Cyberpunk 2077 is een enorme game. Te groot om doorheen te razen en even snel te beoordelen. Toch willen we bezoekers niet helemaal zonder Cyberpunk-info laten zitten. Daarom is er vandaag nog geen definitieve review, maar een ‘review in progress'.

Sinds de aankondiging in 2012 is Cyberpunk 2077 voor veel mensen op hun ‘must-play’ lijstje terechtgekomen. Een spel van de makers van The Witcher, in een heel nieuw universum in een enorme futuristische spelwereld: het zag er allemaal enorm veelbelovend uit. Maar het spel is niet zonder controverses. Of beter gezegd, de marketing van Cyberpunk 2077 zorgde helaas regelmatig voor een vieze bijsmaak. Transfobe ‘grapjes’ zorgden ervoor dat er veel negatief over de game gepraat werd, en dat een bepaalde groep fans het gevoel had dat ze het voor ‘hun’ bedrijf op moesten nemen om Cyberpunk 2077 ‘te beschermen’ tegen mensen die deze ‘humor’ schadelijk en respectloos vonden. En dat soort giftige stammenstrijd (ten koste van een groep mensen die toch al heel kwetsbaar is) maakt het er niet makkelijk op om het enthousiasme voor een gewilde titel levend te houden.

Het is vooral heel jammer dat dit allemaal gebeurde, want bij het opstarten van de game is het duidelijk dat we op nieuw in een bijzondere en aantrekkelijke game stappen. Een game vol verrassingen en schoonheid, vol bruut geweld, seks, relaties, verraad en nog meer bruut geweld. En dat alles in een wereld waarin technologie alles overheerst, lichaamsdelen makkelijker te vervangen zijn dan de videokaart in je pc en bedrijven de macht hebben. Het is, kortgezegd, cyberpunk. Dat genre - waar ik in 2012 al uitgebreid over schreef - komt absoluut tot zijn recht, op een heel eigen manier.

©GMRimport

Kleurrijk

Een van de kritieken die sommige cyberpunkgenrepuristen hadden, was dat de wereld er te kleurrijk en ‘vrolijk’ uit zou zien. Want voor veel mensen staat cyberpunk gelijk aan de noir-sfeer van Bladerunner of, als je oud en nerdy bent zoals ik, de Max Headroom tv-serie. Dan is de opening van het spel als van het Nomad-levenspad, midden in een zonovergoten woestijn, toch wel het grootst mogelijke contrast met de verwachtingen. Maar al snel bereik je de gigantische futuristische stad, waar je je eerste appartement betrekt, een auto hebt en je eerste missies in de wereld voltooit.

Die wereld ziet er fenomenaal uit, vooral op de hoogst mogelijke grafische instellingen. Met een Nvdia RTX 2070 draait het in 1080p als een zonnetje op ‘Ultra Ray Racing’ (met hooguit hier en daar een klein stottertje) en dwaal je door een tegelijk kleurige en sombere stad die uit zijn voegen barst van de bijzonderheden. Elk tafereel, of het nu een vieze steeg, een garage of een luxe appartement is, zit zo vol details en ziet er zo doorleefd uit dat je gelooft dat het echte plekken zijn en geen game-levels. In ray-trace-modus komen daar reflecties in plassen water en ander formidabel visueel vuurwerk bij, die je ogen vaak genoeg foppen om te denken dat je naar foto’s kijkt in plaats van een spelletje. Behalve als je op straat loopt.

©GMRimport

Stomme voetgangers

Niet dat de straten zelf teleurstellen, maar de stadsbewoners helaas des te meer. Er is al het een en ander gezegd over hoeveel voetgangers en ander verkeer de levendige wereld bevolken. De straten zijn gevuld met computergestuurde mensen die zich helaas ook enorm ‘computergestuurd’ gedragen. Er is namelijk iets goed mis met hun animaties en gedrag. Ze zien er niet uit alsof het echte mensen zijn, op weg naar hun dagelijkse dingen, maar alsof er een grotendeels vreedzaam zombieleger rondbanjert dat niet of nauwelijks reageert op de omgeving. Het is allemaal niet bijster veel beter dan de polygonale figuranten die Liberty City in Grand Theft Auto 3 bevolkten. Natuurlijk, ze zijn gedetailleerder en talrijker, maar ze zijn niet meer dan achtergrondvulling. En ze zijn soms behoorlijk irritant.

Op een gegeven moment werd van mij verwacht dat ik in mijn auto stapte en naar een andere plek in de stad zou rijden. De zombiebevolking stroomde om mij heen en schuifelde voor en achter mijn auto langs. Ik kon dus niet weg zonder iemand te raken. Door een klein beetje gas te geven hoopte ik dat ze uit de weg zouden springen. Maar nee, ze bleven gewoon staan of tergend langzaam in de weg lopen. Op het moment dat de bumper van mijn auto héél zachtjes een van de voetgangers aanraakte, viel deze krijsend op de grond in een schwalbe waar Luis Suárez zich voor zou schamen. Dat resulteerde ook nog in een ‘wanted status’, waardoor de politie opeens achter me aan kwam.

Dit moment was vooral ongemakkelijk omdat het (opnieuw) leek te stammen uit een oude GTA-game, terwijl Cyberpunk 2077 heel erg géén GTA-game is. Het is niet de bedoeling dat je als een dolle door de stad raust en oude dametjes omver rijdt. Je bent een hacker/samoerai/gunslinger die met vaardigheden, tech en charme probeert om gevoelige problemen op te lossen.

