Reload: Assassin’s Creed 2
De ‘Ubisoft’-game is inmiddels een genre op zich, al is er geen consensus over de exacte betekenis ervan. Voor sommigen houdt het repetitieve gameplay en microtransacties in, voor anderen absolute vrijheid en een prijzenswaardige ondersteuning na lancering. Opvallend genoeg zijn een hoop van deze elementen te herleiden naar één Ubisoft-game die deze maand tien jaar bestaat: Assassin’s Creed 2.
De eerste Assassin’s Creed was een schot in de roos. Ubisoft zette een technische mijlpaal neer en verkocht 8 miljoen stuks van de nota bene nieuwe IP. Openwereldgames waren destijds nog lang niet de standaard en Assassin’s Creed liet dan ook genoeg te wensen over voor een vervolg. Dat vervolg stal de harten van miljoenen en bracht de franchise waar het nu is.
©GMRimport
Wraak
In Assassin’s Creed 2 stapt de nog altijd saaie Desmond Miles gewillig in de Animus om de herinneringen van zijn voorvader Ezio Auditore da Firenze te beleven. Hoewel de game zo nu en dan het avontuur in de renaissance onderbreekt, ligt de focus vooral op de Italiaanse charmeur en tevens sluipmoordenaar in opleiding. Achteraf gezien zijn de transitie van vrouwenversierder en straatvechter naar moordmachine wellicht wat abrupt, maar de game neemt in ieder geval de tijd om een band op te bouwen met het personage. Het verhaal begint namelijk letterlijk met de geboorte van Ezio, en wie Brotherhood en Revelations speelt, volgt het personage tot zijn dood.
Los van de tijd die je met de protagonist spendeert is de premisse van het wraakverhaal ook tien jaar later nog meeslepend. Een groot deel van Ezio’s familie wordt standrechtelijk geëxecuteerd, waarna hij zijn vaders sluipmoordenaarsmantel aantrekt en betrokkenen opspoort en vermoordt. Dat allemaal om het brein achter de daad om te leggen en verwikkeld te raken in de eeuwenoude strijd tussen sluipmoordenaars en tempeliers.
Inmiddels is deze opzet een vaste pilaar van Ubisoft-titels en veel andere openwereldgames. De speler werkt constant naar een ‘onderbaas’ toe, om uiteindelijk de grote schurk van het verhaal te verslaan. Niet iedereen is te spreken over deze missiestructuur, want games als Ghost Recon Breakpoint bewijzen dat het in combinatie met veel vrijheid juist ten koste gaat van het verhaal, maar in 2009 was het een noviteit die verrassend goed werkte. Iedere moord – die Ezio met respect pleegt - brengt hem dichterbij de waarheid en schenkt hem een nieuwe vaardigheid of gadget om verder te groeien in zijn professie.
©GMRimport
Zo vrij als een vogel
De gameplay is namelijk ook flinke stap vooruit ten opzichte van het eerste deel. Freerunnen voelt veel sneller en vloeiender, en de prachtige architectuur in de Italiaanse steden Florance en Venetië sluit hier perfect op aan. De spelwereld zit vol met inmiddels beruchte torens om in te klimmen, pilaren om grachten mee over te steken en daksparren om van bovenaf toe te slaan. Hoewel speels en vloeiend voelt dit aspect van Assassin’s Creed 2 in 2019 wat gedateerd aan. Logischerwijs is klauteren door de jaren heen geperfectioneerd en valt bijvoorbeeld op hoe moeizaam naar beneden klimmen gaat. Ook doet Ezio soms gewoon niet wat je wil en kan het gebeuren dat de sluipmoordenaar klungelig te pletter valt.
Hetzelfde geldt voor de gevechten in de game. Gevechten, met name pareeranimaties, ogen vloeiend en bijzonder spectaculair, maar van veraf is het alsof de game wacht totdat je ze uitvoert. Vijanden slaan om de beurt toe, terwijl Ezio ze met fantastische ontwijkmanoeuvres lek steekt. Dat geeft spelers een fantastisch gevoel, maar wie Origins of Odyssey opstart begrijpt waarom het nieuwe systeem veel complexer en boeiender is. Het is uiteraard niet eerlijk om een PS3- en Xbox 360-game met de meest recente games in de reeks te vergelijken, want destijds was het allemaal prima.
©GMRimport
Variatie
Daarbij pakte Ubisoft het gebrek aan variatie grondig aan. Ezio kan bijvoorbeeld hulptroepen inzetten om vijanden te verslaan of af te leiden en Leonardo Da Vinci geeft de sluipmoordenaar gedurende het verhaal allerlei upgrades om mee te spelen. Ook introduceerde de game een in-game economie, met een sloot aan wapens en pantsers met allerlei verschillende statistieken. Dat laatste is tegenwoordig voor veel spelers een belangrijke motivatie om Assassin’s Creed-games te spelen: de eeuwig jacht naar goede loot.
Los van de hoofdzakelijke gameplay bevat de game ook veel extra content. Zo kunnen spelers Villa Auditore stukje bij beetje renoveren en daarmee een hoop florijnen verdienen. Denk aan de smeden, kerken en kunsttentoonstellingen die daadwerkelijk visueel veranderen in de spelwereld. Wie de steden daarnaast grondig verkent, vindt tombes met ingenieuze platformpuzzels, die uiteindelijk het pak van Altaïr uit het eerste deel ontgrendelen. Hoewel spelers veel achtervolgingen en grootschalige gevechten voorgeschoteld krijgen, houden al deze elementen de game behoorlijk fris.
©GMRimport
Ubisoft-sausje
Assassin’s Creed 2 heeft de tand des tijds niet helemaal doorstaan, maar is wel een boeiende fundering voor latere games waar we tevens goede herinneringen aan hebben. Van de missiestructuur en het ontgrendelen van gebieden tot freerunnen en zorgvuldig nagebootste steden: de game heeft sterk bijgedragen aan het typische Ubisoft-sausje dat we hedendaags kennen. En dat is een mooi compliment voor een game die tien jaar gelden verscheen.
In Reload houdt Gamer.nl regelmatig games van toen tegen het licht van nu.
Lees ook:
