Sonic Frontiers is een goed idee
De Sonic-franchise kent al jarenlang ups en downs. De succesvolste recente games grijpen terug naar de begindagen van de reeks, en overige titels stijgen zelden boven zichzelf uit. Sonic Frontiers moet voor de serie daarom de volgende stap vooruit worden: een openwereldgame.
Weinig Sonic-fans zullen toegeven dat Sonic éígenlijk te hard gaat voor met name lineaire, tweedimensionale omgevingen. Zo prettig als de kick is van het op hoge snelheid door levels razen, zo frustrerend is het op snelheid moeten komen na een botsing. De eerste stappen in Sonic Frontiers voelen daarom bevrijdend – alsof je eindelijk volledige controle over de blauwe egel hebt.
©GMRimport
Van puzzel naar puzzel
De gameplaydemo speelt zich af op het tweede van in totaal vijf eilanden, Ares Island. Ares is een woestijnachtig gebied, maar inhoudelijk niet veel anders dan het eerder getoonde groene Kronos Island. Over het eiland verspreid vind je namelijk wederom verschillende vijanden en vooral tal van kleine platformpuzzels die spelers in willekeurige volgorde dienen te voltooien. Elke platformpuzzel levert een Chaos Emerald op, die toegang geeft tot de zogenaamde Cyberspace via een portaal. Daar jagen spelers weer op Vault Keys, om uiteindelijk een van Sonics aanwezige vrienden te bevrijden.
Een woordvoerder van Sega legt bovenstaande uit middels een komisch ingewikkelde flowchart, die in de praktijk vooral betekent dat spelers alles zelf mogen uitzoeken. De gameplay van Frontiers bestaat dan ook vooral uit het verkennen van de wereld en het afstrepen van elke mogelijke platformpuzzel. Vaak zijn dat slechts kleine handelingen, waarbij Sonic bijvoorbeeld wordt gelanceerd, hoog in de lucht over een rails glijdt en spelers sprongen en dashes op moeten timen om een Chaos Emerald te bemachtigen.
©GMRimport
Puzzels een voor een afwerken en direct doorknallen naar een volgende zorgt voor een prettige flow in de gameplay, al ontbreekt het vooralsnog aan uitdaging en variatie. Veel uitdagingen zijn binnen enkele seconden voltooid en vereisen slechts enkele handelingen van de speler. Via ballonnen omhoog dashen, van de ene naar de andere rails springen, op het juiste moment springen: op den duur is het allemaal niet meer zo spannend.
Dat is zonde, want ergens past het openwereldconcept ontzettend goed bij de snelheid waarop Sonic door de omgeving rent. Het gevoel van snelheid zit er goed in, en ondanks dat de wereld grafisch weinig indruk maakt is het prettig om je erin te begeven. Sonic Frontiers voelt tot nu toe als een game die je even opstart om wat rond te racen, om hem vervolgens weer neer te leggen.
Nog geen vechtersbaas
Sega poogt andere onderdelen van de game interessanter te maken door spelers zo nu en dan een eindbaas toe te werpen. In ons geval is dat een grote robot die we al glijdend over rails dienen uit te schakelen. Bijkomende obstakels ontwijken is verrassend pittig; voor we het weten vliegen de ringen door de lucht en moeten we het nogmaals proberen.
©GMRimport
Het valt daarbij op dat Sonics arsenaal tijdens het knokken wat beperkt is. Los van een ontwijk- en een dashknop bestaat daadwerkelijk klappen uitdelen uit het indrukken van de aanvalsknop tot er flitsende combinaties op het scherm verschijnen. Zowel grote als kleine vijanden verslaan doet de speler daarom voornamelijk door op een knop te rammen, en met de zogenaamde cyberloop: in een cirkel rondom een groep vijanden rennen en flink wat schade toebrengen. Dat ziet er wederom spectaculair uit, maar biedt weinig extra diepgang.
Toch klassieke gameplay
Die diepgang vinden we volgens Sega in enkele ontbrekende elementen uit de demo. Al naar gelang breiden spelers namelijk de statistieken en vaardigheden van Sonic uit. Denk aan een grotere gezondheidsbalk of nieuwe aanvallen, zoals een soort zigzagstoot om snel mee dichterbij vijanden te komen. Ook bevatten de Cyberpaces klassieke, meer lineaire Sonic-levels. Een eerste glimp onthult daarbij dat die bestaan uit zowel driedimensionale gameplay - zoals in de modernere titels - als tweedimensionale segmenten. Voor de liefhebber dus.
Daarmee lijkt het erop dat Sonic Frontiers vooralsnog een goed idee is. Volledig vrij door de wereld rennen en korte puzzels oplossen biedt voldoening, maar de uitwerking bewijst dat herhaling al gauw op de loer ligt. Ook lijkt Sega het vechtsysteem nog niet volledig onder de knie te hebben, waardoor de momenten buiten het racen om nog weinig om het lijf hebben. Hopelijk komt Frontiers in de latere hoofdstukken beter op snelheid.
Sonic Frontiers verschijnt op 8 november voor PlayStation 5, PlayStation 4, Xbox Series X, Xbox One, Nintendo Switch en pc.
