Best Month Ever! is meer film dan game
Het spelen van Best Month Ever! voelt als het besturen van een lange, dramatische speelfilm. De Poolse point and click-game speelt zich af in de jaren 60 van de Verenigde Staten, tijdens een roadtrip van een stervende, witte moeder en haar jonge, zwarte zoontje. Die premisse duidt op een aantal serieuze thema’s, meer zelfs dan je als speler verwacht.
Het is niet gek dat Best Month Ever! meer aanvoelt als een film dan een game. Het project is namelijk ontwikkeld door de Warsaw Film School, een van de snelst groeiende filmscholen in Europa. Volgens WFS is dit hun eerste volledige game en is het in zijn geheel gemaakt door studenten, afgestudeerden en werknemers van het videogameontwikkelingsprogramma.
De game trapt af met een scherm vol disclaimers. Best toepasselijk, want enige spanning en wrijving in de Verenigde Staten van de jaren 60 ligt in de lijn der verwachting. Toen begon de vredelievende hippieperiode, maar die bereikte natuurlijk niet alle uithoeken van de VS. De waarschuwing van de makers is op sommige momenten in de game terecht: een aantal verhaalelementen kan voor sommige spelers een stapje te ver gaan.
©GMRimport
The Summer of ‘69
Je speelt als Louise, een 26-jarige alleenstaande moeder van haar achtjarige zoontje Mitch, die de speler soms ook bestuurt. Zoals veel choice based-games bepalen jouw keuzes de gevolgen voor jezelf en anderen. In het geval van Best Month Ever! bepalen de keuzes van Louise tot wat voor man haar zoontje Mitch zal opgroeien - blijkbaar zijn daar zelfs negen mogelijke eindes aan gekoppeld. Ergens twijfelden we hoeveel impact onze keuzes daadwerkelijk hebben… totdat we per ongeluk de verkeerde keuze maakten. Maar daarover later meer.
Eén ding wat de game echt goed teweegbrengt, is de bevrijdende en avontuurlijke fantasie een Amerikaanse roadtrip. Mitch en Louise voelen zich zorgeloos en vogelvrij terwijl ze door de VS cruisen in hun blauwe Cadillac. Het is echter niet alleen maar rozengeur en maneschijn, zelfs niet in de ogen van kleine Mitch. Naast de leuke momenten met zijn moeder, zoals wanneer ze hem leert autorijden en Mitch haar leert vissen, zijn er ook meerdere confrontaties met de volwassen wereld die een nare nasmaak achter kunnen laten.
Louise speelt hier natuurlijk een belangrijke rol in, enigszins vergelijkbaar met de dynamiek tussen Clementine en AJ in seizoen vier van Telltale’s The Walking Dead. Clementine moest AJ namelijk ook de moralen van een evenwichtige volwassene meegeven, ondanks dat zijzelf nog maar een tiener was. Als jonge moeder weet Louise dat haar reacties ook effect zullen hebben op Mitch’ besluitvorming. Ga je die racistische mannen alleen maar bang maken, of ze ook beroven? Vertel je de waarheid over Louises tragische verleden, of wil je Mitch daarvoor behoeden? Dit soort morele dilemma’s komen vaak aan bod.
©GMRimport
Daddy issues
Gedurende de game verandert de persoonlijkheid van Mitch afhankelijk van jouw speelstijl. Je kunt ervoor kiezen om je volledig in de gevoelens van het verhaal te storten en jouw keuzes te baseren op het perspectief van Louise: een alleenstaande moeder met een gekweld verleden door haar strenge opvoeding, en de sterke drang om haar verloren vader terug te vinden voordat ze sterft aan haar ziekte. Aan de andere kant kun je het sympathieker spelen en zo eerlijk mogelijk zijn tegenover jouw zoontje, die immers ook is opgegroeid zonder vader. Je kunt ook gewoon de aso uithangen, wat soms een veel leukere optie lijkt.
