Halo 2 is een wond die nooit heelt
Halo-fans vallen graag over 343 Industries heen, maar laten we vooral niet doen alsof Bungie heilig is. Nadat 343 de ontwikkeling van de serie vanaf Halo 4 overnam, is de kwaliteit van de serie er inderdaad wat op achteruit gegaan. Maar Halo 2 is voor mij een wond die zeventien jaar na dato nog altijd niet geheeld is.
Aanvankelijk was ik zo blij als een kind. Sterker nog: ik wás een kind. Ik zat in de tweede klas van de middelbare school. Het was een andere tijd, toen ‘street dates’ nog niet zo strak nageleefd werden. Er was altijd wel een winkel die games een dagje eerder verkocht. Zo ook door de Dixons in Almere-Stad, die het op 10 november 2004 aan het einde van de dag wel mooi vond geweest en dus Halo 2 in de rekken mikte. Ik kon nog net een uur voor sluitingstijd erheen en speelde diezelfde avond al Halo 2.
Je had de jaloerse blikken van mijn vrienden moeten zien toen ik de volgende ochtend op school triomfantelijk het doosje van Halo 2 uit mijn Eastpak-rugzak haalde. “Ben je die op weg naar school gaan halen?” “Nee man, ik heb gisteravond al de hele tijd zitten spelen!” Dat was ook nog een tijd zonder installatietijden en patches van tientallen gigabytes. Wanneer je een disk in je Xbox duwde kon je meteen gaan spelen. Ik kon dus echt de hele avond van Halo 2 genieten. Wat een tijd leefden we toen in!
©GMRimport
Misleidende E3-demo
Maar het was ook een tijd dat de informatievoorziening rondom games minder was. Mijn kennis van Halo 2 ontleende ik aan een of twee previews uit de Power Unlimited. Filmpjes op YouTube? YouTube bestond toen nog niet eens! Nee, ik had een dvd liggen met de
, die ik wel 117 keer heb bekeken. Die was net zo gelikt als dat het CGI was, maar toen wist je niet veel beter.
Nog veel erger was de roemruchte E3-demo. In deze demonstratie zien we onder andere verwoestbare omgevingen, Jackals die met hun schilden samen een muur vormen, een vette rit met een Warthog en een Ghost, en lijkt Cortana zelfs dynamisch te kunnen waarschuwen voor naderende vijanden. Die demo slingerde alleen rond op het internet met de videokwaliteit van een aardappel, dus het was moeilijk in te schatten dat Halo 2 in die hoedanigheid wel erg hoog was gegrepen voor een reguliere Xbox. De hype was al geboren. Sowieso: ik was dertien. Wist ik veel. Het zag er vet uit. Ik wou het.
Teleurstelling in 13 inch
Maar ik kreeg het niet. Groot was mijn verbazing dat juist dát level uit die E3 demo maar niet voorbij kwam. De Halo 2 die ik speelde leek een afgekalfde versie van die trailer. Alles was leger, minder indrukwekkend en niet zo intens. Maar goed, dat epische gevecht zou nog wel komen, toch? Terwijl Chief naar Delta Halo ging en we de avonturen van Arbiter volgden, dacht de dertienjarige Lars dat we nog wel terug zouden keren naar Aarde, voor dat ene gevecht. Misschien is het zelfs wel het einde van de game. Een Halo-game hoort immers te eindigen met een vette Warthog-scène, toch? …Toch?
En toen vroeg Admiral Hood de legendarische vraag: “Mind telling me what you’re doing on that ship?” ”Sir, finishing this fight”, antwoordde Chief. Toen wist ik het zeker. Ik zat er hé-le-maal klaar voor, stuiterend van enthousiasme achter mijn dertien inch Philips-televisie. En toen…. credits. Klaar, afgelopen. Ik bleef verbouwereerd achter. Waar is de rest dan?
De Halo 2 die ik speelde leek een afgekalfde versie van de trailer
-
Pas jaren later leerde ik dat Halo 2 een moeizame ontwikkeling kende en dat het hele level uit de E3-demo alleen maar voor die show was gemaakt. Digital Foundry heeft deze demo
nog uitgebreid ontleedt en aangewezen waaróm de demo zoveel verschilt van het eindproduct. Super interessant en leerzaam, maar wel een paar jaar te laat. Het litteken zit er al en gaat niet meer weg.
Diepe teleurstelling
Dat bleek maar weer toen ik recent alle Halo’s speelde ter voorbereiding op Halo Infinite. Van ieder deel kon ik op een andere manier genieten –ook van Halo 4 en 5. Juist als je games voor de zoveelste keer speelt, en een hele serie in een korte tijdspanne, vallen subtiele details op en waardeer je wat elke game uniek maakt. Maar Halo 2 raakt me nog steeds niet.
Sterker nog: tijdens het spelen van Halo 2 zit ik mij alleen maar te ergeren. Neem bijvoorbeeld die onderwaterlift in Regret, waarbij in de oorspronkelijke versie letterlijk helemaal niets te zien is onder water. Ik kan mij zó opvreten over hoe amateuristisch sommige levels en omgevingen in Halo 2 aan elkaar zijn geplakt. Ik vervloek daarnaast de Jackal Snipers die je op de hogere moeilijkheidsgraden met één schot kunnen doden – en ze zitten óveral in Metropolis. Het allervervelendst vind ik nog dat er een gebrek is aan duidelijke audiovisuele cues als je schild (bijna) leeg is, waardoor je vooral op Heroic en Legendary vaak plotsklaps doodgaat.
Dit soort minpunten zijn niet eens per se voorbehouden aan Halo 2. De levels in Halo 4 bijvoorbeeld hangen nog veel meer met ductape aan elkaar. Maar bij al die andere delen ben ik misschien vergevingsgezinder. En dat allemaal door die ene E3-demo, door die valse hoop die Bungie creëerde. De teleurstelling zit nog steeds zo diep dat mijn minst favoriete Halo toch echt nog altijd Halo 2 is.
Elke zaterdag verschijnt er een column op Gamer.nl die (meestal) ingaat op actuele gebeurtenissen. Lees ook:
