UFO 50 zou oorspronkelijk in 2018 uitkomen, maar die deadline hebben de makers overduidelijk niet gehaald. Dat is niet zo raar, want er moesten vijftig (!) games gemaakt worden. Geen minigames zoals in WarioWare, maar vijftig (!!) volledige games.

Het is een bizar project, met aan het hoofd Derek Yu (die je kent van Spelunky) en nog vijf creatieve indiegamemakers. Ze hebben een spelcomputer bedacht uit de jaren tachtig, van het fictieve bedrijf UFOsoft. Voor deze spelcomputer zouden tussen 1982 en 1989 vijftig games gemaakt zijn die je nu allemaal in één collectie kunt spelen. 

Hoewel alles oogt, klinkt en bestuurt zoals spellen uit de jaren tachtig, zijn dit stuk voor stuk games die voortborduren op de klassiekers van toen. Deze spelcomputer had in de jaren tachtig dus eigenlijk niet kunnen bestaan, omdat de games uit die tijd en de jaren erna nodig waren om tot deze concepten te komen. Dat zorgt ervoor dat UFO 50 ondanks die focus op nostalgie toch vernieuwend aanvoelt.

Highscore

In de ene game ben je voornamelijk bezig om een highscore te krijgen, met dat typische 'nog één poging'-gevoel. Andere spellen bieden complete werelden om te ontdekken. Er zijn Metroid-achtige games en er is een uitgebreide point-and-click-adventure. Er is een Downwell-achtige game van dezelfde maker en er is een complete jrpg met cowboys. UFO 50 biedt een indrukwekkende diversiteit aan games, waardoor er voor iedereen wel wat tussen zit.

Je krijgt direct toegang tot alle vijftig games en je moet dus zelf bepalen op welke volgorde je ze gaat spelen. Dat kan bijvoorbeeld chronologisch, op alfabet of per genre. In de podcast My Perfect Console vergeleek Derek Yu het keuzemenu met een open wereld: je kunt gaan waar je wil. Bevalt iets niet, dan ga je ergens anders heen.

Op die manier naar het menu kijken werkt in de praktijk goed om je vrijheid te geven in wat je speelt. Veel games zullen je waarschijnlijk niet direct liggen en niets dwingt je dan om toch door te zetten. Zeker moeilijke games die je een 'game over'-scherm geven na één keer geraakt te worden zijn ontoegankelijk, omdat we dat tegenwoordig niet meer gewend zijn. Je kunt dan simpelweg wat anders spelen en altijd later weer terugkeren als je daar zin in hebt. Wie weet klikt het dan wel.

Ondergesneeuwd

Toch werkt deze vrijheid de collectie ook tegen. Er wordt wel eens gemopperd dat we games door diensten zoals Game Pass niet meer echt een kans geven. Als iets na tien minuten niet bevalt, dan zetten we het al uit. UFO 50 heeft dit probleem nog veel sterker. Waarschijnlijk raken veel topgames in de collectie compleet ondergesneeuwd, terwijl bij een losse release meer mensen het een kans hadden gegeven.

Toch voegt de metavorm waarin de collectie is gegoten ook echt wat toe. Als je het aanbod op chronologische volgorde speelt, merk je hoe de games met elkaar verbonden zijn. Het design van monsters wordt later nog eens gebruikt, thema's keren terug en er zijn zelfs vervolgen gemaakt.

Als je open staat voor een retro-vibe, is het onwaarschijnlijk dat je in die reis niet een stapel games tegenkomt die helemaal je ding is. Wat mij betreft zijn Warptank, House Party, Bushido Ball en Magic Garden bij elkaar al de aankoopprijs waard, en dan zitten er gewoon nog 46 games bij om te ontdekken. Bij jou klikken andere games mogelijk beter.

Je kunt daarbij zelf je doelen opstellen. Je kunt bijvoorbeeld proberen zo hoog mogelijk in highscorelijsten te komen, je kunt in elke game een collectible verzamelen om in een digitale tuin los te laten, of je kunt proberen om alles daadwerkelijk uit te spelen voor een beloning. De helft van de collectie bevat zelfs multiplayer, waardoor UFO 50 perfect te gebruiken is voor sociale avonden.

Zoveel creativiteit

Niet elke game in de collectie is even goed, maar er is wel over elke game nagedacht. Niets voelt als opvulling om die vijftig maar te halen, want overal zit een leuke twist in. Neem Mortol, een platformer die je alleen kunt doorlopen als jij jezelf opoffert. Door te ontploffen, in steen te veranderen of jezelf een muur in te schieten, kan je volgende kloon verder komen. Of Lords of Diskonia, een Middeleeuwse oorlogsgame waarin de soldaten bestaan uit schijven die je wegschiet. Dat zorgt voor een unieke ervaring en verrassend veel diepgang.

Vainger is een metroidvania, maar gebruikt de zwaartekrachtmechanic uit VVVVVV. Mooncat is een game die het idee van hoe je een platformer bestuurt compleet op z'n kop zet. Campanella 2 lijkt nog het meest op Spelunky, maar dan met een ruimteschip.

