Tiny Tina’s Wonderlands is verbazend fantasieloos
Als er iets is waar Borderlands behoefte aan had, dan was het wel een fris idee en een nieuwe setting. Het is in Tiny Tina’s Wonderlands bijna letterlijk voelbaar hoe blij de schrijvers waren met een nieuwe speeltuin om in los te gaan.
Wonderlands draait namelijk om een Dungeons & Dragons-achtig spel dat Tiny Tina met haar vrienden speelt, net als in de uitbreiding op Borderlands 2. Jij stapt als Fatemaker in de fantasiewereld die Tina als Dungeon Master - sorry, Bunker Master - voor je heeft verzonnen. Als je die prettig gestoorde en schreeuwende Tina een beetje kent, dan weet je ongeveer wat je te wachten staat.
©GMRimport
Grappig
Het resultaat is regelmatig hilarisch, vooral als je zelf een D&D-speler bent. Bekende situaties uit het rollenspel worden uitstekend op de hak genomen, zoals spelers die een nauwkeurig voorbereide missie overslaan of een favoriet personage van de DM direct wantrouwen. Tina geeft overal haar eigen draai aan: de koningin van het rijk is bijvoorbeeld Butt Stallion, een fonkelende eenhoorn die op een regenboog naar je toe komt.
De stemacteurs brengen het script met geweldige timing tot leven, zoals je had kunnen verwachten van zo’n sterrencast. Vooral de slechte Dragon Lord komt uitstekend uit de verf door de droge humor van Will Arnett (bekend uit o.a. Arrested Development). Hij levert tijdens het spel commentaar op je heldhaftige pogingen om hem te stoppen, bijvoorbeeld door je erop te wijzen dat zijn kwaadaardige leger wel veel banen oplevert. Ook Andy Samberg (Brooklyn Nine-Nine) gaat er vol voor als een van je sullige medespelers die zich helemaal verliest in het spel.
De stemacteurs brengen het script met geweldige timing tot leven, zoals je had kunnen verwachten van zo’n sterrencast
-
Ashly Burch (Horizon Zero Dawn) trekt weer alle registers open als Tina. Dat personage is echter zo alom aanwezig tijdens het spel, dat haar grappig bedoelde schreeuwpartijen wel een beetje gaan schuren. Als je haar twintig keer het woord ‘baby’ vreemd hebt horen uitspreken, dan weet je het op een gegeven moment wel.
Opvallend genoeg is alleen de stem van de speler zelf een totale mispeer. Je kunt uit verschillende personages kiezen, zoals een wijsneus of een meer elitaire stem. Maar wat je ook kiest, de herhalende zinnen van jouw personage tijdens gevechten komen je al gauw de keel uit. Flauwe grapjes als ‘Spell yeah!’ (in plaats van ‘hell yeah’, snap je?) vliegen je veel te vaak om de oren.
©GMRimport
Grensgeval
Zo voelt het hele spel trouwens een beetje: op een gegeven moment weet je het wel. Het is een geslaagde grap die leuk begint, maar waar net zo lang op gehamerd wordt tot het niet grappig meer is. Het hoofdverhaal is goed geschreven, maar de grote hoeveelheid content die daaromheen wordt verzameld, verwatert dat. Je kunt voordat je begint met spelen al uittekenen wat voor clichés en sprookjes er op de hak genomen zullen worden. Qua omgevingen weet de game je bijna nooit te verrassen.
Ook wordt de fantasie niet ver genoeg doorgevoerd. Ja, het speelt zich af in de Wonderlands van Tina’s verbeelding, maar als je een beetje met je ogen knijpt, zie je gewoon weer Borderlands. Het is ouderwets knallen met een grote hoeveelheid verschillende wapens en unieke vaardigheden. Het zijn niet eens echt speciale fantasiewapens, maar de bekende snipers, pistolen en SMG’s. “Dit is mijn fantasiewereld en daar zijn gewoon wapens ”, zo legt Tina uit, maar wij hadden toch op meer gehoopt.
©GMRimport
Een nieuwe toevoeging zijn de magische spreuken die de standaard granaten vervangen. Daar zitten wat leuke spells tussen, zoals een grote vuurbal of het oproepen van draakjes die door je vijanden heen vliegen. Maar mechanisch gezien zit er nou ook weer niet zoveel verschil tussen een ontploffende granaat of een vuurbal.