Er zijn drie pijlers opgesteld om te zien wat voor een invloed de keuzes hebben op Mitch: rechtvaardigheid, zelfverzekerdheid en relaties. Rechtvaardigheid bepaalt de mate van zijn gehoorzaamheid, zowel tegenover algemene regels als de wet. Zelfverzekerdheid bepaalt in hoeverre Mitch voor zichzelf (en wellicht anderen) durft op te komen. Relaties houdt in hoe Mitch zich gedraagt tegenover anderen. Achter elke mogelijke keuze zie je een klein icoontje van een positief of negatief effect op de desbetreffende pijler. Mitch begint alle drie de pijlers op vijftig procent en gedurende de game zie je de percentages veranderen.
Keuzes brengen af en toe een innerlijk conflict teweeg. Ongeacht dat je kunt zien welk gevolg jouw keuze zal hebben qua rechtvaardigheidsgevoel, zelfverzekerdheid of de relaties van Mitch, is de exacte uitkomst niet altijd zo zwartwit. Daar kwam ik op de harde manier achter.
©GMRimport
Worst case scenario
Zo toonde ik een moordend KKK-lid genade, omdat ik dacht dat dat het beste was voor mijn geweten en voor Mitch, maar daardoor werd een onschuldige zwarte man later toch vermoord. Het enige wat te zien was toen ik deze keuze maakte, was een negatief zelfverzekerdheidsicoontje. Dat dit ook zou uitmonden in de dood van een onschuldige man, kwam binnen als een schok.
Moord is trouwens niet het enige waar Mitch en Louise mee geconfronteerd worden, want de game heeft bijna elk mogelijk rampscenario uit de kast getrokken. Pedofiele priesters, de eerder genoemde KKK, martelkelders en dodelijke tornado’s zijn slechts het topje van de ijsberg. Hoewel veel van deze onderwerpen vaak op dagelijkse basis voorkomen, neigt deze snelle opvolging van crisis naar crisis naar dramatische ongeloofwaardigheid - alsof de wereld alleen maar Louise en Mitch te grazen probeert te nemen.
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Gebrekkige gameplay
Naast het vrij simpele persoonlijkheidssysteem laat de game op andere vlakken te wensen over. Kleine foutjes, zoals dat personages soms door voorwerpen heen kunnen lopen of vastzitten omdat ze tegen elkaar aanlopen, zijn gebreken die je door de vingers kunt zien – helemaal omdat dit de eerste game is van een filmschool. Wat point and click-fans vermoedelijk wel zal steken is het gebrek aan daadwerkelijke point and click. Naast verplichte of nodige voorwerpen, bijvoorbeeld om het verhaal te vorderen of meer achtergrond te geven, zijn er amper plekken om interactie mee aan te gaan. Dat is jammer, vooral in interessante omgevingen zoals het bos of een showgirls club.
Verder moet je af en toe ook spelen met de bewegingstoetsen op je toetsenbord, wat onnodig aanvoelt en vooral verwarrend werkt. We hadden in sommige situaties niet meteen door of we nou verder moesten spelen met de muis of met de toetsen, wat een enkele frustrerende situatie opleverde. Toch is Best Month Ever! behoorlijk herspeelbaar. Zelfs na het beste einde te hebben gezien, bleven we benieuwd naar de mogelijke eindes. Het is hoe dan ook een verhaal dat je aan het denken zet en je moralen op de proef stelt.
©GMRimport
Best Month Ever! is nu verkrijgbaar voor pc, Nintendo Switch, Xbox One en Xbox Series X/S. Uiteindelijk moet de game ook beschikbaar komen op PlayStation 4 en 5. Voor deze recensie is de game op pc gespeeld.
Hoewel de soms heftige thema’s Best Month Ever! meer emotionele diepgang geven en de speler aan het denken zetten, kon die energie wellicht beter gestoken worden in het optimaliseren van de gebrekkige gameplay. Liefhebbers van point and click-games hebben verder weinig te klagen, maar spelers op zoek naar uitdaging kunnen beter verder zoeken.
- Interessant verhaal, diverse personages, emotionele diepgang, prima stemacteurs, mooie 2D-art
- Verplichte ‘keuzes’, soms onhandige gameplay, gebrek aan uitdaging, gevolgen van de keuzes worden enigszins verklapt