©GMRimport

Niet vergeten

Dat deel van de game is gelukkig een stuk beter dan dat stomme voetvolk op straat. Dialogen zijn geloofwaardig (en soms ondoorgrondelijk door alle fictieve straattaal) en geweldig geacteerd. De eerste missies laten zien dat het vechten, schieten en sluipen gewoon heel goed voelen. Ook maak je kennis met de eerste ‘brain dances’, een spelmechaniek die best wel een beetje boel gejat is van de Dontnod-game Remember Me. Bij een brain dance stappen spelers in vooraf opgenomen herinneringen van een personage en kun je door vooruit en achteruit te spoelen allerlei details ontdekken. Dankzij diverse filters (geluid, hitte en visueel) zoek je bijvoorbeeld waar bepaalde apparatuur verborgen is, of wie de dader is van een moord. Brain Dances zijn een soort mini-avonturenspellen in de game die een welkome afwisseling vormen.

Dat brain dance geen origineel idee is, is ook wel een beetje symptomatisch voor het gevoel dat me na de eerste tien, vijftien uur van Cyberpunk 2077 bekruipt. Het is in veel opzichten een extreem traditioneel rollenspel met een inventaris, upgradepunten, uitbreidingsmogelijkheden, kleding, statistieken, vechten en sluipen. Wie verwacht dat Cyberpunk 2077 een levensveranderende next-gen ervaring is die het genre op zijn kop zet moet zijn verwachtingen bijstellen.

In feite zien we in Cyberpunk 2077 dezelfde visie als in The Witcher 3, dat ook spelmechanisch gezien niet echt revolutionair was. De progressie van het genre zit hem in de verhalen die het spel vertelt en de wereld waar je in ‘woont’. Of Cyberpunk 2077 echt als een tweede virtueel thuis gaat voelen, weet ik nog niet. De eerste tien uur van de game voelt nog zo sterk als een tutorial, en is zo lineair dat het nog niet echt overkomt als ‘mijn’ wereld. Dat die vrijheid en openheid wel gaan komen, daar heb ik gelukkig nog veel vertrouwen in. Want alle mierenneuken ten spijt is het duidelijk dat dit een gigantische diepe game is. Het voelt op dit moment alsof ik nog door de deur naar binnen kijk. De grote vraag is dus of ik straks ook echt naar binnen mag.

Cyberpunk 2077 verschijnt op 10 december voor PlayStation 4, Xbox One, Stadia en pc. Voor dit artikel hebben wij de pc-versie getest.

HBO heeft iets meer informatie gedeeld over de aankomende tweede aflevering van het tweede The Last of Us-seizoen die in de nacht van aanstaande zondag of maandag online komt.

De aflevering heet 'Through the Valley' en beslaat ongeveer een uur. De officiële beschrijving luidt als volgt: "Een storm vormt zich in de bergen terwijl de inwoners van Jackson Hole zich voorbereiden op het ergste gedurende steeds meer waarnemingen van geïnfecteerden. Ondertussen weegt Abby haar opties af."

'Through the Valley' werd geregisseerd door Mark Mylod, die eerder al hoge ogen gooiden met afleveringen zoals 'Conor's Wedding' in Succession. De verwachtingen voor de tweede episode zijn dan ook hooggespannen bij fans. De naam van de aflevering is overigens een referentie naar het nummer dat Ellie speelt in de eerste trailer van The Last of Us: Part 2.

Het tweede seizoen van The Last of Us is afgelopen maandagochtend van start gegaan. Het tweede seizoen verfilmt een gedeelte van de game The Last of Us: Part 2, en beslaat zeven afleveringen, waarvan de tweede dus gedurende dit paasweekend volgt. De komst van een derde seizoen werd eerder al bevestigd.

11 Bit Studios heeft een nieuwe Frostpunk-game in ontwikkeling, die op zijn vroegst in 2027 moet verschijnen.

Dat blijkt uit de bekendmaking van de meest recente resultaten van het bedrijf. Er zijn al twee games in de Frostpunk-reeks uitgekomen - het tweede deel verscheen afgelopen jaar. In de spellen moeten spelers een stad in een nieuwe ijstijd zien te managen.

Details over de nieuwe Frostpunk-game zijn er op moment van schrijven nog niet, behalve dat specifiek wordt gemeld dat de game zich afspeelt in het "Frostpunk-universum". Mogelijk gaat het dus niet specifiek om Frostpunk 3.

11 Bit Studios liet daarnaast weten dat men ook werkt aan een "game op grotere schaal" die gepland staat voor 2029. Daarnaast zijn er ideeën voor meer games, waarvan de ontwikkeling in de nabije toekomst moet beginnen.

Ondertussen werkt 11 Bit Studios nog aan updates voor Frostpunk 2 en moet ook de consoleversie van het spel nog uitkomen. Die staat voor zover bekend gepland voor een release ergens aankomende zomer.

Harry Hol beloonde de pc-versie van de game vorig jaar met een 8 in de Gamer.nl-review: "Frostpunk 2 is een enorm sfeervolle en diepe strategiegame. Keuzes zijn betekenisvol en door de constante tijdsdruk voelt het echt alsof alles elk moment vreselijk fout kan gaan. Soms is het spel daardoor wat zwaar op de hand. Het had misschien wat humor kunnen gebruiken als contrast voor alle ijzige ellende. Het risico van te veel gesimuleerde leed, is dat de zwaarste beslissingen je daardoor soms koud laten op een persoonlijk niveau. Want het doel blijkt bijna altijd de middelen te heiligen. Dit maakt van Frostpunk 2 een van die unieke spellen waarin je nooit echt de ‘good guy’ kan zijn, maar alleen ‘minder slecht’. En dat levert een waardevolle en goed gemaakte ervaring op."