Overigens hoeft het geen groot minpunt te zijn dat de gameplay zo bekend aanvoelt. Ook in Tiny Tina’s Wonderlands levert de combinatie van fijne vuurgevechten en een overdaad aan wapentuig een heerlijke chaos op, vooral met meerdere spelers. We hadden gewoon op wat meer variatie gehoopt.
Random encounters
Om nog meer de draak te steken met rpg’s, heeft Wonderlands een heuse overworld. Dit is een kaart waar je van map naar map loopt en onderweg optionele missies kunt afwerken. Bovendien heeft Tina overal leuke grapjes en geheimen verstopt.
©GMRimport
Een bijzonder groot nadeel van deze aanpak is de toevoeging van random encounters. Als je in deze wereld door hoog gras loopt, kan er op elk moment een vijand op de kaart verschijnen. Dit teleporteert je naar een gevechtsarena waarin je een golf van monsters moet verslaan voordat je weer verder mag.
Deze gevechten zijn een zeer verstorende onderbreking van het spel en voegen niets bijzonders toe, behalve irritatie. De arena’s zijn inspiratieloos en je komt ook telkens dezelfde omgevingen tegen. Je kunt zo’n gevecht overigens voorkomen door de vijand op de kaart snel een klap te geven, maar soms spawnen ze zo dichtbij, dat die reflex eigenlijk niet meer mogelijk is. Bovendien spelen de vele zijmissies en soms verplichte missies zich ook vaak in deze arena’s af, dus er is geen ontkomen aan.
De aanwezigheid van enkele bugs trekt de ervaring verder naar beneden. Het gaat niet om grote crashes of andere fouten die het spelplezier bederven, maar kleine problemen waardoor de game niet helemaal af voelt. Zo spreekt je personage regelmatig zinnen uit die helemaal niet bij de situatie passen, slaan npc’s soms zinnen over of beginnen ze hun verhaal juist helemaal opnieuw, en geeft info op het scherm aan dat je companions dood zijn, terwijl je ze gewoon rond ziet lopen.
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Meer Borderlands
Hierboven staan een hoop woorden over Tiny Tina’s Wonderlands die eigenlijk op één ding neerkomen: het is simpelweg meer Borderlands, maar dan in een iets ander jasje. Daar is natuurlijk niets mis mee: als jij groot fan bent van de serie, beleef je hier veel plezier aan. Zeker samen met vrienden is het een heerlijk avontuur met chaotisch knalwerk, waar je zeker 20 tot 25 uur zoet mee bent.
Diehards kunnen daarna nog aan de slag met de vele optionele missies en zelfs hele omgevingen die je voor het verhaal niet per se hoeft te ontdekken. Ook is er de Chaos Chamber, een speciale end-game dungeon die telkens willekeurig gegenereerd wordt en waar je tot in de eeuwigheid runs kunt doen om nieuwe buit te verzamelen.
Om maar te zeggen: er is meer dan genoeg content, als je daar oren naar hebt. Maar telkens bekruipt ons het gevoel dat Tiny Tina’s Wonderlands net wat verder had mogen gaan om de overbekende Borderlands-actie van zich af te schudden. Door aspecten als random encounters met inspiratieloze arena’s duikt de game helaas juist nog meer in die actie, wat de rest van de hilarische ervaring een beetje verwatert. Daar kan een fantasierijk nieuw jasje niets aan veranderen.
Tiny Tina’s Wonderlands komt op 25 maart uit voor pc, PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One en Xbox Series X|S. Voor deze recensie is gespeeld op een pc.
Laat je niet misleiden door het fantasierijke jasje: Tiny Tina’s Wonderlands is simpelweg meer Borderlands. Daar is op zich niets mis mee, maar we hadden op wat meer verwondering gehoopt. De game is regelmatig hilarisch, maar herhalende gevechten verpesten soms de pret.
- Grappig geschreven en geacteerd, genoeg content, bekende mix van fijne vuurgevechten en uniek wapentuig
- Fantasie gaat niet ver genoeg, random encounters, inspiratieloze zijmissies, enkele bugs
