De vergeten reviews van het jaar
We recenseren op Gamer.nl lang niet alle games die uitkomen. Helaas glipt er af en toe een topper onder onze radar waar we achteraf wel aandacht aan hadden moeten besteden. Daarom een mea culpa van onze kant voor Hell Let Loose, Toem, Backbone, Chicory: A Colorful Tale, Griftlands en Opus. We missen ongetwijfeld nog een aantal games, maar ja, hoe moet je weten wat je bent vergeten?
Hell Let Loose (door Ron Vorstermans)
4 uit 5 mea culpa’s
Zelden ervoeren we de Tweede Wereldoorlog zo intens als in deze bombastische multiplayergame. Het principe is simpel: twee teams van vijftig spelers vechten het uit aan de opschuivende frontlinie in een gigantische map. De veldslag die daarop volgt is moeilijker uit te leggen. Oorlog is hard en Hell Let Loose windt er geen doekjes om. Wat deze game audiovisueel vrij letterlijk op je afvuurt, is even beangstigend als indrukwekkend. Het overleven van je eerste bombardement is een soort ontgroeningsritueel. Hell Let Loose is geen creatief of uniek concept. Spelers van het gelijksoortige Squad weten wat ze kunnen verwachten. Het oorverdovende plezier is er niet minder om.
Ontwikkelaar: Black Matter
Platforms: pc, PS5, Xbox Series X/S
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Toem (door Marcel Vroegrijk)
4 uit 5 mea culpa’s
Hoe kan de zwart-wit wereld van Toem zo kleurrijk aanvoelen? Dat is volledig te danken aan de heerlijk lief en luchtig geschreven dialogen en de uitbundige manier waarop alles en iedereen geanimeerd is. Toem is een levende kijkdoos en laat je als speler aan de hand van je fotocamera de omgeving ontdekken. Er zijn een zestal locaties die je kunt bezoeken en in iedere hoek vind je wel weer een markant figuur die een opdracht voor je heeft. Sommige verzoeken zijn wat obscuur, maar je hoeft ze gelukkig niet allemaal in te willigen om verder te komen. Toem draait uiteindelijk om het aanwakkeren van je nieuwsgierigheid en weet met simpele spelmechanieken toch een hoop diepgang te creëren, al heb je in een uur of drie à vier wel zo’n beetje alles gezien.
Ontwikkelaar: Something We Made
Platforms: Nintendo Switch, pc, PS5
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Backbone (door Erik Nusselder)
2 uit 5 mea culpa’s
Aan het begin van het jaar stond Backbone op menig lijstje van indiegames om in de gaten te houden. De combinatie van prachtige pixel-graphics en een grimmige post-noir stad vol misdaad zag er veelbelovend uit. Aanvankelijk lijkt die belofte te worden ingelost, met een verhaal dat hint naar racisme en klassenjustitie in deze wereld vol dieren. Als wasbeer-detective Howard probeer je een vermist iemand op te sporen, maar raak je al snel verwikkeld in een grimmig complot. Het is interessant, tot de game halverwege plotseling een verhalende keuze maakt die het hele concept nogal op zijn kop zet. Dat is gedurfd, maar zorgt er ook voor dat al die boeiende verhaallijntjes plotseling worden vergeten. Daardoor blijf je als speler na de game achter met meer vragen dan antwoorden en een hoop half afgewerkte filosofische vragen.
Ontwikkelaar: EggNut
Platforms: Nintendo Switch, pc, PS4, Xbox Series X/S, Xbox One
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Chicory: A Colorful Tale (door Marcel Vroegrijk)
4,5 uit 5 mea culpa’s
De spelwereld van Chicory is net als die van Toem volledig verstoken van kleur, tot jij daar met je verfkwast verandering in brengt. Die taak is best wel overweldigend, want je kunt letterlijk ieder scherm tot in detail vullen met verschillende kleuren en patronen. Dat is ook gelijk een beetje de boodschap die het spel wil vertellen. Chicory gaat over gevoelens van burn-out, onzekerheid en prestatiedrang en hoe die zelfs de puurste en schattigste personages kunnen vergiftigen. Je moet van de quirky schrijf- en grafische stijl houden, maar het is bijna onmogelijk om dat niet te doen. Dit maakt het contrast met de Zelda-achtige kerkers in het spel des te groter. Op die momenten is Chicory niet zo lieflijk meer: iedere kerker wordt afgesloten met een baas die de donkerste delen van de psyche personifieert. Dit levert verrassend spectaculaire en zelfs een beetje angstaanjagende baasgevechten op, mede dankzij de opzwepende maar onbehaaglijke soundtrack van Celeste-componist Lena Raine.
Ontwikkelaar: Greg Lobanov
Platforms: Nintendo Switch, pc, PS5, PS4
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Griftlands (door Erik Nusselder)
4 uit 5 mea culpa’s
Je kunt tegenwoordig geen steen meer gooien zonder een roguelike deck-builder te raken, maar sommigen springen er toch in positieve zin uit. Griftland is er zo eentje, omdat de herhalende structuur van de roguelike wordt gecombineerd met verhalende elementen. Elke ‘run’ is een avontuur, waarin jij als premiejager Sal samenwerkt met de politie om een bende op te rollen. Of, als je dat wilt, samen met die bende de politie dwarszit. Verhalende missies, beloningen en personages worden willekeurig gegenereerd voor elke run, en jouw keuzes hebben invloed op het verhaal. Vinden mensen je aardig, dan krijg je een bonus, maar als ze je haten is de straf ook niet mals. Ook de kaartenactie staat als een huis (geen kaartenhuis), vergelijkbaar met games als Slay the Spire. In plaats van vechten, kun je er vaak ook voor kiezen om tegenstanders te overreden met goede argumenten, wat een heel ander kaartsysteem met een apart deck activeert. Enorm veel keuze en uren aan strategische mogelijkheden dus, zeker omdat dat verhaal met Sal maar één van drie speelbare campagnes is.
Ontwikkelaar: Klei Entertainment
Platforms: pc, Nintendo Switch, PS4, Xbox One
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
Opus: Echo of Starsong (door Erik Nusselder)
4 uit 5 mea culpa’s
Het is bijna onmogelijk om uit te leggen wat Opus: Echo of Starsong goed maakt. Vooral niet in één alinea. Het is een narratief puzzelavontuur waarin je met een klein gezelschap door de ruimte reist en onderweg allerlei keuzes maakt. Een simpel voorbeeld: je krijgt een bericht van een schip dat om hulp smeekt, omdat de bemanning bijna verhongert. Help je ze, of vlieg je door en houd je je spaarzame middelen voor jezelf? Als je ze helpt, krijg je misschien een beloning, maar ze kunnen je ook aanvallen en er met je voorraad vandoor gaan. Het doet denken aan The Banner Saga, maar dan als sfeervol ruimte-epos zonder combat. Maar ook met een nog lager tempo en iets te veel lore en politieke intriges. We zijn bijna aan het einde van de alinea, maar nu weet je nog steeds niet wat Opus nou zo goed maakt: het is de manier waarop al die keuzes beginnen op te tellen tijdens een hartverscheurend verhaal over verlies, menselijkheid en de hopeloze strijd tegen een grote corporatie in een onverschillige wereld.
Ontwikkelaar: Sigono
Platforms: Android, iOS, Nintendo Switch, pc
©GMRimport
©GMRimport
©GMRimport
