Het is wonderbaarlijk hoe een bedrijf als Nintendo zichzelf keer op keer opnieuw weet uit te vinden. De voormalige speelgoedmaker veroverde eind jaren 80 de gamesmarkt en begon vijftien jaar geleden aan een tweede gouden tijdperk. De oorzaak van dit succes? De dubieuze, eigenwijze en veelzijdige Nintendo DS.

Dat de monopolie van Nintendo niet eeuwig aan zou houden besefte het bedrijf begin deze eeuw maar al te goed. Althans, niet als het op dezelfde voet verder zou gaan met de GameCube en daarvoor de Nintendo 64. De beslissing om cartridges in plaats van cd-rom’s te gebruiken voor de N64 bracht Sony in een unieke positie, een die gamen een volwassenere reputatie gaf en veel ontwikkelaars aan boord kreeg. De sterke line-up aan games – en uiteraard de ingebouwde dvd-speler – maakte dat de GameCube verbleekte bij het succes van de PlayStation 2. De Game Boy Advance verkocht gelukkig nog goed, maar met de eerste berichten over een Sony-handheld moest Nintendo het tij écht keren.

Foeilelijk

Tijdens E3 2004 werd onthuld hoe. Niet met de beste hardware of een aantrekkelijk glossy design, maar met iets wat niemand had verwacht: de Nintendo DS. Zelfverzekerd als hij is

de grote Reggie Fils-Aimé, toenmalig president van sales en marketing voor Nintendo of America, het podium op, waarna hij de handheld enkele minuten later uit zijn binnenzak haalde. De DS - toen nog een prototype - had twee schermen, een touchscreen en zag er foeilelijk uit.

Later zou de DS op social media één grote meme worden, maar destijds bleef de kritiek vooral beperkt tot fora en tijdschriften. Weinig media en gamers hadden vertrouwen in de DS, aangezien Nintendo het apparaat tussen de prachtige citaten van Reggie door niet durfde te positioneren als opvolger van de GBA, maar als een ”derde pilaar”. Mocht de DS falen, dan bleef het ijzersterke Game Boy-merk intact. Het hielp ook niet dat Sony diezelfde E3 de PSP toonde. Het apparaat zag er prachtig uit met haar grote scherm, analoge stick en glimmende afwerking. De games benaderden bovendien het grafische niveau van PS2-titels, wat veel gamers gelukkig stemde.

Potentie

De lancering van de DS in november 2004 bracht dan ook weinig teweeg. De promotie liet te wensen over en de meest interessante lanceertitel was Super Mario 64, een port van de N64-game. Het was alsof Nintendo een ruw, uniek apparaat in handen had, maar niet wist wat het ermee aan moest. Hoewel de DS grafisch duidelijk onderdeed voor de PSP, was het drukgevoelige touchscreen nog voor de grote doorbraak van de smartphone een behoorlijke noviteit en voor velen sowieso de eerste keer dat ze met de technologie in aanraking kwamen. Hoewel nog niet écht revolutionair, lieten de eerste titels zien dat de DS zeker potentie had voor een aantal unieke games.

Het grootste voordeel van de DS was wellicht de lage prijs: 149 euro (de DS lanceerde hier in maart 2005, vijf maanden na de lancering in de VS) ten opzichte van 249 euro voor de PSP. Daarnaast had Nintendo’s experiment vier maanden voorsprong op de PSP, wat de verkopen op gang hield. De eerste échte doorbraak van de DS kwam echter tijdens de volgende E3, waar Nintendo toonde hoe veelzijdig het platform kon zijn. Mario Kart DS, New Super Mario Bros., Animal Crossing: New World, Tony Hawk, Castlevania: Dawn of Sorrow, Sonic Rush, Nintendogs: een veelzijdig aanbod dat de DS plotseling een platform voor iedereen maakte.

