The Lord of the Rings: Gollum is nog zoekende
The Lord of the Rings: Gollum is een opvallende en dappere stap voor het Duitse Daedalic Entertainment. De studio staat vooral bekend om haar artistieke point-en-click-games als Deponia, die vaak volledig gericht zijn op verhaalvertelling. Met de The Lord of the Rings-licentie waagt het een sprong in het diepe, met vooralsnog wisselende resultaten.
Het valt direct op dat met name de personages er in The Lord of the Rings: Gollum wat onwennig uitzien. Dat komt omdat de studio – in het verwarrende web van The Lord of the Rings-rechten – enkel de licentie voor de oorspronkelijke boeken bezit. Gollum zelf, maar ook elvenkoning Thranduil en tovenaar Gandalf, wijken af van hun evenbeelden uit de films. Zelf legt Daedalic het uit als een ”respectvolle interpretatie” van Tolkiens beschrijvingen in de boeken, al is het waarschijnlijk ook de reden dat de studio gebonden is aan deze specifieke personages en het tijdperk – de jaren tussen The Hobbit en The Lord of the Rings.
©GMRimport
Twee delen
Uit de oorspronkelijke beschrijvingen blijkt vooral dat Gollum een strijdlustig, maar relatief zwak wezen is. Zodoende draait de game volledig om rondsluipen en klauteren door bekende omgevingen uit het The Lord of the Rings-universum. Zo beslaat het eerste deel van het verhaal een flashback, waarin Gollum ontsnapt uit het grauwe Mordor en daarbij alle orcs moet omzeilen. Word je gepakt, dan begin je opnieuw vanaf het laatste savepunt.
Hoewel doeltreffend, komt dat aspect van de game vooralsnog nog wat ongeïnspireerd over. Middels wat volgens de ontwikkelaar “klassieke stealthmechanieken” zijn kruipt Gollum laag over de grond van bosje naar bosje, terwijl hij objecten gooit om orcs af te leiden of fakkels uit te schakelen om langer ongezien te blijven. Soms krijgen spelers de keuze uit verschillende routes, bijvoorbeeld om een patrouille heen klimmen of er juist tussendoor sluipen. Het zijn elementen die we al regelmatig hebben gezien, en inmiddels verder zijn geëvolueerd dan wat Gollum op het eerste gezicht doet.
©GMRimport
Tweestrijd
Het andere gedeelte van de game, de tweede helft in de bossen van Mirkwood, maken een veel betere indruk. Daarin baant Gollum zich een weg naar een troonzaal door met blauwe kristallen verlichte grotten en langs rijkelijk versierde kamers. De desbetreffende troonzaal bestaat daarbij uit een grote platformpuzzel, een soort kroonluchter waar spelers à la Nathan Drake naar boven moeten klimmen. Ook daarmee onderscheidt The Lord of the Rings: Gollum zich niet van vergelijkbare platformgames, maar het oogt op z’n minst vermakelijk. Zo zijn de platformmechanieken minder vergeeflijk dan bijvoorbeeld Uncharted en stort het wezen vrij rap naar beneden. Het doet denken aan de klassieke Prince of Persia-games, en dat is eigenlijk een goed teken.
Waar Daedelic zich voornamelijk mee wil onderscheiden is met haar ervaring op het gebied van adventuregames. Gedurende het verhaal krijgen spelers te maken met Sméagol, de oorspronkelijke Hobbit dit in de ban van de ring raakte, en Gollum, het kwaadaardige wezen dat daardoor langzaam maar zeker de overhand neemt. Die constante tweestrijd vertaalt zich niet alleen in dialogen tijdens het spelen, maar ook in een dialoogsysteem dat het verloop van het verhaal bepaalt.
Zo treft Gollum in de demo een kever, waarvan hij vermoedt dat het een spion van de duistere entiteit Sauron is. In een ‘beste uit drie’-systeem kiezen spelers daarbij argumenten om het beestje uit medelijden in leven te laten, of het voor de zekerheid te vermoorden. Het is uit dit eerste dilemma lastig op te maken of keuzes daadwerkelijk een grote impact op het verhaal gaan hebben. Wie bekend is met de franchise weet namelijk waar Gollums vlucht voor Sauron eindigt, al geeft Daedalic aan dat spelers bepalen ”hoe en met wie” ze daar eindigen.
©GMRimport
Los van Thranduil en Gandalf hint de ontwikkelaar er naar dat The Lord of the Rings-liefhebbers dan ook op hun wenken worden bediend. In hoeverre dat waar blijkt te zijn, en of de personages het bronmateriaal daadwerkelijk eer aandoen, valt nog te bezien. De plot zou in ieder geval een grotere rol spelen dan de demo doet vermoeden.
Blockbuster uit gameboetiek
Sowieso oogt The Lord of the Rings: Gollum her en der wat wisselvallig. Ray-tracing op pc en current gen-consoles zorgt voor een indrukwekkende reflectie van water, maar andere aspecten ogen wat ouderwets, eentonig en vrij lineair. Ergens past dat bij de insteek van wat uitgever Big Ben ‘AA-games’ noemt – titels die bestemd zijn voor een wat specifieker publiek – alsof het een ‘boetiek’ van allerlei soorten games bezit.
Dat laatste gaat natuurlijk niet helemaal op voor een grote franchise als The Lord of the Rings, waarvan het publiek wellicht hogere verwachtingen heeft. “Als je met een zwaard door de lucht wilt zwaaien als de held van het verhaal, dan kan ik Middle-earth: Shadow of Mordor aanraden”, zegt een woordvoerder van Daedalic. “The Lord of the Rings: Gollum is bij uitstek een stealth- en platformgame.” Daarmee heeft Gollum een duidelijk plan, maar is het in de praktijk nog een beetje zoekende.
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
The Lord of the Rings: Gollum verschijnt op 1 september voor PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X en S, Xbox One en pc.
