eastward is verkrijgbaar voor pc en Nintendo Switch.

©GMRimport

De eerder deze week uitgekomen singleplayer-rpg Avowed had bijna een focus op multiplayergameplay gehad.

Dat laat regisseur Carrie Patel weten aan Bloomberg. De game werd in eerste instantie een "multiplayer-Skyrim" genoemd, maar in 2021 ging de ontwikkeling volledig op de schop. Voor die tijd werd het spel als een multiplayergame ontwikkeld. Sterker nog: de ontwikkeling van de game is in totaal twee keer volledig herstart.

Patel onthult ook dat er bij Obsidian behoefte is aan eventuele vervolgen op of dlc voor Avowed. "Nu we deze geweldige spelwereld hebben gebouwd, en het ontwikkelteam ook hebben laten wennen aan deze content en gameplay in deze wereld, zou ik er graag meer van zien."

Avowed is nu verkrijgbaar voor Xbox Series X en S en pc en staat ook op Xbox Game Pass. Ron Vorstermans beloonde het spel met een 9 in zijn review: "Het schrijfwerk is fenomenaal, het vechten vloeit als een actiegame, de spelwereld is iedere vierkante centimeter waard en zelfs de kleinste verhaaltjes zijn memorabel. Avowed is misschien geen grensverleggende, dynamische rpg, maar weet precies waar het goed in is, en zet daar met volle overtuiging op in. Het resultaat is de beste Microsoft-rpg van de afgelopen jaren."

Netflix is betrokken bij de verfilming van Sloclaps kungfugame Sifu.

In 2022 werd al aangekondigd dat er een film werd gemaakt gebaseerd op Sifu door Story Kitchen, het bedrijf dat ook achter de Sonic the Hedgehog-films en de aankomende Streets of Rage- en Tomb Raider-verfilmingen zit.

Deadline heeft deze week gemeld dat Netflix nu ook betrokken is bij het project en dat TS Nowlin - bekend van de The Maze Runner-films - het script schrijft. Volgens geruchten zal John Wick-regisseur Chad Stahelski met zijn bedrijf 87Eleven Entertainment als producent functioneren.

Eerder gingen er geruchten dat Derek Kolstad, de schrijver van de John Wick-scripts, het script voor Sifu zou schrijven, maar dat lijkt nu dus niet meer het geval te zijn - tenzij hij samenwerkt met TS Nowlin.

De film moet min of meer hetzelfde plot als de game aanhouden, waarbij de hoofdrolspeler elke keer dat ze verslagen worden een stuk ouder wordt. De film wordt beschreven als "John Wick ontmoet M. Night Shyamalan's film Old".