Developers system

Achteraf gezien loste Nintendo daarmee een belangrijke belofte in, namelijk dat ‘DS’ niet alleen stond voor ‘dual-screen’, maar ook voor ‘developers system’. Het bood ontwikkelaars de mogelijkheid om daadwerkelijk iets unieks te maken. Titels als Scribblenauts, Kirby: Power Paintbrush, Dr. Kawashima’s Brain Traing en WarioWare D.I.Y. waren het resultaat van creatief omgaan met beperkte, maar unieke hardware. Briljante oplossingen voor puzzels als het dichtklappen van de DS in Zelda: The Phantom Hourglass of honden aaien met de stylus waren simpelweg niet mogelijk op een ander platform. Deze unieke omgang met de hardware heeft ook de Wii tot een gigantisch succes gemaakt.

In zekere zin hielp de minder krachtige hardware van de DS bij het creëren van zo’n veelzijdige bibliotheek. Een DS-game maken was simpelweg goedkoper en daardoor een kleiner risico dan ontwikkelen voor de PSP. Sony’s titels waren meer gericht op een console-ervaring en kostten daardoor meer geld om te maken. Bovendien was de PlayStation 2 door het gigantische aantal bezitters veel aantrekkelijker, mochten studio’s toch al opschalen en meer budget uitgeven. Dat leverde de handheld een hoop kleinere projecten op die anders nooit waren verschenen. Denk aan de Ace Attorney-games, Elite Beat Agents, 999 en Ghost Trick.

Tegen de tijd dat het game-aanbod op gang kwam, bracht Nintendo in 2006 de DS Lite uit, een veel compactere en stijlvollere versie van het apparaat. Met aantrekkelijke kleuren kon je je eindelijk zonder schaamte in het openbaar vertonen met de DS, en dat gebeurde dan ook volop. De verkoopcijfers van de DS namen een tweede vlucht, waarmee het apparaat de op zichzelf al succesvolle PSP ver achter zich liet. Iets meer dan tien jaar geleden was de DS opeens overal: pokémon-ruilende kinderen op het schoolplein, volwassenen die online een potje Mario Kart speelden en zelfs stereotype ‘huismoeders’ en ouderen die aan de slag gingen met Professor Layton. De DS was niet uit het straatbeeld weg te denken, en je kon er alles op spelen. Net zoals op de PS2.

Piraterij is een misdrijf

De Nintendo DS werd een fenomeen, dat 155 miljoen keer over de toonbank ging. Ieder die het platform destijds in het bezit had, heeft ongetwijfeld goede herinneringen aan titels als Pokémon HeartGold en Soulsilver, Grand Theft Auto: Chinatown Wars en de fenomenale port van Chrono Trigger. Het was echter niet volledig rozengeur en maneschijn. Piraterij was namelijk net zoals op de PSP een groot probleem. De beruchte R4-kaart en vergelijkbare kaartjes verschenen op de markt en zorgden ervoor dat bezitters massaal illegaal games gingen downloaden. Alleen al in Japan werden Pokémon Diamond, Pearl en Platinum ruim vijf miljoen keer gedownload, uiteraard een gigantische schadepost.

Nintendo besloot zelfs samen te werken met Capcom en 54 andere uitgevers om onder de Japanse Unfair Competition Prevention Act de distributie van de R4-kaart stop te zetten. Deze en andere rechtszaken hadden wisselend effect en Nintendo raakte verwikkeld in een strijd met allerlei leveranciers van DS-kaartjes. Ontwikkelaars kwamen met creatieve oplossingen, zoals spelers vastzetten op een schip in Dragon Quest 5, een Michael Jackson-game volstoppen met het tergend vervelende geluid van vuvuzela’s en zelfs het uitbrengen van een volledige nieuwe versie van de handheld: de DSi. Het bleek een gebed zonder einde te zijn toen hackers ook de beveiliging van de dichtgetimmerde DSi wisten te kraken via verschillende apps.

Naar de hemel

Toch blijven vooral de positieve aspecten van de DS ons bij. De handheld betekende een grote omschakeling voor Nintendo, een die de industrie veroverde met een in kernwaarden gewortelde filosofie. Voormalige Nintendo-president Hiroshi Yamauchi zei destijds: “Als de DS slaagt, dan stijgen we op naar de hemel. Maar als hij faalt, dan zakken we naar de hel.” We weten allemaal hoe het verhaal is afgelopen.