Bij de meeste van deze games is direct duidelijk wat de bedoeling is. Bij andere spellen moet je echt even goed kijken wat de makers van je verwachten. Ook de metaschil geeft niet direct alle geheimen vrij. Bij elke game kun je een geheime code intikken, maar hoe kom je achter die codes en wat gebeurt er dan? Online klinken er tevens geruchten over een mogelijke 51ste game, en het zou mij niets verbazen als Derek Yu en zijn vrienden tijdens de lange ontwikkeltijd nog veel meer geheimen hebben verstopt. Dat ontdekken kan alleen op dezelfde manier als waarop je deze hele collectie moet benaderen: gewoon dingen proberen.

UFO 50 is nu verkrijgbaar voor pc, en werd voor deze review gespeeld op een Steam Deck. Een consoleversie is in de maak, maar komt waarschijnlijk niet meer dit jaar uit.

Het in 2019 uitgekomen Death Stranding is inmiddels door meer dan twintig miljoen mensen gespeeld.

Dat maakte bedenker Hideo Kojima bekend via social media. De game is al sinds november 2019 verkrijgbaar, maar was in eerste instantie alleen op PlayStation 4 beschikbaar. Inmiddels is de game ook op PlayStation 5, pc, Xbox Series-consoles, Mac en smartphones speelbaar.

Vervolg Death Stranding 2: On the Beach staat gepland voor een release op 26 juni, zo werd onlangs bekendgemaakt. Diverse acteurs en actrices uit de eerste Death Stranding keren terug, waaronder Léa Seydoux, Norman Reedus en Troy Baker. Ook Shioli Kutsuna en Elle Fanning hebben rollen in de game.

De eerste Death Stranding is de eerste game die Kojima ontwikkelde met zijn studio Kojima Productions nadat hij de banden brak met uitgever Konami, waar hij de Metal Gear-reeks voor ontwikkelde. Het spel biedt een uniek concept, waarbij spelers door een post-apocalyptisch landschap lopen om pakketten te bezorgen. Zoals gebruikelijk bij games van Kojima worden gameplaysegmenten afgewisseld met soms langdurige filmpjes waarin vooral het verhaal en dialogen centraal staan.

Michel Musters beloonde Death Stranding in 2019 met een 9,5 op Gamer.nl: "Met Death Stranding behandelt Hideo Kojima grote thema’s als het hiernamaals, ouderschap, de connectie tussen mensen en zelfs klimaatverandering en het uitsterven van de mensheid. Hij brengt dit alles op even fabuleuze als verwarrende wijze in beeld. De kerngameplay – het vervoeren van pakketjes en ondertussen je evenwicht zien te bewaren – lijkt in eerste instantie tegenstrijdig simpel. Klikt het eenmaal, dan biedt het concept oneindig veel voldoening. Gecombineerd met de online functies die in de campagne zijn geïntegreerd, resulteert het in een van de meest unieke virtuele ervaringen ooit."

The Last of Us-ontwikkelaar Neil Druckmann heeft zich voor het eerst uitgesproken over een belangrijk plotpunt uit de gamereeks: wat hem betreft heeft Joel "de juiste keuze gemaakt".

Let op: Hierna volgen grote spoilers voor de eerste The Last of Us-game en het eerste seizoen van de gelijknamige HBO-serie.

In The Last of Us wordt het meisje Ellie naar een groep genaamd de Fireflies gebracht. Ellie is namelijk immuun voor een virus dat de gehele mensheid treft. De Fireflies zijn van plan om Ellie te opereren om er zo achter te komen of er een medicijn voor het virus gemaakt kan worden, maar zijn wel genoodzaakt haar te doden. Joel, de man waarmee Ellie de reis naar de Fireflies heeft afgelegd, besluit op het laatste moment echter de Fireflies te doden, Ellie te redden en haar zodra ze wakker wordt uit haar narcose te vertellen dat ze niets voor de mensheid kon betekenen.

Dit einde van The Last of Us heeft al jaren discussie bij gamers opgeleverd - heeft Joel de juiste keuze gemaakt? Regisseur Neil Druckmann heeft nu tegen IGN verteld dat hij van mening is dat Joel dat inderdaad heeft gedaan. "Ik geloof dat Joel de juiste keuze maakte. Als ik Joel was geweest, hoop ik dat ik ook zou kunnen doen wat hij deed om mijn 'dochter' te redden."

Craig Mazin, die samen met Druckmann de HBO-verfilming runt, geeft iets meer nuance. Ook hij geeft aan dat hij waarschijnlijk hetzelfde zou doen. "Maar ik zou graag denken dat ik het niet zou doen. Dat is ook juist het interessante moraal van het verhaal. En daarom is het einde van de eerste game zo spraakmakend en geweldig."

Het tweede seizoen van The Last of Us verfilmt het in 2020 verschenen The Last of Us: Part 2, dat zich vier jaar na de eerste game afspeelt. In de serie zit er echter vijf jaar tussen het eerste en tweede seizoen. De game wordt in ieder geval opgedeeld in meerdere seizoenen, al is nog niet bekend hoeveel precies. Het tweede seizoen bestaat uit zeven afleveringen. De eerste aflevering verschijnt op 14 april op HBO Max.