De Early Access-versie van Windblown, de nieuwe game van Dead Cells-ontwikkelaar Motion Twin, verschijnt op 24 oktober.

Dat heeft de ontwikkelaar deze week aangekondigd. Het spel verschijnt via Steam Early Access, en van 14 tot en met 21 oktober komt er alvast een demo met de eerste levels van het spel beschikbaar. Dan wordt de nieuwe editie van Steam Next Festival gehouden. Geboekte progressie tijdens deze demo kan naar de Early Access-versie worden meegenomen.

De Early Access-versie zelf zal vijf verschillende omgevingen en twaalf hoofdwapens bevatten. Waar de demo alleen voor singleplayerervaringen bedoel is, kan de game zelf door drie spelers doorlopen worden. De game moet minstens een jaar in Early Access blijven en in de tussentijd diverse nieuwe omgevingen, levels en wapens ontvangen.

Windblown werd afgelopen december tijdens The Game Awards aangekondigd. De game wordt omschreven als een pijlsnelle roguelite met combat, waarbij waarbij spelers in hun eentje of teams bestaande uit drie spelers online kunnen spelen. De game moet daarbij volgens de makers "uitdagend, maar eerlijk" worden.

Spelers besturen personages genaamd Leapers. Deze personages nemen het op tegen de Vortex en hun Sentinel-minions. De Leapers zijn enorm snel, mede dankzij de stuwraketten die ze met zich meedragen. Er wordt voornamelijk een isometrisch cameraperspectief aangehouden. Ook vallen de cel-shaded graphics van de personages in de spelwereld op.

Een mod voor de pc-versie van God of War Ragnarök zorgt er voor dat personages niet meer de oplossingen voor puzzels verklappen.

Eén van de weinige kritiekpunten die veelvuldig worden geuit over God of War Ragnarök, is dat personages regelmatig de oplossing voor een omgevingspuzzel verklappen. Vaak gebeurt dit relatief snel, zodat spelers in sommige gevallen niet eens tijd hebben gehad zelf over een oplossing na te denken.

Modder Mophead heeft nu de mod 'Please Shut Up (Companion Mute Mod)' uitgebracht, die er naar eigen zeggen voor zorgt dat er meer dan 2500 "nutteloze en neerbuigende zinnen" uit het spel worden verwijderd. Het lijkt hierbij overigens om de meeste dialogen die door computergestuurde metgezellen in de game worden uitgesproken te gaan.

De modder noemt diverse voorbeelden van dialogen die de mod verwijdert. Denk aan metgezellen die aangeven wanneer er met een schild geramd moet worden tijdens gevechten, Mimir die meldt wanneer spelers door vuur of ijs geraakt worden, metgezellen die spelers herinneren aan de mogelijkheid om aanvallen te blocken en Atreus, Freya, Tyr en Mimir die diverse oplossingen van puzzels verklappen.

Overigens kreeg Horizon Forbidden West soortgelijke kritiek te verduren, al was het daar vaak hoofdpersonage Aloy die in zichzelf praatte en zo diverse oplossingen voor puzzels aandroeg.

Uit een recente studie blijkt dat 72,1 procent van mensen die Powerwash Simulator spelen een "verbetering in humeur" ervaren.

De studie werd uitgevoerd door Oxford University's Internet Institute en verricht over meer dan 8500 spelers verspreid over bijna veertig landen. Spelers zouden "consistent een beter humeur hebben na de eerste vijftien minuten van een speelsessie" in Powerwash Simulator.

Overigens komt deze uitslag niet helemaal uit de lucht vallen: het is vergelijkbaar met veranderingen die mensen ervaren wanneer ze lezen, naar muziek luisteren of winkelen. Het ligt in de lijn der verwachting dat spelers van andere games soortgelijke positieve effecten ervaren, maar voor deze studie werden specifiek Powerwash Simulator-spelers naar hun ervaringen gevraagd.

Onderzoeker Nick Ballou: "De studio bevestigt wat eerder onderzoek en meldingen van gamers overal ter wereld al suggereerden: mensen voelen zich goed wanneer ze games spelen."